Femkes dikke knuffel!! 
Zou jij willen weten of je man is vreemdgegaan?
iMoeder soort zoekt soort 
[verwijderd]
Femkes Maar juist in die gevallen waar het niet overduidelijk zwart-wit is, is kiezen ook gewoon kiezen tussen twee kwaden.
Dit denk ik ook.
Ook kan je binnen een gezin verschillende reacties krijgen op eenzelfde situatie. Het ene kind kan er prima mee omgaan, het andere kind raakt beschadigd, weer een ander kind zou het aankunnen maar het komt net verkeerd uit door persoonlijke situaties en ontwikkelingen waardoor het worstelt, en het 4e kind zit daar weer ergens tussen maar trekt er bijv weer heel andere lessen uit voor zichzelf.
Als ik kijk naar mijn eigen gezin; ik denk dat het prima mogelijk is dat mijn zussen en broers anders zouden reageren dan ik op een scheiding. En tussen hen zouden ook weer verschillen zitten. Simpelweg omdat onze karakters, levensfasen, externe situaties en innerlijke ontwikkelingen anders zijn van elkaar.
Dus inderdaad, waar doe je goed aan? Ik denk dat het sowieso onmogelijk oordelen is van buitenaf, maar globaal gezien is het inderdaad in sommige gevallen kiezen tussen twee kwaden. Een zwart-witte situatie zou bijna makkelijker zijn misschien omdat er een duidelijke oorzaak en reden is om te scheiden. (wil ik niet te hard over oordelen hoor dus ik zeg het voorzichtig.)
Voor iedereen is het 100% beter om niet in een huis te wonen waar er sprake is van huiselijk geweld.
Maar is het 100% beter voor iedereen om niet in een huis te wonen waar er voor lange periode weinig liefde is tussen de ouders? Voor sommigen wel, voor anderen niet. 5 gezinsleden, mogelijk 5 verschillende behoeften daarin. Ik kan me voorstellen dat iemand ervoor kiest om te blijven zitten voor nu.
Sterkte trouwens, en een knuffel 
Ik hoop dat er snel verbetering komt in jullie situatie. Linksom of rechtom.
[verwijderd]
Jeetje jouw ouders zijn wel echt eh... chaos. En oordelen over anderen terwijl ze zelf in een super slechte relatie zaten, èn uiteindelijk alsnog zijn gaan scheiden. Hoe dik is die plank voor hun kop? Ik gok een meter of 2?
En ook: schande en schaamte over scheiden maar totaal een schaamte en schande voelen over hun houding, instelling, oordelen en acties tegenover hun eigen kinderen. Hoe kan dat? Waar komt dat vandaan? Hoe is dat mogelijk? Onvoorstelbaar.
CrazyCatLady Ik denk dat dit ook wel heel belangrijk is. Iedere relatie heeft periodes die slechter zijn, en in dat geval ben ik het ook volledig met je eens dat bij de eerste scheet 'voor jezelf kiezen', complete bullshit is. Er is niks mis met een gezonde dosis doorzettingsvermogen, en ik denk ook dat je het aan jezelf/gezin verplicht bent om in ieder geval te kunnen zeggen dat je het oprecht geprobeerd hebt. En het is ook gewoon heel goed mogelijk dat je er daarna sterker uit komt samen, dus dat is alleen maar goed! Dat lijkt me ook het doel van een langdurige relatie, om samen te groeien.
Maar tegelijkertijd geloof ik ook dat dit wel in balans zal moeten blijven, en je ook eerlijk moet kunnen zeggen dat je het geprobeerd hebt, en het alsnog niet werkt. Er zijn grenzen. Blijf er geen 10 jaar in hangen. Maak de deadline niet afhankelijk van de 18e verjaardag van je kind.
Helemaal mee eens ja.
