Ik maak mij al langere tijd zorgen over dochter. Ze is altijd al snel boos geweest en wat sociaal angstig. De laatste maanden wordt het alleen steeds erger. Ze is extreem gevoelig voor geluidjes. In de zin dat het boosheid en walging oproept. Kan niet meer bij ons aan tafel eten en wordt gek van alle geluiden in de klas (echt misofonie). Sluit zich daarnaast steeds meer af voor alles en iedereen. Heeft al weken lang niet met vriendinnen afgesproken. Wil ook niks meer afspreken, zegt continue nee tegen iedereen. Sluit zich thuis ook af voor ons. Zit bijna constant alleen op haar kamer te knutselen en te tekenen. Wil ook geen leuke dingen met ons doen. Heeft nergens zin in. Als ik haar ‘dwing’, vindt ze eenmaal bezig het wel leuk. Heeft ze ook lol. Alleen de aanloop er naar toe is heel veel strijd. Ik mag er met niemand over praten (school bijv). Niet dat ik daar naar ga luisteren, maar ze wordt echt woest als ik het aangeef. Als ik met haar probeer te praten, zegt ze alleen maar ‘weet ik niet’. Word dan ook heel boos, maar als ik door blijf drukken wordt ze uiteindelijk heel verdrietig. Dan mag ik haar pas knuffelen en zegt ze zich heel rot te voelen. Ze kan geen reden geven. Kortom ik vind haar gewoon wat depressief over komen. Ik vind dit echt onwijs machteloos 
.
Zorgen om dochter
Och wat rot. Ik zou zeker met school overleggen. Er is van alles mogelijk om leerlingen zich meer fijn te laten voelen op school.
Ondertussen zou je thuis samen kunnen zoeken naar hoe dit te verbeteren. Krijgt ze hulp of ondersteuning omtrent haar welbevinden?
Dat moeten dwingen tot dingen is hier trouwens ook. Vooral bij de oudste. Als het aan hem lag zat die de hele dag te gamen op zijn kamer.
Hij is ook wat somber ingesteld en echt zwaar op de hand soms. Ziet veel dingen negatief. Ik hoop dat dat veranderd als hij wat verder in de puberteit is en als hij gaat studeren.
Tot die tijd is het een beetje uitzitten, veel langs ons af laten glijden en toch ook dwingen om dingen te doen (werk, sport, de tuin mee doen, poetsen in huis, ergens mee heen gaan en ga zo maar door).
- Bijgewerkt
Bloem ik herken het dus ook bij mijzelf. Ik ben zelf meerdere keren depressief geweest, maar heb dit altijd geweten aan mijn achtergrond. Ook omdat ik op wat dipjes na hier al jarenlang geen last van heb.
Bloem Ik zou zeker met school overleggen.
Ik ben ook van plan om haar hier te gaan passeren. Al vermoed ik dat school zegt dat ze niks merken. Ze gedraagt zich daar altijd voorbeeldig. Op haar rapport scoort ze weer maximaal op sociaal emotioneel. Thuis komt alles eruit. Half jaar geleden (toen het lang niet zo erg was) ook aangekaart tijdens het oudergesprek. Juf reageerde toen wat vervelend. Ze voelde zich bijna een soort van aangebakken?!
Dochter wil dus met niemand praten. Ze wordt alleen als ik het voorstel al echt hysterisch. We dwingen haar wel om dingen te doen. Ze is nu onder dwang mee om een ijsje te halen op de fiets met mijn man. Dat kost ons wel een dik half uur met veel drama. Het eerste plan was zwemmen, maar dat lukte echt niet. Ik vind het ook echt zorgelijk dat ze al 6 weken geen speelafspraak heeft gemaakt. Geen normaal gedrag voor een kind van bijna 11 jaar 
. Ik krijg bijna geen contact meer met haar.
Trees Praten hoeft ook niet hè. Je hebt zoveel andere methodes die men inzet om kinderen te helpen.
Wat rot dat de juf zich zo opstelde. Het kost heel veel energie om je zo goed voor te doen op school als je dochter doet. Die energie is op als ze thuis is. Ik snap wel dat ze dan helemaal niks meer wil. Wrs is ze ook erg overprikkeld dan.
dat is niet wat je wil en ik kan me voorstellen dat je je er heel machteloos bij voelt. Ik weet even niet wat ik zou kunnen zeggen. Maar wilde ook niet niks zeggen.
Knuffel voor jou ook!
Bloem Praten hoeft ook niet hè.
Ze wil überhaupt niks met een ander als het hierover gaat. Ze wil ook geen speltherapie of pmt. Ik heb zelfs equitherapie voorgesteld 
.
