Hi allemaal,

Ik twijfel over iets, wat nog niet perse aan de orde is, maar wat toch in mijn hoofd blijft zitten.

Mijn vriend en ik samen gaan komende week samenwonen en hebben laatst weer het praatje betreft kinderen gehad. Ik was er altijd vrij zeker van dat ik geen kindjes meer wilde, na een gigantisch slechte start met mijn zoon van nu bijna 4. Partner was depressief en een alcoholist, kind heeft tot 11 maanden een onontdekte KMA gehad en ik ben zwaar overspannen geweest. Vervolgens allemaal gezeur met inmiddels ex-partner en zijn nieuwe vrouw.
Inmiddels 2 jaar alleen geweest met zoon tot we vriend leerden kennen. Dit gaat Fantastisch met een hoofdletter en het voelt alsof het altijd al zo had moeten zijn. Vriend heeft altijd graag vader willen worden, maar dat is helaas niet gelukt. Hij en mijn zoon zijn wel echt twee handen op één buik.

Vriend gaf in eerste instantie aan dat hij qua kinderwens met mijn mening mee wilde. Maar nu heeft hij toch wel wat nadrukkelijker aangegeven dat hij toch wel een kinderwens heeft, voornamelijk omdat hij graag een zusje/broertje voor zoon wil en omdat hij een groter gezin gezelliger vind. Zeker met oog op de toekomt. (Wij komen beide uit een gezin met +2 kinderen.) Net als ik heeft hij niet zoveel met baby's, maar ja.. je koopt ze niet met 3 jaar op de teller in de winkel. En ik kan dan wel weer meegaan in zijn beredenering. Hij gaf die mening trouwens omdat ik vroeg naar zijn eigen mening ipv het meegaan met de mijne.

Ik heb recent een nieuw nichtje gekregen en dan gaat het bij mij toch wel wat kriebelen, maar ik loop tegen twee dingen aan; ik zie mezelf gewoon niet met twee kinderen.. ik krijg het plaatje in mijn hoofd niet zo ver. Is dat raar?
En als ik denk dat mijn vriend en ik ooit een keer uit elkaar gaan.. ellende.. ik wil geen alleenstaande moeder van 2 kinderen zijn! Ik kon mijn hoofd net boven water houden met 1 kind, ondanks dat de situatie heel anders was. Vriend heeft een heel groot vangnet van ouders en een bult zussen en idem bij mij. Zoon heeft al bijna een jaar helemaal geen contact meer met zijn vader (vaders wens), dus dat is een enorm contrast.

Tegelijkertijd gaat het echt super goed met onze relatie, zo'n relatie als dit heb ik nog nooit meegemaakt. En ik weet zeker dat als het goed tussen ons blijft, dat we een fantastisch leven hebben samen met zoon en eventueel meer kids. Maar na meerdere relaties waarin ik er het slechtst uit kwam, is dat voor mij niet vanzelfsprekend. Dus in dat opzicht is geen extra kind dus leven vanuit angst.. maar misschien wel realistisch?
Ik weet dat ik er niet klaar voor ben de deur naar een tweede helemaal dicht te gooien.. en eerlijk gezegd.. eraan denkende dat we een gezin van 4 kunnen zijn.. krijg ik dan wel weer hard rammelende eierstokken van.

Nogmaals.. we gaan over 10 dagen samenwonen, dus echt aan de orde is het nog niet. Maar.. ik ben straks 32, vriend gaat tegen de 40.. als we het willen zou het het mooiste zijn om eind vd zomer/eind dit jaar te starten.. ook gezien de leeftijd van zoon.
Daarbij merk ik dat ik het gewoon niet van me af kan zetten, wanneer het nog alle kanten op kan. We hebben nu afgesproken even het samenwonen af te wachten en in juni verder te kijken. Maar het blijft toch in mijn hoofd zitten.

Iemand tips/ervaringen?