De overgang kan al eerder beginnen dan je denkt, in deze reel vind je meer informatie, volg de betreffende vrouw zelf ook.

Maar waarom ik eigenlijk dit bericht aanmaak is omdat ik iets wil delen, gevoelsmatig niet op fb kan delen en hier niet even ergens tussen kan gooien. Misschien herkennen jullie nog iets van wat ik onder mijn oude account destijds deelde.

Maart 2020
Al een tijdje voel ik aan alles dat er iets niet lekker zit, al kan ik de vinger er niet op leggen. Al jaren heb ik er iets zitten en volgens artsen is het iets onschuldigs wat vanzelf weer weg kan gaan. Het is ruim een jaar na mijn zwangerschap en waar ik eindelijk de goede kant op leek te gaan qua herstel daarvan gaat het nu weer bergafwaarts.

Wanneer ik voor de zoveelste keer met moeite het bed uit kan komen, omdat de pijnscheuten weer langskomen, besluit ik dat het tijd is. Van de huisarts krijg ik een verwijzing en kan voor diezelfde week op een vrijdag langskomen bij mijn eigen gynaecoloog. Kort daarna bellen ze of ik niet toevallig woensdag al kan want er is iemand uitgevallen, dat het bij een ander is maakt mij niet uit en dus sta ik woensdags in het ziekenhuis. Ik vertel mijn verhaal, hoe ik al jaren een cyste heb en dat dit niets is, aldus verschillende artsen. Hoe het ongemak overging in pijn en dit het afgelopen jaar alleen maar erger werd en nu toch echt niet meer te wijten is aan 'het niet vorderende herstel' na de zwangerschap. Er volgt een echo en al vrij snel is duidelijk dat het niet goed is, dat ze niet genoeg ruimte heeft om het als een geheel te zien op het scherm. De laatste keer dat ik de cyste heb gezien was 6 weken na de bevalling tijdens een controle, toen was hij nog schattig klein. Inmiddels is hij flink gegroeid en dat verklaart dan ook de pijn. Na wat telefonisch overleg wordt er besloten dat ik de dag erna naar een ander ziekenhuis moet dat gespecialiseerd is in gynaecologische oncologie en dat ik daar naartoe moet. De afspraak bij mijn eigen arts op vrijdag gaat dus niet door en een dag later zitten mijn partner en ik in het andere ziekenhuis.

Het voelt allemaal als erg verdoofd aan, alsof ik er zelf niet bij ben en ik onderga alles omdat het zo hoort. Ik weet dat er van alles onderzocht moet worden en dat ik dit niet allemaal even prettig ga vinden. De boodschap is dat ik geopereerd moet worden en dat ze niet weten hoe ernstig het is, wel dat het verkleefd zit aan mijn darmen en dat ik rekening moet houden met een (tijdelijke) stoma. We krijgen een hele uitleg van wat er mogelijk is en in het gunstigste geval ik het een borderline tumor, in het ergste geval is het eierstokkanker stadium 1c. We moeten naar een andere kamer, daar wordt de nodige administratie gedaan en na lang wachten mogen we dan naar huis. Met de wetenschap dat ik geopereerd word, onduidelijk hoe of wat en wanneer. Na de operatie zal het weefsel onderzocht worden en pas dan kan er met zekerheid gezegd worden of het eierstokkanker is of niet en wat de schade is in mijn lijf. Een lange tijd van wachten breekt aan en achteraf gezien heb ik nog geluk gehad dat we aan het begin van de COVID periode zaten en ik zo snel geholpen kon worden. Een maand word ik geopereerd en twee weken later krijgen we eindelijk duidelijkheid. Het is een BOT's (borderline ovarian tumor) en gelukkig konden ze mijn darmen sparen en dus geen stoma, maar moest het wel in de gaten houden met de darmen.

Inmiddels zijn we bijna 4 jaar verder en kan ik mij de OK niet echt meer herinneren, gelukkig maar dat deze uiteindelijk vervaagt net als de littekens. Nooit helemaal weg, maar wel een stuk minder aanwezig. Wat ik nog wel weet is dat ik op maandag mij moet melden en een kamer voor mijzelf krijg. Na de operatie moet ik al vrij snel gaan zitten op de rand van het bed en gaan staan. De dagen die volgen staan dan ook in het teken van wandelen op de gang en oefeningen doen in bed. Ook leer ik hoe ik mijzelf moet injecteren, want de komende 30 dagen moet ik een naald in mijn benen steken tegen trombose. Ik ben in de ochtend geopereerd en voordat ik in de avond ging slapen kwamen de overgangsklachten al op bezoek. Niets geen rustige aanloop zoals men normaal heeft, de periode voor de overgang maar gewoon BOEM gelijk de volledige laag in een keer. Echt een aanrader…NOT!

Het personeel is heel lief voor mij en mijn partner mag elke dag een uurtje langskomen en dat is het. Mijn dochter kan ik niet zien, alleen via beeldbellen ‘spreken’ we elkaar even. Gelukkig is ze nog zo klein, net een jaar en krijgt ze er minimaal van mee. Al zal ze er zeker genoeg van merken, ze zal het niet zo bewust meekrijgen als ik destijds toen mijn moeder kanker had. Tijdens de laatste nacht klets ik wat met de verpleger die er dan is en dat ik blij ben dat ik de ochtend erna naar huis mag. Hij luistert naar alles wat ik vertel en als het mij allemaal even te veel wordt, brengt hij mij nog een kop warme soep. Wanneer de volgende ochtend mijn ontbijt gebracht wordt komt de dame binnen met: “Ik ga niet zingen, maar dat had hij wel gevraagd hoor.” 😉 Op mijn dienblad staat een kaart met een lieve tekst omdat ik jarig ben, 40 lentes jong. Nu ben ik 40 en in de overgang…

—
Vandaag zijn we 4 jaar verder en weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven. Het voelt als een mijlpaal, nog 6 jaar HRT slikken en wie weet voel ik mij dan eindelijk mijzelf. Of beter gezegd, misschien heb ik dan eindelijk een weg gevonden in het leven zoals het nu is.
Want de gewone overgang is niet fijn, Surgical menopause is niet hetzelfde (wat sommige ook zeggen) en 'It sucks'.