Merry Christmas everyone xD

Niet hier aan de hand hoor! Maar gewoon een onderwerp van gesprek tussen man en ik zojuist tijdens de lunch. (je moet het ergens over hebben he lol)

Ik ben benieuwd naar jullie ideeën hierover;

Zou jij willen weten of je man is vreemdgegaan?
Waarom wel / waarom niet ?

Zie je verschil tussen een one night stand en een affaire (langdurig vreemdgaan) ? Waarom wel / waarom niet ?

Zou jij bij je partner kunnen en/of willen blijven voor de kinderen ? Of zou jij juist uit elkaar gaan voor de kinderen ?
Waarom zou je wel of niet willen blijven ?

Zou jij vreemdgaan kunnen accepteren ?

Allemaal hypothetisch, dus voel je vrij je ideeën te delen.
We snappen allemaal denk ik dat als puntje bij paaltje komt we heel anders zouden kunnen reageren dan dat we denken te gaan doen. Ik ben vooral benieuwd naar jullie huidige ideeën erover.

Toevoeging; mijn definitie van vreemdgaan in deze context is seksueel of seksueel + emotioneel (affaire).
Toevoeging 2; je hoeft niet precies de vragen te beantwoorden hoor, het gaat meer om een algemener wat breeder gesprek dan: "Ja zou ik accepteren. punt." of "Ik zou hem eruit gooien vanwege de kinderen. punt." haha

    Eenmalig. Ik wil het niet weten. Laat hem maar lekker helemaal alleen met die last rondlopen. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij hier kapot aan zou gaan. Mooi zo! Eigen schuld, dikke bult, maar maak mijn leven ook niet kapot door het op te biechten, omdat je deze last alleen niet kan dragen.

    Affaire vind ik anders, want dat is naar mijn idee ook emotioneel en dan zit er ook echt iets flinks mis in onze relatie. Dat wil ik weten.

    LilyMilie Zou jij vreemdgaan kunnen accepteren ?

    Accepteren nooit, maar of ik er mee zou kunnen leren leven? Weet ik niet.

    LilyMilie Waarom zou je wel of niet willen blijven ?

    Ik zou dit nu niet kunnen zeggen. Is van zoveel afhankelijk. Hoe is de situatie? Hoe is onze relatie op dat moment, wie, wat hoe etc. We hebben een goede relatie en in onze huidige situatie zou het ook niet gebeuren. We zijn bijna 20 jaren samen en dat waren ook 20 gelukkige jaren. De keren dat we elkaar zat waren, duurden nooit langer dan een paar uur. Hij is echt de perfecte man voor mij en ik zou daar vanuit onze huidige positie nu geen definitieve uitspraken over kunnen doen.

    Overigens zou ik nooit voor kinderen bij elkaar blijven als het voor een langere tijd gewoon echt niet goed gaat. Kinderen zijn niet achterlijk en voelen dit haarscherp aan en je maakt hier niemand gelukkig mee. Genoeg ongelukkige relaties van mijn moeder meegemaakt om te ervaren dat bij elkaar blijven als het niet meer gaat, voor kinderen net zo naar is. Is gewoon niet te verbergen voor kinderen. Liever gelukkig apart, dan ongelukkig samen. Kinderen verdienen gelukkig ouders en een thuissituatie zonder spanning. Een scheiding is voor kinderen ook niet het einde van de wereld (vind ik als kind van gescheiden ouders).

        Ik zou het in beide gevallen willen weten en ik weet ook niet of ik het zou kunnen accepteren
        Een affaire sowieso niet, een one night stand denk ik ook niet, het zou me in ieder geval een hoop moeite kosten. Voor de kinderen bij elkaar blijven weet ik niet, dat weet ik pas als ik kinderen heb denk ik. Ik zou in ieder geval niet willen dat hij zoiets voor me achterhoudt en dat er dan een leugen tussen ons in hangt.

        Een affaire is voor mij onvergeeflijk. Er zijn voldoende momenten om te bezinnen waardoor dit puur schijt aan de ander (en je kinderen) is. Welke reden je dan ook hebt om vreemd te gaan, het kan nooit een reden zijn die wij niet met elkaar kunnen bespreken. Ik zal ook nooit dan alsnog bj elkaar blijven voor de kinderen.

