Het gaat nog steeds niet erg lekker. Wel wat beter. Ze is zeker minder boos, maar trekt zich nog steeds erg terug. Speelt heel af en toe spontaan met een buurmeisje, maar spreekt verder niks af. Durft nog steeds geen mensen aan te kijken of iets terug te zeggen als haar iets gevraagd wordt. Huilt om hele kleine dingen. Vooral (kleine) veranderingen vindt ze lastig. Bijv vanavond vroeg ze hulp bij haar huiswerk. Ik vroeg of ze naast mij wilde gaan zitten op de bank ipv aan de eettafel, maar dat is direct huilen. Vakantie willen we volgend jaar een klein beetje anders doen, ze begint direct te huilen bij het voorstel. Man gaat naar een andere winkel dan normaal, is huilen. Waarom? Omdat het anders is dan anders zegt ze.
Wil niet meer aan tafel eten ivm de eetgeluiden. Wil niet mee in de auto ivm geluiden. Idem voor bij ons zitten in de kamer. Ik friemel heel veel met mijn handen, maar ze trekt het niet om naar te kijken. Geluiden in de klas vindt ze vreselijk. Ze wordt er echt woest om, maar probeert zich nu wel in te houden en loopt direct weg.
Volgens juf gaat het nog steeds geweldig op school. Wat ik echt heel moeilijk snap. Ze gaat niet meer om met haar vriendinnen, ik zie aan haar gezicht dat ze zich continue inhoudt vanwege geluiden, haar cijfers zijn extreem hoog of extreem laag. Ze is in de klas niet lastig, lekker stil en teruggetrokken, dus dat is volgens juf goed denk ik 🙄.
Dat sociaal angstige heeft ze altijd wel gehad, maar de rest is echt van de afgelopen 1 a 2 jaar en is langzaam erger geworden. Ze wil nog steeds geen hulp. Als ik het voorstel, dan begint ze echt keihard te gillen en te huilen. Dat is namelijk te eng.
Toch overwegen wij om haar hierin toch te gaan overrulen en naar de huisarts te gaan. We maken ons zorgen. Ik weet nog steeds niet in hoeverre mijn cva hierin een rol speelt. Ze zegt van niet, ik zie geen duidelijke aanwijzingen hiervoor, maar het is wel gelijktijdig begonnen. Daarnaast is ze extreem perfectionistisch (ze vindt zelf van niet) en dat is ook niet helpend.
