Wat een machteloze situatie @Trees.
Onze oudste is een stuk jonger, maar ik herken heel veel van je verhaal een eerlijk gezegd ook wel van mezelf. Introvert, van nature wat angstig en een ontzettend gevoelig meisje, die, als eea oploopt, zich terugtrekt in zichzelf en echt heel moeilijk te bereiken is. Past zich feilloos aan in de klas en is thuis daarna vaak niet te genieten. Ook hier moet het eerst oplopen en moet ik doordrammen (wat ik haat...) wil ze in huilen uitbarsten en dat lijkt de enige ontlading te zijn. Daarna gaat het weer even. Ik vind het zo sneu dat het zo moet en zou het liefst gewoon in gesprek willen gaan met haar, maar dat staat ze niet toe.
Ook hier vermoeden hb en hsp en hoe meer ik er over lees, hoe meer ik herken. Het was ook het eerste waar ik aan dacht toen ik je verhaal las. Ik zou wel gaan voor testen, al was het alleen al om haar te helpen begrijpen hoe haar brein werkt en op welk tempo, hoe dat anders is dan bij anderen, hoe zij de wereld waarneemt door een microscoop, waar anderen door een gewone bril kijken, met alle implicaties van dien.
Ik heb de oplossing niet, helaas. Wat ik merk dat hier wel helpt is om haar af en toe thuis te houden van school en samen wat te gaan doen; wandelen, boulderen, beetje beestjes zoeken in de tuin... Het samen iets doen is dan ook voorwaarde om thuis te mogen blijven; ze mag niet de hele dag voor de tv hangen (ofzo). Hoeft niet gepraat te worden, maar in rust bezig zijn op een plek waar het rustig is. Ook leg ik af en toe ergens wat neer waarvan ik hoop dat ze het oppikt; een dagboekje met pen die ik ’toevallig bij de hema had zien liggen’ bijvoorbeeld.
Ook helpt voorlezen hier wel en kies ik (voor)leesboeken waarvan ik weet dat ze zich er in herkent zonder dat het er te dik bovenop ligt, maar dat is met 11 jaar misschien wat lastiger om subtiel aan te pakken... Het helpt ook als ik wat deel over mijn eigen sombere, angstige, boze gevoelens en hoe ik dat precies zo had op haar leeftijd (soms speel ik wat met de realiteit, maar goed, alles voor de (h)erkenning...). Een beetje psychoeducatie helpt misschien ook..? Misschien ook het beestje gewoon bij het naampje noemen; haar somberheid, het terugtrekken en de lusteloosheid duiden als “dat noemen we een depressie” met alle uitleg daaromheen. Maar grote kans dat je dat allemaal al geprobeerd hebt.
Misschien ga ik nu wat ver, maar jullie hebben als gezin natuurlijk ook veel meegemaakt afgelopen jaren. Zou dit mee kunnen spelen?
Nou ja, ik denk maar hardop maar weet dat het zo makkelijk allemaal niet is. Het breekt je hart om je kind zo te zien.
🙁
