Hoi,

Mijn vrouw en ik gaan, zoals het er nu uitziet, in april/mei starten met KID behandelingen. We zijn er allebei echt aan toe merk ik, vooral mijn vrouw heeft de afgelopen periode echt moeten groeien naar het idee dat we mama's gaan worden en ik dacht altijd dat ik er al veel langer klaar voor was, maar nu we zo dichtbij komen voelt het voor mij ook wel erg heftig moet ik eerlijk bekennen.

Het is niet dat ik twijfel aan of ik het aan kan, het is meer het totale plaatje in mijn hoofd wat ik eigenlijk nog niet perfect genoeg vind en dat vind ik moeilijk om los te laten. Als het aan mij hadden gelegen hadden we een eengezinswoning gehad voordat ik zwanger word en dat gaat hem nu gewoon niet worden. Jammer, maar het is niet anders. Ik denk dus dat ik vooral moet wennen aan het idee dat ik in dit appartement een baby hoop te krijgen en dat dat anders is dan hoe ik het eerst voor ogen had. Ook kijk ik best wel op tegen de onderzoeken en behandelingen die ik zal krijgen en die angst zorgt er misschien ook wel voor dat ik het soms nog een maand extra wil uitstellen.. Heel gek ook wel, want ik wil echt heel graag zwanger worden. Ik baal er alleen van dat we afhankelijk zijn van behandelingen..

Volgens mij is het een ontzettend warrig verhaal maar ik ben blij dat ik het hier kwijt kan. Op ZP leest een vriendin mee en ik wil niet dat zij weet dat we hier mee bezig zijn 🙂

Herkennen jullie die onzekerheid? Hadden/hebben jullie dit ook bij je eerste kindje?

Kort gezegd; nee. Het was een vrij onbezonnen keuze. Soms heb ik wel het idee dat het tegenwoordig een steeds bewustere keuze word of zo, ook bij man/vrouw stellen waar de baby 'vanzelf' komt. Misschien was het mijn leeftijd of is het toch steeds meer dat mensen het gevoel hebben dat ze moeten werken en wachten tot ze er echt helemaal klaar voor zijn. Kan het moeilijk uitleggen.

Misschien is dat ook wel de vloek van deze tijd. Ik sprak laatste nog een oudere mevrouw die zei dat haar dat zo moeilijk leek; kiezen voor een kindje, want wanneer doe je dat? Zij vertelde dat het in haar tijd met nauwelijks anticonceptie je allemaal gewoon overkwam. Je ging trouwen en dan werd je een keer zwanger of er kwam niks. En dat was het dan.

Een weet je, ik denk dat je er nooit echt klaar voor bent. Je verwachtingen zijn altijd anders dan de realiteit. Niks kan je echt voorbereiden op ouders worden. En zelfs als je er heel bewust voor kiest, eenmaal zwanger raakt, kun je nog bij de eerste positieve zwangerschapstest denken; 😱 wat heb ik gedaan?? Waar begin ik aan! Allemaal heel normaal. Hoort er bij.

    • [verwijderd]

    • Bericht #3
    • Bijgewerkt

    iMoeder Een weet je, ik denk dat je er nooit echt klaar voor bent. Je verwachtingen zijn altijd anders dan de realiteit. Niks kan je echt voorbereiden op ouders worden. En zelfs als je er heel bewust voor kiest, eenmaal zwanger raakt, kun je nog bij de eerste positieve zwangerschapstest denken; 😱 wat heb ik gedaan?? Waar begin ik aan! Allemaal heel normaal. Hoort er bij.

    Hier ben ik het mee eens. Zelfs bij nummer 2 dachten we op een gegeven moment; waar zijn we aan begonnen?

    Er gaat zoveel veranderen, je lijf, je leven. Logisch dat dat je aangrijpt.

        • [verwijderd]

        • Bericht #4

        Ik denk ook echt dat dat erbij hoort; of zwanger raken nou vanzelf gaat of niet.
        Het is super ingrijpend en zet je hele leven op z’n kop. Je kunt niet meer terug.
        Maar echt, het is het allemaal waard en ik zou het voor geen goud willen missen.
        Probeer dat perfecte plaatje los te laten, want er zal altijd iets zijn waar je over twijfelt.

        • [verwijderd]

        • Bericht #5

        [verwijderd] Zelfs bij nummer 2 dachten we op een gegeven moment; waar zijn we aan begonnen?

        Haha ja dat dacht ik ook bij de positieve test.
        ”Wat hebben we gedaaaaaannnnn....”

