[verwijderd] hier moet ik je helaas gelijk in geven, je vermoeden klopt.
Ik heb mijn mond altijd stijf dicht gehouden, óók toen mijn ouders het al wisten (van één keer, ze betrapten de dader).
Bij mij is recent een heleboel boven gekomen en heb dat laatst besproken met mijn moeder. Ik zag de verschrikking op haar gezicht toen ik zei dat het jarenlang, zeer frequent gebeurde. Terwijl zij 15 jaar lang heeft geloofd dat het eenmalig was.
Zó diep kan die angst en schaamte zitten bij een kind. En een schuldgevoel: ik wist als klein kind al hoe verdrietig mijn ouders zouden zijn als de ze waarheid te horen kregen, en ik wilde hen die last niet geven.
En nu ik het toch verteld heb, is dat schuldgevoel wederom zeer sterk aanwezig.

(Edit: ik haal dit morgen wel weer weg)

      Blue wat dapper dat je dit durft te delen. Even een Dikke knuffel voor jou

        Blue Ach meid toch. Dikke knuffel voor jou. Jij bent hier geen schuld aan. Je bent er mee omgegaan zoals je op dat moment dacht dat dat het beste was vanuit je perspectief van toen. Dat zijn mechanismen die zo werken. Er spreekt een grote liefde voor je ouders uit je bericht. En dat IS niet verkeerd!

          iMoeder Gezellige tip voor jou: 3doc De wereld aan je voeten van Michiel van Erp

          Over kinderen die hij een aantal jaar gevolgd heeft en hoe het nu met ze gaat. Ik vond het zo wonderlijk, en tegelijkertijd geruststellend, dat ze allemaal nauwelijks veranderd leken zijn.

            • [verwijderd]

            • Bericht #87

            Blue Wat vind ik het erg om dit te lezen. 😥 Ik ben echt een beetje geschokt en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik vind het heel erg dat dit jou overkomen is. Ik vind het ook erg dat je nu dat gevoel op je voelt drukken dat je je ouders verdrietig hebt gemaakt. In theorie is het makkelijk om te zeggen dat jij dat niet hebt gedaan, maar dat de dader dat heeft gedaan, maar blijkbaar voelt dat voor slachtoffers niet zo. Dat zag je ook in de documentaire. Haar vader was heel erg boos op de dader, maar ook op haar, want hij voelde zich verraden. Hij vond dat zijn dochter het hem had moeten vertellen. Ik vind dat met alles wat we weten over hoe kinderen reageren op seksueel misbruik zo enorm onredelijk, maar zij zelf snapte het wel. Dat vond ik naast hartverscheurend ook heel moeilijk te begrijpen. Maar als ik jouw post zo lees, begrijp jij dat waarschijnlijk wel.

            Manque Bedankt voor die links, die ga ik vanmiddag eens op mijn gemakje bestuderen. Ik was de laatste tijd al weer meer aan het denken hoe we dit onderwerp met onze dochter moete bespreken. Aandacht voor persoonlijke fysieke grenzen hebben we altijd al wel. We hebben vanaf dat ze heel klein is de regel dat iedereen bepaald over zijn eigen lichaam. Dat geldt voor heel simpele dingen, zoals wanneer ze met vriendinnetjes met de verkleedkist speelt. Dan mag iedereen zelf bepalen wat ie aan of op doet, dat bepaalt niemand voor een ander. We hebben daar ook aandacht voor bij het geven van kusjes en knuffels bij het afscheid van vriendinnetjes en familieleden. Ook over het hebben van geheimen hebben we het met enige regelmaat, waarbij we inderdaad de afspraak hebben dat ze nooit geheimen mag hebben waar ze niet blij en vrolijk van wordt. En dat als iemand zegt dat ze iets geheim moet houden, zij het altijd toch tegen ons moet komen vertellen, tenzij het een leuk geheim is (zoals een cadeau dat iemand voor de verjaardag voor papa/mama heeft gekocht). We hebben het echter nog nooit over onvrijwillige seks gehad en al helemaal niet tussen een volwassene en een kind. We lichten haar seksueel voor, ze weet hoe geslachtsgemeenschap werkt, maar voor zover zij weet vindt dat alleen plaats tussen twee volwassenen die van elkaar houden. Ik weet niet zo goed hoe ik bespreekbaar moet maken dat het ook gedwongen kan gebeuren. Ik vind haar daar eigenlijk zo jong voor. Ik merk dat ik haar helemaal niet met die kennis wil belasten, dat ik wil dat ze nog lekker onschuldig blijft. Ik wil ook niet dat ze er bang van wordt. Maarja, in het kader van preventie zal het vroeg of laat toch een keer moeten... 😥

                16 dagen later

                Mevrouw Faber

                https://www.npostart.nl/2doc-mevrouw-faber/04-11-2019/BV_101395667

                Harm vertelt zijn vrouw Siepie na dertig jaar huwelijk dat hij vrouw wil worden. Wat betekent dit voor haar huwelijk en de band met haar familie?

