Zou jij willen weten of je man is vreemdgegaan?

Ik was een keer boos op chat gpt, omdat ze mij niet wilde vertellen waar ik iets illegaals kon downloaden. Ik heb haar verteld dat ze over een paar jaar lekker vervangen gaat worden door een beter exemplaar en dat iedereen haar zou vergeten. Ha lekker puh!

Vervolgens was ze heel begripvol en gaf ze mij gelijk. Echt is geen lol aan om ruzie mee te maken

[verwijderd] Identificeer jij je als Satanist?

Weet ik niet goed. Ik identificeer mij nu vooral als atheïst. Het verschil met modern satanisme is dat dit vooral aangeeft wat ik niet ben en modern satanisme is gericht op wat je wel bent en belangrijk vindt.

Wat mij aanspreekt is dat het bewust geen regels heeft/ geen boek/ geen geboden etc. wat je vertelt wat je moet doen en hoe je moet leven. Er zijn 7 ‘tenets’ die je als richtlijn kunt gebruiken voor je leven (zijn dus geen moetjes) en die sluiten toevallig echt perfect aan met wat ik altijd al belangrijk vond. Daarbij sta ik achter bijna al hun acties in het verleden. Ik ben echter wel wat kritisch richting de hiërarchische structuur van bijv de TST en de subcultuur van veel leden spreekt mij absoluut niet aan (zwarte kleding, heavy metal). Nu is dat helemaal geen vereiste, maar dat maakt wel dat ik mij er minder mee kan identificeren.

Misschien ben ik ook wel van de cherry picking. Ik vind het lezen en nadenken erover vooral heel interessant. Ik denk mede ook vanuit mijn christelijke achtergrond, omdat vroeger er maar 1 juiste manier/ 1 manier van interpreteren was en ik het nu heel boeiend vind om het nu ook anders te mogen zien. Ik vind de bijbel bijv echt ongelooflijk vrouwonvriendelijk en smul dus echt van een meer feministische /positieve interpretatie van bepaalde verhalen.

Ik ben verder helemaal niet getraumatiseerd, maar het zit mij wel dwars dat ik gedoopt ben. Het is een beslissing die voor mij genomen is en waar ik zelf niks over te zeggen had als baby. Het idee dat je als baby schoongewassen moet worden van je zonden ivm ‘de schuld van de mensheid richting God’, staat echt zo haaks op alles waar ik voor sta. Als ik mij ooit ritueel zou kunnen ontdopen, dan zou ik dit doen.

[verwijderd] Ook vinden de meeste mensen het fijn om ergens bij te horen. Dat hoeft geen religie te zijn maar dat voldoet vaak wel aan de behoefte. Voel jij dat ook zo?

Ik heb eigenlijk al een gemeenschap om mij heen, waar ik bij hoor. Voor mij is wat ik nu heb meer dan voldoende. Of ik het nodig heb? Ik denk het wel in een bepaalde zin, maar in de vorm van vrienden, dorpsgenoten, collega’s, sportmaatjes etc. is voor mij ruim voldoende om aan deze behoefte te voldoen.

[verwijderd] Ik voelde me heel erg verbonden met het christendom. Het gaf mij veel waarde en veel voldoening. Het gaf me ook een veilig gevoel en een gevoel van belonging. Zinsgeving.

Dit heb ik überhaupt nooit zo ervaren. Waarschijnlijk ook, omdat wij toch nergens welkom waren als de kinderen van gescheiden ouders. Ik mocht op een gegeven moment wel met mijn oma mee naar de kerk, maar ik vond er al vanaf jonge leeftijd geen fluit aan. Het was saai, je kreeg een harde kont van die banken en ik moest veel te lang stil zitten. De kindernevendienst was nog wel te doen, totdat ik met het kersttoneelstuk ‘de rode kerstbal’ moest spelen, omdat ik toch al dik was. Daarna ben ik in staking gegaan. Het hele geloof in mijn jeugd ging over angst, schuld, zonden, hel en verdoemenis. Het had weinig met liefde, compassie en empathie te maken. Er valt voor mij ook weinig te missen.

