[verwijderd] Het automatisme herken ik ook. Maar ik denk dat deze ook wel gezond is om te hebben. Je moet jezelf ook beschermen. Fysiek, maar emotioneel moeten we dat ook.

Dat ligt eraan. Ik denk dat het bij mij te vaak ongezond is. Veel van deze automatismes ontstaan al op jonge leeftijd. Als kind moest ik mij beschermen en waren deze mechanismes adequaat, maar nu vaak niet meer. Alleen zijn ze er soms nog steeds. Daarnaast vraag ik mij ook weleens oprecht af waarom of waartegen ik mij zou moeten beschermen. Ik ben geen klein meisje meer en sta relatief sterk in mijn schoenen. Ik weet dat ik heel wat kan hebben, maar toch reageer ik soms nog steeds alsof ik dat kleine meisje ben.

[verwijderd] Ik snap @Vulpen daarin ook wel. Het oordeel van een ander kan veel uitmaken, en kan zeer doen en zelfs schade doen.

Ik snap dat absoluut ook. Ik denk dat we allemaal bewust en onbewust bepaalde triggers hebben. Het hoeft niet eens te gaan over wat de ander van je vindt, maar een opmerking van de ander kan ook een diepgewortelde angst of onzekerheid bij jezelf weer laten oplaaien. Ik vind het juist sterk als je dit bij jezelf kan herkennen, ook al is hoe je ermee omgaat nog niet zoals je zou willen. Het bij jezelf herkennen is naar mijn idee ook je kwetsbaar opstellen naar jezelf. Echt naar jezelf kijken kan namelijk ook doodeng en confronterend zijn is mijn eigen ervaring.

        iMoeder Het kan me superveel schelen en dat is inderdaad ontzettend vermoeiend.

        iMoeder Maar dan moet je inderdaad wel dat zelfvertrouwen hebben, jezelf kennen en achter jezelf staan ja.

        Ja, precies. Ik vrees dat dat bij mij totaal ontbreekt.

              Vulpen Wat naar is dat 🙁 Weet verder niet zoveel wat ik moet zeggen. Vaak verbeterd dat vanzelf ook wel wat met ouder worden dat je steeds minder geeft om wat anderen vinden. Ik hoop dat het je lukt dat zelfvertrouwen op te bouwen. Misschien met wat hulp?

                Trees Het bij jezelf herkennen is naar mijn idee ook je kwetsbaar opstellen naar jezelf. Echt naar jezelf kijken kan namelijk ook doodeng en confronterend zijn is mijn eigen ervaring.

                Dat is zeker waar. Dat vind ik soms ook nog wel moeilijk. Vooral omdat ik soms al moeilijk bij m’n eigen emoties kan en soms best tijd nodig heb om te verwerken wat ik nou eigenlijk voel. Mijn eerste impuls is altijd weg stoppen en dat zit heel diep want dat heb ik denk ik heel vroeg mezelf aan geleerd.

                [verwijderd] Zeker als de andere persoon / forum niet echt lekker reageert of nog erger ; helemaal niet reageert op iets wat toch een stukje van mezelf is.

                Hier wilde ik nog op reageren. Dit herken ik ook. Inderdaad vooral als niemand op je reageert. Dan denk ik meteen, ow jee, ik kom toch weer allesweter en arrogant over. Wat ik niet ben maar omdat ik soms ook nogal emotieloos overkwam als kind is me dat vroeger vaak verweten dus daar ben ik gevoelig voor. Ik had laatst ergens een heel stuk getypt en toen niemand reageerde heb ik het snel weg gehaald. Dan heb ik toch weer dat ‘too much’ gevoel of dat niemand op mijn verhaal zit te wachten.

                • Trees hebben hierop gereageerd.

                      [verwijderd] Ik denk dat het doel niet hoeft te zijn om volledig open en volwassen te zijn. Ik denk dat het doel is dat je je tevreden voelt met hoe je bent naar jezelf en anderen.