CrazyCatLady Maar ook het besef dat het ook geen schande is, het is geen falen. Je wil niet weten hoe vaak ik hoor dat mensen in een slechte relatie blijven zitten, doodongelukkig zijn, maar 'ze willen geen alleenstaande moeder zijn'. Echt bitch, ik ben gelukkiger dan jij hoor, gebruik mijn leven niet als voorbeeld van het ergste wat er kan gebeuren alsjeblieft? Want terwijl jij jezelf weer hebt opgesloten onder de douche om te huilen over hoe eenzaam je bent in je huwelijk, zet ik voor de 21e keer Gilmore Girls aan vanaf mijn roze bank en er is geen hond die daar commentaar op heeft
Daar zit dan gewoon zoveel onzekerheid in. Onzeker over zichzelf, over hun kunnen, onzeker over hun positie in de maatschappij, binnen hun community (religie, de buurt, (groeps)cultuur). Als je meer geeft om wat anderen van je denken dan om het geluk van jezelf, en het geluk van je kinderen, dan is dat gewoon een hele verdrietige situatie. Als je niet gelooft dat je jezelf gelukkig kan maken maar dat je daarvoor mannetje + vrouwtje + 1 huisje nodig hebt dan is dat gewoon heel sneu. Als buitenstaander voel ik daar eigenlijk vooral medelijden om. ...Maar zou ik in hun 'afreageer-vuurlinie' liggen zoals jij ligt dan zou ik daar denk ik afkeurender op reageren dan nu met medelijden hoor 
Tegen een alleenstaande moeder zeggen dat je liever in een kut relatie zit dan zijn wat zij zijn is gewoon van de pot gerukt. Zegt niets over jou maar alles over hun eigen lijden.
- Bijgewerkt
[verwijderd] chaos
Die hou ik er in
Tja, ik heb niet bepaald de jackpot gewonnen wanneer het gaat om de familie waar ik in geboren ben. Of mijn ex, wat dat betreft 
Maar het heeft me ook veel gebracht, ik weet wat ik mijn kinderen wil meegeven, wat juist niet, wat ik wil/nodig heb in een relatie, waar mijn grenzen liggen etc etc.. en dat zijn dingen die er wel voor zorgen dat ik vanuit authenticiteit kan leven nu. Klinkt misschien stom, of zweverig of weet ik het, maar dat is wel een van mijn kernwaarden.
Ik heb geweldige kinderen, de leukste vriend van de wereld, de domste katten die er bestaan, mijn leven is zo slecht nog niet..
[verwijderd] Hoe is dat mogelijk?
Maar de buren weten van niks
[verwijderd] Maar zou ik in hun 'afreageer-vuurlinie' liggen zoals jij ligt dan zou ik daar denk ik afkeurender op reageren dan nu met medelijden hoor
Ja na de 80e keer was ik er wel klaar mee 
Ik heb er heel lang ook echt wel begrip voor gehad. Het laatste jaar bij mijn ex was ik ook zo. De relatie was vreselijk, maar alleen zijn, echt niet! Dat kon ik niet hoor!
Mijn grootste horrorbeeld was ook om een alleenstaande moeder, met uitkering, op een flatje in de wijk met de slechte reputatie te wonen.
Inmiddels ben ik al 13 jaar precies dat.
Maar alleenstaande moeder = vrijheid.
Uitkering = geeft me de ruimte om op mijn eigen tempo weer klaar te zijn voor een baan die bij me past.
Flatje = tja. Mijn flat is 110m2, ik heb een killeruitzicht, toffe buren en het is thuis.
Wijk = ik heb alles wat ik nodig heb op max 10 minuten lopen. Het centrum van de wijk heeft in de tijd dat ik hier woon een grondige opknapbeurt gehad, we hebben een hardstikke mooi winkelcentrum, een zwembad, bibliotheek, alle zorgvoorzieningen, alleen tja... je struikelt over de bejaarden
De reputatie is echt onterecht.
En natuurlijk is er heel veel wat ik nog zou willen. Ik wil samenwonen met vriend. Trouwen. Een leuke baan. Een huis kopen, en ik wil in de buurt van een strand wonen.
Maar er zit ook genoeg ruimte voor groei, en als je kijkt naar waar ik vandaan kwam?
Want wat ik niet meer heb, is: angst voor mijn partner. Altijd op eieren lopen. Wantrouwen. Eenzaamheid. Het gevoel dat ik niet alles kan uitspreken, of niet mezelf kan zijn.
Ik heb rust. Ik heb veiligheid. Ik heb vrede en vertrouwen en geleerd wat echte liefde is. En om dat te kunnen delen met mijn kinderen.... Dát is goud.
