Trees Hoe ben je uiteindelijk tot de keuze gekomen dat je niet meer gelooft?
Dat is een heel lang en gecompliceerd verhaal.
Hele korte versie: (die niet zo heel kort is zie ik)
Dat is stukje bij beetje gebeurd, het was niet één openbaring en van het geloof gevallen, zeg maar.
Het begon met altijd al vragen hebben en deze niet beantwoord krijgen omdat 1) de vragen waren niet goed genoeg volgens kerkleiders en andere geestelijk leiders. En/of 2) de gegeven antwoorden volstonden niet voor mij. Dat was een groeiend probleem en uiteindelijk onoverkomelijk voor mij.
Tegelijkertijd begon ik steeds meer tegenstrijdigheden, hypocrisie en 'menselijkheid' te vinden in de bijbel en in het beeld dat de bijbel schept van god. Mensen gaven mij eigenlijk nooit geen voldoening (zijn altijd teleurstellend, hypocriet en simpele wezens) maar god deed dat altijd wel. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en Gods kinderen zijn ook maar mensen.
Maar op een gegeven moment volstond God ook niet meer want de Bijbel is Gods woord. Mijn beeld van God kwam niet meer overeen met de God van de bijbel. De God van de bijbel is namelijk geen liefdevolle God. Ook is het geen goede God. Het is een heel wispelturige, manipulatieve en egoïstische God. Daar kon ik niet meer om heen, maar is dat wel zo dan? Interpreteer ik het niet allemaal verkeerd? 100 nieuwe vragen, 0 antwoorden. Vraag ik het aan een christen dan zal die zeggen : Ja je ziet het verkeerd. Vraag het aan een niet-Christen en die zal zeggen : Je ziet het goed hoor.
Daarnaast: het hebben van die vragen alleen al is twijfel aan god en twijfel aan god is een zonde.
En: Wil ik eigenlijk wel antwoorden op die vragen? Want wat als de antwoorden me niet aanstaan? Wat als mijn beeld van God en Jezus voor altijd veranderd? Ik ben koppig, en eenmaal overtuigd en it's done.
Maar niets doen kan ik ook niet helaas, dus ik ben daarom eerst zelf gaan zoeken. De geschiedenis van de bijbel geleerd (zover ik dat kon op mijn eigen houtje) om zo bepaalde zaken te kunnen verklaren. Hoe teksten te interpreteren. Hoe de juiste context toe te passen, enz. Dat hielp tot op bepaalde hoogte. Maar de kern van het probleem dat ik had werd eigenlijk alleen maar sterker. Niet wat ik wou.. en onomkeerbaar.
De simpele vragen als: Hoe kan God homofilie afkeuren? Hoe kan God kinderkanker toestaan? Hoe kan God toestaan dat wij zieke gedachtes krijgen en omzetten tot handelingen? Waarom heeft God het nodig dat sommigen van ons mensen onmenselijk lijden zodat anderen kunnen kiezen om hem te dienen? (Er kan geen licht zijn zonder duisternis. Geen liefde zonder haat). Die vragen bleven door mijn hoofd gaan en begonnen in de weg te staan.
Ik ken de gegeven antwoorden maar al te goed maar ze volstonden niet meer. -Eigen keuzes, kwaad vs goed, een hoger doel, boetedoening, duivel, beproeving van god, generatievloek, gods wegen zijn ondoorgrondelijk, enz enz.
De Bijbel gaf me geen antwoorden meer, christenen deden dat al niet, en hoe meer ik ging nadenken over God zelf, hoe meer hij ook niet meer volstond .. hij heeft de Bijbel geschreven uiteindelijk. Die twee gaan samen.
Toen één van mijn beste vrienden uit de kast kwam toen kon ik mij niet meer stilhouden. Het balletje is toen heel hard gaan rollen. Zwijgen is goedkeuren (daar ben ik van overtuigd) en ik geloofde dat Gods afwijzing van mijn vriend omdat mijn vriend is zoals god hem geschapen heeft niet klopt. (Of al geloof je dat homofilie door trauma komt / van de duivel komt, hoe kan je je eigen kind afwijzen - als God- als je weet dat het 'ziek' is.) Hoe dan ook dus, de logica was voor mij nergens. En ik leef op logica. Zonder kan ik niet functioneren, het is voor mij als zuurstof.
Toen was mijn overtuiging - of 1) de God van de Bijbel bestaat niet - of 2) de God van de Bijbel is niet mijn God. En ik wil geen liefde ontvangen zo'n God; van een God die liefde afkeurt. Een simpele recht door zee conclusie (en zo ervaarde ik dat ook echt met volle overtuiging.) My mind was set, maar het brak me compleet.
Ik heb sinds dien wel nog jaren geloofd in een God, maar dat meer omdat het schuldgevoel (loyaliteit) zo ontzettend groot was en ik echt echt heel erg graag wou dat hij bestond. Ik heb daar heel veel om gehuild. Maar ik kon niet meer geloven, vertrouwen en houden van een God die mijn broeder afkeurt om wie hij is. Ik was er echt verscheurd door.
Tegelijkertijd ook heel veel fucked up dingen meegemaakt in de kerk zelf. Manipulatie, indoctrinatie, geestelijke mishandeling, emotionele mishandeling, gaslighting, haat, afwijzing, verdeling en haatzaaien. You name it. Alles in naam van God en in naam van Gods kerk , Gods bruid, Gods plan, Gods kinderen, Gods koninkrijk, Gods principes, Gods liefde. Toen ik er middenin zat zag ik dat niet zo. Ik ervaarde dat ook niet zo. Maar nu terugkijkend en van buitenaf naar binnen kijkend. Ja... absoluut fucked up (sorry not sorry).
Sinds ik vrij ben van het geloof ben ik pas echt vrij. Ik kan nu pas echt vrij denken, vrij leven, vrij handelen, vrij oordelen, vrij ervaren, vrij vertrouwen en vrij liefhebben. Ik kan daarom ook niet meer terug. Maar naar geen enkele religie dus want ik kan niet 'blind' meer volgen. Niets of niemand is dat ook waard. Ik wil dat ook niet meer.
Maar mijn vrijheid is soms ook wel erg oneindig, soms ook eng, verwarrend en eenzaam. Religie is klein denken (mijn ervaring hoor!) en voorspelbaar. Duidelijke leefregels en je zit met mensen die precies zo denken als jij. Dat maakt je een hechte groep waar je wat aan hebt. Ze kunnen je emotioneel steunen op de manier die bij je aansluit, je kan gesprekken voeren op de manier en het niveau die bij je aansluit, enz enz. God staat centraal ; super veilig en stabiel. (meen ik oprecht). En daarnaast, hallo? Eeuwig leven! Al geloof ik niet meer in hemel en hel , het is een super veilig idee dat je na de dood naar de hemel gaat. Het maakt zoveel leed en verdriet draagbaar. Er zit heel veel hoop en troost in. Ook dat ben ik wel verloren.
Hoewel ik zoiets (zo'n groep) niet persé zoek was het wel heel fijn om te hebben. Ik heb ook goede herinneringen aan zo'n instituut. En ik mis het soms wel omdat het je heel erg bezig houdt. Het hield mijn denken wat in toom. En zou ik niet zo vervelend zijn ( : mijn kritische denken, mijn eeuwige kut vragen en onvermoeide zoektocht naar de stomme waarheid) dan denk ik dat ik heel gelukkig zou kunnen zijn als christen.
Dit even heel geknopt want er is zoveel meer dat meespeelde, maar ik kan er een boek over schrijven zoveel dus voor nu even dit, haha.
