Vierde kindje

Poeh lastig. Als ik je irritaties en frustraties lees over je relatie, misschien zou ik daar eerst eens mee gaan werken samen? Zodat jullie samen weer het dagelijks leven zonder irritaties aankunnen?

Qua leeftijd; ik ben 38 en net bevallen van de derde, qua bevalling ging het super goed, herstel gaat ook heel goed. Dus 37 is nog piepjong .

Je tweede punt; dit zou ik met je man goed bespreken. Het betekend simpelweg dat hij tijdens jou zwangerschap naast z'n werk het huishouden en verzorging van de kinderen moet doen, zodat jij een baby kan bouwen. Dus geen ge emmer vanuit hem, gewoon gaan en aanpakken. En alles was jij kan doen is mooi meegenomen en extra.

En je derde punt, ja lastig.. wij hebben ook de wens voor nog een kindje. Ik ben 38 en net bevallen dus hier wacht het echt nog wel even maar kan geen jaren meer wachten. En wij zijn ook nog volledig afhankelijk van icsi. En ja, we hebben 3 gezonde kinderen.. wat als.. maar als je het niet doet, voel je je altijd incompleet? (Al vraag ik me af of we ons ooit compleet voelen?)

Nescio heel fijn dat het al beter gaat! En ook gewoon blijven klagen hoor! Misschien was het ook niet zo netjes van mij om er over te beginnen, het was wel vanuit een goed hart/ goed bedoeld. Vind je een leuke meid!

Fijn dat je man ook kan opvangen bij een evt. Zwangerschap. Is wel belangrijk , zeker als.je zo misselijk bent!

We hebben een jaar over de jongste gedaan, 2 puncties en de 8ste terugplaatsing (verse van de 2de punctie) was raak. We hebben nu nog 4 cryos wel in de vriezer! Dus denk dat wij van de zomer ook gaan beslissen of en wanneer .

Nescio oh dat klinkt goed. Ik dacht eerlijk gezegt ook als eerst "maar je had toch relatieproblemen?" Maar blijkbaar vertekent beeld omdat je vooral negatief gedeeld hebt en weinig kleffe verhalen

Je leeftijd... ik vind het niet raar om dan nog een kind te krijgen.
Wel denk ik: wil je nog een nakomertje? Er zit dan xo 5 jaar tussen. Weet niet hoeveel de rest schelen maar niet zo veel dacht ik?

Ja weet je. Wij hebben 3,5 jaar getwijfeld over L. en we hadden allerlei praktische bezwaren. Maar we bleven hangen (ook toen we hadden besloten het niet meer te doen) in “wat als?” En toen besloten we rond kerst 2020 dat we het misschien moesten doen (ik werd 36 en ruim 4 jaar ertussen) en wij hadden het geluk dat het direct (weer) raak was. En toen verdwenen alle praktische bezwaren en is ze ons cadeautje. Heel bijzonder en dankbaar ook dat we 3x direct zwanger waren, nooit miskramen hebben gehad en gezonde kinderen. Ik was enorm bang de eerste maanden dit keer door leeftijd, lot tarten, zoveel geluk kan je niet hebben enzo. Maar ja, bij de wens bij de eerste en tweede hebben we er ook niet zo over nagedacht.

Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat ik het wel zwaarder vindt (niet de zwangerschap maar nu het herstel en alles erna terwijl ik hele easy bevallingen heb gehad) Ik merk zeg maar wel dat ik niet 29 meer ben zoals bij de eerste. Maar ja dat erg? Niet echt. En ik vind het nu, nu ze er is inderdaad wel eens zwaar dat ik denk….pfff we waren echt alweer vrij en dit is wel echt weer even terug met een baby. Maar ja, ze is er en we zijn dol op haar.

Ik heb wel geleerd hierdoor dat je gewoon je hart moet volgen en als dit je wens is dan komt het wel goed.

Bij mij voelde het wel nu tijdens de zwangerschap en nu ook als goed zo. Dat wat ik na de tweede niet had.

Nescio
Lijkt mij meer een keuze die je met je hart moet maken want als je gaat denken over de bezwaren dan kom je er niet uit. Ik denk ook dat je man de keuze al heeft gemaakt.

Nescio En als derde puntje, mijn doemgedachten, eigenlijk. We zijn al zo gezegend, waarom het lot 'tarten' met nog een vierde kindje? Wat als hij/zij niet gezond blijkt te zijn? Moet je dat wel willen? Waarom geen genoegen nemen met wat we hebben?