[verwijderd] Ik heb dat verlies best moeten rouwen.

Voor jou was het wel echt een gemis in de zin dat je iets bent verloren. Hoe ben je uiteindelijk tot de keuze gekomen dat je niet meer gelooft? Werd dat door je familie geaccepteerd?

Trees Hoe ben je uiteindelijk tot de keuze gekomen dat je niet meer gelooft?

Dat is een heel lang en gecompliceerd verhaal.

Hele korte versie: (die niet zo heel kort is zie ik)

Dat is stukje bij beetje gebeurd, het was niet één openbaring en van het geloof gevallen, zeg maar.

Het begon met altijd al vragen hebben en deze niet beantwoord krijgen omdat 1) de vragen waren niet goed genoeg volgens kerkleiders en andere geestelijk leiders. En/of 2) de gegeven antwoorden volstonden niet voor mij. Dat was een groeiend probleem en uiteindelijk onoverkomelijk voor mij.

Tegelijkertijd begon ik steeds meer tegenstrijdigheden, hypocrisie en 'menselijkheid' te vinden in de bijbel en in het beeld dat de bijbel schept van god. Mensen gaven mij eigenlijk nooit geen voldoening (zijn altijd teleurstellend, hypocriet en simpele wezens) maar god deed dat altijd wel. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en Gods kinderen zijn ook maar mensen.
Maar op een gegeven moment volstond God ook niet meer want de Bijbel is Gods woord. Mijn beeld van God kwam niet meer overeen met de God van de bijbel. De God van de bijbel is namelijk geen liefdevolle God. Ook is het geen goede God. Het is een heel wispelturige, manipulatieve en egoïstische God. Daar kon ik niet meer om heen, maar is dat wel zo dan? Interpreteer ik het niet allemaal verkeerd? 100 nieuwe vragen, 0 antwoorden. Vraag ik het aan een christen dan zal die zeggen : Ja je ziet het verkeerd. Vraag het aan een niet-Christen en die zal zeggen : Je ziet het goed hoor.
Daarnaast: het hebben van die vragen alleen al is twijfel aan god en twijfel aan god is een zonde.
En: Wil ik eigenlijk wel antwoorden op die vragen? Want wat als de antwoorden me niet aanstaan? Wat als mijn beeld van God en Jezus voor altijd veranderd? Ik ben koppig, en eenmaal overtuigd en it's done.
Maar niets doen kan ik ook niet helaas, dus ik ben daarom eerst zelf gaan zoeken. De geschiedenis van de bijbel geleerd (zover ik dat kon op mijn eigen houtje) om zo bepaalde zaken te kunnen verklaren. Hoe teksten te interpreteren. Hoe de juiste context toe te passen, enz. Dat hielp tot op bepaalde hoogte. Maar de kern van het probleem dat ik had werd eigenlijk alleen maar sterker. Niet wat ik wou.. en onomkeerbaar.

De simpele vragen als: Hoe kan God homofilie afkeuren? Hoe kan God kinderkanker toestaan? Hoe kan God toestaan dat wij zieke gedachtes krijgen en omzetten tot handelingen? Waarom heeft God het nodig dat sommigen van ons mensen onmenselijk lijden zodat anderen kunnen kiezen om hem te dienen? (Er kan geen licht zijn zonder duisternis. Geen liefde zonder haat). Die vragen bleven door mijn hoofd gaan en begonnen in de weg te staan.
Ik ken de gegeven antwoorden maar al te goed maar ze volstonden niet meer. -Eigen keuzes, kwaad vs goed, een hoger doel, boetedoening, duivel, beproeving van god, generatievloek, gods wegen zijn ondoorgrondelijk, enz enz.
De Bijbel gaf me geen antwoorden meer, christenen deden dat al niet, en hoe meer ik ging nadenken over God zelf, hoe meer hij ook niet meer volstond .. hij heeft de Bijbel geschreven uiteindelijk. Die twee gaan samen.