                      Als ik reageer als dat kleine meisje ben ik daar zelf niet tevreden over. Of beter gezegd niet tevreden met mijn reactie. Ik overschreeuw mijzelf en word boos, terwijl er vaak angst en verdriet onder ligt. Ik zou liever willen reageren met ‘wat je nu zegt maakt mij verdrietig’ of het gewoon negeren en het van mij af laten glijden. In plaats daarvan ga ik verbaal terug slaan. Overigens gebeurt dit niet zo vaak meer, maar heel af en toe nog wel. Het is natuurlijk gewoon een vlucht en vechtreactie. Ik ben niet echt een vluchter of een vermijder, maar meer een vechter. Daarmee val je net wat meer op in negatieve zin en dat vind ik niet prettig. Ik kan dan echt snoeihard zijn en dat is gewoon echt niet oké. Ik voel mij daar achteraf ook echt naar over. Ik ben dan de controle over mijzelf kwijt.

                      iMoeder Dan heb ik toch weer dat ‘too much’ gevoel of dat niemand op mijn verhaal zit te wachten.

                      Dit inderdaad. Dat soms een reactie van een ander (of het niet reageren in jouw voorbeeld ) iets bij jezelf kan triggeren en plotseling een onzekerheid oproept. Als iemand zegt dat ik bijv iets niet kan, reageer ik heftiger dan wat ‘normaal’ is. Het roept direct in mij op dat ik ‘zwak ben’. Een gedachte die ik meestal ongeloofwaardig vind, maar plotseling in een situatie als waar kan aanvoelen. Ik schiet direct in de ‘ik zal mijzelf eens bewijzen modus’. Niet eens richting de ander, maar wel naar mijzelf. Ik moet naar mijzelf bewijzen dat ik wel sterk ben.

                      iMoeder Mijn eerste impuls is altijd weg stoppen en dat zit heel diep want dat heb ik denk ik heel vroeg mezelf aan geleerd.

                      Bij mij ook. Ik ga zwaar boos en verontwaardigend lopen doen, terwijl ik daarmee de onderliggende emoties volledig negeer en niet herken. Schijnbaar vind ik boosheid beter te hanteren dan bijv verdriet. Mijzelf troosten vind ik lastiger. Iets wat ik op volwassen leeftijd echt heb moeten leren, omdat er als kind niemand was om mij te troosten. Dan stop je dit soort emoties diep weg denk ik.

                              [verwijderd] Klopt wel, maar de meningen van Truusen over homoseksualiteit is bepalender voor de mensenrechten voor deze groep dan de mening over gescheiden moeders. Die rechten staan toch behoorlijk vast, geen groepering die vecht om jou te bestrijden in die zin. ( thank god 😅 )

                              Dat is feitelijk gezien niet waar. Zo lang is het nog niet dat je als vrouw mag scheiden, werken etc. In de VS is men in sommige Staten al druk doende om te proberen ‘no fault divorce’ af te schaffen. (Wat wil zeggen dat je moet bewijzen dat je een legitieme reden hebt om te gaan scheiden. )

                              Maar goed, dat was eigenlijk niet wat ik wilde zeggen. Ik wilde zeggen dat feitelijk gevaar voor je rechten in mijn optiek heel wat anders is dan je gekwetstst voelen omdat iemand je afkeurt.

                              [verwijderd] Uitleggen of verdedigen is hoe dan ook vaak een verloren zaak want veel mensen zijn niet geïnteresseerd in een nieuwe mening.

                              Klopt. En ik heb geleerd dat de mening van andere mensen, vooral hun eigen probleem is. Als zij zich ergens over willen zitten opvreten, moet je dat vooral doen.

                              Trees Ik ben niet echt een vluchter of een vermijder, maar meer een vechter. Daarmee val je net wat meer op in negatieve zin en dat vind ik niet prettig.

