Ik ga gewoon even hardop denken
Trees De misofonie achtige klachten zijn ook wel behoorlijk heftig vind ik. Ze vindt dit zelf ook vreselijk.
Zou dit “afgebakende” probleem een aanknopingspunt kunnen zijn voor hulp? Even de onzekerheid, overbelasting laten voor wat het is (dat is grooooot voor een 11 jarige...) en haar motiveren voor hulp vanuit haar eigen aversie tegen de misofonie? Daar ligt immers (lijkt het) vooral haar lijdensdruk.
Trees Ik vond haar afgelopen vakantie zeker meer ontspannen. Ze was beter bereikbaar en heeft in de vakantie ook regelmatig met haar buurmeisje gespeeld.
Dan heeft school werk te doen. Misschien wat makkelijker gezegd dan gedaan, maar als de situatie verbetert in rust dan is er dus een stoorzender in schoolse context, wat ook super goed te begrijpen valt; gevoelig, slim, sociaal aangepast meisje in een klas (waar mogelijk weinig echte ontwikkelingsgelijken zitten?) met drukte, prikkels, etc etc van dien. Tel daar een juf bij op die je niet ziet en ze lijkt langzaam te verdwijnen... 🙁
Trees Ik gaf aan dat dochter soms wat moeite had met emoties en juf zei direct dat ze dit op school anders prima kon. Het was de toon waarop. Naast het feit dat het ook gewoon niet waar is dat ze dat prima kan. Ik vroeg nog door hoe ze verdriet of angst op school dan toonde. Het antwoord was gewoon normaal. Toen ik vroeg wat normaal was, raakte juf geïrriteerd.
Oh verschrikkelijk. Ik heb deze situatie exact zo ervaren eind vorig jaar. Het was duidelijk dat ik teveel doorvroeg, te kritisch overkwam en we raakten elkaar compleet kwijt in die gesprekken. Ik was overduidelijk ‘een lastige ouder’. Heel vervelend, want herstel het maar weer eens zonder in te leveren op je eigen visie/ideeën over je dochter. Een derde partij is misschien wel fijn om erbij te betrekken? (zie ook mn laatste punt haha)
Trees Nu vind ik zelf dat dochter hier de laatste maanden wel wat stappen in gezet heeft. Minder boos en ik zie vaker verdriet. Ze zei vanavond ook dat ze iets spannends vond. Dat was een half jaar geleden nog ondenkbaar.
Wat fijn! Wat denk je dat geholpen heeft?
Trees Ik vraag mij echter af of ze überhaupt haar mond open durft te doen of anders zo kort mogelijk antwoord geeft, waardoor het niet representatief is.
Daar zou ik ook bang voor zijn. Het zou fijn zijn als ze wel naar een hb-specialist kan met wie ze wat kan opbouwen alvorens ze een test maakt. Onze N. heeft overigens de KIQT+ gedaan, die is non-verbaal en zit geen tijdsdruk e.d. op. Ik weet alleen niet tot welke leeftijd die genormeerd is. Edit; tot 11 jaar. Jammer…
Trees Wat zou het meest geschikt zijn denk jij?
Lastig. Je gunt haar eigenlijk gewoon “iemand” met wie ze iets op kan bouwen en die haar taal spreekt. Lastige is alleen dat dat zo moeilijk in te schatten is van tevoren. Wij hebben ook een enorme weg afgelegd voordat we ergens op onze plek waren. Kinderfysio en speltherapie waren geen succes, N. voelde zich niet op haar gemak en snapte eigenlijk niet goed wat ze daar deed (wat ik snap want het uitgangspunt klopte niet dus sloot de aanpak niet aan) Uiteindelijk zijn we via allerlei omwegen uitgekomen bij een HB-specialist en daar klikte het gewoon enorm mee. Je kan ook overwegen om eerst zelf/met je man met iemand te gaan praten alvorens haar die stap te laten zetten. Dat hebben wij gedaan om N. nog een teleurstelling te besparen. Wij hebben wat handvatten gekregen, er ontstonden toenemende vermoedens op HB, toen is ze getest en daaruit rolde echt een fantastisch verslag met aanbevelingen waar school vervolgens mee aan de slag is gegaan en vanaf daar ging het bergopwaarts.
Ik zou proberen zoveel mogelijk aan te sluiten bij haar wensen en grenzen. Misschien inderdaad haar een paar opties voorleggen? Is ze meer van sport en bewegen of dieren of juist meer van het analyseren? Zou voor mij wel meewegen in de opties voor vervolg.
Ik moest trouwens nog aan de podcast denken: hoogbegaafd de podcast een van de laatste afleveringen over sensorische integratie. Gaat wel over jongere kinderen maar desondanks erg interessant.
