[verwijderd] Ik denk dat het doel niet hoeft te zijn om volledig open en volwassen te zijn. Ik denk dat het doel is dat je je tevreden voelt met hoe je bent naar jezelf en anderen.

Als ik reageer als dat kleine meisje ben ik daar zelf niet tevreden over. Of beter gezegd niet tevreden met mijn reactie. Ik overschreeuw mijzelf en word boos, terwijl er vaak angst en verdriet onder ligt. Ik zou liever willen reageren met ‘wat je nu zegt maakt mij verdrietig’ of het gewoon negeren en het van mij af laten glijden. In plaats daarvan ga ik verbaal terug slaan. Overigens gebeurt dit niet zo vaak meer, maar heel af en toe nog wel. Het is natuurlijk gewoon een vlucht en vechtreactie. Ik ben niet echt een vluchter of een vermijder, maar meer een vechter. Daarmee val je net wat meer op in negatieve zin en dat vind ik niet prettig. Ik kan dan echt snoeihard zijn en dat is gewoon echt niet oké. Ik voel mij daar achteraf ook echt naar over. Ik ben dan de controle over mijzelf kwijt.

iMoeder Dan heb ik toch weer dat ‘too much’ gevoel of dat niemand op mijn verhaal zit te wachten.

Dit inderdaad. Dat soms een reactie van een ander (of het niet reageren in jouw voorbeeld ) iets bij jezelf kan triggeren en plotseling een onzekerheid oproept. Als iemand zegt dat ik bijv iets niet kan, reageer ik heftiger dan wat ‘normaal’ is. Het roept direct in mij op dat ik ‘zwak ben’. Een gedachte die ik meestal ongeloofwaardig vind, maar plotseling in een situatie als waar kan aanvoelen. Ik schiet direct in de ‘ik zal mijzelf eens bewijzen modus’. Niet eens richting de ander, maar wel naar mijzelf. Ik moet naar mijzelf bewijzen dat ik wel sterk ben.

iMoeder Mijn eerste impuls is altijd weg stoppen en dat zit heel diep want dat heb ik denk ik heel vroeg mezelf aan geleerd.

Bij mij ook. Ik ga zwaar boos en verontwaardigend lopen doen, terwijl ik daarmee de onderliggende emoties volledig negeer en niet herken. Schijnbaar vind ik boosheid beter te hanteren dan bijv verdriet. Mijzelf troosten vind ik lastiger. Iets wat ik op volwassen leeftijd echt heb moeten leren, omdat er als kind niemand was om mij te troosten. Dan stop je dit soort emoties diep weg denk ik.

          [verwijderd] Klopt wel, maar de meningen van Truusen over homoseksualiteit is bepalender voor de mensenrechten voor deze groep dan de mening over gescheiden moeders. Die rechten staan toch behoorlijk vast, geen groepering die vecht om jou te bestrijden in die zin. ( thank god 😅 )

          Dat is feitelijk gezien niet waar. Zo lang is het nog niet dat je als vrouw mag scheiden, werken etc. In de VS is men in sommige Staten al druk doende om te proberen ‘no fault divorce’ af te schaffen. (Wat wil zeggen dat je moet bewijzen dat je een legitieme reden hebt om te gaan scheiden. )

          Maar goed, dat was eigenlijk niet wat ik wilde zeggen. Ik wilde zeggen dat feitelijk gevaar voor je rechten in mijn optiek heel wat anders is dan je gekwetstst voelen omdat iemand je afkeurt.

          [verwijderd] Uitleggen of verdedigen is hoe dan ook vaak een verloren zaak want veel mensen zijn niet geïnteresseerd in een nieuwe mening.

          Klopt. En ik heb geleerd dat de mening van andere mensen, vooral hun eigen probleem is. Als zij zich ergens over willen zitten opvreten, moet je dat vooral doen.

          Trees Ik ben niet echt een vluchter of een vermijder, maar meer een vechter. Daarmee val je net wat meer op in negatieve zin en dat vind ik niet prettig.

          Dat herken ik ook. Ik heb veel geduld maar als ik eenmaal boos word kan ik heel boos zijn. Vooral als ik me in een hoek gedreven of bedreigd voel. Dan komt ook mijn vechter los en ik kan dan echt heel naar zijn en mezelf verliezen. Dat is vrijwel altijd verbaal. Maar ik ben in het verleden mensen wel eens aangevlogen en ben nog steeds bang dat ik dat ooit een keer doe bij de verkeerde. Want op die momenten word het me zwart voor de ogen en ben ik inderdaad de controle kwijt. Wat ik heel eng vind. Ik snap zelf niet zo goed waar die heftige emoties vandaan komen. Vooral omdat ik normaliter de rust zelve ben.

          Trees Ik moet naar mijzelf bewijzen dat ik wel sterk ben.

          Misschien dat dat het is.

