Zorgen om dochter
Trees klinkt heel erg erg als mijn oudste, achteraf gaf ze aan depressief en sociale anxiety te hebben. Ze staat op de lijst voor de psycholoog.
Wat super rot voor je meisje, staat ze open voor hulp?
[verwijderd]
Wat sneu dat ze zich zo voelt..
Trees Ze heeft dus extreem last van geluidjes (kuchjes, neus ophalen etc). Ze wordt hier echt woest van. Op school houdt ze zich in en dat kost denk ik enorm veel energie.
Heeft ze al herriestoppers? Misschien helpt dat een beetje?
- Bijgewerkt
[verwijderd] ze heeft wel een noise cancelling koptelefoon voor in de klas en thuis.
Hooyo-shimbir Wat super rot voor je meisje, staat ze open voor hulp?
Echt helemaal niet. Dat vind ik zo lastig.
Hooyo-shimbir depressief en sociale anxiety
Deze combinatie is het hier ook naar mijn idee. Ik denk oa getriggerd door de misofonie (en ik denk dat ze ook weleens hb kan zijn, mogelijk dat ik haar nog test of een vriendin vraag om het te doen).
Ik bereik haar pas als ik door druk. Klinkt zo negatief, maar weet even niet hoe anders te omschrijven. Dan pas begint ze te huilen en mag ik haar knuffelen en dan lijkt ze de rest van de dag zich weer beter te voelen. Boosheid is denk ik ook haar manier om zich van iedereen, maar ook van haar gevoel af te sluiten.
Hier ga ik nog even verder op broeien.
- Bijgewerkt
Wat een machteloze situatie @Trees.
Onze oudste is een stuk jonger, maar ik herken heel veel van je verhaal een eerlijk gezegd ook wel van mezelf. Introvert, van nature wat angstig en een ontzettend gevoelig meisje, die, als eea oploopt, zich terugtrekt in zichzelf en echt heel moeilijk te bereiken is. Past zich feilloos aan in de klas en is thuis daarna vaak niet te genieten. Ook hier moet het eerst oplopen en moet ik doordrammen (wat ik haat...) wil ze in huilen uitbarsten en dat lijkt de enige ontlading te zijn. Daarna gaat het weer even. Ik vind het zo sneu dat het zo moet en zou het liefst gewoon in gesprek willen gaan met haar, maar dat staat ze niet toe.
Ook hier vermoeden hb en hsp en hoe meer ik er over lees, hoe meer ik herken. Het was ook het eerste waar ik aan dacht toen ik je verhaal las. Ik zou wel gaan voor testen, al was het alleen al om haar te helpen begrijpen hoe haar brein werkt en op welk tempo, hoe dat anders is dan bij anderen, hoe zij de wereld waarneemt door een microscoop, waar anderen door een gewone bril kijken, met alle implicaties van dien.
Ik heb de oplossing niet, helaas. Wat ik merk dat hier wel helpt is om haar af en toe thuis te houden van school en samen wat te gaan doen; wandelen, boulderen, beetje beestjes zoeken in de tuin... Het samen iets doen is dan ook voorwaarde om thuis te mogen blijven; ze mag niet de hele dag voor de tv hangen (ofzo). Hoeft niet gepraat te worden, maar in rust bezig zijn op een plek waar het rustig is. Ook leg ik af en toe ergens wat neer waarvan ik hoop dat ze het oppikt; een dagboekje met pen die ik ’toevallig bij de hema had zien liggen’ bijvoorbeeld.
Ook helpt voorlezen hier wel en kies ik (voor)leesboeken waarvan ik weet dat ze zich er in herkent zonder dat het er te dik bovenop ligt, maar dat is met 11 jaar misschien wat lastiger om subtiel aan te pakken... Het helpt ook als ik wat deel over mijn eigen sombere, angstige, boze gevoelens en hoe ik dat precies zo had op haar leeftijd (soms speel ik wat met de realiteit, maar goed, alles voor de (h)erkenning...). Een beetje psychoeducatie helpt misschien ook..? Misschien ook het beestje gewoon bij het naampje noemen; haar somberheid, het terugtrekken en de lusteloosheid duiden als “dat noemen we een depressie” met alle uitleg daaromheen. Maar grote kans dat je dat allemaal al geprobeerd hebt.
Misschien ga ik nu wat ver, maar jullie hebben als gezin natuurlijk ook veel meegemaakt afgelopen jaren. Zou dit mee kunnen spelen?
Nou ja, ik denk maar hardop maar weet dat het zo makkelijk allemaal niet is. Het breekt je hart om je kind zo te zien.
