Openheid en sociaal-emotionele autonomie

[verwijderd] Dat is mijn ervaring ook.
Met daarbij dan wel dus de ‘maar-let-op’ om wijs te zijn in naar wie je je kwetsbaar opstelt.

Daarnaast vind ik het face tot face soms ook doodeng (afhankelijk bij wie). De keren dat ik het deed was het echter altijd positief. Stel dat het wel negatief uitpakt, wat dan nog? Zeg ik nu heel rationeel . Eigenlijk denk ik nu dat het helemaal geen ramp is en dat ik dit ook prima kan hebben. Het is een soort verworven voorzichtigheid om mijzelf te beschermen. Een soort automatisme, die niet altijd meer adequaat is?

Vulpen Ja, ik kan dat concreter maken. Ik ben geneigd megasnel bij onbekenden duidelijk te maken dat ik getrouwd ben met een vrouw, om acceptatie af te dwingen. Als ik het niet meteen zeg, zullen anderen eerder hun homofobe meningen gaan verkondigen, is mijn veronderstelling daarbij.

Maar wat kan jou dat schelen als mensen die verder niks voor je betekenen, je geaardheid zouden afkeuren? Dat is wat ik niet snap in het verhaal denk ik. Hoe de meningen van ‘vreemden’ je zou kunnen kwetsen. Dat is toch totaal niet belangrijk? Er zullen altijd mensen rondlopen op aarde die vanalles en nog wat van je vinden. Lijkt me nogal vermoeiend als je je dat allemaal aan moet trekken.

[verwijderd] En misschien is Truus net zo erg als in je hoofd, dat kan, maar dan ligt dan bij Truus en zegt niets over jou. Want jij / ik weet wie je / ik ben(t). Ik heb vrede en zekerheid met mijzelf / de situatie / de gebeurtenis.
Ik deel iets niet met Truus ter goedkeuring omhoog , maar als delen met een gelijke.

Precies dit dus. Truus kan, even in het voorbeeld van @Vulpen blijvend, bijv homoseksualiteit afkeuren. Of, wat bij mij gevoelig ligt; gescheiden moeder zijn. Sja dat is dan Truus haar probleem in mijn beleving, en dat zegt dan alles over Truus en niks over mij.

[verwijderd] Als mensen generaliserend oordelen over iets groots waar zij (klaarblijkelijk) weinig of niets van snappen maar jij als individu veel effect merkt tot aan regel en wetgeving aan toe soms, dat is zware shit.

Ja ik blijf dan dus zitten op dat stuk van dat ze er inderdaad weinig van snappen, niet weten waar ze het over hebben, wie ik ben en wat in heb meegemaakt etc. Dat zou dan bij mij boosheid oproepen ipv dat ik me gekwetst zou voelen.

[verwijderd] Niet zozeer de oordelen zelf, maar omdat ze dus niet juist zijn

Dat kan ik dan nog wel enigszins volgen inderdaad. Al roept ook dat weer eerder boosheid bij mij op. Ik denk dat ik door mijn scheiding hier een soort doorheen gegaan ben. Toen hadden mensen ook allerlei oordelen want mijn ex is op het oog een leuke, knappe man en ik hield altijd alles bij mij dus waarom ging ik nou ‘ineens’ scheiden, en zo zonde voor de kinderen. Van die hatelijke opmerkingen als ‘hij was blijkbaar wel leuk genoeg om drie kinderen mee te maken’. Ik ben daar toen ook nooit op in gegaan als mensen zulke dingen zeiden. Soms heb ik wel iets gezegd in de trant van dat je heus niet zomaar uit elkaar gaat. Maar ik had al vrij snel zoiets van, dan snap je het maar niet. Als jij als persoon blijkbaar van het slechte uit wil gaan en automatisch denkt dat iemand zomaar denkt, nou laat maar, of zoiets. Vind ik dat vooral veel over diegene zeggen. Is toch niet mijn baan om jou gerust te stellen over mijn scheiding en heb de goedkeuring van anderen niet nodig of ik de juiste beslissing heb genomen. Maar dan moet je inderdaad wel dat zelfvertrouwen hebben, jezelf kennen en achter jezelf staan ja. Dat wel.

