Heel interessant allemaal, ik heb het hele topic doorgelezen en deze inzichten neem ik allemaal mee. Ik merk zelf ook dat ik in een groeiproces zit, ik ben aan het helen. Ik ben vroeger niet gezien, en heb me daarom altijd onbegrepen en alleen gevoeld. Had ook verkeerde verwachtingen van mensen, zoals @[verwijderd] ook schreef, ik zette ze op een voetstuk en maakte mezelf klein, want ja dat was wie ik nou eenmaal ben. Om achteraf dan kwaad te worden op mezelf en mezelf nog slechter te voelen. Dat zelfbeeld van mij trok op niks 
Gaandeweg, met de jaren wordt dat wel beter. Maar ik heb ook veel triggers, waardoor ik me terugtrek (freeze en flight modus) en me plots heel down kan voelen. Ik ben geen vechter en ik denk dat er heel wat kwaadheid opgestapeld zit ergens.
Openheid en sociaal-emotionele autonomie
[verwijderd] ik ben momenteel zelf aan de slag, lees veel en volg interessante accounts over oa inner child healing op socials 
Ik heb al geprobeerd wat opener te zijn en zoals velen hier al aangaven, is daar eigenlijk alleen maar positief op gereageerd. Ik word er ook kalmer en relaxter door. Kan natuurlijker reageren, ipv altijd met dat 'sociaal slot' erop.
Ik probeer ook gewoon aardiger te zijn voor mezelf.
Even een upje. Ik ben dus een aantal dagen weggeweest met collega's en heb me heel open opgesteld. Ik merk dat ik dat nog altijd spannend vind, ik voel me zo kwetsbaar. Denk ook altijd dat ik iets verkeerds heb gezegd. Ook al zijn anderen daar totaal niet mee bezig.
Als het klikt met iemand, als ik zo 'ontvankelijk' ben opgesteld, kan ik ook iemand heel snel als vriend beginnen te beschouwen. Ook dat voelt eng, hoe lang zou het duren of ik word gekwetst/of ik verpest het? Ik probeer die gevoelens te negeren want ze kloppen heel vaak ook niet. Maar eng is het wel, het is nieuw terrein voor mij. Als ik dan zie hoe soepel anderen zich bewegen door sociale interacties, doet het mij weer beseffen dat ik heel veel heb gemist.
Nescio Als ik dan zie hoe soepel anderen zich bewegen door sociale interacties, doet het mij weer beseffen dat ik heel veel heb gemist.
Lijkt mij ook heel confronterend voor je. Wel knap dat het lukt.
Het is denk ik ook goed om je te realiseren dat mensen, waarbij het zo vanzelfsprekend gaat, zich ook onzeker kunnen voelen. Vaak is het ook achteraf dat je denkt ‘oké waarom heb ik dit nu weer gezegd of gedaan’. Ik denk alleen dat je ook steeds makkelijker leert om dit soort negatieve gedachtes en emoties niet meer toe te laten.
Trees Ik vind in het algemeen dat de meeste mensen erg onbeholpen bewegen door sociale interacties eigenlijk 
Niet bij hun partner of beste vrienden, maar als ik mensen op het schoolplein of in winkels met elkaar zie praten, dan zie je toch vaak een en al misverstand en onbegrip, zelfs als het gewoon een aardig gesprek is.
.Trees Nou ja, jij woont ook in een gebied waar mensen vooral zwijgend met elkaar omgaan toch? 
Maar ik denk dat het waarschijnlijker is dat ik zelf erg hoge eisen stelde aan normaal sociaal contact en toen ging inzien dat de eisen die ik mezelf stelde ook veelal door anderen niet gehaald werden.
.
- Bijgewerkt
Manque Wat vind je voorspelbaar, de gesprekken die in de gevangenis gevoerd worden? Dat ze vaak op dezelfde manier verlopen bedoel je?
Dat zie ik trouwens ook wel vaak, dat mensen elke keer als ze elkaar zien exact dezelfde conversatie hebben. Maar dat beschouw ik juist als voorbeeld van onbeholpen contact, dat mensen het nodig vinden om steeds dezelfde grapjes te maken als poging om in contact te blijven.
