Zorgen om dochter
Koekie83 wat fijn dat je zo meedenkt 
. Ik vind het heel fijn om op deze manier even te sparren. Het helpt mij ook om er met wat afstand naar te kijken. Ik denk dat je helemaal gelijk hebt dat we echt moeten insteken op de verbinding met haar zoeken. We hebben net samen in de tuin wat gerommeld.
Koekie83 Eerlijk; ik kan me haast niet voorstellen dat de situatie rondom jou en jullie gezin niet enorm veel indruk op haar heeft gemaakt/maakt.
Ik eerlijk gezegd ook niet. De oudste heeft er altijd wel veel over gepraat, maar zij nauwelijks.
Koekie83 Ik herken veel in je dochter en hoe ik mezelf herinner van toen is vooral dat ik voortdurend met een extreem vol en druk hoofd rondliep, zo vol en zo druk dat ik me gewoon geen raad wist en eigenlijk niet meer anders kon dan me afsluiten, gewoon omdat ik de woorden/vaardigheden nog niet had om mezelf uit te drukken.
Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat.
[verwijderd] Ik denk dat ze geen idee heeft , heel veel voelt maar nergens kan landen, misschien weet ze niet eens hoe al zou ze willen
Ze praat heel lastig over gevoelens. Weinig connectie met haar lijf. Als ik vraag wat ze voelt is het boos of blij. Ook als ik verdriet of angst zie. Als we het hebben over waar voel je boosheid of verdriet in je lijf, kijkt ze mij aan alsof ik Russisch spreek. Ze heeft echt geen idee. We maken hier wel kleine stapjes in door te benoemen wat we bij haar zien en zelf het voorbeeld hierin te geven, maar het is echt nog heel basaal wat ze kan aangeven en voelen.
Trees Ze praat heel lastig over gevoelens. Weinig connectie met haar lijf. Als ik vraag wat ze voelt is het boos of blij. Ook als ik verdriet of angst zie.
Wij hebben deze kaart thuis voor N daar kan je elk gevoel aan koppelen en dat werkt heel goed! Soms reageert hij ontzettend boos maar blijkt hij verdrietig te zijn.
Zonnebloem Wij hebben ook een gevoelsthermometer en dan met nog cijfers ernaast. Het is altijd een 7 of een weet ik niet. Ook al zie ik wat anders en dat richting haar benoem. Als ik vraag waarom een 7 en waarom geen 6 bijv. dan zegt ze ook standaard weet ik niet. We hebben ook dingen met smileys en emotiekaarten geprobeerd, maar ze sluit zich hier volledig voor af. Het is bijna altijd weet ik niet. We zitten dus nog heel erg op het benoemen wat wij bij haar zien en onze eigen emoties benoemen en waar we dat voelen als voorbeeld. Het is eigenlijk gewoon nog kleuterniveau 
.
- Bijgewerkt
[verwijderd] waarschijnlijk verbranden 
. Ze heeft echt een hekel aan lezen.
[verwijderd] Kleuterniveau of juist te complex?
Ik vind dat ze qua emoties hantering echt nog heel jong is en dat maakt het voor haar complex. Ze kan nog net benoemen wel/ niet prettig, wel/ niet leuk. Dat is echt nog heel basaal. Dat is echt van de eerste stadia.
Ik denk dat ze te weinig in contact staat met haar gevoel. Ze zit volledig in haar hoofd. Boosheid is haar standaard emotie bij verdriet, angst etc. Boosheid is een soort verdedigingsmuur, waar ze zelf of een ander niet makkelijk doorheen kan breken. Daarachter zit een andere emotie, waar ze niet bijkomt. Is eigenlijk altijd al zo geweest. Ik herken dit overigens ook wel van mijzelf vroeger. Dat vind ik ook wel lastig, want ik had een duidelijke reden voor deze verdediging. Het was een overlevingsstrategie, maar ik weet niet goed waarvoor zij deze nodig heeft. Ze had dit namelijk ook al voor mijn cva. Ons gezin was niet perfect, maar naar mijn idee wel een fijn en warm gezin met veel liefde en aandacht. Compleet niet vergelijkbaar met mijn jeugd.
Overigens vindt ze het bij anderen ook lastig te zien en te benoemen. Dat herken ik zelf weer helemaal niet.