Vulpen Wat naar is dat Weet verder niet zoveel wat ik moet zeggen. Vaak verbeterd dat vanzelf ook wel wat met ouder worden dat je steeds minder geeft om wat anderen vinden. Ik hoop dat het je lukt dat zelfvertrouwen op te bouwen. Misschien met wat hulp?

Trees Het bij jezelf herkennen is naar mijn idee ook je kwetsbaar opstellen naar jezelf. Echt naar jezelf kijken kan namelijk ook doodeng en confronterend zijn is mijn eigen ervaring.

Dat is zeker waar. Dat vind ik soms ook nog wel moeilijk. Vooral omdat ik soms al moeilijk bij m’n eigen emoties kan en soms best tijd nodig heb om te verwerken wat ik nou eigenlijk voel. Mijn eerste impuls is altijd weg stoppen en dat zit heel diep want dat heb ik denk ik heel vroeg mezelf aan geleerd.

[verwijderd] Zeker als de andere persoon / forum niet echt lekker reageert of nog erger ; helemaal niet reageert op iets wat toch een stukje van mezelf is.

Hier wilde ik nog op reageren. Dit herken ik ook. Inderdaad vooral als niemand op je reageert. Dan denk ik meteen, ow jee, ik kom toch weer allesweter en arrogant over. Wat ik niet ben maar omdat ik soms ook nogal emotieloos overkwam als kind is me dat vroeger vaak verweten dus daar ben ik gevoelig voor. Ik had laatst ergens een heel stuk getypt en toen niemand reageerde heb ik het snel weg gehaald. Dan heb ik toch weer dat ‘too much’ gevoel of dat niemand op mijn verhaal zit te wachten.

[verwijderd] Ik denk dat het doel niet hoeft te zijn om volledig open en volwassen te zijn. Ik denk dat het doel is dat je je tevreden voelt met hoe je bent naar jezelf en anderen.

Als ik reageer als dat kleine meisje ben ik daar zelf niet tevreden over. Of beter gezegd niet tevreden met mijn reactie. Ik overschreeuw mijzelf en word boos, terwijl er vaak angst en verdriet onder ligt. Ik zou liever willen reageren met ‘wat je nu zegt maakt mij verdrietig’ of het gewoon negeren en het van mij af laten glijden. In plaats daarvan ga ik verbaal terug slaan. Overigens gebeurt dit niet zo vaak meer, maar heel af en toe nog wel. Het is natuurlijk gewoon een vlucht en vechtreactie. Ik ben niet echt een vluchter of een vermijder, maar meer een vechter. Daarmee val je net wat meer op in negatieve zin en dat vind ik niet prettig. Ik kan dan echt snoeihard zijn en dat is gewoon echt niet oké. Ik voel mij daar achteraf ook echt naar over. Ik ben dan de controle over mijzelf kwijt.

iMoeder Dan heb ik toch weer dat ‘too much’ gevoel of dat niemand op mijn verhaal zit te wachten.

Dit inderdaad. Dat soms een reactie van een ander (of het niet reageren in jouw voorbeeld ) iets bij jezelf kan triggeren en plotseling een onzekerheid oproept. Als iemand zegt dat ik bijv iets niet kan, reageer ik heftiger dan wat ‘normaal’ is. Het roept direct in mij op dat ik ‘zwak ben’. Een gedachte die ik meestal ongeloofwaardig vind, maar plotseling in een situatie als waar kan aanvoelen. Ik schiet direct in de ‘ik zal mijzelf eens bewijzen modus’. Niet eens richting de ander, maar wel naar mijzelf. Ik moet naar mijzelf bewijzen dat ik wel sterk ben.

iMoeder Mijn eerste impuls is altijd weg stoppen en dat zit heel diep want dat heb ik denk ik heel vroeg mezelf aan geleerd.

