Trees Ik denk dat het erg ligt aan hoe diep je geloof zat inderdaad. Mijn geloof zat heel erg diep en zat ook heel erg verwikkeld in mijn zijn. Als je dan je geloof verliest verlies je een stuk van jezelf. Zo ervaarde ik dat althans.
Maar dat heb ik verwerkt hoor. Het heeft me 10 jaar gekost ongeveer, maar ik kan nu al jaren oprecht zeggen dat ik gelukkig en gelukkiger ben zonder geloof, zonder een god, zonder Jezus en kerk.
Trees Misschien komt het doordat ik nooit wat anders gewend ben en simpelweg niet beter weet? Is het bij jou dat je de andere kant (als gelovige binnen een hechte gemeenschap) ook ervaren hebt dat je het nu als iets negatiefs framed? Of is dit nog een restantje van het oude denken vanuit het geloof? Het puzzelt mij dat je het ook als iets negatiefs kan zien, terwijl het vanuit mijn perspectief juist iets heel positiefs is. Sorry als dit een stomme vraag is, maar accepteer je jezelf volledig of staat je hierin nog iets in de weg?
Ik denk dat hier meerdere aspecten spelen. Ik ben sowieso relatief kort geleden pas begonnen met mezelf vinden. Een hele hoop coping, trauma en angst afgeschud, erkend, verwerkt, van hersteld. Maar ik ben er ongetwijfeld nog niet. Ik denk dat ik mijzelf wel accepteer zoals ik ben, maar mijzelf nog niet helemaal ken. Misschien dat daarnaast ook nog programma's lopen van 'zo moet je zijn, en zo mag je niet zijn'. Ik ben daar wel bewust mee bezig, maar ongetwijfeld dat deze af en toe nog de kop opsteken. Ik denk zelf dat ik niet zozeer mijzelf niet accepteer, maar bang ben dat anderen mij niet accepteren zoals ik ben. Want daarnaast - daarnaast, het is ook wie ik ben. Ik pas mij graag aan aan mensen of situaties als dat de mens of situatie helpt. Ik ben ook gevoelig voor feedback ; zowel positief als negatief omdat ik het graag goed doe. Ik vind het fijn om bij te dragen aan een gemoedelijk verloop, ik vind het fijn als ik kan bijdragen aan het geluk van iets. Dat doe ik automatisch, dat is wie ik ben, ik haal daar plezier en energie uit.
Het is een rol dat ik denk ik op mij heb genomen als middelste kind, als meisje, en als mijn aangeboren persoonlijkheid. Het past.
Maar ik denk dat dat ook iets is waar het vaak mis is gegaan, dat ik teveel heb gegeven ten koste van mijzelf en dat ik dat niet herkende. Een complex mechanisme dat zowel positieve als negatieve kanten heeft. Iets waar ik nu ook heel actief mee aan het omgaan ben. Ik ben aan het leren hoe te geven zonder mijzelf te geven. Hoe aan te passen zonder mijzelf te verwijderen. Hoe feedback te ontvangen zonder het dicht bij mij te laten komen. Enz.
Op mijn kritische kant krijg ik veel negatieve feedback. Mensen houden niet van vragen, ze houden niet van antwoorden buiten hun straatje. Ik vind mijzelf daarnaast ook te gevoelig, en mensen reageren daar ook negatief op. (en ook wel positief hoor, maar zoals ik zei; ik reageer sterk op zowel positief als negatief feedback)
Het is een beetje tegenstrijdig soms. Ik voel me zelf helemaal niet zo, voor mij is het heel duidelijk wat ik bedoel, wat mijn intenties zijn, wat mijn doel is. Maar anderen begrijpen dat niet, ervaren dat als tegenstrijdig waardoor ik me dan weer slecht voel. Dat trek ik mij ook weer aan. Enz enz. Het is complex en ik moet daar nog in groeien.
Ik heb best veel meegemaakt in mijn leven - zoals ongetwijfeld iedereen hoor - , ik heb veel gewonnen en veel verloren. Uit alle ervaringen trek ik conclusies en lessen. Positief als negatief. Mijn religie heb ik verloren; dat dat iets is wat ik jammer vindt maar ervaar ik niet als negatief. Het is zoals het leven gaat. Ik kijk er vanuit een bepaalde hoek positief naar. Het heeft me de ervaring gegeven met zowel het diepe geloofsleven als helemaal geen geloofsleven. Die ervaring geeft mij een rijk gevoel en daarmee kan ik anderen ook weer helpen. Voor mijzelf vind ik het ook fijn dat ik een diep geloofsleven heb ervaren. Uiteindelijk maakt het me een sterker mens, ik weet nu beter wat mij gelukkig maakt en wat niet.
Kortom: ik accepteer mijzelf wel maar ik ken mijzelf nog niet helemaal. Daar komt het denk ik op neer.
Trees Werd dat door je familie geaccepteerd?
Mijn familie is een rare, haha. We zijn allemaal te kritisch voor ons eigen bestwil en daardoor lagen we allemaal altijd al iets moeilijk binnen de geloofsgemeenschap. Maar omdat we zo passievol waren en oprecht, werden we gedoogd, haha.
Ik ben in mijn familie altijd een beetje een dwarsligger geweest denk ik. Waarbij mijn broers en zussen natuurlijker de normen en waarden overnamen van mijn ouders deed ik dat niet. Want ook was ik kritisch naar mijn ouders. (Daarin ook die twee werelden waarbij ik mij enerzijds wou aanpassen maar dat tegelijkertijd niet kon omdat ik alles bevraag. Een groot conflict binnen mijzelf waar ik pas sinds een paar jaar grip op heb.)
Mijn ouders wisten dit (tot op zekere hoogte) en hebben dit altijd gerespecteerd. Het was niet echt een verrassing dat ik als eerste uit de kerk ging. Ook dat was een geleidelijk iets en was niet van de 1 op de andere dag. Mijn broers en zussen, en zelfs ouders zijn jaren later ook uit de kerk gegaan.
Mijn ouders waren wel teleurgesteld, zeker mijn vader heeft zich afgevraagd of hij iets verkeerds had gedaan. Mijn moeder was wel boos, maar ik denk meer vanuit verdriet. Ze vond het jammer dat ik niet meer geloofde. Maar ik denk ook dat ze zagen dat ik hier doorheen moest en gaven me daarvoor de ruimte. Ze hebben me nooit afgewezen.
Wel is het een paar jaar geen onderwerp van gesprek geweest. Daar ben ik ook blij mee want we zouden elkaar alleen maar pijn doen omdat we allemaal zeer hadden. Soms is spreken zilver en zwijgen goud. Nu kunnen we er goed over praten.
