Kijktips NPO.nl

Ik heb hem inderdaad ook gezien en ben ook echt onder de indruk. Ik vind het ontzettend moedig van deze mensen hoe zij met elkaar in gesprek gingen. En ook heftig te zien voor die man dat hij eigenlijk nauwelijks met zichzelf kan leven.

Manque zodat we ervan leren en we onze antennes gebruiken en de gesprekken met onze eigen kinderen voeren.

Maar dit heb ik er dan niet van geleerd. Als ik daarover íets geleerd heb, is het wel hoe goed kinderen kunnen "liegen" en dat je als omgeving NIKS doorhebt. Ik zou echt niet weten hoe ik aan mijn dochter zou kunnen zien of vragen of zij wel eens met seksueel misbruik te maken heeft gehad. De vrouw in de film was als de dood dat ze betrapt zouden worden en dat alles uitkwam en ontkende glashard. Dus als mijn dochter zegt dat ze nooit zoiets heeft meegemaakt, kan ik nooit zeker weten of dat echt zo is. Dat vond ik er wel heel naar en confronterend van.

Blue wat dapper dat je dit durft te delen. Even een Dikke knuffel voor jou

Blue Ach meid toch. Dikke knuffel voor jou. Jij bent hier geen schuld aan. Je bent er mee omgegaan zoals je op dat moment dacht dat dat het beste was vanuit je perspectief van toen. Dat zijn mechanismen die zo werken. Er spreekt een grote liefde voor je ouders uit je bericht. En dat IS niet verkeerd!

iMoeder Gezellige tip voor jou: 3doc De wereld aan je voeten van Michiel van Erp

Over kinderen die hij een aantal jaar gevolgd heeft en hoe het nu met ze gaat. Ik vond het zo wonderlijk, en tegelijkertijd geruststellend, dat ze allemaal nauwelijks veranderd leken zijn.

Blue Wat vind ik het erg om dit te lezen. Ik ben echt een beetje geschokt en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik vind het heel erg dat dit jou overkomen is. Ik vind het ook erg dat je nu dat gevoel op je voelt drukken dat je je ouders verdrietig hebt gemaakt. In theorie is het makkelijk om te zeggen dat jij dat niet hebt gedaan, maar dat de dader dat heeft gedaan, maar blijkbaar voelt dat voor slachtoffers niet zo. Dat zag je ook in de documentaire. Haar vader was heel erg boos op de dader, maar ook op haar, want hij voelde zich verraden. Hij vond dat zijn dochter het hem had moeten vertellen. Ik vind dat met alles wat we weten over hoe kinderen reageren op seksueel misbruik zo enorm onredelijk, maar zij zelf snapte het wel. Dat vond ik naast hartverscheurend ook heel moeilijk te begrijpen. Maar als ik jouw post zo lees, begrijp jij dat waarschijnlijk wel.

Manque Bedankt voor die links, die ga ik vanmiddag eens op mijn gemakje bestuderen. Ik was de laatste tijd al weer meer aan het denken hoe we dit onderwerp met onze dochter moete bespreken. Aandacht voor persoonlijke fysieke grenzen hebben we altijd al wel. We hebben vanaf dat ze heel klein is de regel dat iedereen bepaald over zijn eigen lichaam. Dat geldt voor heel simpele dingen, zoals wanneer ze met vriendinnetjes met de verkleedkist speelt. Dan mag iedereen zelf bepalen wat ie aan of op doet, dat bepaalt niemand voor een ander. We hebben daar ook aandacht voor bij het geven van kusjes en knuffels bij het afscheid van vriendinnetjes en familieleden. Ook over het hebben van geheimen hebben we het met enige regelmaat, waarbij we inderdaad de afspraak hebben dat ze nooit geheimen mag hebben waar ze niet blij en vrolijk van wordt. En dat als iemand zegt dat ze iets geheim moet houden, zij het altijd toch tegen ons moet komen vertellen, tenzij het een leuk geheim is (zoals een cadeau dat iemand voor de verjaardag voor papa/mama heeft gekocht). We hebben het echter nog nooit over onvrijwillige seks gehad en al helemaal niet tussen een volwassene en een kind. We lichten haar seksueel voor, ze weet hoe geslachtsgemeenschap werkt, maar voor zover zij weet vindt dat alleen plaats tussen twee volwassenen die van elkaar houden. Ik weet niet zo goed hoe ik bespreekbaar moet maken dat het ook gedwongen kan gebeuren. Ik vind haar daar eigenlijk zo jong voor. Ik merk dat ik haar helemaal niet met die kennis wil belasten, dat ik wil dat ze nog lekker onschuldig blijft. Ik wil ook niet dat ze er bang van wordt. Maarja, in het kader van preventie zal het vroeg of laat toch een keer moeten...