Bloem Het kost heel veel energie om je zo goed voor te doen op school als je dochter doet.
Dat is mijn idee ook. Ze heeft dus extreem last van geluidjes (kuchjes, neus ophalen etc). Ze wordt hier echt woest van. Op school houdt ze zich in en dat kost denk ik enorm veel energie. Hierdoor geen puf meer om wat af te spreken, minder actief en minder plezier, gevolg somberheid, nog minder doen etc. Ik denk dat ze vastzit in deze negatieve spiraal. Ik ben wel met haar bezig met de geluidjes, maar dat kost tijd.
Ik hoop dat de zomervakantie haar hierin ook wat rust gaat geven.
Trees klinkt heel erg erg als mijn oudste, achteraf gaf ze aan depressief en sociale anxiety te hebben. Ze staat op de lijst voor de psycholoog.
Wat super rot voor je meisje, staat ze open voor hulp?
[verwijderd]
Wat sneu dat ze zich zo voelt..
Trees Ze heeft dus extreem last van geluidjes (kuchjes, neus ophalen etc). Ze wordt hier echt woest van. Op school houdt ze zich in en dat kost denk ik enorm veel energie.
Heeft ze al herriestoppers? Misschien helpt dat een beetje?
- Bijgewerkt
[verwijderd] ze heeft wel een noise cancelling koptelefoon voor in de klas en thuis.
Hooyo-shimbir Wat super rot voor je meisje, staat ze open voor hulp?
Echt helemaal niet. Dat vind ik zo lastig.
Hooyo-shimbir depressief en sociale anxiety
Deze combinatie is het hier ook naar mijn idee. Ik denk oa getriggerd door de misofonie (en ik denk dat ze ook weleens hb kan zijn, mogelijk dat ik haar nog test of een vriendin vraag om het te doen).
Ik bereik haar pas als ik door druk. Klinkt zo negatief, maar weet even niet hoe anders te omschrijven. Dan pas begint ze te huilen en mag ik haar knuffelen en dan lijkt ze de rest van de dag zich weer beter te voelen. Boosheid is denk ik ook haar manier om zich van iedereen, maar ook van haar gevoel af te sluiten.
Hier ga ik nog even verder op broeien.
- Bijgewerkt
Wat een machteloze situatie @Trees.
Onze oudste is een stuk jonger, maar ik herken heel veel van je verhaal een eerlijk gezegd ook wel van mezelf. Introvert, van nature wat angstig en een ontzettend gevoelig meisje, die, als eea oploopt, zich terugtrekt in zichzelf en echt heel moeilijk te bereiken is. Past zich feilloos aan in de klas en is thuis daarna vaak niet te genieten. Ook hier moet het eerst oplopen en moet ik doordrammen (wat ik haat...) wil ze in huilen uitbarsten en dat lijkt de enige ontlading te zijn. Daarna gaat het weer even. Ik vind het zo sneu dat het zo moet en zou het liefst gewoon in gesprek willen gaan met haar, maar dat staat ze niet toe.
Ook hier vermoeden hb en hsp en hoe meer ik er over lees, hoe meer ik herken. Het was ook het eerste waar ik aan dacht toen ik je verhaal las. Ik zou wel gaan voor testen, al was het alleen al om haar te helpen begrijpen hoe haar brein werkt en op welk tempo, hoe dat anders is dan bij anderen, hoe zij de wereld waarneemt door een microscoop, waar anderen door een gewone bril kijken, met alle implicaties van dien.
Ik heb de oplossing niet, helaas. Wat ik merk dat hier wel helpt is om haar af en toe thuis te houden van school en samen wat te gaan doen; wandelen, boulderen, beetje beestjes zoeken in de tuin... Het samen iets doen is dan ook voorwaarde om thuis te mogen blijven; ze mag niet de hele dag voor de tv hangen (ofzo). Hoeft niet gepraat te worden, maar in rust bezig zijn op een plek waar het rustig is. Ook leg ik af en toe ergens wat neer waarvan ik hoop dat ze het oppikt; een dagboekje met pen die ik ’toevallig bij de hema had zien liggen’ bijvoorbeeld.
Ook helpt voorlezen hier wel en kies ik (voor)leesboeken waarvan ik weet dat ze zich er in herkent zonder dat het er te dik bovenop ligt, maar dat is met 11 jaar misschien wat lastiger om subtiel aan te pakken... Het helpt ook als ik wat deel over mijn eigen sombere, angstige, boze gevoelens en hoe ik dat precies zo had op haar leeftijd (soms speel ik wat met de realiteit, maar goed, alles voor de (h)erkenning...). Een beetje psychoeducatie helpt misschien ook..? Misschien ook het beestje gewoon bij het naampje noemen; haar somberheid, het terugtrekken en de lusteloosheid duiden als “dat noemen we een depressie” met alle uitleg daaromheen. Maar grote kans dat je dat allemaal al geprobeerd hebt.
