Ik kom er zelf niet uit. Misschien helpt het om mijn gedachte op te schrijven en jullie meningen te lezen.

Ik ben eind augustus weer begonnen met reïntegreren. Daarnaast doe ik nog vrijwilligerswerk. Beiden inhoudelijk super leuk en ik merk dat het mij mentaal veel oplevert. Fysiek/ cognitief kost het mij echter heel veel.

Werk is voor mij heel belangrijk. Ik vind het belangrijk om een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Daarnaast geeft het mij intellectuele uitdaging, zelfvertrouwen, zingeving, structuur, maakt mijn wereld groter, persoonlijke en professionele ontwikkeling en op termijn ook weer inkomen. Ik vind het niet prettig om elke maand een uitkering te krijgen en hoop t.z.t. dit deels te kunnen vervangen met mijn eigen verdiende geld. Daarnaast nog steeds de hoop op het behouden van mijn big registratie.

Nadelen. Mijn spasticiteit /pijn is echt enorm toegenomen, ik merk dat ‘mijn hoofd’ veel vaker in de war is en dat simpele dingen weer veel vaker niet meer lukken. Alsof ik qua functioneren weer minstens een jaar terug gezet ben. Daarnaast heb ik veel last van paniek, omdat ik vaak iets niet snap of niet meer weet hoe het moet.

Ik loop enorm aan tegen het disharmonisch profiel. Op mijn werk kan ik goed meedenken in complexe casuïstiek en heb zeker wat toe te voegen. Ik schud zo een behandelplan uit mijn mouw en roep ook nog zinnige dingen, die anderen niet bedenken. Alleen hele simpele taken lukken vaak weer niet. Denken lukt prima, omzetten naar handelen vaak niet. Dan gaat het mis met hele stomme dingen zoals een reiskostendeclaratie invullen. Geen idee in welke volgorde ik de juiste stappen moet zetten. Ik heb gelukkig wel hele goede begeleiding op de werkvloer voor dit soort zaken.

Vorige week ben ik weer ingestort. Mijn been in een uren durend spasme, volledig in de war, vreselijk stotteren, hoge koorts, overgeven etc. Is de 3e keer al in twee maanden tijd. Voordeel is wel dat ik tegenwoordig weer relatief snel herstel.

Wat mentaal goed voor mij is, is fysiek /cognitief niet goed voor mij. Bij het idee thuis te zitten verpieteren krijg ik het spaansbenauwd. Het idee zo nog jaren lang door te modderen met continue overbelasting krijg ik echter het ook benauwd. Volgende week ook een afspraak met de jobcoach om dit te bespreken, maar uiteindelijk zou ik zelf een keuze moeten maken, maar voor mijn gevoel zijn er enkel slechte keuzes. Mijn gevoel en verstand staan hierin loodrecht tegenover elkaar.

Edit: minder werken is eigenlijk niet mogelijk. Het is al minimaal en het idee is juist dat we vanuit verder gaan opbouwen in uren.

Tweede toevoeging. Ik denk niet dat ik ook nog zo fijne re-integratieplek ga krijgen. Zowel inhoudelijk als begeleiding is het perfect.