Openheid en sociaal-emotionele autonomie
- Bijgewerkt
Manque Wat vind je voorspelbaar, de gesprekken die in de gevangenis gevoerd worden? Dat ze vaak op dezelfde manier verlopen bedoel je?
Dat zie ik trouwens ook wel vaak, dat mensen elke keer als ze elkaar zien exact dezelfde conversatie hebben. Maar dat beschouw ik juist als voorbeeld van onbeholpen contact, dat mensen het nodig vinden om steeds dezelfde grapjes te maken als poging om in contact te blijven.
Nescio Ik denk wel dat ik me in de setting die jij beschrijft hetzelfde zou voelen hoor. Het lijkt me doodvermoeiend om met collega's weg te zijn. Ik was gisteren met collega's demonstreren, ze kenden elkaar alleen niet, dat was ook heel verwarrend, zeker toen andere mensen ook nog aanhaakten die elkaar dan ook weer niet kende. Maar een demonstratie werkt natuurlijk heel verbroederend dus op zich ging dat allemaal wel goed 
- Bijgewerkt
Vulpen echt? Ik ervaar dat niet zo of ik stel geen hoge eisen aan conversaties. Ik zie dat maar echt heel weinig en ik zie toch veel interactie om me heen - heb zelf ook echt veel interactie. Natuurlijk ook wel eens wel, en ik ben me heel bewust van mezelf en anderen maar over het algemeen word ik juist heel positief verrast.
Maar goed ik ben zelf ook best open en juist iemand die op kantoor om de kamer stil staat van heeeeee leuk je te ziehiennnnn hoe is het??? Dus misschien is mijn beeld vertroebeld 
- Bijgewerkt
Vulpen Dat zie ik trouwens ook wel vaak, dat mensen elke keer als ze elkaar zien exact dezelfde conversatie hebben. Maar dat beschouw ik juist als voorbeeld van onbeholpen contact, dat mensen het nodig vinden om steeds dezelfde grapjes te maken als poging om in contact te blijven.
Ik zou het zelf meer zien als een manier om veiligheid te creëren binnen een sociaal contact. Voorspelbaarheid, beperken tot dezelfde onderwerpen, voelt denk ik veilig als je mensen niet zo goed kent of niet de behoefte hebt om met een specifiek persoon de diepte in te gaan. Ik denk dat hier niet zoveel mis mee is, maar natuurlijk gedrag. Als je iemand beter leert kennen, dan ga je toch wat meer de grenzen opzoeken over wat je wel/niet met de ander kan bespreken.
Soms is ook gewoon het samenzijn, het contact an sich belangrijker dan de inhoud. Ook dat is denk ik prima. Meer als een soort co-regulatie, waarin je non-verbaal op elkaar afstemt, om je zenuwstelsel te kalmeren. Ik zou dit zelf daarom niet zo snel als iets negatiefs bestempelen, als in de zin van onbeholpen contact.
- Bijgewerkt
Trees Precies. Diepere of betere vriendschappen kwamen bij mij voort uit steeds “dezelfde” praatjes. In het begin is het met buurvrouwen of moeders van school of collega’s gewoon beetje aftasten. Kijken welke humor ze hebben of “ze” bij je passen. En dan met sommige moeders of collega’s ben ik nu echt al “anders” echt dat er vertrouwen is, je grapjes maakt, “kantoor nieuwtjes” bespreekt, elkaar appt als je een grappig artikel of nieuwsbericht ziet waar je het over hebt gehad. Of zoals ik: ik ga nu ineens met mijn buurvrouw naar yoga en we zingen mantra’s daar wat we beide compleet akward vinden maar we hebben beide “hetzelfde jaar” gehad kwamen we achter en “yoga nodig”
Ik denk dus dat alle makkelijke oppervlakkige gesprekken vaak een doel dienen. Aftasten. Of gewoon plek vinden in groepen misschien?
Hopsatee Ik denk dus dat alle makkelijke oppervlakkige gesprekken vaak een doel dienen. Aftasten. Of gewoon plek vinden in groepen misschien?
Ik denk dat dat wel klopt. Ik zie het op het werk vaak, maar dat is dan ook de enige plek waar ik mensen regelmatig tegenkom.
