Nescio En als derde puntje, mijn doemgedachten, eigenlijk. We zijn al zo gezegend, waarom het lot 'tarten' met nog een vierde kindje? Wat als hij/zij niet gezond blijkt te zijn? Moet je dat wel willen? Waarom geen genoegen nemen met wat we hebben?
Bij mij is dit een soort van uitgekomen. Ik wilde heel graag een derde en was totaal verblind door hormonen. De relatie was al niet goed maar ook dat wilde ik niet zien omdat ik zo graag nog een kindje wilde. Daarna gescheiden en ondertussen kan ik wel zeggen dat de jongste een zorgenkindje is met inmiddels meerdere aandoeningen en een hobbelige school carrière. Hou ik daardoor minder van hem? Nee natuurlijk niet. Al is het dus wel iets om serieus rekening mee te houden. Dat gezegd hebbende, ik was anders misschien blijven zitten met een wat als, terwijl ik me na hem wel compleet voelde. Dus het heeft zo moeten zijn denk ik dan maar.