Ik wil het weten, 100%.
Voor mij beantwoordt dat ook meteen alle andere vragen. Of ik het zou kunnen vergeven, accepteren etc, is allemaal afhankelijk van de communicatie eromheen. Vreemdgaan zou ik kunnen vergeven (tot op zekere hoogte), liegen niet.
Bij elkaar blijven voor de kinderen, dat sowieso niet. Ik heb geen relatie voor de kinderen, die heb ik voor mezelf. Bij elkaar blijven of niet is dus ook een keuze die ik voor mezelf zal maken en voor niemand anders.
Ik ben zo vaak bedrogen dat ik er misschien juist wat makkelijker over ben gaan denken dan gemiddeld. Mijn ex, tja, van de shit die hij gedaan heeft was vreemdgaan zo ongeveer het minst erge 😅
Dat raakte me op dat punt gewoon niet meer eigenlijk.
Als het om mijn huidige vriend zou gaan.. onze relatie is zó anders dan 'normaal' dat ik daar niet echt meer over kan oordelen. We hebben sinds we elkaar hebben ontmoet (18 jaar geleden) allebei langdurige relaties gehad, samengewoond en kinderen gekregen met anderen, en dat was vele malen pijnlijker dan een dronken zoen of zelfs een korte affaire ooit zou kunnen zijn. En daar zijn we ook sterker uit gekomen.
Ik heb vorig jaar even een korte periode gehad dat ik geflirt heb met een kennis, en vanaf de eerste dag heb ik vriend daar eerlijk over verteld. Ik had al een tijdje aangegeven dat er dingen waren die ik miste in onze relatie, en waarom ik daar mee worstelde, en hij heeft me alle ruimte gegeven om dat op mijn eigen manier en tempo te onderzoeken. Kennis boodt mij precies dat missende puzzelstukje, alsof het universum me gewoon zei: hier heb je alles waar je al jaren om zeurt. Kies maar 😆
Uiteindelijk is er niks gebeurd, maar ik heb wel voor mezelf uit kunnen zoeken wat ik nou precies belangrijk vind in een relatie, en daarmee eindelijk vrede gekregen met wat niet mogelijk is op dit moment met vriend. Voorheen voelde ik me vaak heel machteloos binnen onze relatie, maar nu kan ik echt met 100% zeggen dat ik er volledig achter sta.
Ik heb overzicht gekregen in mijn prioriteiten, in wat ik nodig heb in een relatie, wat ik wil met mijn leven, dus het is heel nuttig geweest, wat onze relatie heel goed gedaan heeft.
Maar wel: ik heb over ieder bericht wat er is verzonden open en eerlijk gesproken met vriend. Het was dus geen vreemdgaan, maar ik kan wel begrijpen dat de verleiding er kan zijn als er iets niet goed zit. Hoe je daar vervolgens mee om gaat.. tja.
Voor mij draait dus alles om communicatie. Waarom is het gebeurd? Welke behoefte mist? Was het vanuit angst, onzekerheid, verveling, of ....? Waarom is dat niet vooraf gecommuniceerd? Is dat wel gebeurd maar heeft het niet de aandacht gehad die het nodig had?
Staat hij er voor open om zich kwetsbaar op te stellen en daar over te praten? Durft hij de confrontatie aan met zichzelf? Staat hij open voor therapie?
Dat is voor mij de dealbreaker. Je hoeft bij mij niet aan te komen met een 'Ik WaS dRoNkEn', of een basic 'sorry' daar kan ik niks mee. Praten bitch 😝
Gooi die ziel open, en dan zien we wel verder.