Manque heb ik ook gezien. Ik vond de docu best confronterend voor mij. Kwam wel weer allemaal even naar boven (Vader van mijn kinderen is ook in transitie)

Manque ja het is heel herkenbaar. De frustratie bijvoorbeeld. En niet kunnen wachten voor de operatie.
Maar ook echt heel confronterend. Merk toch dat ik best veel heb weggestopt en in een overleefmodus zat vorig jaar.
Het is heel dubbel, eindelijk het geluk zien in de ogen van je partner en aan de andere kant gaat die oude persoon waar ik verliefd op werd een soort van dood. Die bestaat niet meer. En dat hakte er wel weer ff in.
Ik vond het wel heel fijn dat ook de partner eindelijk goed in beeld was en ook haar kant van het verhaal kon vertellen.
Onderbelicht, ik weet het niet. De wachttijden zijn echt absurd hoog. 2 jaar is niks voor je eerste intake. VUMC heeft daar echt een monopoly positie in. Er komen wel steeds meer ggz instellingen die genderdysforie ook gaan behandelen maar dat gaat nog best moeizaam. Maar daar kan je beter een aparte docu over maken denk ik. Het verhaal ansich was wel goed belicht.

Manque ja het is een soort van moeten idd. Ik heb het echt niet zien aankomen, dus het kwam als een totale verrassing. Het is een rouwproces waar je doorheen moet. Ik heb ook heel lang niet kunnen kijken naar man en vrouw die samen op pad waren. En soms komt dat weer heel onverwacht om de hoek kijken. Of de boosheid. Die kon ik niet echt een plek geven. Ik vond het namelijk onredelijk van mezelf om boos te zijn op haar terwijl ik dat echt was. Ik kon dat nergens kwijt voor mijn gevoel. Alle aandacht ging naar haar want het was zo fantastisch dat ze ermee naar buiten kwam en ik was bezig de scherven op te rapen en kijken wat er van over was.
Qua geaardheid, ik merk dat ik dat echt lastig vind. Als gezin gaan we namelijk gewoon samen op pad. En dan merk je echt dat er naar je gekeken wordt of dat ze denken dat ik lesbisch ben. Je 'moet' dan uitleg geven terwijl ik daar lang niet altijd zin in heb.
Mijn familie heeft er heel veel moeite mee. Die accepteren het ook niet. Dus dat is soms flink schipperen

Miek89 Heftig hoor! Ook het hebben van heftige emoties, die je dan voor je gevoel eigenlijk niet màg hebben, zoals die boosheid die je beschrijft. Ik snap dat je die boosheid onredelijk vond. Emoties zíjn ook lang niet altijd redelijk. Dat betekent echter niet dat ze er niet mogen zijn of onderdrukt moeten worden. Dit is echt wen situatie waar ik mij geeneens een voorstelling van wìl maken, dat die mij zou overkomen, omdat ik gewoon echt niet zou weten waar ik zou moeten beginnen.

[verwijderd] ik heb het van me af weten te schrijven. Dat hielp bij mij heel erg. Paar weken terug weer eens gelezen en ik moest echt huilen dat ik het las terugkijkend begrijp ik eerlijk gezegd ook echt niet hoe ik hier doorheen ben gekomen
Daar is ook geen voorstelling van te maken. Maar beter ook en in combinatie met die zwangerschapshormonen was dat ook niet echt te doen. 't was een rot jaar afgezien van de geboorte van de jongste dan.

Manque Klinkt interessant! Lijkt me ook bijzonder om een documentaire te kijken over iemand die je gekend hebt.