- Bijgewerkt
[verwijderd] ik snap ook gewoon nog niet goed hoe dit bij haar werkt. Ik heb zelf deze verdediging ook bijna niet meer. Ik ben meer een emotionele wipwap, maar als het echt teveel wordt, dan komt het nog even boven. Eerst extreem boos en vervolgens een emotionele ijskonijn.
Is het voor haar ook te complex en te onbetrouwbaar? Wat bedoel je daar precies mee? Emoties zijn voor mij namelijk niet betrouwbaar of onbetrouwbaar. Deze termen link ik niet aan emoties. Ik kan mij hier weinig bij voorstellen, maar misschien werkt het bij mijn dochter ook wel zoals bij jou?
Trees Overigens vindt ze het bij anderen ook lastig te zien en te benoemen.
Ik zat hier ook nog over te denken, want dit klopt ook niet. Ze kan bot reageren, maar voelt wel goed aan wat wel en niet handig is in bepaalde situaties. Ze is denk ik vooral niet zo zorgzaam (wat natuurlijk helemaal niet erg is). Ze zal gewoon niet zo snel iemand troosten, geruststellen etc. Dat is natuurlijk wat anders dan emoties niet goed kunnen lezen. Ze is gewoon niet enorm empathisch. Wat van mij ook niet perse hoeft.
Net was ze nog even heel erg boos, omdat ze haar zin niet kreeg. Vervolgens heel boos op bed liggen schreeuwen. Ik ben er naast gaan liggen. Eerst wendde ze zich van mij af, maar uiteindelijk stelde ze zich toch open en begon ze te huilen. Uiteindelijk bleek het ook om iets heel anders te gaan. Ze wilde al heel lang een slush puppy beker. Eindelijk gekregen op haar verjaardag en na 2 dagen al kapot. Gewoon enorm verdrietig en teleurgesteld. Ik vond het heel positief dat we hier na een kwartier al op kwamen ipv enkel boos zijn. Normaal blijft ze hier uren in hangen en is ze compleet onbereikbaar.
[verwijderd] we hebben pas samen een collage gemaakt met waar word je blij van. Dat lukt haar wel heel goed. Ik kan daar mogelijk nog wel meer mee doen. Ik denk dat ze zich visueel beter uit kan drukken. Ik vroeg trouwens pas wat voor kleur een emotie had, toen werd ik keihard uitgelachen . Ik denk dat ik wat minder expliciet moet doen.
[verwijderd] Altijd je armen open houden en haar vertellen dat ze altijd bij je mag komen <3
Deze blijf ik ook herhalen en vertellen hoeveel ik van haar hou en hoe trots ik ben dat zij mij dochter mag zijn. Het is super lief kind vol met humor. Ik wil gewoon dat ze gelukkig is en zich fijn voelt.
[verwijderd] maar emoties hebben voor heel veel mensen wel een kleur 
. Boosheid is vaak rood, blijdschap geel, rust wordt geassocieerd met groen bijv.
Ik dacht misschien lijkt ze op mijn man. Bij hem heeft alles een kleur, cijfers, letters, maanden etc. en zelfs een plek in de ruimte. Maandag is bijv rood en staat rechtsachter hem. Ik kan mij hier echt niks bij voorstellen. Het heet trouwens synesthesie. Dochter kan zich hier alleen dus ook niks bij voorstellen 
Net oudergesprek gehad op school met haar erbij. We hebben het hier niet specifiek over gehad, maar was verder wel zinvol. Haar resultaten zijn wisselend en dat heeft te maken met stampwerk (is ze niet voor gemotiveerd) en zelf nadenken (vindt ze wel leuk). Hun voorstel was dat ze volgend jaar deels naar een speciale klas gaat op het vo. Dit is voor kinderen uit groep 8 met vwo advies. Hier krijgen ze oa vakken zoals filosofie, ondernemerschap, een vreemde taal etc. Ik hoop dat haar dit ook al wat gaat helpen om weer wat meer plezier te ervaren.
[verwijderd] Bedoelde hem meer sarcastisch,
Oh sorry, had ik weer helemaal niet door .
[verwijderd] Praat hij er dan ook zo over of dat niet, lijkt mij wel hele bijzondere gesprekken opleveren
Het grappige is dat hij vaak bepaalde oogbewegingen maakt en dan letterlijk kijkt naar bijv de rode maandag in de ruimte. Hij heeft ooit meegedaan aan onderzoek. Dat moest hij dan zoveel maanden later weer herhalen en hij was inderdaad heel consequent in zijn antwoorden. Hij vindt het vooral ook heel lastig, want hij heeft bij alles een beeld. Een boek lezen is hierdoor wel heel lastig.