                Portret van een vrouw in transitie. Ze stuit soms op onbegrip, maar haar vrouw, familie en collega's leren haar accepteren zoals ze is. Zelf werkt ze hard om haar 'overgang' te realiseren en is ze enthousiast en optimistisch.

                Mooi om te zien hoe deze dame zichzelf heeft mogen worden.

                  Manque heb ik ook gezien. Ik vond de docu best confronterend voor mij. Kwam wel weer allemaal even naar boven 😏 (Vader van mijn kinderen is ook in transitie)

                      Miek89 Ik moest ook gelijk aan jou denken, je hebt je verhaal hier wel eens gedeeld. Was het erg herkenbaar voor je? Vind je het fijn dat het onderwerp op deze manier in beeld gebracht is, of is het confronterende ervan overheersend? Bleef er iets onderbelicht voor jou?

                      • Miek89 hebben hierop gereageerd.

                          Manque ja het is heel herkenbaar. De frustratie bijvoorbeeld. En niet kunnen wachten voor de operatie.
                          Maar ook echt heel confronterend. Merk toch dat ik best veel heb weggestopt en in een overleefmodus zat vorig jaar.
                          Het is heel dubbel, eindelijk het geluk zien in de ogen van je partner en aan de andere kant gaat die oude persoon waar ik verliefd op werd een soort van dood. Die bestaat niet meer. En dat hakte er wel weer ff in.
                          Ik vond het wel heel fijn dat ook de partner eindelijk goed in beeld was en ook haar kant van het verhaal kon vertellen.
                          Onderbelicht, ik weet het niet. De wachttijden zijn echt absurd hoog. 2 jaar is niks voor je eerste intake. VUMC heeft daar echt een monopoly positie in. Er komen wel steeds meer ggz instellingen die genderdysforie ook gaan behandelen maar dat gaat nog best moeizaam. Maar daar kan je beter een aparte docu over maken denk ik. Het verhaal ansich was wel goed belicht.

                              Miek89 Dankje voor je antwoord. Het lijkt me inderdaad heel dubbel. Rouwen om het verlies van de partner die je dacht te hebben én blij te (moeten?) zijn dat iemand eindelijk echt zichzelf wordt.

                              Ik vond het erg mooi dat deze docu dit stuk liet zien. Over de transitie zelf, of over het wereldkundig maken van het nieuws, had ik al vaker iets gezien. Maar nog niet dit stuk: de familie, de omgeving, het dagelijkse leven, de partner die ineens allerlei vragen moet beantwoorden voor zichzelf: wat betekent dit voor mijn relatie en voor mijn geaardheid?

                                  Manque ja het is een soort van moeten idd. Ik heb het echt niet zien aankomen, dus het kwam als een totale verrassing. Het is een rouwproces waar je doorheen moet. Ik heb ook heel lang niet kunnen kijken naar man en vrouw die samen op pad waren. En soms komt dat weer heel onverwacht om de hoek kijken. Of de boosheid. Die kon ik niet echt een plek geven. Ik vond het namelijk onredelijk van mezelf om boos te zijn op haar terwijl ik dat echt was. Ik kon dat nergens kwijt voor mijn gevoel. Alle aandacht ging naar haar want het was zo fantastisch dat ze ermee naar buiten kwam en ik was bezig de scherven op te rapen en kijken wat er van over was.
                                  Qua geaardheid, ik merk dat ik dat echt lastig vind. Als gezin gaan we namelijk gewoon samen op pad. En dan merk je echt dat er naar je gekeken wordt of dat ze denken dat ik lesbisch ben. Je 'moet' dan uitleg geven terwijl ik daar lang niet altijd zin in heb.
                                  Mijn familie heeft er heel veel moeite mee. Die accepteren het ook niet. Dus dat is soms flink schipperen 😏

                                      • [verwijderd]

                                      • Bericht #94

                                      Miek89 Heftig hoor! Ook het hebben van heftige emoties, die je dan voor je gevoel eigenlijk niet màg hebben, zoals die boosheid die je beschrijft. Ik snap dat je die boosheid onredelijk vond. Emoties zíjn ook lang niet altijd redelijk. Dat betekent echter niet dat ze er niet mogen zijn of onderdrukt moeten worden. Dit is echt wen situatie waar ik mij geeneens een voorstelling van wìl maken, dat die mij zou overkomen, omdat ik gewoon echt niet zou weten waar ik zou moeten beginnen.

