Ik maak maar even een los topic aan, want er zullen er ongetwijfeld nog een paar duizend bij komen 🙈

Op dit moment zit ik even met mijn hoofd bij mijn laatste baan, en ik ben vooral benieuwd of het herkenbaar is voor jullie. Want hier ben ik zo hard op geklapt en alles loopt op een vergelijkbare manier.

Ik werkte bij de gemeente, archiefwerk. Dodelijk saai. Mijn bureau had uitzicht op een grote uitgeverij aan de overkant, en ik kreeg het dus in mijn hoofd dat ik veel liever daar wilde werken en redacteur wilde worden. (Mijn droomberoep van die week)
Maar omdat ik de papieren mis om daar binnen te komen, moest ik een omweg vinden. Dus als ik nou héél erg goed werd in archiefwerk, kon ik opklimmen en een managementfunctie bereiken en met dat op mijn cv aantonen dat ik niet dom ben en een functie binnen die uitgeverij bemachtigen en als ik daar dan binnen was opklimmen. Klonk allemaal heel logisch in mijn hoofd.
Plus mijn taken waren zó geestdodend, dus ik ging mezelf steeds meer uitdagen. Ik wilde bewijzen dat ik de beste, de snelste archiefmedewerker was die ze ooit hadden gehad, en ook al zeiden ze dat het onmogelijk was om alle dossiers weg te werken binnen een bepaalde tijd, ik zou dat wel even doen en bewijzen dat ik het wel kon. Managementfunctie here we come.
Maar omdat ik dus grotendeels uit het raam zat te staren en tegelijkertijd op supersnelheid die dossiers probeerde weg te werken ging ik slordigheidsfouten maken en uiteindelijk kreeg ik dus commentaar van mijn leidinggevende dat ik rustiger moest gaan werken.
Toen kreeg ik dus mijn eerste echte paniekaanval, en vanaf dat moment ben ik in het traject voor afkeuring terecht gekomen. Ik heb daar maar liefst 6 dagen gewerkt.. 😬
(Daarvoor had ik al een jaar verlof omdat ik stond over te geven voor de deur van mijn adres en niet meer naar binnen kon. Ik kon gewoon niet meer bewegen. Ik had daar bewust gevraagd om de meest uitdagende cliënten die niemand wilde, omdat ik mezelf wilde bewijzen dat ik het wel aan kon om maar weer de beste te zijn en die erkenning te krijgen)

Die enorme drang om mezelf te bewijzen, meteen te streven naar het uiterste is zo'n terugkerend thema in mijn leven en ik blijf daar continu op vast lopen. Ik kan geen hobby's hebben, want ik beland dus in een hyperfocus en in mijn hoofd ben ik dan alleen nog maar bezig om te streven naar directrice van kickass bedrijf over dat onderwerp. Ik kan gewoon niks doen voor de lol, alles moet altijd zó groot zijn. Als ik piano wil leren spelen, moet ik ook meteen de beste zijn en als ik niet binnen 4 dagen mozart kan na spelen raak ik mijn interesse kwijt. Als ik een thema-instagram account heb wil ik ook meteen een miljoen volgers en sponsors, en anders laat maar zitten.
Mijn hoofd mist alle stappen aan groei, aan leren, aan de tijd die het kost om iets op te bouwen. Die prestatiedrang zorgt er nu al 15 jaar voor dat ik gewoon niet verder kom. En dat dus allemaal omdat ik geen diploma's heb, de schaamte, en de enorme drang om dat te moeten compenseren, te willen bewijzen dat ik niet dom ben, en die erkenning blijf zoeken 😬

Dat ik daar hulp bij nodig heb is een ding wat zeker is, maar ik vraag me vooral af of het herkenbaar is. Misschien niet in deze extreme mate, maar ik weet het niet, iets ofzo..