Natuurlijk zijn er nuances binnen het idee "bij elkaar blijven voor de kinderen", maar als het idee van een alleenstaande moeder zijn echt het enige is wat je tegen houdt, tja, dan heb je daar vooral jezelf mee. Uiteindelijk houdt niemand dat vol, en dan ben je straks 5 jaar verder, en het enige wat er is veranderd is de hoogte van de huur van een flatje in de wijk met een slechte reputatie hoor 
- Bijgewerkt
[verwijderd] Mijn persoonlijke ervaring is de andere kant; mensen die vinden dat je bij de eerste scheet in je relatie al voor jezelf moet kiezen want waar is je zelfrespect en zij zouden dat noooooit meer accepteren
Dat vind ik ook onzin. Niemand is perfect en we maken allemaal fouten. Als je echt jarenlang van alles hebt geprobeerd, maar het zit er echt niet meer in dan vind ik het compleet ander verhaal. Ik zou voor mijzelf ook wel het idee moeten hebben, dat ik alles heb gedaan wat in mijn mogelijkheden ligt voordat ik denk zo keuze zou kunnen maken (ik ga even uit van een relatie zonder fysiek en/of emotioneel geweld).
Daarom kan ik nu ook niet zeggen dat het direct einde verhaal is bij een misstap. Ik kan denk ik niet zomaar afscheid nemen van een verder 20-jaar goede relatie t.g.v. een eenmalige fout. Ik denk echter wel dat het heel veel met mij zou doen qua vertrouwen en zelfbeeld. Plus het zou mijn leven en mogelijk dat van de kinderen ook nog op zijn kop zetten. Hij maakt een fout en ik heb geen zin om voor de consequenties daarvan te moeten op draaien. Ik hoef het daarom niet te weten als het eenmalig is. Zalig zijn de onwetenden zeg maar. Het alleen moeten dragen van deze last, zou voor mijn man echt een helse marteling zijn. Hij heeft een zeer goed ontwikkeld schuldgevoel en geweten. Het lijkt mij daarom wel een gepaste straf 
.
Femkes wat een rotsituatie zeg, sterkte.
[verwijderd] Ik vind dat snel uit elkaar gaan dus een vooroordeel. Het is super zwaar en moeilijk proces, daar kiezen mensen (zeker vrouwen) echt niet zomaar voor. Ik ken niemand die met kinderen uit elkaar gegaan is ‘voor een scheet’. Dat mensen je niet het hele verhaal willen vertellen is tot daar aan toe. Ik heb mijzelf ook niet verdedigd of uitgelegd. Sommige dingen die al jarenlang scheef lopen kun je heel moeilijk uitleggen, en daarbij, ik wilde dat ook helemaal niet. Als iemand dan aanneemt dat je zeker voor kleine onzin dingetjes uit elkaar gegaan bent. Nou ja, dat is dan maar zo. Maar ik vind dat wel een rare aanname dan.
CrazyCatLady Mijn moeder kan ook echt niet alleen zijn. Die heeft een man nodig die voor haar zorgt, dus die duikt eens in de zo veel tijd weer relatieplanet op en filtert op het mooiste huis en het juiste pensioenplan van de beschikbare mannen, en dan gaat ze daar weer een paar jaar wonen.
Op zich is dit best een slimme tactiek. Waarom kom ik daar nou nooit op, zulke dingen. 
Femkes Sterkte. Dat lijkt me inderdaad een hele moeilijke beslissing. Ik vond het zetten van de stap al heel moeilijk. Terwijl je zou zeggen dat het toch overduidelijk was. Dus ik kan me heel goed voorstellen dat het heel rot is als je onder die omstandigheden een beslissing moet maken en inderdaad niet weet waar je goed aan doet.
iMoeder
Bij deze?
- Bijgewerkt
iMoeder ik ben absoluut eens met wat je zegt. Ik denk echter wel dat mensen snel roepen (vooral anoniem online) dat als hun partner dit en dat zou doen, ze uit elkaar zouden gaan. Dan gaat het om situaties zoals hij zet nooit het vuilnis buiten of een partner maakt een misstap na een 30 jaar goed huwelijk zonder verdere noemenswaardige problemen of twijfels. Half internet vindt dat je hem zonder pardon direct de deur uit moet schoppen, want dat zouden zij ook doen. Ik denk dat dit in de praktijk helemaal niet zo gaat en dat het vooral makkelijk roepen is als je er zonder emotie naar kijkt en het niet over jou gaat.
