Hersentumor man

Is het een Tia?

Vrijdagavond, we hebben net gegeten. G is even naar boven, terwijl de rest nog beneden is. Hij komt weer naar beneden en staat aan het aanrecht bij de kraan. Hij blijft er doelloos en lang staan. Ik zie het en vang hem op en zet hem op een stoel.
Hij kijkt apathisch en reageert niet op mijn vragen. Ik zie dat zijn linker mondhoek naar beneden hangt. Ik pak mijn telefoon en Google naar testjes bij een tia. Ik maak snel een foto van gezicht. Ik laat hem met zijn wijsvinger zijn puntje van zijn neus aanraken. Hij weet niet wat ik bedoel, doet niks. Ik pak zijn wijsvinger en doe het voor. Dan opnieuw een poging… mis.
Ook de kracht in beide handen is anders. Ondertussen bel ik de huisartsenpost. Na 15 minuten aan de beurt en na overleg met de meldkamer wordt er met spoed een ambulance gestuurd. Ik bel mijn ouders, zodat zij de jongens kunnen opvangen. De ambulance is er snel. Ze voeren allerlei testjes uit. Als ze vragen naar opvallend gedrag zeg ik dat ik hem in de war vind na de val. Dat hij bijvoorbeeld onlangs alles uit de vaatwasser op de verkeerde plek in de keuken had gelegd (hij ruimt altijd de vaatwasser uit). Ze willen hem meenemen naar het ziekenhuis. Mijn ouders, zus en zwager komen binnen. Mijn ouders nemen de kinderen mee. Ik rij alvast naar het ziekenhuis, mijn zus gaat met me mee.
Op de snelweg worden we ingehaald door de ambulance. Sirene en zwaailichten staan aan. We zien de ambulance al snel niet meer.
Ik rij verder en als we bij de SEH aankomen, rijdt de ambulance net de sluis in. We gaan snel naar binnen, het is druk. Waarom gaan mensen niet gewoon overdag naar de huisarts…denk ik. Een man voor ons vraagt wanneer zijn moeder eindelijk geholpen wordt. Het arme vrouwtje is oud en zit al uren te wachten. De dame achter de balie gaat iets voor haar regelen en verlaat haar werkplek… ze blijft lang weg. Ik zeg nog tegen mijn zus, mocht G nu hiernaast een hartaanval krijgen, dan zijn we mooi te laat.
Niet veel later vertelt ze waar hij ligt en doet ze de deur open. Het lijkt eigenlijk weer wel goed te gaan. Ze nemen wat buisjes bloed af en maken een hartfilmpje. Bloeddruk is weg heel hoog, maar daalt ook weer.
De ambulancebroeders hebben erop aangedrongen dat er een ct scan van zijn hoofd gemaakt zou worden. Hij wordt opgehaald voor de scan, hij loopt er zelf naar toe. Mijn zus en ik kijken snel op de gang en hij loopt weer normaal.
Dan begint het wachten…. Het gaat steeds beter en beter. We denken dat we zo weer naar huis mogen tot de arts binnen komt. Ze gaat zitten en haar boodschap is meteen duidelijk. Het is niet goed.
Er zit iets in de hersenen wat er niet hoort te zitten. Op dit moment kunnen het drie dingen zijn:
-een primaire hersentumor,
-een uitzaaiing van een kanker die ergens anders in zijn lichaam zit,
-een atypisch herseninfarct.
Ze geeft aan dat alle drie de opties niet goed zijn. Ik huil, mijn man neemt het schijnbaar gelaten in hem op. Ze willen een mri en nog een scan laten maken, maar het is ondertussen bijna middernacht en in het weekend doen ze dat niet. Er wordt besloten hem op te nemen. Ook dat duurt lang… ondertussen bel ik mijn moeder met het slechte nieuws en vraag haar om de jongens in bed te leggen. Als hij een kamer heeft, vertrekken mijn zus en ik richting huis. Eerst rijden we langs mijn ouders. De jongens slapen al, daarna breng ik mijn zus naar huis en rij naar ons eigen huis.
Ze hebben het licht aangelaten bij de deur en in de hal, zodat ik niet in het donker thuis zou komen. Maar hoeveel licht er ook is, voor nu zie ik het even niet. Ik ga naar bed en huil… hard! Dit was niet wat we hadden afgesproken samen. Ik pak zijn kussen bij me en probeer wat te slapen.

De eerste uitslag
Op maandag wordt er een mri gemaakt en komt de neuroloog langs. Ze legt uit dat ze die dag nog niks zal zeggen over de mri, omdat ze eerst een compleet beeld wil hebben.
Dinsdag staat de scan van zijn romp gepland. Die zou rond 10.00 uur. We hadden afgesproken dat zou komen als de jongens naar school waren, dat zou rond 9.15 uur zijn. Aangekomen bij het ziekenhuis zie ik hem niet voor het raam staan of in zijn bed liggen. Aangekomen bij zijn kamer zegt de verpleegkundige dat hij al is opgehaald omdat er eerder plek was.
Zodra hij terug is, begint het wachten. De spanning bouwt zich op. We gaan nog even naar beneden en halen voor mij een broodje en wat te drinken.
Rond half 2 krijgen we de uitslag. In de romp is niks gevonden. Het is een primaire hersentumor. Slecht nieuws, maar van de 2 opties de minst slechte.
We bekijken samen de mri. Het plekje lijkt klein, ik denk zo’n 2x2 cm, maar ik ben een leek…
Na de uitslag wordt hij ontslagen uit het ziekenhuis. Gebeurt het weer, dan moeten we meteen de poli neurologie bellen, na werktijd 112.