          • [verwijderd]

          • Bericht #6

          Helemaal eens met de meiden boven mij. Je bent er nooit klaar voor en als je positief test denk je: wat hebben we gedaan?! Dit kan ik nooit! Haha.

          Maar geen zorgen, je kan het echt wel 🙂 En een baby in een appartement kan prima! Baby's hebben helemaal geen eengezinswoning nodig, ze hebben niet eens een eigen kamer nodig. Het enige wat ze nodig hebben is liefde, stabiliteit, een schone luier en een flesje melk (en/of boob).

          Met het KID traject heb ik geen ervaring, sorry.

          Alles wat je voelt is normaal. Praat erover met je vrouw, wat vindt zij? 🙂

          • [verwijderd]

          • Bericht #7

          Haha na 2,5 jaar via de mmm eindelijk zwanger en toen de eerste blijdschap een beetje gesettled was dacht ik: Oh my God, waar beginnen we aan? Wil ik dit echt?

          Het hoort er allemaal bij en helpt je uiteindekijk om goede beslissingen te nemen en nog meer van je kindje te houden ❤

          Ik denk dat het plaatje in je hoofd nooit helemaal perfect zal zijn.
          De eerste keer zwanger was voor mij niet bewust. Ik was het gewoon opeens en toen moest ik ook even slikken: help, kan ik dat wel?

          En bij de tweede heb ik best een poosje gedacht over het perfecte moment, maar je kunt gewoon niet weten hoe het over 9 maanden gaat. En dan kan het ook nog even duren voor het lukt. Het is gewoon heel spannend, dat hoort er allemaal bij.

          Helemaal herkenbaar! Appartement, check, balen van afhankelijk zijn van anderen, check. Overall onzekerheid, check.

          We zijn er toch voor gegaan, omdat de kinderwens er zeker was! En het is heel zwaar geweest, maar ik heb er zeker geen spijt van.

          We hebben nu net een tweede en wonen nu wel in een echt huis en in bepaalde opzichten is een appartement echt wel makkelijker! Nu zit je steeds met die trappen...

          O, en voor de tweede hebben we geen eigen kamer, dat is op het begin echt niet nodig! Wél handig als er een ledikant op je slaapkamer kan (paste niet in ons appartement), kan dat bij jullie?

          Bedankt voor alle reacties, lief!

          Ik denk idd dat we bij een positieve zwangerschapstest ook echt gaan denken van; uhhh, kunnen we nog terug? Haha, niet dat we dat echt willen natuurlijk, maar gewoon het idee dat het dan écht is.

          @[verwijderd] Mijn vrouw vindt het ook heftig en spannend maar ik merk dat zij sinds de komst van ons nichtje in juni vorig jaar heel erg toegegroeid is naar het idee dat wij ook moeder willen worden. Zij heeft autisme en eigenlijk is alles wat verandering teweeg brengt heftig en eng voor haar en ik ben daar vaak een stuk makkelijker in, maar nu merk ik bij mezelf dat ik er ook wel een beetje moeite mee heb. Maar dat schijnt normaal te zijn als ik jullie reacties lees 😉

          @Vulpen Wij wonen in een appartement op 3 hoog zonder lift... Dus die trappen hebben we sowieso, of we nou hier wonen of in een eengezinswoning.. Alleen zijn het dan geen 5 trappen maar hooguit 2 🙂 Bij ons past er zeker een ledikantje op onze slaapkamer, of een co-sleeper, die kan zelfs aan beide kanten van het bed qua ruimte.

          • Vulpen hebben hierop gereageerd.

            Narcisje Ja maar jouw spullen staan dan wel op dezelfde verdieping, en als jullie in de woonkamer zijn en je baby ligt in zijn bed te slapen (in een ideale wereld) ben je altijd dichtbij en lekker op dezelfde verdieping. Die trappen zijn alleen vervelend als je echt naar buiten gaat, weet niet of je beneden een berging hebt voor de kinderwagen?

                Vulpen Ja, hebben we. Wel een hele vochtige dus of ik de kinderwagen daar neer zou zetten weet ik niet.. Dan laat ik hem nog liever in de auto denk ik. Maar als ik dan naar het werk ben en mijn vrouw is thuis met de baby is het niet handig dat ie in de auto ligt als zij weg wil. Maargoed, dit zijn allemaal struggles waar vanzelf wel een oplossing voor gevonden wordt.

                  © 2021 Alles voor de Kids.

                  Privacy policy Reglement voor Deelname Mod richtlijnen Doneer