        Een eenmalige vreemdgaan weet ik eerlijk gezegd niet of ik dat wil weten. Ik denk dat ik persoonlijk daar absoluut niet mee om zou kunnen gaan, maar in het belang van mijn kinderen wellicht geneigd ben om het dan toch met elkaar op te lossen.
        Echter gaat er tegen mijn principe in, om bij vreemdgaan bij elkaar te blijven. Misschien dat ik het dan toch liever niet weet als het echt een eenmalig ding is wat ook nog niet eerder voorgekomen is.

        Hmm ik zou nu zeggen nee dan is het klaar. Ik denk niet dat ik mij erover heen kan zetten en constant die koe uit de sloot blijf halen 😂 En ik wil het wel weten.

        Maar goed ik weet niet wat ik echt zou doen ivm de kinderen…

        Dat is voor mij simpel, daar is het gat van de deur! 👉 en je komt er niet meer in.
        Ik heb het meegemaakt in een eerdere relatie en dat heeft mij zo ongelooflijk veel verdriet gedaan dat kan ik niet beschrijven.
        In eerste instantie wilde ik hem de beslissing laten nemen of hij met mij verder wilde of niet. Tot ik een paar dagen bij mijn ouders was en tot de conclusie kwam dat ik deze man nooit meer zou kunnen vertrouwen en dit voor altijd tussen ons in zou blijven staan. Hij heeft zo tegen mij gelogen, terwijl ik hem meerdere keren de kans heb gegeven eerlijk te zijn.
        Ik heb echt een paar jaar nodig gehad om daarvan te herstellen en überhaupt weer iemand in mijn leven toe te laten. Toen ik A ontmoette en het een beetje op een serieuze relatie begon te lijken hebben we het hier over gehad. De strekking was ‘als je mij besodemieterd kun je vertrekken en daar is geen discussie over mogelijk!’ 🙈 zo sta ik er nog steeds in.

        • Trees hebben hierop gereageerd.

          Huggybird ik heb het 1 keer meegemaakt. Ik was toen wel heel jong en we hadden een jaar verkering. Verder dus niet vergelijkbaar met als het nu zou gebeuren. Het was echter met een goede vriendin en ik kwam er heel lullig achter. Ipv haar had hij mij per ongeluk ge-sms’t. Drama natuurlijk. Hij is uiteindelijk ook met haar getrouwd en hij heeft haar ook een keer bedrogen door een affaire aan te gaan en ik zal niet ontkennen dat ik enige genoegdoening voelde toen ik dit via via hoorde 😇.

          • stuk weg gehaald

              Ja ik wil het weten.

              En nee ga het never nooit vergeten dus dat is hoe dan ook einde van de relatie. Ik ben dan niet genoeg geweest en dat gevoel zal altijd aan mij blijven knagen. En tuurlijk was er dan iets niet goed in de relatie maar als dat dan de uitkomst is om vreemd te gaan. Nee nope dat kan ik in mijn brein niet uitzetten. Kinderen hebben maakt daarin geen verschil want waarom zou ik dan ineens alles moeten proberen (therapie, dynamiek veranderen ed) terwijl de ander daarvoor al aan de bel had moeten trekken. Zodat het vreemdgaan niet eens was gebeurd.

              Trees zo, die vrouw heeft gekregen wat ze verdiende!

              ik had 5 jaar een relatie met hem en we hadden een jaar daarvoor een huis gekocht… een half jaar voor ik er achter kwam dat hij mij besodemieterde merkte ik dat er iets was en gaf hij uiteindelijk toe dat hij niet zeker was van onze relatie heb ik me heel kwetsbaar opgesteld door te zeggen ‘als ik het niet voor jou ben hak dan een knoop door maar wees alsjeblieft eerlijk tegen mij, ik gun jou je geluk ook als dat niet met mij is.’ Dikke tranen, dat vond hij zo lief van mij…..
              jammer dat hij dat stukje ‘wees eerlijk’ niet opgeslagen heeft en in plaats daarvan vervanging voor mij is gaan zoeken(als die meid er toen niet al was……)
              Toen ik de knoop door had gehakt om weg te gaan raakte hij in paniek en zei ‘jij neemt deze beslissing omdat je niet gedumpt wilt worden!’ 😂 en ‘jij gaat het nooit redden zonder mij!’ Ik heb hem uitgelachen.
              Hij was in het huis toen ik mijn spullen kwam ophalen, zat te huilen op zolder want hij kon het niet aanzien…..🙄 snap ik, ik nam de halve inboedel mee want die had ik jaren voor we gingen samenwonen bij elkaar gesprokkeld. Hij had geen servies of bestek meer in huis 😂 ik raakte alleen maar nog meer geïrriteerd door zijn gejank en zijn ‘ik weet niet hoe de wasmachine werkt 😭 ‘ terwijl er een briefje van zijn moeder bij lag met hoe het werkt. Ik had helemaal geen respect meer voor hem. Zijn moeder was trouwens ook echt een vals kreng! 😱