Toen één van mijn beste vrienden uit de kast kwam toen kon ik mij niet meer stilhouden. Het balletje is toen heel hard gaan rollen. Zwijgen is goedkeuren (daar ben ik van overtuigd) en ik geloofde dat Gods afwijzing van mijn vriend omdat mijn vriend is zoals god hem geschapen heeft niet klopt. (Of al geloof je dat homofilie door trauma komt / van de duivel komt, hoe kan je je eigen kind afwijzen - als God- als je weet dat het 'ziek' is.) Hoe dan ook dus, de logica was voor mij nergens. En ik leef op logica. Zonder kan ik niet functioneren, het is voor mij als zuurstof.

Toen was mijn overtuiging - of 1) de God van de Bijbel bestaat niet - of 2) de God van de Bijbel is niet mijn God. En ik wil geen liefde ontvangen zo'n God; van een God die liefde afkeurt. Een simpele recht door zee conclusie (en zo ervaarde ik dat ook echt met volle overtuiging.) My mind was set, maar het brak me compleet.

Ik heb sinds dien wel nog jaren geloofd in een God, maar dat meer omdat het schuldgevoel (loyaliteit) zo ontzettend groot was en ik echt echt heel erg graag wou dat hij bestond. Ik heb daar heel veel om gehuild. Maar ik kon niet meer geloven, vertrouwen en houden van een God die mijn broeder afkeurt om wie hij is. Ik was er echt verscheurd door.

Tegelijkertijd ook heel veel fucked up dingen meegemaakt in de kerk zelf. Manipulatie, indoctrinatie, geestelijke mishandeling, emotionele mishandeling, gaslighting, haat, afwijzing, verdeling en haatzaaien. You name it. Alles in naam van God en in naam van Gods kerk , Gods bruid, Gods plan, Gods kinderen, Gods koninkrijk, Gods principes, Gods liefde. Toen ik er middenin zat zag ik dat niet zo. Ik ervaarde dat ook niet zo. Maar nu terugkijkend en van buitenaf naar binnen kijkend. Ja... absoluut fucked up (sorry not sorry).

Sinds ik vrij ben van het geloof ben ik pas echt vrij. Ik kan nu pas echt vrij denken, vrij leven, vrij handelen, vrij oordelen, vrij ervaren, vrij vertrouwen en vrij liefhebben. Ik kan daarom ook niet meer terug. Maar naar geen enkele religie dus want ik kan niet 'blind' meer volgen. Niets of niemand is dat ook waard. Ik wil dat ook niet meer.

Maar mijn vrijheid is soms ook wel erg oneindig, soms ook eng, verwarrend en eenzaam. Religie is klein denken (mijn ervaring hoor!) en voorspelbaar. Duidelijke leefregels en je zit met mensen die precies zo denken als jij. Dat maakt je een hechte groep waar je wat aan hebt. Ze kunnen je emotioneel steunen op de manier die bij je aansluit, je kan gesprekken voeren op de manier en het niveau die bij je aansluit, enz enz. God staat centraal ; super veilig en stabiel. (meen ik oprecht). En daarnaast, hallo? Eeuwig leven! Al geloof ik niet meer in hemel en hel , het is een super veilig idee dat je na de dood naar de hemel gaat. Het maakt zoveel leed en verdriet draagbaar. Er zit heel veel hoop en troost in. Ook dat ben ik wel verloren.