Misschien ga ik nu wat ver, maar jullie hebben als gezin natuurlijk ook veel meegemaakt afgelopen jaren. Zou dit mee kunnen spelen?
Nou ja, ik denk maar hardop maar weet dat het zo makkelijk allemaal niet is. Het breekt je hart om je kind zo te zien.
- Bijgewerkt
Koekie83 je gaat zeker niet te ver. Ik vind wat je schrijft juist heel waardevol. Zij geeft zelf aan dat mijn cva en alles wat daarop volgt geen rol speelt. Ik vind dit zelf lastig in te schatten, omdat ze zo moeilijk praat. Zij was natuurlijk wel alleen thuis met mij toen het gebeurde. Er zijn wel gesprekken met de kinderen geweest vanuit het revalidatiecentrum. Daarin zei ze ook vrij weinig en gaf ze aan dat alles goed gaat.
Ik ben dit weekend wel wat gestart met psychoeducatie. Met name uitleg gegeven over activatie en de vicieuze cirkel.
Koekie83 Wat ik merk dat hier wel helpt is om haar af en toe thuis te houden van school en samen wat te gaan doen;
Dit is wel een goede reminder weer. Dit is voor haar ook belangrijk. Ik ga hier weer actiever mee aan de slag.
Koekie83 Ik vind het zo sneu dat het zo moet en zou het liefst gewoon in gesprek willen gaan met haar, maar dat staat ze niet toe
Ik vind het ook vreselijk dat het zo moet. Gisterenmiddag kwam het weer tot een ontlading en ik merk dat ze zich dan de rest van de dag beter voelt. Ze kwam gisterenavond zelfs spontaan naar mij toe voor een knuffel. Het was echt een enorme knuffelkont, maar dit deed ze al langere tijd niet meer op haar initiatief. Ook fysiek sluit ze zich dus af.
Ik denk dat het goed is dat ik haar ga testen of laat testen. Haar schoolresultaten gaan van heel hoog naar heel laag. Afhankelijk of ze het interessant genoeg vindt of ze het nut ervan inziet en gemotiveerd is. Ze is verbaal echt veel sterker dan de oudste en deze scoort verbaal al 133 op de wisc. Het zou mij dus niks verbazen als ze meerbegaafd scoort, want ook op andere vlakken is ze op haar leeftijd verder dan haar zus toen was of zelfs al verder dan haar zus nu.
Trees Gisterenmiddag kwam het weer tot een ontlading en ik merk dat ze zich dan de rest van de dag beter voelt. Ze kwam gisterenavond zelfs spontaan naar mij toe voor een knuffel.
Wat fijn dat ze dat deed! Die ontladingen zijn dus echt zinvol en hartstikke nodig. En blijkbaar voelt ze zich daardoor juist veilig genoeg om je op te zoeken.
Misschien zit het ‘m voor nu meer in jullie verbinding dan in professionele hulp of school. Dat laatste voelt blijkbaar te bedreigend en ik kan me voorstellen dat dat afschrikt. Samen dingen ondernemen (al is dat aanvankelijk onder druk) en natuurlijk ‘gewoon’ beschikbaar zijn. Misschien een keer naar een atelier, beetje smijten met verf, samen over een blotenvoetenpad of (als ze daar van is en daar aan toe is) heel hard vals mee-blèren met muziek, klimmen... even de remmen los op een manier die niet zegt ‘gooi die remmen los’ 
. De verbinding met jou (en haar vader) is denk ik datgene wat de deur van haar veilige, afgesloten kamertje weer langzaam op een kiertje krijgt en volgens mij doe je dat hartstikke goed.
Eerlijk; ik kan me haast niet voorstellen dat de situatie rondom jou en jullie gezin niet enorm veel indruk op haar heeft gemaakt/maakt. Het is nogal wat om op zo’n jonge leeftijd zo direct geconfronteerd te worden met de kwetsbaarheid en zelfs sterfelijkheid van je moeder. En dan ook nog een moeder die altijd zo actief is geweest, voor wie nooit wat teveel was... Tel daar een introvert en in aanleg misschien wat angstig karaktertje bij op en de vloek van een goed stel hersenen en ik kan me van alles bij haar voorstellen. Zeggen dat het je niks doet is denk ik de ultieme manier om jezelf bij elkaar te houden. Zeker op die leeftijd. Ik herken veel in je dochter en hoe ik mezelf herinner van toen is vooral dat ik voortdurend met een extreem vol en druk hoofd rondliep, zo vol en zo druk dat ik me gewoon geen raad wist en eigenlijk niet meer anders kon dan me afsluiten, gewoon omdat ik de woorden/vaardigheden nog niet had om mezelf uit te drukken. Beetje alsof je een razendsnelle computer hebt, maar de printer houdt het niet bij allemaal.
