Die hou ik er in 😅
Tja, ik heb niet bepaald de jackpot gewonnen wanneer het gaat om de familie waar ik in geboren ben. Of mijn ex, wat dat betreft 😝
Maar het heeft me ook veel gebracht, ik weet wat ik mijn kinderen wil meegeven, wat juist niet, wat ik wil/nodig heb in een relatie, waar mijn grenzen liggen etc etc.. en dat zijn dingen die er wel voor zorgen dat ik vanuit authenticiteit kan leven nu. Klinkt misschien stom, of zweverig of weet ik het, maar dat is wel een van mijn kernwaarden.
Ik heb geweldige kinderen, de leukste vriend van de wereld, de domste katten die er bestaan, mijn leven is zo slecht nog niet..
Maar de buren weten van niks 😝
LilyMilie Maar zou ik in hun 'afreageer-vuurlinie' liggen zoals jij ligt dan zou ik daar denk ik afkeurender op reageren dan nu met medelijden hoor 😅
Ja na de 80e keer was ik er wel klaar mee 🤣
Ik heb er heel lang ook echt wel begrip voor gehad. Het laatste jaar bij mijn ex was ik ook zo. De relatie was vreselijk, maar alleen zijn, echt niet! Dat kon ik niet hoor!
Mijn grootste horrorbeeld was ook om een alleenstaande moeder, met uitkering, op een flatje in de wijk met de slechte reputatie te wonen.
Inmiddels ben ik al 13 jaar precies dat.
Maar alleenstaande moeder = vrijheid.
Uitkering = geeft me de ruimte om op mijn eigen tempo weer klaar te zijn voor een baan die bij me past.
Flatje = tja. Mijn flat is 110m2, ik heb een killeruitzicht, toffe buren en het is thuis.
Wijk = ik heb alles wat ik nodig heb op max 10 minuten lopen. Het centrum van de wijk heeft in de tijd dat ik hier woon een grondige opknapbeurt gehad, we hebben een hardstikke mooi winkelcentrum, een zwembad, bibliotheek, alle zorgvoorzieningen, alleen tja... je struikelt over de bejaarden 🤣
De reputatie is echt onterecht.
En natuurlijk is er heel veel wat ik nog zou willen. Ik wil samenwonen met vriend. Trouwen. Een leuke baan. Een huis kopen, en ik wil in de buurt van een strand wonen.
Maar er zit ook genoeg ruimte voor groei, en als je kijkt naar waar ik vandaan kwam?
Want wat ik niet meer heb, is: angst voor mijn partner. Altijd op eieren lopen. Wantrouwen. Eenzaamheid. Het gevoel dat ik niet alles kan uitspreken, of niet mezelf kan zijn.
Ik heb rust. Ik heb veiligheid. Ik heb vrede en vertrouwen en geleerd wat echte liefde is. En om dat te kunnen delen met mijn kinderen.... Dát is goud.
Natuurlijk zijn er nuances binnen het idee "bij elkaar blijven voor de kinderen", maar als het idee van een alleenstaande moeder zijn echt het enige is wat je tegen houdt, tja, dan heb je daar vooral jezelf mee. Uiteindelijk houdt niemand dat vol, en dan ben je straks 5 jaar verder, en het enige wat er is veranderd is de hoogte van de huur van een flatje in de wijk met een slechte reputatie hoor 🙈