- Bijgewerkt
Koekie83 je gaat zeker niet te ver. Ik vind wat je schrijft juist heel waardevol. Zij geeft zelf aan dat mijn cva en alles wat daarop volgt geen rol speelt. Ik vind dit zelf lastig in te schatten, omdat ze zo moeilijk praat. Zij was natuurlijk wel alleen thuis met mij toen het gebeurde. Er zijn wel gesprekken met de kinderen geweest vanuit het revalidatiecentrum. Daarin zei ze ook vrij weinig en gaf ze aan dat alles goed gaat.
Ik ben dit weekend wel wat gestart met psychoeducatie. Met name uitleg gegeven over activatie en de vicieuze cirkel.
Koekie83 Wat ik merk dat hier wel helpt is om haar af en toe thuis te houden van school en samen wat te gaan doen;
Dit is wel een goede reminder weer. Dit is voor haar ook belangrijk. Ik ga hier weer actiever mee aan de slag.
Koekie83 Ik vind het zo sneu dat het zo moet en zou het liefst gewoon in gesprek willen gaan met haar, maar dat staat ze niet toe
Ik vind het ook vreselijk dat het zo moet. Gisterenmiddag kwam het weer tot een ontlading en ik merk dat ze zich dan de rest van de dag beter voelt. Ze kwam gisterenavond zelfs spontaan naar mij toe voor een knuffel. Het was echt een enorme knuffelkont, maar dit deed ze al langere tijd niet meer op haar initiatief. Ook fysiek sluit ze zich dus af.
Ik denk dat het goed is dat ik haar ga testen of laat testen. Haar schoolresultaten gaan van heel hoog naar heel laag. Afhankelijk of ze het interessant genoeg vindt of ze het nut ervan inziet en gemotiveerd is. Ze is verbaal echt veel sterker dan de oudste en deze scoort verbaal al 133 op de wisc. Het zou mij dus niks verbazen als ze meerbegaafd scoort, want ook op andere vlakken is ze op haar leeftijd verder dan haar zus toen was of zelfs al verder dan haar zus nu.
Trees Gisterenmiddag kwam het weer tot een ontlading en ik merk dat ze zich dan de rest van de dag beter voelt. Ze kwam gisterenavond zelfs spontaan naar mij toe voor een knuffel.
Wat fijn dat ze dat deed! Die ontladingen zijn dus echt zinvol en hartstikke nodig. En blijkbaar voelt ze zich daardoor juist veilig genoeg om je op te zoeken.
Misschien zit het ‘m voor nu meer in jullie verbinding dan in professionele hulp of school. Dat laatste voelt blijkbaar te bedreigend en ik kan me voorstellen dat dat afschrikt. Samen dingen ondernemen (al is dat aanvankelijk onder druk) en natuurlijk ‘gewoon’ beschikbaar zijn. Misschien een keer naar een atelier, beetje smijten met verf, samen over een blotenvoetenpad of (als ze daar van is en daar aan toe is) heel hard vals mee-blèren met muziek, klimmen... even de remmen los op een manier die niet zegt ‘gooi die remmen los’ 
. De verbinding met jou (en haar vader) is denk ik datgene wat de deur van haar veilige, afgesloten kamertje weer langzaam op een kiertje krijgt en volgens mij doe je dat hartstikke goed.
Eerlijk; ik kan me haast niet voorstellen dat de situatie rondom jou en jullie gezin niet enorm veel indruk op haar heeft gemaakt/maakt. Het is nogal wat om op zo’n jonge leeftijd zo direct geconfronteerd te worden met de kwetsbaarheid en zelfs sterfelijkheid van je moeder. En dan ook nog een moeder die altijd zo actief is geweest, voor wie nooit wat teveel was... Tel daar een introvert en in aanleg misschien wat angstig karaktertje bij op en de vloek van een goed stel hersenen en ik kan me van alles bij haar voorstellen. Zeggen dat het je niks doet is denk ik de ultieme manier om jezelf bij elkaar te houden. Zeker op die leeftijd. Ik herken veel in je dochter en hoe ik mezelf herinner van toen is vooral dat ik voortdurend met een extreem vol en druk hoofd rondliep, zo vol en zo druk dat ik me gewoon geen raad wist en eigenlijk niet meer anders kon dan me afsluiten, gewoon omdat ik de woorden/vaardigheden nog niet had om mezelf uit te drukken. Beetje alsof je een razendsnelle computer hebt, maar de printer houdt het niet bij allemaal.
Speelt de beginnende pubertijd misschien ook nog een rol? Ik denk maar hardop...
Koekie83 wat fijn dat je zo meedenkt 
. Ik vind het heel fijn om op deze manier even te sparren. Het helpt mij ook om er met wat afstand naar te kijken. Ik denk dat je helemaal gelijk hebt dat we echt moeten insteken op de verbinding met haar zoeken. We hebben net samen in de tuin wat gerommeld.