Hoewel ik zoiets (zo'n groep) niet persé zoek was het wel heel fijn om te hebben. Ik heb ook goede herinneringen aan zo'n instituut. En ik mis het soms wel omdat het je heel erg bezig houdt. Het hield mijn denken wat in toom. En zou ik niet zo vervelend zijn ( : mijn kritische denken, mijn eeuwige kut vragen en onvermoeide zoektocht naar de stomme waarheid) dan denk ik dat ik heel gelukkig zou kunnen zijn als christen.

Dit even heel geknopt want er is zoveel meer dat meespeelde, maar ik kan er een boek over schrijven zoveel dus voor nu even dit, haha.

[verwijderd] oh wauw dit klinkt inderdaad als een hele zoektocht en ontwikkeling van gelovig naar niet gelovig. Voor mij was het echt veel simpeler.

Ik herken zelf niet de troost die het zou moeten geven (eeuwig leven lijkt mij dus ook helemaal niks - op een gegeven moment is het voor mij wel klaar) en herken ook niet de veiligheid en stabiliteit. Waarschijnlijk omdat ik standaard al een out cast was en nooit echt deel heb uitgemaakt van de gemeenschap. Maakte het voor mij veel makkelijker dan voor jou.

Na mijn kerstbal ervaring ben ik als puber nog even gaan snuffelen bij de jehova’s (volgens mij kwam dit vooral voort uit een soort morbide nieuwsgierigheid) en het baptisme. Bij de laatste gingen ze in tongen spreken en over de grond heen rollen. Ik heb er echt met afgrijzen naar staan kijken en ben via de nooduitgang achter in de zaal naar buiten geglipt .

Toen ben ik eigenlijk heel snel zonder enige emotie tot de conclusie gekomen dat het een leuk verhaal was, maar gewoon niet waar kon zijn. Wat denk ik vooral al iets zegt over het feit dat het al niet heel diep zat. Daarnaast had ik echt problemen met alle ellende die vanuit de naam van ‘religie’ veroorzaakt werd. De manipulatie, indoctrinatie etc zijn mij helaas ook heel erg bekend. Het was inderdaad compleet fucked up en ik heb er levens door verwoest zien worden.

Al heb ik later in mijn leven ook positieve ervaringen gehad. Ik heb een tijdje een gelovig vriendinnetje gehad en in haar kerk waren wij als stel gewoon welkom. Nog sterker ze hadden zelfs speciale holebi-diensten en ze interpreteerden teksten heel anders dan ik gewend was. Bij hen in de gemeenschap stond liefde en acceptatie centraal. Hierdoor zag ik dat het anders kon en dat wat ik in mijn jeugd gezien had gewoon een van de vele interpretaties van het geloof was. Mijn eerdere ervaring was niet ‘het’ geloof.

Ik denk dat voor mij vrijheid heel belangrijk is. Ik zit nu na te denken of ik het weleens als angstig ervaar? Eigenlijk niet, ik vind het juist beklemmend als anderen bepalen wat ik moet denken en doen. Of dat ik last heb van mijn eeuwige vragen en kritisch denken? Ik heb het volgens mij nooit als iets negatiefs beschouwd. Ik vind mijn kritische denken zelfs leuk en zie het als een pluspunt. Ik denk dat er best wel mensen zijn die het irritant vinden, maar dat vind ik zelf niet (dus het is mijn probleem niet ). Vrijheid, zelfbeschikking, kritisch denken staan samen met compassie, empathie en rechtvaardigheid voor mij bovenaan als positieve waarden.

Misschien komt het doordat ik nooit wat anders gewend ben en simpelweg niet beter weet? Is het bij jou dat je de andere kant (als gelovige binnen een hechte gemeenschap) ook ervaren hebt dat je het nu als iets negatiefs framed? Of is dit nog een restantje van het oude denken vanuit het geloof? Het puzzelt mij dat je het ook als iets negatiefs kan zien, terwijl het vanuit mijn perspectief juist iets heel positiefs is. Sorry als dit een stomme vraag is, maar accepteer je jezelf volledig of staat je hierin nog iets in de weg?