[verwijderd] Fijn dat jullie een gesprek op school hebben gehad, hoe heeft zij dit ervaren. Kan zij (en jullie) zich een beetje vinden in het advies?
Ik kan mij hier wel in vinden. Ze vindt het wel heel spannend om daar volgend jaar naar toe te gaan. Het is gelukkig op de school waar ze straks ook naar toe gaat en al wat kent door haar zus. Mijn oudste dochter gaf net ook aan dat dit gegeven wordt door de leukste docent van de school. Dat was ook wel helpend.
Hoe gaat t met je dochter? 
Koekie83 wisselend. Er zijn goede en minder goede momenten. Vervelende is dat het mij de laatste tijd ook niet goed gaat en juist afgelopen week weer 2 pittige migraine aanvallen moet krijgen 
. Ik ben daardoor ook minder ‘aanwezig’, dan ik graag zou willen. Ik heb al mijn afspraken voor komende week afgezegd, zodat ik zelf wat kan bij tanken en daardoor ook meer voor haar kan zijn.
Koekie83 wij kunnen nog geen verband ontdekken, maar ik sluit het niet uit. Het zijn ook wat sociale situaties, die ze spannend vindt. Gisteren mocht ze verkleed naar school. Daar is ze dan al weken druk mee. Ze heeft haar eigen broek gemaakt en bijpassende sieraden bij haar outfit.
Gisterenochtend echt super boos aan tafel, maar ze is gewoon vreselijk onzeker. Sommige kinderen in haar klas vinden verkleden stom. Vriendinnetje had die ochtend aan niet te verkleden. Zodra mijn man haar afzet op school, ziet ze een klasgenoot in een over de top verkleed outfit. Ze klaart meteen op, want ze is dus niet de enige. Dit vullen we overigens voor haar in, want zelf kan ze het niet aangeven.
Een hele kleine tip, maar soms helpt het bij pubers om te spreken over een (eventueel fictief) ander persoon om te spiegelen of ergens achter te komen.
Dus je ziet bij je dochter een bepaald gedrag en denkt dat het misschien oorzaak A heeft. Ipv direct te spreken over haar en hoe zij er naar kijkt, bespreek eens hoe nichtje blub of iemand van vroeger ofzo in een situatie kwam en er zus en zo mee om ging of altijd dit zo lastig vond.
Oké beetje vage uitleg misschien maar t hangt nogal van de situatie af hoe je 'm inkleed. Maar doordat puber zich niet persoonlijk aangesproken voelt is er "veilige" ruimte om er van binnen iets mee te doen.
Ook merk ik regelmatig dat als vriendin en ik praten over vroeger dat haar pubers duidelijk mee luisteren en er iets mee doen. En soms is er van daar uit ruimte om te vragen hoe zij dat ervaren, vaak vanuit "is dat nu ook zo of werkt dat anders tegenwoordig?"
Dat geeft een andere lading aan het gesprek.
Pimpelmeesje nee hoor helemaal niet vaag. Ik gebruikte deze techniek regelmatig in het werk als ik voel dat er meer is, maar iemand het lastig vindt om het uit te spreken. Ik doe het bij haar nog weleens in de zin van: sommige kinderen (of ik gebruik mij zelf als voorbeeld) worden verdrietig als ze…. heb jij dit ook weleens? Het standaard antwoord is nee of weet ik niet.
Pimpelmeesje Ook merk ik regelmatig dat als vriendin en ik praten over vroeger dat haar pubers duidelijk mee luisteren en er iets mee doen. En soms is er van daar uit ruimte om te vragen hoe zij dat ervaren, vaak vanuit "is dat nu ook zo of werkt dat anders tegenwoordig?"
Op deze manier heb ik het nog niet geprobeerd. Dit is nog indirecter en daardoor misschien nog veiliger? Ik ga dit zeker nog proberen. Hiermee spreek ik haar ook aan op haar ‘kennis’ of ‘expertise’ (ik kan het even niet zo goed verwoorden) en misschien dat dit beter werkt.