Koekie83 Eerlijk; ik kan me haast niet voorstellen dat de situatie rondom jou en jullie gezin niet enorm veel indruk op haar heeft gemaakt/maakt.
Ik eerlijk gezegd ook niet. De oudste heeft er altijd wel veel over gepraat, maar zij nauwelijks.
Koekie83 Ik herken veel in je dochter en hoe ik mezelf herinner van toen is vooral dat ik voortdurend met een extreem vol en druk hoofd rondliep, zo vol en zo druk dat ik me gewoon geen raad wist en eigenlijk niet meer anders kon dan me afsluiten, gewoon omdat ik de woorden/vaardigheden nog niet had om mezelf uit te drukken.
Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat.
[verwijderd] Ik denk dat ze geen idee heeft , heel veel voelt maar nergens kan landen, misschien weet ze niet eens hoe al zou ze willen
Ze praat heel lastig over gevoelens. Weinig connectie met haar lijf. Als ik vraag wat ze voelt is het boos of blij. Ook als ik verdriet of angst zie. Als we het hebben over waar voel je boosheid of verdriet in je lijf, kijkt ze mij aan alsof ik Russisch spreek. Ze heeft echt geen idee. We maken hier wel kleine stapjes in door te benoemen wat we bij haar zien en zelf het voorbeeld hierin te geven, maar het is echt nog heel basaal wat ze kan aangeven en voelen.
Trees Ze praat heel lastig over gevoelens. Weinig connectie met haar lijf. Als ik vraag wat ze voelt is het boos of blij. Ook als ik verdriet of angst zie.
Wij hebben deze kaart thuis voor N daar kan je elk gevoel aan koppelen en dat werkt heel goed! Soms reageert hij ontzettend boos maar blijkt hij verdrietig te zijn.
Zonnebloem Wij hebben ook een gevoelsthermometer en dan met nog cijfers ernaast. Het is altijd een 7 of een weet ik niet. Ook al zie ik wat anders en dat richting haar benoem. Als ik vraag waarom een 7 en waarom geen 6 bijv. dan zegt ze ook standaard weet ik niet. We hebben ook dingen met smileys en emotiekaarten geprobeerd, maar ze sluit zich hier volledig voor af. Het is bijna altijd weet ik niet. We zitten dus nog heel erg op het benoemen wat wij bij haar zien en onze eigen emoties benoemen en waar we dat voelen als voorbeeld. Het is eigenlijk gewoon nog kleuterniveau 
.
- Bijgewerkt
[verwijderd] waarschijnlijk verbranden 
. Ze heeft echt een hekel aan lezen.
[verwijderd] Kleuterniveau of juist te complex?
Ik vind dat ze qua emoties hantering echt nog heel jong is en dat maakt het voor haar complex. Ze kan nog net benoemen wel/ niet prettig, wel/ niet leuk. Dat is echt nog heel basaal. Dat is echt van de eerste stadia.
Ik denk dat ze te weinig in contact staat met haar gevoel. Ze zit volledig in haar hoofd. Boosheid is haar standaard emotie bij verdriet, angst etc. Boosheid is een soort verdedigingsmuur, waar ze zelf of een ander niet makkelijk doorheen kan breken. Daarachter zit een andere emotie, waar ze niet bijkomt. Is eigenlijk altijd al zo geweest. Ik herken dit overigens ook wel van mijzelf vroeger. Dat vind ik ook wel lastig, want ik had een duidelijke reden voor deze verdediging. Het was een overlevingsstrategie, maar ik weet niet goed waarvoor zij deze nodig heeft. Ze had dit namelijk ook al voor mijn cva. Ons gezin was niet perfect, maar naar mijn idee wel een fijn en warm gezin met veel liefde en aandacht. Compleet niet vergelijkbaar met mijn jeugd.
Overigens vindt ze het bij anderen ook lastig te zien en te benoemen. Dat herken ik zelf weer helemaal niet.
- Bijgewerkt
[verwijderd] ik snap ook gewoon nog niet goed hoe dit bij haar werkt. Ik heb zelf deze verdediging ook bijna niet meer. Ik ben meer een emotionele wipwap, maar als het echt teveel wordt, dan komt het nog even boven. Eerst extreem boos en vervolgens een emotionele ijskonijn.
Is het voor haar ook te complex en te onbetrouwbaar? Wat bedoel je daar precies mee? Emoties zijn voor mij namelijk niet betrouwbaar of onbetrouwbaar. Deze termen link ik niet aan emoties. Ik kan mij hier weinig bij voorstellen, maar misschien werkt het bij mijn dochter ook wel zoals bij jou?
Trees Overigens vindt ze het bij anderen ook lastig te zien en te benoemen.