          Trees Mijzelf troosten vind ik lastiger. Iets wat ik op volwassen leeftijd echt heb moeten leren, omdat er als kind niemand was om mij te troosten. Dan stop je dit soort emoties diep weg denk ik.

          Vroeger ging dat weg stoppen heel automatisch bij mij. En soms zo heftig dat ik het dan ook niet mee terug kon halen of vergat wat er precies gebeurd was. Dat heb ik nu niet meer. Verdriet toe laten ben ik veel beter in geworden. En mezelf troosten gelukkig ook. Al komt dan vaak neer op door de emotie heen gaan en die er laten zijn.

                    Heel interessant allemaal, ik heb het hele topic doorgelezen en deze inzichten neem ik allemaal mee. Ik merk zelf ook dat ik in een groeiproces zit, ik ben aan het helen. Ik ben vroeger niet gezien, en heb me daarom altijd onbegrepen en alleen gevoeld. Had ook verkeerde verwachtingen van mensen, zoals @[verwijderd] ook schreef, ik zette ze op een voetstuk en maakte mezelf klein, want ja dat was wie ik nou eenmaal ben. Om achteraf dan kwaad te worden op mezelf en mezelf nog slechter te voelen. Dat zelfbeeld van mij trok op niks 😬
                    Gaandeweg, met de jaren wordt dat wel beter. Maar ik heb ook veel triggers, waardoor ik me terugtrek (freeze en flight modus) en me plots heel down kan voelen. Ik ben geen vechter en ik denk dat er heel wat kwaadheid opgestapeld zit ergens.

                    [verwijderd] ik ben momenteel zelf aan de slag, lees veel en volg interessante accounts over oa inner child healing op socials 😊

                      9 dagen later

                      Ik heb al geprobeerd wat opener te zijn en zoals velen hier al aangaven, is daar eigenlijk alleen maar positief op gereageerd. Ik word er ook kalmer en relaxter door. Kan natuurlijker reageren, ipv altijd met dat 'sociaal slot' erop.

                      Ik probeer ook gewoon aardiger te zijn voor mezelf.

                        Nescio Ik probeer ook gewoon aardiger te zijn voor mezelf.

                        Dat is sowieso een goed idee natuurlijk 🙂

                          11 dagen later

                          Even een upje. Ik ben dus een aantal dagen weggeweest met collega's en heb me heel open opgesteld. Ik merk dat ik dat nog altijd spannend vind, ik voel me zo kwetsbaar. Denk ook altijd dat ik iets verkeerds heb gezegd. Ook al zijn anderen daar totaal niet mee bezig.

                          Als het klikt met iemand, als ik zo 'ontvankelijk' ben opgesteld, kan ik ook iemand heel snel als vriend beginnen te beschouwen. Ook dat voelt eng, hoe lang zou het duren of ik word gekwetst/of ik verpest het? Ik probeer die gevoelens te negeren want ze kloppen heel vaak ook niet. Maar eng is het wel, het is nieuw terrein voor mij. Als ik dan zie hoe soepel anderen zich bewegen door sociale interacties, doet het mij weer beseffen dat ik heel veel heb gemist.

                          • Trees hebben hierop gereageerd.

                            Nescio Als ik dan zie hoe soepel anderen zich bewegen door sociale interacties, doet het mij weer beseffen dat ik heel veel heb gemist.

                            Lijkt mij ook heel confronterend voor je. Wel knap dat het lukt.

                            Het is denk ik ook goed om je te realiseren dat mensen, waarbij het zo vanzelfsprekend gaat, zich ook onzeker kunnen voelen. Vaak is het ook achteraf dat je denkt ‘oké waarom heb ik dit nu weer gezegd of gedaan’. Ik denk alleen dat je ook steeds makkelijker leert om dit soort negatieve gedachtes en emoties niet meer toe te laten.

                                Trees Ik vind in het algemeen dat de meeste mensen erg onbeholpen bewegen door sociale interacties eigenlijk 🙈 Niet bij hun partner of beste vrienden, maar als ik mensen op het schoolplein of in winkels met elkaar zie praten, dan zie je toch vaak een en al misverstand en onbegrip, zelfs als het gewoon een aardig gesprek is.

                                    Vulpen dan zie je toch vaak een en al misverstand en onbegrip, zelfs als het gewoon een aardig gesprek is.

                                    Dat vind ik dus helemaal niet. Natuurlijk weleens, maar over het algemeen is dit niet wat ik zie. Of ik stel niet erg hoge eisen aan wat ik ‘normaal’ sociaal contact vind 😜.

                                        Trees Nou ja, jij woont ook in een gebied waar mensen vooral zwijgend met elkaar omgaan toch? 🙃

                                        Maar ik denk dat het waarschijnlijker is dat ik zelf erg hoge eisen stelde aan normaal sociaal contact en toen ging inzien dat de eisen die ik mezelf stelde ook veelal door anderen niet gehaald werden.

                                            Vulpen Nou ja, jij woont ook in een gebied waar mensen vooral zwijgend met elkaar omgaan toch?