                              Dat herken ik ook. Ik heb veel geduld maar als ik eenmaal boos word kan ik heel boos zijn. Vooral als ik me in een hoek gedreven of bedreigd voel. Dan komt ook mijn vechter los en ik kan dan echt heel naar zijn en mezelf verliezen. Dat is vrijwel altijd verbaal. Maar ik ben in het verleden mensen wel eens aangevlogen en ben nog steeds bang dat ik dat ooit een keer doe bij de verkeerde. Want op die momenten word het me zwart voor de ogen en ben ik inderdaad de controle kwijt. Wat ik heel eng vind. Ik snap zelf niet zo goed waar die heftige emoties vandaan komen. Vooral omdat ik normaliter de rust zelve ben.

                              Trees Ik moet naar mijzelf bewijzen dat ik wel sterk ben.

                              Misschien dat dat het is.

                              Trees Mijzelf troosten vind ik lastiger. Iets wat ik op volwassen leeftijd echt heb moeten leren, omdat er als kind niemand was om mij te troosten. Dan stop je dit soort emoties diep weg denk ik.

                              Vroeger ging dat weg stoppen heel automatisch bij mij. En soms zo heftig dat ik het dan ook niet mee terug kon halen of vergat wat er precies gebeurd was. Dat heb ik nu niet meer. Verdriet toe laten ben ik veel beter in geworden. En mezelf troosten gelukkig ook. Al komt dan vaak neer op door de emotie heen gaan en die er laten zijn.

                                        Heel interessant allemaal, ik heb het hele topic doorgelezen en deze inzichten neem ik allemaal mee. Ik merk zelf ook dat ik in een groeiproces zit, ik ben aan het helen. Ik ben vroeger niet gezien, en heb me daarom altijd onbegrepen en alleen gevoeld. Had ook verkeerde verwachtingen van mensen, zoals @[verwijderd] ook schreef, ik zette ze op een voetstuk en maakte mezelf klein, want ja dat was wie ik nou eenmaal ben. Om achteraf dan kwaad te worden op mezelf en mezelf nog slechter te voelen. Dat zelfbeeld van mij trok op niks 😬
                                        Gaandeweg, met de jaren wordt dat wel beter. Maar ik heb ook veel triggers, waardoor ik me terugtrek (freeze en flight modus) en me plots heel down kan voelen. Ik ben geen vechter en ik denk dat er heel wat kwaadheid opgestapeld zit ergens.

                                        [verwijderd] ik ben momenteel zelf aan de slag, lees veel en volg interessante accounts over oa inner child healing op socials 😊

                                          9 dagen later

                                          Ik heb al geprobeerd wat opener te zijn en zoals velen hier al aangaven, is daar eigenlijk alleen maar positief op gereageerd. Ik word er ook kalmer en relaxter door. Kan natuurlijker reageren, ipv altijd met dat 'sociaal slot' erop.

                                          Ik probeer ook gewoon aardiger te zijn voor mezelf.

                                            Nescio Ik probeer ook gewoon aardiger te zijn voor mezelf.

                                            Dat is sowieso een goed idee natuurlijk 🙂

                                              11 dagen later

                                              Even een upje. Ik ben dus een aantal dagen weggeweest met collega's en heb me heel open opgesteld. Ik merk dat ik dat nog altijd spannend vind, ik voel me zo kwetsbaar. Denk ook altijd dat ik iets verkeerds heb gezegd. Ook al zijn anderen daar totaal niet mee bezig.

                                              Als het klikt met iemand, als ik zo 'ontvankelijk' ben opgesteld, kan ik ook iemand heel snel als vriend beginnen te beschouwen. Ook dat voelt eng, hoe lang zou het duren of ik word gekwetst/of ik verpest het? Ik probeer die gevoelens te negeren want ze kloppen heel vaak ook niet. Maar eng is het wel, het is nieuw terrein voor mij. Als ik dan zie hoe soepel anderen zich bewegen door sociale interacties, doet het mij weer beseffen dat ik heel veel heb gemist.

