Ik wist even geen betere titel, dus vandaar deze.
Recent zag ik hier op avdk ergens de discussie die neer kwam op dingen blijven doen ondanks dat je weet dat het slecht voor je is.
De aanleiding was geloof ik een post van @Huggybird die het moeilijk vond om op vakantie ineens zo anders te eten vanwege haar diabetes.
Vanuit daar kwamen meer verhalen over andere mensen die dom bleven dooreten na de diagnose diabetes, maar ook andere verhalen van mensen die de knop niet omzetten ondanks dat het op persoonlijk vlak verstandiger is. Lekker warrig verhaal, maar degene die het gesprek gelezen hebben, weten vast welk gesprek ik bedoel.
Daarnaast had ik vanmorgen met mijn begeleidster een gesprek dat ergens ver weg wat overlap had. Zonder daar teveel over uit te wijden, was ook daar de strekking; dingen doen waarvan je weet dat je er linksom of rechtsom last/spijt van gaat krijgen, maar het toch niet niet kunnen doen.
Het gesprek van vanmorgen ging veel meer over de gedachtengang op het moment zelf die maken dat je wel iets doet, wat eigenlijk neerkwam op een vorm van coping.
Dat zette mij aan het denken. Zou de diabeet die weigert zijn dieet aan te passen dit puur doen uit eigenwijsheid? (Vul hier ieder willekeurig scenario in) Of levert het eten van slechte dingen in de vorm van coping nog iets op (hetzij onbewust) waar dan geen vervanging voor is.
Wat speelt er nog meer mee dat mensen “domme keuzes” lijken te maken, terwijl ze beter zouden (moeten) weten?
Discussiëren mag, maar wel graag respectvol!