              Twee maanden later had ik mijn eigen plekje en wilde hij mijn post langs komen brengen…. Hij vroeg wanneer ik thuis was. Die gek wilde het even persoonlijk komen overhandigen. Hij wilde gewoon checken hoe ik er bij zat. Ik heb gezegd dat het hem geen zak aan ging wanneer ik thuis was en hij de post gewoon in de brievenbus kon gooien. Mafkees haha.

              Ik ben hem 10 jaar terug ook eens tegen gekomen met mijn hele familie erbij toen wij het pannenkoeken huis uit gingen en hij binnen kwam met zijn dochter. Ik had de neiging om dat kind te vertellen wat voor een zak hij was maar heb het niet gedaan. Dat kind kan er ook niets aan doen…..

              Je raakt als mens gewoon beschadigd door gebeurtenissen als dit, maar achteraf gezien is het ook heel leerzaam geweest. Ik wist een stuk beter wat ik wel en niet in een man zocht en wat mijn grenzen zijn en heb leren herkennen wanneer ik me gekwetst voel. Dat is letterlijk een gevoel in mijn hart, alsof er een blauwe plek op komt. Klinkt misschien een beetje gek 🙈

              • Trees hebben hierop gereageerd.

                  Ik was begin 20 toen mijn ex vriend vreemd ging, we hadden 2,5 jaar een relatie toen dit gebeurde, we hebben ook nog bij elkaar op de basisschool in de klas gezeten. Hij was echt mijn maatje, ik weet ook zeker dat het wederzijds was soms ben je alleen nog te jong denk ik. Dit was ook de eerste en hopelijk de laatste keer intense liefdesverdriet.
                  Uiteindelijk ben ik erachter gekomen doordat de NS mij belde met de mededeling dat zijn telefoon op CS Amersfoort was gevonden en of ik die op wilde halen. Tja.. Esmeralda als je dit leest, ik heb 100% gebluft maar bedankt dat je alles vertelt hebt.😏

                  Nu denk ik, dat ik net als trees, één keer vreemdgaan niet zou willen weten. Zoek het uit, ga maar alleen door de pijn heen zonder het met derden te delen. Een affaire is voor mij onherstelbaar… Denk ik. Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Mijn hele wereld zou instorten. Geen idee hoe ik zou reageren, ik weet wel hoe ik als 20 jarige reageerde maar die persoon ben ik ook niet meer.

                  Ik wil het weten, 100%.
                  Voor mij beantwoordt dat ook meteen alle andere vragen. Of ik het zou kunnen vergeven, accepteren etc, is allemaal afhankelijk van de communicatie eromheen. Vreemdgaan zou ik kunnen vergeven (tot op zekere hoogte), liegen niet.

                  Bij elkaar blijven voor de kinderen, dat sowieso niet. Ik heb geen relatie voor de kinderen, die heb ik voor mezelf. Bij elkaar blijven of niet is dus ook een keuze die ik voor mezelf zal maken en voor niemand anders.

                  Ik ben zo vaak bedrogen dat ik er misschien juist wat makkelijker over ben gaan denken dan gemiddeld. Mijn ex, tja, van de shit die hij gedaan heeft was vreemdgaan zo ongeveer het minst erge 😅
                  Dat raakte me op dat punt gewoon niet meer eigenlijk.

