Ik wil hierbij een lans breken voor AD. Ik merk dat er heel vaak negatief gesproken wordt over AD. Alsof het de meest vreselijke bijwerkingen heeft, alsof het gebruik hiervan koste wat het kost voorkomen moet zien te worden. Alsof het te makkelijk voorgeschreven wordt. Vandaar dat ik hierbij mijn ervaring deel.

Knip

In augustus 2022 ben ik gestart met escitalopram (ook wel Lexapro). De eerst paar dagen 5 mg, daarna over naar 10 mg. Deze dosis is niet verder opgehoogd omdat mijn psychiater zei dat er weinig tot geen verandering merkbaar is bij het verder ophogen na 10 mg. De bijwerkingen waren in de eerste 3 dagen flink: de adrenaline ruiste door mijn lijf. Ik kon niets anders dan met een pen hele kleine tekeningen kriebelen. Omhoog kijken was al te heftig. Laat staan mijn huis verlaten of met mensen praten. Maar daarna werd het kalmer. En nog kalmer. En nog kalmer. Met kleine stapjes ebde de angst verder weg. Ik kon weer naar de supermarkt zonder tics of hyperventilatie. Ik durfde weer met het openbaar vervoer. Ik durfde weer met de buren te praten.

Inmiddels zijn we bijna 4 maanden verder. In de literatuur, zo zei mijn psychiater, bereik je pas de optimale werking van escitalopram na 3 maanden. Ik merk inderdaad dat dat zo is. Er zijn zoveel dingen die ik nu durf te doen waar ik jaren, zo niet mijn hele leven, moeite mee heb gehad. Naar een restaurant gaan bijvoorbeeld. Dat kon ik op sommige momenten helemaal niet. En als ik het voorheen al durfde, was ik constant op mijn hoede. Moest met mijn rug naar de muur zitten, liefst in een donkere hoek. Of ik dronk al mijn zenuwen weg. Het is nu een stuk rustiger in mijn hoofd als ik in een restaurant zit. Er klinkt nog wel een heel zelfbewuste stem die constant fluistert dat iedereen me uitlacht, maar die wordt zachter. Ik hoor nu soms een nieuwe stem, die zegt dat het gewoon gezellig is. Die zegt dat ik er leuk uitzie en dat ik er net zo goed mag zijn als alle andere mensen die avond.

Wat dat betreft werkt die AD op meerdere vlakken door. Niet alleen durf ik meer omdat de angst minder geworden is, maar omdat er minder adrenaline en cortisol door mijn lijf pomp, wordt het ook iets rustiger in mijn hoofd. De zelfbewuste, negatieve en cynische stem waar ik het eerder over had, houdt steeds vaker stil. Het levert enorme sprongen in mijn therapie op. Ik zal daar niet te diep op in gaan, maar ik boek nu vooruitgang die in de jaren hiervoor niet mogelijk was.

Ik kan moeilijk beweren dat ik deze verbeteringen eerder had laten zien als ik eerder in mijn behandeltraject begonnen was met AD. Ik weet niet of ik daar toen klaar voor was. Maar het was wel de stap die ik moest zetten om verder te komen. Ik ben blij dat ik heb doorgezet. Dat ik de behandeling heb voortgezet ook al was dit een hele lange weg om te bewandelen. Ik geloof niet dat een kortdurend traject mij hetzelfde had opgeleverd. Een kort (en zogezegd zeer effectief) groepstraject was wel iets dat men mij bij de GGZ wilde aansmeren. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik echter de mogelijkheid heb gekregen om lange tijd bij dezelfde hulpverlener te blijven. In een rustige omgeving, een op een. Om het gevoel te krijgen dat ik niet gehaast werd, dat ik altijd terecht kon. Dat als aanpak A niet werkte, we aanpak B konden proberen. Of C of D.

TL;DR Met de escitalopram heb ik het gevoel dat ik aan het laatste hoofdstuk van mijn behandeling begin. Nu vallen ineens de kwartjes. Met de nieuw verworven ruimte in mijn hoofd kan ik een plek bieden aan een stem die me opbouwt in plaats van afbreekt.