- Bijgewerkt
Ze heeft een speelafspraakje gemaakt 
. Echt sinds tijden weer. Wel wat onder lichte druk van mij, maar hopelijk wil ze dan weer wat vaker. Ze heeft er nu ook echt zin in. Ze had dit weekend een kinderfeestje en het contact met andere kinderen doet haar echt wel goed. Ze kwam weer helemaal blij thuis. Ze hoeft van mij echt niet een paar keer per week af te spreken. Ik heb zelf ook die behoefte niet en vermaak mij prima alleen, maar af en toe vind ik wel belangrijk. Anders sluit ze zich steeds verder af (en ook die neiging herken ik bij mijzelf).
Trees Wat fijn! Hier moeten we ook vaker de kinderen aansporen om af te spreken. Anders verzand het in binnen hangen, gamen, slapen, liggen en eten. Veel meer is het dan niet. Dus van ons moeten ze ook verplicht 3x per week naar de sportschool en werken. Zodat ze in elk geval soms de deur uit zijn.
- Bijgewerkt
Het gaat nog steeds niet erg lekker. Wel wat beter. Ze is zeker minder boos, maar trekt zich nog steeds erg terug. Speelt heel af en toe spontaan met een buurmeisje, maar spreekt verder niks af. Durft nog steeds geen mensen aan te kijken of iets terug te zeggen als haar iets gevraagd wordt. Huilt om hele kleine dingen. Vooral (kleine) veranderingen vindt ze lastig. Bijv vanavond vroeg ze hulp bij haar huiswerk. Ik vroeg of ze naast mij wilde gaan zitten op de bank ipv aan de eettafel, maar dat is direct huilen. Vakantie willen we volgend jaar een klein beetje anders doen, ze begint direct te huilen bij het voorstel. Man gaat naar een andere winkel dan normaal, is huilen. Waarom? Omdat het anders is dan anders zegt ze.
Wil niet meer aan tafel eten ivm de eetgeluiden. Wil niet mee in de auto ivm geluiden. Idem voor bij ons zitten in de kamer. Ik friemel heel veel met mijn handen, maar ze trekt het niet om naar te kijken. Geluiden in de klas vindt ze vreselijk. Ze wordt er echt woest om, maar probeert zich nu wel in te houden en loopt direct weg.
Volgens juf gaat het nog steeds geweldig op school. Wat ik echt heel moeilijk snap. Ze gaat niet meer om met haar vriendinnen, ik zie aan haar gezicht dat ze zich continue inhoudt vanwege geluiden, haar cijfers zijn extreem hoog of extreem laag. Ze is in de klas niet lastig, lekker stil en teruggetrokken, dus dat is volgens juf goed denk ik 
.
Dat sociaal angstige heeft ze altijd wel gehad, maar de rest is echt van de afgelopen 1 a 2 jaar en is langzaam erger geworden. Ze wil nog steeds geen hulp. Als ik het voorstel, dan begint ze echt keihard te gillen en te huilen. Dat is namelijk te eng.
Toch overwegen wij om haar hierin toch te gaan overrulen en naar de huisarts te gaan. We maken ons zorgen. Ik weet nog steeds niet in hoeverre mijn cva hierin een rol speelt. Ze zegt van niet, ik zie geen duidelijke aanwijzingen hiervoor, maar het is wel gelijktijdig begonnen. Daarnaast is ze extreem perfectionistisch (ze vindt zelf van niet) en dat is ook niet helpend.
- Bijgewerkt
Trees Toch overwegen wij om haar hierin toch te gaan overrulen en naar de huisarts te gaan.
Zou ik denk ik ook doen. Dit klinkt wel aanhoudend ernstig en complex. Wat ontzettend vervelend vooral voor haar maar ook voor jullie. Zo machteloos…
Het klinkt alsof “iets” aan stress/angst haar zenuwstelsel compleet overbelast en ze strak staat van de spanning waardoor iedere prikkel/verandering er eentje te veel is. Alles is teveel en ze kan niet anders dan zich terugtrekken.
Is ze rustiger in vakanties? Of maakt dat eigenlijk niet uit? Weet school wel dat het echt niet goed gaat?
Mijn neiging zou testen/brede diagnostiek zijn, maar de vraag is wel of dat op dit moment een representatief beeld geeft. Denk t niet eigenlijk.
Iets laagdrempeligs aan hulp? Lichaamsgerichte fysio? Sensorische integratie? Pmt? Creatieve therapie of iets met dans of dieren?