Ik zat hier ook nog over te denken, want dit klopt ook niet. Ze kan bot reageren, maar voelt wel goed aan wat wel en niet handig is in bepaalde situaties. Ze is denk ik vooral niet zo zorgzaam (wat natuurlijk helemaal niet erg is). Ze zal gewoon niet zo snel iemand troosten, geruststellen etc. Dat is natuurlijk wat anders dan emoties niet goed kunnen lezen. Ze is gewoon niet enorm empathisch. Wat van mij ook niet perse hoeft.
Net was ze nog even heel erg boos, omdat ze haar zin niet kreeg. Vervolgens heel boos op bed liggen schreeuwen. Ik ben er naast gaan liggen. Eerst wendde ze zich van mij af, maar uiteindelijk stelde ze zich toch open en begon ze te huilen. Uiteindelijk bleek het ook om iets heel anders te gaan. Ze wilde al heel lang een slush puppy beker. Eindelijk gekregen op haar verjaardag en na 2 dagen al kapot. Gewoon enorm verdrietig en teleurgesteld. Ik vond het heel positief dat we hier na een kwartier al op kwamen ipv enkel boos zijn. Normaal blijft ze hier uren in hangen en is ze compleet onbereikbaar.
[verwijderd] we hebben pas samen een collage gemaakt met waar word je blij van. Dat lukt haar wel heel goed. Ik kan daar mogelijk nog wel meer mee doen. Ik denk dat ze zich visueel beter uit kan drukken. Ik vroeg trouwens pas wat voor kleur een emotie had, toen werd ik keihard uitgelachen . Ik denk dat ik wat minder expliciet moet doen.
[verwijderd] Altijd je armen open houden en haar vertellen dat ze altijd bij je mag komen <3
Deze blijf ik ook herhalen en vertellen hoeveel ik van haar hou en hoe trots ik ben dat zij mij dochter mag zijn. Het is super lief kind vol met humor. Ik wil gewoon dat ze gelukkig is en zich fijn voelt.
[verwijderd] maar emoties hebben voor heel veel mensen wel een kleur 
. Boosheid is vaak rood, blijdschap geel, rust wordt geassocieerd met groen bijv.
Ik dacht misschien lijkt ze op mijn man. Bij hem heeft alles een kleur, cijfers, letters, maanden etc. en zelfs een plek in de ruimte. Maandag is bijv rood en staat rechtsachter hem. Ik kan mij hier echt niks bij voorstellen. Het heet trouwens synesthesie. Dochter kan zich hier alleen dus ook niks bij voorstellen 
Net oudergesprek gehad op school met haar erbij. We hebben het hier niet specifiek over gehad, maar was verder wel zinvol. Haar resultaten zijn wisselend en dat heeft te maken met stampwerk (is ze niet voor gemotiveerd) en zelf nadenken (vindt ze wel leuk). Hun voorstel was dat ze volgend jaar deels naar een speciale klas gaat op het vo. Dit is voor kinderen uit groep 8 met vwo advies. Hier krijgen ze oa vakken zoals filosofie, ondernemerschap, een vreemde taal etc. Ik hoop dat haar dit ook al wat gaat helpen om weer wat meer plezier te ervaren.
[verwijderd] Bedoelde hem meer sarcastisch,
Oh sorry, had ik weer helemaal niet door .
[verwijderd] Praat hij er dan ook zo over of dat niet, lijkt mij wel hele bijzondere gesprekken opleveren
Het grappige is dat hij vaak bepaalde oogbewegingen maakt en dan letterlijk kijkt naar bijv de rode maandag in de ruimte. Hij heeft ooit meegedaan aan onderzoek. Dat moest hij dan zoveel maanden later weer herhalen en hij was inderdaad heel consequent in zijn antwoorden. Hij vindt het vooral ook heel lastig, want hij heeft bij alles een beeld. Een boek lezen is hierdoor wel heel lastig.
[verwijderd] Fijn dat jullie een gesprek op school hebben gehad, hoe heeft zij dit ervaren. Kan zij (en jullie) zich een beetje vinden in het advies?
Ik kan mij hier wel in vinden. Ze vindt het wel heel spannend om daar volgend jaar naar toe te gaan. Het is gelukkig op de school waar ze straks ook naar toe gaat en al wat kent door haar zus. Mijn oudste dochter gaf net ook aan dat dit gegeven wordt door de leukste docent van de school. Dat was ook wel helpend.
Hoe gaat t met je dochter? 
Koekie83 wisselend. Er zijn goede en minder goede momenten. Vervelende is dat het mij de laatste tijd ook niet goed gaat en juist afgelopen week weer 2 pittige migraine aanvallen moet krijgen 
. Ik ben daardoor ook minder ‘aanwezig’, dan ik graag zou willen. Ik heb al mijn afspraken voor komende week afgezegd, zodat ik zelf wat kan bij tanken en daardoor ook meer voor haar kan zijn.