                  Als het om mijn huidige vriend zou gaan.. onze relatie is zó anders dan 'normaal' dat ik daar niet echt meer over kan oordelen. We hebben sinds we elkaar hebben ontmoet (18 jaar geleden) allebei langdurige relaties gehad, samengewoond en kinderen gekregen met anderen, en dat was vele malen pijnlijker dan een dronken zoen of zelfs een korte affaire ooit zou kunnen zijn. En daar zijn we ook sterker uit gekomen.
                  Ik heb vorig jaar even een korte periode gehad dat ik geflirt heb met een kennis, en vanaf de eerste dag heb ik vriend daar eerlijk over verteld. Ik had al een tijdje aangegeven dat er dingen waren die ik miste in onze relatie, en waarom ik daar mee worstelde, en hij heeft me alle ruimte gegeven om dat op mijn eigen manier en tempo te onderzoeken. Kennis boodt mij precies dat missende puzzelstukje, alsof het universum me gewoon zei: hier heb je alles waar je al jaren om zeurt. Kies maar 😆
                  Uiteindelijk is er niks gebeurd, maar ik heb wel voor mezelf uit kunnen zoeken wat ik nou precies belangrijk vind in een relatie, en daarmee eindelijk vrede gekregen met wat niet mogelijk is op dit moment met vriend. Voorheen voelde ik me vaak heel machteloos binnen onze relatie, maar nu kan ik echt met 100% zeggen dat ik er volledig achter sta.
                  Ik heb overzicht gekregen in mijn prioriteiten, in wat ik nodig heb in een relatie, wat ik wil met mijn leven, dus het is heel nuttig geweest, wat onze relatie heel goed gedaan heeft.
                  Maar wel: ik heb over ieder bericht wat er is verzonden open en eerlijk gesproken met vriend. Het was dus geen vreemdgaan, maar ik kan wel begrijpen dat de verleiding er kan zijn als er iets niet goed zit. Hoe je daar vervolgens mee om gaat.. tja.

                  Voor mij draait dus alles om communicatie. Waarom is het gebeurd? Welke behoefte mist? Was het vanuit angst, onzekerheid, verveling, of ....? Waarom is dat niet vooraf gecommuniceerd? Is dat wel gebeurd maar heeft het niet de aandacht gehad die het nodig had?
                  Staat hij er voor open om zich kwetsbaar op te stellen en daar over te praten? Durft hij de confrontatie aan met zichzelf? Staat hij open voor therapie?

                  Dat is voor mij de dealbreaker. Je hoeft bij mij niet aan te komen met een 'Ik WaS dRoNkEn', of een basic 'sorry' daar kan ik niks mee. Praten bitch 😝
                  Gooi die ziel open, en dan zien we wel verder.

                    Huggybird oh man! Wat een eikel. Super heftig ook, omdat je samen bezig was om een toekomst op te bouwen. Ik denk dat je dit inderdaad nooit vergeet en altijd wel ergens pijn blijft doen 😘

                        Ik vind het een lastige. Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant... Er zit m.i. verschil in of het eenmalig of echt langdurig is. Langdurig is moeilijker, ik zou een emotionele band 'meer' vreemdgaan vinden dan iets eenmaligs. Hoe dan ook weet ik niet wat ik zou doen. Ik kan wel stoer roepen dat hij dan de deur uit moet, maar of ik op dat moment ook echt zo zou reageren... Geen idee. Mijn enige ervaring met vreemdgaan was met een ex. Die relatie liep op dat moment toch al ten einde, dus het was vooral een goed excuus om definitief afscheid te nemen. En de opluchting die ik toen voelde geeft ook wel aan dat dat geen gezonde relatie was.

                        Maar vooral hoop ik dat, mocht mijn man vinden dat er iets niet goed zit in onze relatie, hij dat eerst tegen mij zegt. Voordat hij zijn heil ergens anders zou zoeken.

                        Ik zou het niet willen weten denk bij iets eenmalige maar ik zou hem er ook niet om verlaten. Ik heb ja gezegd in voor en tegenspoed dus dat blijft zo. Een affaire weet ik niet hoe ik daar op zou reageren maar ik ga ervan uit dat ik hier überhaupt nooit over hoef na te denken want ik ga uit van zijn trouw.

