Ik heb weleens vaker topics geopend over mijn oudste. Ze is een heel gevoelig kind en ik vind het af en toe lastig om daarmee om te gaan, net omdat ik veel van mezelf herken.

De laatste tijd is ze vooral verdrietig, zonder reden. Als ik dan met haar ga praten springt ze zo over op een ander onderwerp en is alles weer goed, ze vertelt dan over haar vrienden of iets wat ze gedaan heeft. De reden waarom ze verdrietig is kan ze niet zeggen/ze weet niet waarom ze zich zo voelt. Ik herken dit zooo erg van mijn eigen jeugd. Mijn ouders konden me hier niet in ondersteunen/helpen en dus ben ik nu nog bezig met achterhalen waar een bepaalde emotie vandaan komt. Ik wil haar dit zo graag besparen!

Ook hikt ze vaak aan tegen taken die ze vervelend vindt. Van huiswerk vindt ze bijvoorbeeld alleen rekenen leuk, is het iets anders zit ze te zuchten, haar potlood slap vasthouden, fouten maken en hierover flippen... terwijl als ze zich even concentreert, dat huiswerk zo af is en ze zich ook beter voelt. Maar de drang is sterker om hierover te zeuren/het uit te stellen en dan kwaad te worden... het lijkt een soort zelfsabotage.

Ik wil haar dus graag ondersteunen in:
-voor zichzelf zorgen en voor zichzelf opkomen (op tijd drinken als je dorst hebt maar ook nee zeggen tegen een vriendin als je iets niet wil doen)
-weten wat je wil en daarvoor gaan (ze is nu vaak besluiteloos en treuzelt daarom heel erg)
-op tijd dingen doen, even doorbijten als iets nou eenmaal 'moet' zodat het uit je hoofd is (huiswerk, helpen met tafel dekken/afruimen)
-inzicht krijgen in je gevoelens, ik weet dat dit een heel proces is maar ik wil haar echt hierin bijstaan ipv zoals mijne igen ouders het maar onder het tapijt te vegen. Ze is nu 9, straks als puber kan ik haar niet meer zo makkelijk bereiken.

Is dit herkenbaar? Hebben jullie tips voor mij?