Bij mij ook. Ik ga zwaar boos en verontwaardigend lopen doen, terwijl ik daarmee de onderliggende emoties volledig negeer en niet herken. Schijnbaar vind ik boosheid beter te hanteren dan bijv verdriet. Mijzelf troosten vind ik lastiger. Iets wat ik op volwassen leeftijd echt heb moeten leren, omdat er als kind niemand was om mij te troosten. Dan stop je dit soort emoties diep weg denk ik.

Heel interessant allemaal, ik heb het hele topic doorgelezen en deze inzichten neem ik allemaal mee. Ik merk zelf ook dat ik in een groeiproces zit, ik ben aan het helen. Ik ben vroeger niet gezien, en heb me daarom altijd onbegrepen en alleen gevoeld. Had ook verkeerde verwachtingen van mensen, zoals @[verwijderd] ook schreef, ik zette ze op een voetstuk en maakte mezelf klein, want ja dat was wie ik nou eenmaal ben. Om achteraf dan kwaad te worden op mezelf en mezelf nog slechter te voelen. Dat zelfbeeld van mij trok op niks
Gaandeweg, met de jaren wordt dat wel beter. Maar ik heb ook veel triggers, waardoor ik me terugtrek (freeze en flight modus) en me plots heel down kan voelen. Ik ben geen vechter en ik denk dat er heel wat kwaadheid opgestapeld zit ergens.

[verwijderd] ik ben momenteel zelf aan de slag, lees veel en volg interessante accounts over oa inner child healing op socials

Ik heb al geprobeerd wat opener te zijn en zoals velen hier al aangaven, is daar eigenlijk alleen maar positief op gereageerd. Ik word er ook kalmer en relaxter door. Kan natuurlijker reageren, ipv altijd met dat 'sociaal slot' erop.

Ik probeer ook gewoon aardiger te zijn voor mezelf.

Even een upje. Ik ben dus een aantal dagen weggeweest met collega's en heb me heel open opgesteld. Ik merk dat ik dat nog altijd spannend vind, ik voel me zo kwetsbaar. Denk ook altijd dat ik iets verkeerds heb gezegd. Ook al zijn anderen daar totaal niet mee bezig.

Als het klikt met iemand, als ik zo 'ontvankelijk' ben opgesteld, kan ik ook iemand heel snel als vriend beginnen te beschouwen. Ook dat voelt eng, hoe lang zou het duren of ik word gekwetst/of ik verpest het? Ik probeer die gevoelens te negeren want ze kloppen heel vaak ook niet. Maar eng is het wel, het is nieuw terrein voor mij. Als ik dan zie hoe soepel anderen zich bewegen door sociale interacties, doet het mij weer beseffen dat ik heel veel heb gemist.

Nescio Als ik dan zie hoe soepel anderen zich bewegen door sociale interacties, doet het mij weer beseffen dat ik heel veel heb gemist.

Lijkt mij ook heel confronterend voor je. Wel knap dat het lukt.

Het is denk ik ook goed om je te realiseren dat mensen, waarbij het zo vanzelfsprekend gaat, zich ook onzeker kunnen voelen. Vaak is het ook achteraf dat je denkt ‘oké waarom heb ik dit nu weer gezegd of gedaan’. Ik denk alleen dat je ook steeds makkelijker leert om dit soort negatieve gedachtes en emoties niet meer toe te laten.

Vulpen dan zie je toch vaak een en al misverstand en onbegrip, zelfs als het gewoon een aardig gesprek is.

Dat vind ik dus helemaal niet. Natuurlijk weleens, maar over het algemeen is dit niet wat ik zie. Of ik stel niet erg hoge eisen aan wat ik ‘normaal’ sociaal contact vind .