Ik vind het een gruwel als het langer dan een minuutje duurt, daar heb ik hier al heel vaak over geklaagd 
En dat heb ik laatst op een teamdag ook uitgesproken. Een aantal mensen had aangegeven het contact 'te missen' tussen de teamleden omdat men het zo druk heeft. En dat ze behoefte hebben aan wat meer erkenning voor hun rol in het team en betrokkenheid enzovoorts. Kennelijk speelt dat kletsen bij het koffieautomaat een hele grote rol.
Trees O maar dat ben ik met je eens hoor! Ik bedoel onbeholpen ook niet negatief geloof ik.
Manque Ja dat was m'n andere optie. Ik werk wel op een administratieve/it-afdeling, dus dat zal vergelijkbaar zijn.
Maar ik dacht in eerste instantie vooral aan het schoolplein eigenlijk. Mensen die de naam van een ander kind niet weten, denken dat een ander iets weet wat ze niet blijken te weten, veronderstellen dat een ander ook verontwaardigd is over iets wat op school gebeurd is terwijl diegene het niks kon schelen, dat soort dingen. Ik vind het juist machtig mooi, conversaties in het algemeen eigenlijk. Het lijkt me juist ook heel positief dat het vaak wat onbeholpen gaat, dat aftasten en een plek vinden en zo.
Hopsatee Maar goed ik ben zelf ook best open en juist iemand die op kantoor om de kamer stil staat van heeeeee leuk je te ziehiennnnn hoe is het??? Dus misschien is mijn beeld vertroebeld
Zo ben ik ook op het werk, ik vind het ook leuk om collega's te spreken en ben oprecht geïnteresseerd. Ik vind het dan wel moeilijk als ik een lauwe reactie terugkrijg terwijl dat meestal niks met mij te maken heeft, ik moet echt stoppen alles zo persoonlijk op te vatten maar dat is moeilijk..
- Bijgewerkt
Hopsatee Of zoals ik: ik ga nu ineens met mijn buurvrouw naar yoga en we zingen mantra’s daar
Oh gruwel
Hopsatee Ik denk dus dat alle makkelijke oppervlakkige gesprekken vaak een doel dienen. Aftasten. Of gewoon plek vinden in groepen misschien?
Denk ik ook. En er zijn trouwens ook een heleboel mensen, waarbij ik het contact graag oppervlakkig wil houden. Ik ken best veel mensen hier in de omgeving en ik hoef niet met iedereen ‘dikke’ vrienden te worden. Lijkt mij heel vermoeiend. Even een oppervlakkig gesprekje als ik een bekende tegenkom vind ik daarentegen wel leuk. Dan gaat het voor mij meer om het contact, dan om de inhoud.
- maar ik vind het wel leuk om iedereen een beetje te kennen voor de momenten.Hopsatee maar ik vind het wel leuk om iedereen een beetje te kennen voor de momenten.
Dit inderdaad. Soms nemen dit soort gesprekjes ook een hele verrassende wending. Zo zat hier onlangs een onbekende oude man wild te kamperen bij de rivier. Ik raakte met hem in gesprek en uiteindelijk zat ik een uur lang voor zijn tentje thee te drinken en te luisteren naar zijn interessante levensverhaal. Dat vind ik echt een pareltje.
Nescio Ik vind het dan wel moeilijk als ik een lauwe reactie terugkrijg terwijl dat meestal niks met mij te maken heeft, ik moet echt stoppen alles zo persoonlijk op te vatten maar dat is moeilijk..
Is ook moeilijk, maar ik denk dat je er meestal vanuit kan gaan dat het echt niks met jou te maken heeft.
Vandaag op het werk en ik voelde me weer op mijn gemak. Een formelere setting doet toch wonderen. Ik denk dat het ook het stressen van de reis zelf, een onbekende omgeving en activiteiten die alleen 'gezellig' zijn mijn ongemakkelijke gevoel of het gevoel van niet soepel te zijn in interacties hebben versterkt.
Het is wel heel leuk om collega's beter en dieper te leren kennen. Maar niet allemaal. Aan 2 of 3 heb ik er meer dan genoeg 