                                              • Trees hebben hierop gereageerd.

                                                Nescio Als ik dan zie hoe soepel anderen zich bewegen door sociale interacties, doet het mij weer beseffen dat ik heel veel heb gemist.

                                                Lijkt mij ook heel confronterend voor je. Wel knap dat het lukt.

                                                Het is denk ik ook goed om je te realiseren dat mensen, waarbij het zo vanzelfsprekend gaat, zich ook onzeker kunnen voelen. Vaak is het ook achteraf dat je denkt ‘oké waarom heb ik dit nu weer gezegd of gedaan’. Ik denk alleen dat je ook steeds makkelijker leert om dit soort negatieve gedachtes en emoties niet meer toe te laten.

                                                    Trees Ik vind in het algemeen dat de meeste mensen erg onbeholpen bewegen door sociale interacties eigenlijk 🙈 Niet bij hun partner of beste vrienden, maar als ik mensen op het schoolplein of in winkels met elkaar zie praten, dan zie je toch vaak een en al misverstand en onbegrip, zelfs als het gewoon een aardig gesprek is.

                                                        Vulpen dan zie je toch vaak een en al misverstand en onbegrip, zelfs als het gewoon een aardig gesprek is.

                                                        Dat vind ik dus helemaal niet. Natuurlijk weleens, maar over het algemeen is dit niet wat ik zie. Of ik stel niet erg hoge eisen aan wat ik ‘normaal’ sociaal contact vind 😜.

                                                            Trees Nou ja, jij woont ook in een gebied waar mensen vooral zwijgend met elkaar omgaan toch? 🙃

                                                            Maar ik denk dat het waarschijnlijker is dat ik zelf erg hoge eisen stelde aan normaal sociaal contact en toen ging inzien dat de eisen die ik mezelf stelde ook veelal door anderen niet gehaald werden.

                                                                Vulpen Nou ja, jij woont ook in een gebied waar mensen vooral zwijgend met elkaar omgaan toch?

                                                                Klopt, alleen maar stugge in dialect sprekende boeren hier. Ik versta ze ook meestal niet, mogelijk dat dit mijn oordeel wat vertroebelt 🤓.

                                                                  Vulpen dat vind ik helemaal niet,of ik ben omringd door alleen maar vlotte praters.

                                                                      Vulpen ik zie een groot verschil tussen mijn werkplekken. Als ik op het shared service centre in Gouda ben, zijn de mensen vaak ongemakkelijk. Maar als ik met trainers en behandelaren in de gevangenis praat gaat het juist heel vlotjes. Ik vind dat ook wel een beetje voorspelbaar.

                                                                          Manque Wat vind je voorspelbaar, de gesprekken die in de gevangenis gevoerd worden? Dat ze vaak op dezelfde manier verlopen bedoel je?

                                                                          Dat zie ik trouwens ook wel vaak, dat mensen elke keer als ze elkaar zien exact dezelfde conversatie hebben. Maar dat beschouw ik juist als voorbeeld van onbeholpen contact, dat mensen het nodig vinden om steeds dezelfde grapjes te maken als poging om in contact te blijven.

                                                                              Nescio Ik denk wel dat ik me in de setting die jij beschrijft hetzelfde zou voelen hoor. Het lijkt me doodvermoeiend om met collega's weg te zijn. Ik was gisteren met collega's demonstreren, ze kenden elkaar alleen niet, dat was ook heel verwarrend, zeker toen andere mensen ook nog aanhaakten die elkaar dan ook weer niet kende. Maar een demonstratie werkt natuurlijk heel verbroederend dus op zich ging dat allemaal wel goed 😅

                                                                                © 2021 Alles voor de Kids.

                                                                                Privacy policy Reglement voor Deelname Mod richtlijnen Doneer