                        @Huggybird , super kut dat dit jou is overkomen. Ik kan me voorstellen dat het echt een knauw kan geven in je vertrouwen naar een partner. Niet eerlijk tegenover je man, maar vanuit jou super begrijpelijk en verstandig vanwege je ervaring. Overspel maakt zoveel kapot, dat blijkt maar weer 🙁

                        Ik zou het bij eenmalig niet willen weten. Ik wil niet dat mijn leven en de levens van mijn kinderen overhoop gehaald worden omdat hij één ontzettend domme keuze maakt met giga gevolgen. Komt het wel uit dan zou ik bereidt zijn om te proberen er mee om te gaan. (ligt erg aan de context waarin het is gebeurd ook denk ik)

                        Bij een affaire is het sowieso einde verhaal. Het vertrouwen is dan weg, ik weet dan ook niet meer wie hij is als persoon. Ik ken mijn man als een betrouwbaar persoon. Dat is één van de meest belangrijke kwaliteiten voor mij. Als hij een affaire aangaat dan is hij klaarblijkelijk niet de persoon (meer, of ooit geweest?) dan ik dacht.
                        Het grote verschil tussen een affaire en 1 keer vreemdgaan is de mogelijke emotionele band, en de tijd en energie die hij besteedt aan de ander ipv aan mij en onze kinderen. Die loyaliteit verplaatst zich en dat is iets waar ik niet mee zou kunnen omgaan. Ik weiger op een 2e plek te staan of een plek te delen. Daarvoor heb ik teveel trots en teveel zelfrespect. (zo zie ik dat hoor!)

                        Ik zou wel bij elkaar kunnen blijven voor de kinderen denk ik. Met een affaire niet, dat is voor mij teveel verraad. Maar als hij vreemdgaat, ja dat denk ik wel.

                        Trees toen we net uit elkaar waren heb ik gehuild omdat we geen kinderen hadden, ik wilde jong en veel kinderen en dan had ik er nog iets positiefs aan over gehouden….🙈😱 .
                        Toen ik bij zinnen was gekomen dacht ik alleen nog maar ‘blij dat ik met hem geen kinderen heb want dan had ik nu nog steeds met hem te maken gehad.’
                        Het huis had geen overwaarde dus heb het op zijn naam laten zetten en alleen meegenomen wat ik had ingebracht. Mensen zeiden dat dat dom was maar als we het huis hadden moeten verkopen was er een flinke schuld over gebleven en dan had ik niet meteen voor mezelf een nieuw leven kunnen beginnen en bij mijn ouders moeten blijven wonen…. Nog steeds blij met die beslissing van toen. Dat hij een paar jaar later het huis verkocht heeft doet me niets. Ik kon door dat was belangrijk voor mij.

                        Het zijn dingen die bij het leven horen en je vormen, ben niet perse dankbaar voor de ervaring maar wel voor hetgeen ik er van geleerd heb.
                        Het heeft trouwens ook veel met mijn familie gedaan, mijn zus was woest en wilde hem persoonlijk wel omleggen…. En mijn broer heeft mij af willen praten van een huis kopen met A nadat we een jaar bij elkaar waren.
                        Hij vond het veel te snel en we kenden elkaar te kort. Ik moest praten als brugman om hem duidelijk te maken dat ik mijn leven niet stil kon en wilde laten staan na wat er gebeurd was en door wilde met deze man. Ik was inmiddels ook 31.
                        Nog steeds de beste beslissing ooit. 🥰♥️🍀

                            Huggybird Het zijn dingen die bij het leven horen en je vormen, ben niet perse dankbaar voor de ervaring maar wel voor hetgeen ik er van geleerd heb.

                            mooie instelling <3

                            Huggybird Het heeft trouwens ook veel met mijn familie gedaan, mijn zus was woest en wilde hem persoonlijk wel omleggen…. En mijn broer heeft mij af willen praten van een huis kopen met A nadat we een jaar bij elkaar waren.
                            Hij vond het veel te snel en we kenden elkaar te kort. Ik moest praten als brugman om hem duidelijk te maken dat ik mijn leven niet stil kon en wilde laten staan na wat er gebeurd was en door wilde met deze man. Ik was inmiddels ook 31.
                            Nog steeds de beste beslissing ooit. 🥰♥️🍀

                            Dat is ook zeker waar! ik zou er net zo instaan als je broer, maar je hebt gelijk dat je ook gewoon weer door moet. Sterk dat je dat zo snel al weer kon. soms is het beter om de pleister er gewoon meteen af te trekken.

                                  LilyMilie er zat niet maar een jaar tussen de ene relatie verlaten en een huis kopen met A hoor, daar zat 3,5-4 jaar tussen. Heb van het bedrogen worden wel echt moeten herstellen en mezelf weer bij elkaar moeten rapen en terug moeten vinden voor ik überhaupt weer verder kon kijken dan mezelf. Dat was niet met een jaar gedaan. 😅 A en ik kenden elkaar een jaar toen wij samen een huis gingen kopen. Dit voelde zo goed en fijn dat ik het aan durfde. 🥰

                                    LilyMilie Ik zou een eenmalige blunder niet persen willen weten. Een affaire wel, en dan is het ook over voor mij. Ik geloof niet in de tweede kansen daarvan.