Speelt de beginnende pubertijd misschien ook nog een rol? Ik denk maar hardop...
Koekie83 wat fijn dat je zo meedenkt 
. Ik vind het heel fijn om op deze manier even te sparren. Het helpt mij ook om er met wat afstand naar te kijken. Ik denk dat je helemaal gelijk hebt dat we echt moeten insteken op de verbinding met haar zoeken. We hebben net samen in de tuin wat gerommeld.
Koekie83 Eerlijk; ik kan me haast niet voorstellen dat de situatie rondom jou en jullie gezin niet enorm veel indruk op haar heeft gemaakt/maakt.
Ik eerlijk gezegd ook niet. De oudste heeft er altijd wel veel over gepraat, maar zij nauwelijks.
Koekie83 Ik herken veel in je dochter en hoe ik mezelf herinner van toen is vooral dat ik voortdurend met een extreem vol en druk hoofd rondliep, zo vol en zo druk dat ik me gewoon geen raad wist en eigenlijk niet meer anders kon dan me afsluiten, gewoon omdat ik de woorden/vaardigheden nog niet had om mezelf uit te drukken.
Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat.
[verwijderd] Ik denk dat ze geen idee heeft , heel veel voelt maar nergens kan landen, misschien weet ze niet eens hoe al zou ze willen
Ze praat heel lastig over gevoelens. Weinig connectie met haar lijf. Als ik vraag wat ze voelt is het boos of blij. Ook als ik verdriet of angst zie. Als we het hebben over waar voel je boosheid of verdriet in je lijf, kijkt ze mij aan alsof ik Russisch spreek. Ze heeft echt geen idee. We maken hier wel kleine stapjes in door te benoemen wat we bij haar zien en zelf het voorbeeld hierin te geven, maar het is echt nog heel basaal wat ze kan aangeven en voelen.
Trees Ze praat heel lastig over gevoelens. Weinig connectie met haar lijf. Als ik vraag wat ze voelt is het boos of blij. Ook als ik verdriet of angst zie.
Wij hebben deze kaart thuis voor N daar kan je elk gevoel aan koppelen en dat werkt heel goed! Soms reageert hij ontzettend boos maar blijkt hij verdrietig te zijn.
Zonnebloem Wij hebben ook een gevoelsthermometer en dan met nog cijfers ernaast. Het is altijd een 7 of een weet ik niet. Ook al zie ik wat anders en dat richting haar benoem. Als ik vraag waarom een 7 en waarom geen 6 bijv. dan zegt ze ook standaard weet ik niet. We hebben ook dingen met smileys en emotiekaarten geprobeerd, maar ze sluit zich hier volledig voor af. Het is bijna altijd weet ik niet. We zitten dus nog heel erg op het benoemen wat wij bij haar zien en onze eigen emoties benoemen en waar we dat voelen als voorbeeld. Het is eigenlijk gewoon nog kleuterniveau .
- Bijgewerkt
[verwijderd] waarschijnlijk verbranden 
. Ze heeft echt een hekel aan lezen.
[verwijderd] Kleuterniveau of juist te complex?
Ik vind dat ze qua emoties hantering echt nog heel jong is en dat maakt het voor haar complex. Ze kan nog net benoemen wel/ niet prettig, wel/ niet leuk. Dat is echt nog heel basaal. Dat is echt van de eerste stadia.
Ik denk dat ze te weinig in contact staat met haar gevoel. Ze zit volledig in haar hoofd. Boosheid is haar standaard emotie bij verdriet, angst etc. Boosheid is een soort verdedigingsmuur, waar ze zelf of een ander niet makkelijk doorheen kan breken. Daarachter zit een andere emotie, waar ze niet bijkomt. Is eigenlijk altijd al zo geweest. Ik herken dit overigens ook wel van mijzelf vroeger. Dat vind ik ook wel lastig, want ik had een duidelijke reden voor deze verdediging. Het was een overlevingsstrategie, maar ik weet niet goed waarvoor zij deze nodig heeft. Ze had dit namelijk ook al voor mijn cva. Ons gezin was niet perfect, maar naar mijn idee wel een fijn en warm gezin met veel liefde en aandacht. Compleet niet vergelijkbaar met mijn jeugd.
Overigens vindt ze het bij anderen ook lastig te zien en te benoemen. Dat herken ik zelf weer helemaal niet.