[verwijderd]
iMoeder Ik zeg niet sneller, ik zeg (voorzichtig) makkelijker. En ik zeg ook niet elke scheet, ik heb het juist over zwart-witte situaties waarbij er bijvoorbeeld sprake is van huiselijk geweld waarbij de situatie zijn eigen zwaarte draagt.
Volgens mij waren we wel uit het zwart-witte veroordelende denken in dit gesprek en staat iedereen er wat genuanceerd in mbt keuzes om te scheiden of te blijven, het effect daarvan en de (voor)oordelen van anderen daarover. Ik doe geen aannames over jou of iemand hier, juist totaal niet.
[verwijderd]
Volgens mij bedoelde iMoeder ook niet dat jij een aanname deed, maar de mensen die iets aannemen.
[verwijderd]
Trees Zo sta ik er ook in.
En veel is ook grootspraak van mensen. Ik ken niemand die om de eerste scheet is gescheiden. (of wel hoor maar dat weet ik niet natuurlijk). Daarom ook, ik neem dat soort uitspraken aan als een soort uit de bocht geschoten projectie van hun eigen pijn en ervaring met een slecht huwelijk. Ik kom ze persoonlijk niet veel tegen hoor, maar op het internet (niet hier) zijn ze in grote aantallen aanwezig. ZP kan er ook wat van, haha.
[verwijderd]
Bob_Ross Oh excuus. En gelukkig! Ik vatte de 'je' persoonlijk op omdat ik het had over 'makkelijker' en dat kan misschien vertaald worden naar 'sneller' maar ik zei niet sneller met opzet en voelde me verkeerd begrepen dus 
Of we in z'n algemeenheid spraken of over iemand hier persoonlijk was mij niet helemaal meer duidelijk.
[verwijderd]
CrazyCatLady Het is misschien ook het idee om alles alleen te moeten doen terwijl ze het met een halve zool van een partner al moeilijk vinden. Het is misschien moeilijk voorstellen hoe vrij je je kan voelen in je eentje en hoeveel makkelijker (op sommige gebieden) het is als je naast je kinderen niet ook nog een halve zool aan je hebt hangen waarvoor je op eieren moet lopen.
En zoveel mensen zijn ook zo bang om alleen te zijn. Liever een halve zool dan niemand. (wat ik totaal niet begrijp, maar ze zijn er)
En ik denk dat veel mensen nog met het idee lopen dat alleenstaande een schande is. Dat er iets mis met je is. Dat idee was in de generatie van mijn ouders nog wel meer een ding (hoewel ook al minder dan de generatie van mijn grootouders), maar onze generatie kijkt daar toch wel heel anders naar?
Alleen al om het feit dat we vrouwen niet meer zien als zwakke onwetende zieltjes die bescherming nodig hebben van een sterke man figuur.
Vrouwen worden zooooveel sneller veroordeeld voor hun situatie dan mannen voor eenzelfde situatie. Heel irritant. Praat met een single vader en zij krijgen denk ik echt niet dezelfde onzin te horen dan een single moeder.
- Bijgewerkt
[verwijderd] Dat idee was in de generatie van mijn ouders nog wel meer een ding
Mijn ouders woonden natuurlijk op de bible belt en mijn ouders zijn gescheiden in 1984. Dat was echt nog een groot schandaal. Je ‘mocht’ in die tijd alleen maar scheiden van tafel en bed ipv voor de wet. Dat mijn ouders gescheiden zijn, was ongeveer het beste wat ze ooit hebben gedaan voor hun kinderen. Mijn vader heeft weleens gezegd dat als hij niet weg gegaan was, dat hij haar vermoord zou hebben. Ik denk oprecht dat dit had kunnen gebeuren. Mijn vader kan doorslaan en heeft in zijn woede weleens iets gedaan, waardoor hij veroordeeld is voor poging tot doodslag en mijn moeder haalt je echt het bloed onder je nagels vandaan. Was dus geen goede match.
Het dorp had hier een andere mening over. Mijn moeder mocht niet meer in de kerk komen. We kregen elke week een cassettebandje van de dienst, maar we waren nergens meer welkom. Kinderen mochten niet meer met mij en zus spelen en de voorspelling was dat ik en mijn zus voor galg en rad zouden opgroeien. Mijn zus is door een meester op school zelfs geslagen, omdat ze het kind van ‘zondaars’ was. Mijn moeder werd echt met de nek aangekeken door iedereen. Ik snap nog steeds niet waarom ze in dat dorp is blijven wonen.