                                    Bij elkaar blijven voor de kinderen ben ik geen voorstander van. Heb ik ook niet gedaan. Sterker nog, de kinderen waren 1 van de vele redenen om juist wel uit elkaar te gaan. Ik vond dat de kinderen leden onder de situatie zoals die was. Mijn oudste had er ook geen moeite mee dat we uit elkaar gingen (de jongste twee waren nog te jong om het te snappen).

                                        iMoeder Bij elkaar blijven voor de kinderen ben ik geen voorstander van. Heb ik ook niet gedaan. Sterker nog, de kinderen waren 1 van de vele redenen om juist wel uit elkaar te gaan. Ik vond dat de kinderen leden onder de situatie zoals die was. Mijn oudste had er ook geen moeite mee dat we uit elkaar gingen (de jongste twee waren nog te jong om het te snappen).

                                        Ja snap ik helemaal. Kijk, hebben de twee ouders knallende ruzie, constant of veel te vaak. En/of is er geen (wederzijds) respect meer, of is er 1 ouder abusive. Dan ben ik helemaal voor uit elkaar gaan. Het voorbeeld naar de kinderen zit hem in dat geval in zelfrespect en toegeven wanneer situaties ongezond zijn. Ook moeten kinderen beschermd worden tegen het gedrag van (één van) de ouder(s) of de ongezonde sfeer in huis. Ik denk dat het feit dat jouw oudste geen problemen had dat jullie uit elkaar gingen aangeeft dat dit de juiste keuze was voor jou / jullie. Zou je blijven dan zou je zoon daar eerder onder gaan lijden.

                                        Anderzijds er zijn ook situaties waarin er geen ruzie is, geen mishandeling of ongezonde relatie (gebrek aan respect). Bijvoorbeeld in het geval van een probleem dat enkel en alleen tussen de ouders speelt (bijvoorbeeld overspel, een leugen, een verwijd, een teleurstelling, een mismatch ergens). Het effect van zo'n gebeurtenis kan ook uitwerking hebben op de kinderen, maar het voorbeeld wat je je kinderen meegeeft kan dan liggen in hoe zo'n gebeurtenis te overkomen. Hoe samen te komen nadat je elkaar bent verloren, of nadat er iets is gebeurd (bijvoorbeeld overspel). Het voorbeeld kan liggen in het vechten voor je gezin. Dat je verder gaat dan dat je persoonlijk, in je eentje, zou gaan. Maar vanwege je kinderen, je gezin, ga je verder. Dat kan een krachtig voorbeeld zijn.
                                        Mijn ouders hebben dat gedaan (er was geen sprake van overspel maar wel van een ander relatieprobleem). Mijn moeder stond op het punt om te scheiden van mijn vader maar is gebleven vanwege ons. Toen ze me dat later vertelde voelde ik me heel waardevol. Uiteindelijk is alles goed gekomen tussen mijn ouders en zijn ze weer gelukkig samen.
                                        Ik zou er uiteraard (ga ik vanuit) anders naar kijken als mijn vader mijn moeder respectloos zou behandelen, of als ik zou zien dat mijn moeder er aan onderdoor gaat. Ik zou me niet waardevol of speciaal voelen als mijn moeder ongelukkig zou zijn. Ik zou me dan juist heel schuldig voelen. Maar omdat dit een issue was tussen hun, iets waar wij als kinderen niets mee te maken hadden en niets (ernstigs) van meekregen, was ik heel erg blij dat mijn moeder (en vader) erkende dat het voor ons niet beter was als ze uit elkaar zouden gaan. Ik heb daar veel positiefs van geleerd als kind.

                                        Gezien het voorbeeld dat ik heb meegemaakt neig ik daarom in eerste instantie naar 'blijven voor de kinderen'.
                                        En zo heeft iedereen haar eigen ervaring en dat beïnvloed de vorming van onze instelling automatisch ook, denk ik zo.

                                            © 2021 Alles voor de Kids.

                                            Privacy policy Reglement voor Deelname Mod richtlijnen Doneer