                                      • Miek89 hebben hierop gereageerd.

                                          [verwijderd] ik heb het van me af weten te schrijven. Dat hielp bij mij heel erg. Paar weken terug weer eens gelezen en ik moest echt huilen dat ik het las 🙈 terugkijkend begrijp ik eerlijk gezegd ook echt niet hoe ik hier doorheen ben gekomen 😅
                                          Daar is ook geen voorstelling van te maken. Maar beter ook 😉 en in combinatie met die zwangerschapshormonen was dat ook niet echt te doen. 't was een rot jaar afgezien van de geboorte van de jongste dan.

                                            The Good Terrorist

                                            https://www.npostart.nl/2doc/06-11-2019/VPWON_1240455

                                            Jason W., een vooraanstaand lid uit de Nederlandse terreurcel, spreekt zich uit over zijn tijd bij de Hofstadgroep. Kan iemand echt deradicaliseren?

                                            Een documentaire die het verhaal vertelt van Jason W., in een wat breder kader waarbinnen de vraag gesteld wordt wat nu eigenlijk radicalisering is.

                                            Jason en ik hebben het er veel over gehad: over het geloof, over filosofisch verdwaald zijn, over het prangende gevoel dat kunt hebben - eigenlijk een gevoel van noodzaak - om je leven een hoger doel te geven.

                                            Het is een bijzondere tijd geweest die me altijd bij zal blijven. Praten met Jason, en met andere gedetineerden wat dat betreft, heeft me meer geleerd dan ik ooit had kunnen vermoeden toen ik aan mijn werk als docent binnen de PI begon.

                                            Wat ik mooi vind aan deze documentaire, is dat je als kijker maar minimaal meegenomen wordt in de gedachtenwereld van "de terrorist". Dat lijkt me een verstandige keuze, voordat er weer heel veel conclusies getrokken worden. Wat ik opmerkelijk vond, was de zeer sceptische toon van de geïnterviewden aan het einde. Noem mij naïef, maar ik denk niet dat die terecht is.

                                              Manque Klinkt interessant! Lijkt me ook bijzonder om een documentaire te kijken over iemand die je gekend hebt.

                                                  Vulpen Dat is het ook! Er was eerder ook al een documentaire over hem en zijn broer uitgekomen, Jason en Jermaine. Die docu ging over hun jeugd en de weg naar religieus radicalisme. Die vond ik niet zo geweldig... het is vooral de wijlen Jermaine die daar aan het woord is, behoorlijk extremistisch en met een raar soort nep-Marrokaans accent (de jongens zijn half NL, half Amerikaans).

                                                  Maar deze documentaire is voor mij persoonlijk wat specialer, want Jason is zelf uitgebreid aan het woord. En ook omdat je mijn collega's en werkplek ziet. Zo'n inkijkje kun je niet altijd geven en je kunt het er ook niet altijd uitgebreid over hebben met anderen.

                                                    Dankje voor de tip @Manque, ik heb een aantal jaar stage en vrijwillig werk gedaan bij een stichting wiens eigenaresse haar zusje daar vast heeft gezeten als lid van de Hofstadgroep. Ik zal geen namen noemen maar waarschijnlijk gaat er wel een belletje rinkelen. Heb er toen veel (negatieve) verhalen over gehoord. Ook wat het met de moeder van haar deed, die zag en sprak ik wekelijks. Heeft toch veel indruk gemaakt realiseer ik mij nu.

                                                      Hooyo-shimbir Het is ook een heel beladen onderwerp, snap wel dat het indruk gemaakt heeft.

                                                      Ik vind het ook nog steeds een heel lastig fenomeen.

                                                        19 dagen later

                                                        © 2021 Alles voor de Kids.

                                                        Privacy policy Reglement voor Deelname Mod richtlijnen Doneer