                                            Klopt, alleen maar stugge in dialect sprekende boeren hier. Ik versta ze ook meestal niet, mogelijk dat dit mijn oordeel wat vertroebelt 🤓.

                                              Vulpen dat vind ik helemaal niet,of ik ben omringd door alleen maar vlotte praters.

                                                  Vulpen ik zie een groot verschil tussen mijn werkplekken. Als ik op het shared service centre in Gouda ben, zijn de mensen vaak ongemakkelijk. Maar als ik met trainers en behandelaren in de gevangenis praat gaat het juist heel vlotjes. Ik vind dat ook wel een beetje voorspelbaar.

                                                      Manque Wat vind je voorspelbaar, de gesprekken die in de gevangenis gevoerd worden? Dat ze vaak op dezelfde manier verlopen bedoel je?

                                                      Dat zie ik trouwens ook wel vaak, dat mensen elke keer als ze elkaar zien exact dezelfde conversatie hebben. Maar dat beschouw ik juist als voorbeeld van onbeholpen contact, dat mensen het nodig vinden om steeds dezelfde grapjes te maken als poging om in contact te blijven.

                                                          Nescio Ik denk wel dat ik me in de setting die jij beschrijft hetzelfde zou voelen hoor. Het lijkt me doodvermoeiend om met collega's weg te zijn. Ik was gisteren met collega's demonstreren, ze kenden elkaar alleen niet, dat was ook heel verwarrend, zeker toen andere mensen ook nog aanhaakten die elkaar dan ook weer niet kende. Maar een demonstratie werkt natuurlijk heel verbroederend dus op zich ging dat allemaal wel goed 😅

                                                            Vulpen echt? Ik ervaar dat niet zo of ik stel geen hoge eisen aan conversaties. Ik zie dat maar echt heel weinig en ik zie toch veel interactie om me heen - heb zelf ook echt veel interactie. Natuurlijk ook wel eens wel, en ik ben me heel bewust van mezelf en anderen maar over het algemeen word ik juist heel positief verrast.

                                                            Maar goed ik ben zelf ook best open en juist iemand die op kantoor om de kamer stil staat van heeeeee leuk je te ziehiennnnn hoe is het??? Dus misschien is mijn beeld vertroebeld 🤣

                                                                Vulpen Nee, het voorspelbare zit hem in dat trainers en behandelaren over het algemeen wat makkelijker een praatje maken en de mensen met wie ik over de back end van het LMS heb, dat meestal niet zo goed kunnen 😉

                                                                    Vulpen Dat zie ik trouwens ook wel vaak, dat mensen elke keer als ze elkaar zien exact dezelfde conversatie hebben. Maar dat beschouw ik juist als voorbeeld van onbeholpen contact, dat mensen het nodig vinden om steeds dezelfde grapjes te maken als poging om in contact te blijven.

                                                                    Ik zou het zelf meer zien als een manier om veiligheid te creëren binnen een sociaal contact. Voorspelbaarheid, beperken tot dezelfde onderwerpen, voelt denk ik veilig als je mensen niet zo goed kent of niet de behoefte hebt om met een specifiek persoon de diepte in te gaan. Ik denk dat hier niet zoveel mis mee is, maar natuurlijk gedrag. Als je iemand beter leert kennen, dan ga je toch wat meer de grenzen opzoeken over wat je wel/niet met de ander kan bespreken.

                                                                    Soms is ook gewoon het samenzijn, het contact an sich belangrijker dan de inhoud. Ook dat is denk ik prima. Meer als een soort co-regulatie, waarin je non-verbaal op elkaar afstemt, om je zenuwstelsel te kalmeren. Ik zou dit zelf daarom niet zo snel als iets negatiefs bestempelen, als in de zin van onbeholpen contact.

                                                                        Trees Precies. Diepere of betere vriendschappen kwamen bij mij voort uit steeds “dezelfde” praatjes. In het begin is het met buurvrouwen of moeders van school of collega’s gewoon beetje aftasten. Kijken welke humor ze hebben of “ze” bij je passen. En dan met sommige moeders of collega’s ben ik nu echt al “anders” echt dat er vertrouwen is, je grapjes maakt, “kantoor nieuwtjes” bespreekt, elkaar appt als je een grappig artikel of nieuwsbericht ziet waar je het over hebt gehad. Of zoals ik: ik ga nu ineens met mijn buurvrouw naar yoga en we zingen mantra’s daar 🤣 wat we beide compleet akward vinden maar we hebben beide “hetzelfde jaar” gehad kwamen we achter en “yoga nodig”

                                                                        Ik denk dus dat alle makkelijke oppervlakkige gesprekken vaak een doel dienen. Aftasten. Of gewoon plek vinden in groepen misschien?

                                                                            © 2021 Alles voor de Kids.

                                                                            Privacy policy Reglement voor Deelname Mod richtlijnen Doneer