Trees In real life contact (online is het vaak wat lastiger, omdat je veel sociale cues mist) pas je jezelf altijd wel enigszins aan op je gesprekspartner. In ieder geval dat lijkt mij voor de meeste mensen wel gelden. Niet alle vragen, zou ik bijv aan iedereen stellen en hoe ik ze stel, verschilt ook met wie ik tegenover mij heb. Ik probeer het zo te verwoorden dat het hopelijk voor de ander te begrijpen is. Of ik stel ze gewoon niet, omdat ik voel dat de ander daar niet op zit te wachten. Helaas gaat dit proces niet altijd foutloos en sla ik de plank weleens mis.
Uiteraard. Je moet eens weten hoeveel vragen en opmerkingen ik voor me hou 😋 haha
Trees Ligt het aan de ander dat ze er niet van houden of is het ook een combinatie met hoe je de vraag stelt en wanneer?
Vast wel. Maar hoe vriendelijk je een vraag ook kan proberen te stellen, soms blijven ze gewoon vervelend. Dat heb ik ook niet altijd door op dat moment om wat voor reden dan ook.
Voorbeeldje: zo zat ik laatst met een zus te kletsen over een aspect van de Japanse cultuur. Zij is daar 2x een paar weken geweest en ze deelde wat van haar ervaring. Op een gegeven moment ging het over het Japanse gedachtengoed naar en over buitenlanders, en ze trok een conclusie waar ik het niet zo mee eens was. Maar ze zei: ‘ik ben er geweest dus ik zal het wel beter weten’ Toen vroeg ik iets in de trant van dat men in de Japanse cultuur 2 gezichten kent; een publiek gezicht en een persoonlijk gezicht. Zou het kunnen zijn dat ze jou daar hun publieke gezicht hebben laten zien? Dan denk je dat ze A vinden, of dat ze A veel belangrijker vinden dan dat ze eigenlijk doen?
Nou toen was het gesprek voorbij want ik deed gewoon moeilijk, ik was aan het vissen, en wou niets van haar aannemen.
Zou ik mijn vragen anders kunnen formuleren? Ja misschien. Zou het veel hebben uitgemaakt? Ik weet het niet. Ik denk het niet. Ze wou gewoon dat ik met haar mee ging en dat deed ik niet. Had ik met haar meegekund ? Ja. Maar dat wou ik niet want ik was ook deel van het gesprek en ik had ingeschat dat we een gelijkwaardig gesprek hadden waarin ik ook mijn ervaring mocht delen. Want waarom niet?
Trees Mijn vraag is houden mensen niet van kritische vragen of houden ze niet van de manier zoals deze op dat moment verwoord worden? Is jouw gedachtengang voor hen te volgen? Iemand niet kunnen volgen kan bij veel mensen voor onrust/ angst zorgen en zich uiten in irritatie of terugtrekken, maar staat los van het feit dat het bijv een kritische vraag is. En is de kritische vraag op dat moment passend in de context? Is dat ook de behoefte van de ander op dat moment? Misschien is jouw behoefte nu wel begrip en empathie en ipv daarvan kom ik aan met een paar kritische vragen over jouw worsteling en raak je hier ook geïrriteerd van.
Mee eens. Logisch dat mensen niet van kritische vragen houden wanneer ze kwetsbaar zijn op dat moment. Zeker niet wanneer het niet gepast is (er zijn andere mensen bij, er wordt teveel emotie ervaren, het is niet jouw plek, enz)
Maar de meeste mensen houden daarnaast niet van vragen die buiten hun straatje vallen.
Bijvoorbeeld de vraag waarom God het nodig vond om goed en kwaad te scheppen wetende dat veel van zijn kinderen op die manier voor altijd gedoemd zijn. Hij had er ook voor kunnen kiezen om enkel liefde en vrede te scheppen als dat betekent dat al je kinderen voor altijd bij je zou houden? Daarmee is de liefde misschien minder diep (geen idee, maar dat is de reden waarom hij ook het kwaad laat bestaan, zodat mensen voor hem kiezen uit liefde)
Dat hij vrede heeft met het feit dat zoveel van zijn kinderen eeuwig branden in de hel zodat hij een diepere liefde kan ontvangen vind ik behoorlijk egoïstisch, en maakt hebt een belabberde vader?
- misschien dat die vraag van iemand die toch niet gelooft ander effect op je dan iemand die net zo gelooft als jij. Want waar komt die vraag opeens vandaan? Als christen ben je daar toch helemaal niet mee bezig? En waarom opeens twijfel je aan Gods intenties? Hoe kom je überhaupt tot zo’n conclusie? Hoelang zit je hier al mee?
Ze voelen zich erg oncomfortabel bij zulk soort gedachten en willen er niet over praten. Het wordt afgewezen met ‘je doet moeilijk’ , ‘ik vind dat verkeerde vragen’ ,of bijv trekken de conclusie dat ik niet meer geloof dus waarom zouden ze moeite doen? ‘Wat is je doel hiermee?’ Of ze gaan op de aanvallende toer: trekken mijn intenties in twijfel of oordelen over wie ik ben als mens. Over mijn geloofsleven, over mijn persoonlijkheid. Enz enz. En dat terwijl ik ‘gewoon’ een vraag stel.
In dit geval een wat intensere misschien. Maar deze reactie krijg ik ook wanneer het over iets simpels gaat als cultuur of relatie.
Trees Ik bedoel overigens dat je niet altijd helemaal moet aanpassen op de ander, maar miscommunicatie heeft denk ik vaak te maken met onvoldoende afgestemd te zijn op elkaar.
Mee eens, maar niet altijd. Het kan ook zijn dat de frequenties niet op elkaar aansluiten.
Ik heb het niet zozeer over online trouwens hoor. Daar speelt miscommunicatie vrijwel altijd mee. En logisch ook want je zit met interpretatie en het is lastig emoties peilen en snelle tussendoor vragen stellen om iets duidelijker te krijgen voor het main verhaal.
