Bob_Ross Ik zit te denken.
Psychologisch:
kan het zijn dat je uit balans bent omdat mentale stimulans makkelijker te verkrijgen is dan lichamelijke / omgeving stimulans. Het geeft je sneller voldoening dan andere zaken. Met als gevolg dat wanneer je je lichamelijker /omgeving gezien slechter gaat voelen je nog sterker de mentale stimulans opzoekt om je weer goed te voelen.
Of (/en), is het misschien zo dat studie (mede) een ontsnapping voor je is? Het zou wellicht zeker kunnen samenhangen met het gemak van beloning dat mentale stimulans je brengt, maar misschien beloont het ook omdat je tijdelijk kan ontsnappen aan dingen die zwaar voor je zijn, die je meer moeite kosten. Gevolg is dan dat wanneer je uit je comfortbubbel komt, de realiteit je steeds harder in je gezicht slaat (op je lichaam slaat, zowat letterlijk) en je de neiging hebt om nog harder te willen ontsnappen. Hangt misschien ook beetje samen met wat @June oppert ; verslaafd raken aan de stress , of verslaafd raken aan de beloning die studie brengt in vergelijking met de zwaarte (dat soms misschien zelfs kan voelen als straf) die je in het dagelijks leven ervaart.
Oplossing daarvoor is misschien om meer proberen te halen uit het dagelijks leven en je juist niet meer te richten op nog meer mentale tevredenheid.
Ik herken deze struggle namelijk ook wel, en ik moet er ook voor waken om niet teveel te vluchten in mijn hoofd maar om soms juist bewust in mijn lichaam te zitten, bewust in mijn omgeving en in contact met mijn kinderen en mijn man.
Dat is moeilijker voor mij om te doen dan om mezelf 'op te sluiten' in mijn hoofd/studie/eigen bezigheid. Des te meer denk ik dat het dus belangrijk is om dat niet te doen.
Of je wel of geen master moet doen kan ik je niet vertellen. Maar je lijf roept stress en uit ervaring kan ik je vertellen dat je lijf kan gaan winnen van je hoofd. Dat bedoel ik niet als een versus. Je lijf vertaalt namelijk je hoofd, het deel van je hoofd waar je misschien niet goed naar luistert op dit moment.
EÊn ding is zeker ; je lijf zal niet stoppen met het vertalen van behoeften waar niet aan voldaan wordt. Je moet leren luisteren en balans vinden.
Hoe? Ik denk misschien door voldoening te zoeken in bijvoorbeeld sport, natuur, fysieke hobby. Veel bewegen, veel erop uit. Musea ipv studieboek, bijv.
En praktisch gezien ook de kleine zaken uit handen te geven. (schoonmaker, en zo)
En ik denk misschien ook door jezelf grenzen op te leggen. Het idee van 'de sky is the limit' en 'je kan alles als je maar wil' geloof ik niet in. Ik geloof zelfs dat het heel gevaarlijk kan zijn. Je moet keuzes maken en grenzen stellen (ook voor jezelf naar jezelf) is goed en verstandig.
Ook naar je kinderen toe, vind ik, is het niet goed om teveel bezig te zijn met je eigen ding (voltijds werken + studie). Kinderen hebben veel aandacht nodig. Niet alleen omdat ze het nodig hebben maar ook omdat ze het verdienen om een ouder te hebben die rust en tijd voor ze heeft. Activiteiten plannen met je kinderen is goed, maar je kinderen zijn in principe geen agendapunt. Als je begrijpt wat ik bedoel. Ik denk dat het jou als ouder ook stress oplevert; het gevoel van niet goed genoeg zijn voor je kinderen. Dan kan je meer tijd inplannen of nog meer activiteiten plannen om te doen met je kinderen, maar ik denk dat een vrije agenda beter is. Voor zowel jezelf als voor je kinderen, wat uiteindelijk ook bij jou weer zorgt voor meer vrede. En dat betekent dat je misschien moet schrappen voor nu. Over X jaar pas weer studeren bijvoorbeeld.
Ik roep maar wat hoor đ