Bij mij is dit een soort van uitgekomen. Ik wilde heel graag een derde en was totaal verblind door hormonen. De relatie was al niet goed maar ook dat wilde ik niet zien omdat ik zo graag nog een kindje wilde. Daarna gescheiden en ondertussen kan ik wel zeggen dat de jongste een zorgenkindje is met inmiddels meerdere aandoeningen en een hobbelige school carrière. Hou ik daardoor minder van hem? Nee natuurlijk niet. Al is het dus wel iets om serieus rekening mee te houden. Dat gezegd hebbende, ik was anders misschien blijven zitten met een wat als, terwijl ik me na hem wel compleet voelde. Dus het heeft zo moeten zijn denk ik dan maar.

Tantetil maar wanneer gaat hart over op verstand? Mijn verstand zegt het is goed zo, hart zegt nog 1 (en nog 5 waarschijnlijk ).
Nou is het bij man echt een nee, geen discussiepunt maar dat veranderd het niet bij mij

Toch6 Wel denk ik: wil je nog een nakomertje? Er zit dan xo 5 jaar tussen. Weet niet hoeveel de rest schelen maar niet zo veel dacht ik?

Dan heb ik 2 nakomertjes, oudste en kleine meid schelen ruim 8,5 jaar. Kleine meid en J schelen ook weer 4 jaar. Oudste en jongste schelen zelfs 13 jaar.

@Nescio
Ik vind altijd dat als er nog liefde over is voor nog een kindje, je het gewoon moet doen. Als het financieel ed kan natuurlijk, dat vind ik dan wel de voorwaarde. Het ziek zijn en zo is maar tijdelijk. En wat te oud is verschilt ook voor iedereen. Voor mezelf zou ik het dan niet nog een keer willen, maar mijn schoonzus is pas 40 geworden en ze gaan nu voor een eerste kindje. Dat is ook wel deels door omstandigheden, maar wie ben ik om er wat van te vinden?

Als ik jouw bericht lees, krijg ik het gevoel dat je er eigenlijk al uit bent dat je het wilt, maar dat je een soort duwtje zoekt. Kan dat kloppen?
Misschien sla ik compleet de plank mis maar dat gevoel kreeg ik erbij.

Tantetil Lijkt mij meer een keuze die je met je hart moet maken want als je gaat denken over de bezwaren dan kom je er niet uit.

Mij lijkt dit eigenlijk andersom: het lijkt mij een keuze die je met je verstand moet maken. Als de feiten zijn dat je al gezegend bent met drie gezonde kinderen, zet je heel wat op het spel als je voor een vierde gaat. Plus de wetenschap dat je maandenlang ziek zult zijn, dat alleen al heeft negatieve impact op je gezinssituatie. En natuurlijk kun je geluk hebben dat je opnieuw een gezond kind krijgt en dat de zwangerschap goed verloopt, maar dat is wel een gok. Terwijl je nu de zekerheid hebt van een fijn gezin.

Maar uiteraard moeten jullie het zelf beslissen hoor @Nescio

Vulpen demk dat het vooral ligt aan wat de bezwaren zijn. Als gevoel nee zegt en verstand zegt ja of gevoel ja en verstand nee... Is het missende liefde? Geld? Ruimte? Iets mbt andere kinderen? Eigen lijf? Ik denk niet dat je kan zeggen de een (gevoel of verstand) is belangrijker dan de andere

Maar ik denk ook dat we hier verschillend in staan.

Vulpen Terwijl je nu de zekerheid hebt van een fijn gezin.

Tot je kind een heftige ziekte of ongeluk krijgt... Die zekerheid is in mijn gevoel net zo groot als de zekerheid op een gezond kindje bij de geboorte. Ik zie nog een zwangerschap niet als het lot tarten.

Nescio vooral het vooruitzicht op weer maandenlang ziek zijn jaagt me soms wel schrik aan.

Dit herken ik wel. Voor mij 1 van de redenen dat er geen 2e komt, al is het bij mij wel een ingewikkelder verhaal natuurlijk, maar de keren dat ik er toch even over nagedacht en dan bedacht hoe ellendig het voelde.. blegh, niets in mij dat daar zin in heeft!
Maarja, t is natuurlijk ongeveer een jaar op een compleet mensenleven.. vind je het bij de andere 3 achteraf waard? Ik neem aan van wel, en als de 4e er komt zeg je vast ook van wel. Al lijkt het mij heel moeilijk om zo veel uit handen te moeten geven, fijn dat je man klaar staat maar je wilt zelf voor je kindjes zorgen.