Nescio Ik denk wel dat ik me in de setting die jij beschrijft hetzelfde zou voelen hoor. Het lijkt me doodvermoeiend om met collega's weg te zijn. Ik was gisteren met collega's demonstreren, ze kenden elkaar alleen niet, dat was ook heel verwarrend, zeker toen andere mensen ook nog aanhaakten die elkaar dan ook weer niet kende. Maar een demonstratie werkt natuurlijk heel verbroederend dus op zich ging dat allemaal wel goed 
- Bijgewerkt
Vulpen echt? Ik ervaar dat niet zo of ik stel geen hoge eisen aan conversaties. Ik zie dat maar echt heel weinig en ik zie toch veel interactie om me heen - heb zelf ook echt veel interactie. Natuurlijk ook wel eens wel, en ik ben me heel bewust van mezelf en anderen maar over het algemeen word ik juist heel positief verrast.
Maar goed ik ben zelf ook best open en juist iemand die op kantoor om de kamer stil staat van heeeeee leuk je te ziehiennnnn hoe is het??? Dus misschien is mijn beeld vertroebeld 
- Bijgewerkt
Vulpen Dat zie ik trouwens ook wel vaak, dat mensen elke keer als ze elkaar zien exact dezelfde conversatie hebben. Maar dat beschouw ik juist als voorbeeld van onbeholpen contact, dat mensen het nodig vinden om steeds dezelfde grapjes te maken als poging om in contact te blijven.
Ik zou het zelf meer zien als een manier om veiligheid te creëren binnen een sociaal contact. Voorspelbaarheid, beperken tot dezelfde onderwerpen, voelt denk ik veilig als je mensen niet zo goed kent of niet de behoefte hebt om met een specifiek persoon de diepte in te gaan. Ik denk dat hier niet zoveel mis mee is, maar natuurlijk gedrag. Als je iemand beter leert kennen, dan ga je toch wat meer de grenzen opzoeken over wat je wel/niet met de ander kan bespreken.
Soms is ook gewoon het samenzijn, het contact an sich belangrijker dan de inhoud. Ook dat is denk ik prima. Meer als een soort co-regulatie, waarin je non-verbaal op elkaar afstemt, om je zenuwstelsel te kalmeren. Ik zou dit zelf daarom niet zo snel als iets negatiefs bestempelen, als in de zin van onbeholpen contact.
- Bijgewerkt
Trees Precies. Diepere of betere vriendschappen kwamen bij mij voort uit steeds “dezelfde” praatjes. In het begin is het met buurvrouwen of moeders van school of collega’s gewoon beetje aftasten. Kijken welke humor ze hebben of “ze” bij je passen. En dan met sommige moeders of collega’s ben ik nu echt al “anders” echt dat er vertrouwen is, je grapjes maakt, “kantoor nieuwtjes” bespreekt, elkaar appt als je een grappig artikel of nieuwsbericht ziet waar je het over hebt gehad. Of zoals ik: ik ga nu ineens met mijn buurvrouw naar yoga en we zingen mantra’s daar wat we beide compleet akward vinden maar we hebben beide “hetzelfde jaar” gehad kwamen we achter en “yoga nodig”
Ik denk dus dat alle makkelijke oppervlakkige gesprekken vaak een doel dienen. Aftasten. Of gewoon plek vinden in groepen misschien?
Hopsatee Ik denk dus dat alle makkelijke oppervlakkige gesprekken vaak een doel dienen. Aftasten. Of gewoon plek vinden in groepen misschien?
Ik denk dat dat wel klopt. Ik zie het op het werk vaak, maar dat is dan ook de enige plek waar ik mensen regelmatig tegenkom.
Ik vind het een gruwel als het langer dan een minuutje duurt, daar heb ik hier al heel vaak over geklaagd 
En dat heb ik laatst op een teamdag ook uitgesproken. Een aantal mensen had aangegeven het contact 'te missen' tussen de teamleden omdat men het zo druk heeft. En dat ze behoefte hebben aan wat meer erkenning voor hun rol in het team en betrokkenheid enzovoorts. Kennelijk speelt dat kletsen bij het koffieautomaat een hele grote rol.
Trees O maar dat ben ik met je eens hoor! Ik bedoel onbeholpen ook niet negatief geloof ik.
Manque Ja dat was m'n andere optie. Ik werk wel op een administratieve/it-afdeling, dus dat zal vergelijkbaar zijn.
Maar ik dacht in eerste instantie vooral aan het schoolplein eigenlijk. Mensen die de naam van een ander kind niet weten, denken dat een ander iets weet wat ze niet blijken te weten, veronderstellen dat een ander ook verontwaardigd is over iets wat op school gebeurd is terwijl diegene het niks kon schelen, dat soort dingen. Ik vind het juist machtig mooi, conversaties in het algemeen eigenlijk. Het lijkt me juist ook heel positief dat het vaak wat onbeholpen gaat, dat aftasten en een plek vinden en zo.