• [verwijderd]

  • Bericht #22
  • Bijgewerkt

iMoeder Bij elkaar blijven voor de kinderen ben ik geen voorstander van. Heb ik ook niet gedaan. Sterker nog, de kinderen waren 1 van de vele redenen om juist wel uit elkaar te gaan. Ik vond dat de kinderen leden onder de situatie zoals die was. Mijn oudste had er ook geen moeite mee dat we uit elkaar gingen (de jongste twee waren nog te jong om het te snappen).

Ja snap ik helemaal. Kijk, hebben de twee ouders knallende ruzie, constant of veel te vaak. En/of is er geen (wederzijds) respect meer, of is er 1 ouder abusive. Dan ben ik helemaal voor uit elkaar gaan. Het voorbeeld naar de kinderen zit hem in dat geval in zelfrespect en toegeven wanneer situaties ongezond zijn. Ook moeten kinderen beschermd worden tegen het gedrag van (één van) de ouder(s) of de ongezonde sfeer in huis. Ik denk dat het feit dat jouw oudste geen problemen had dat jullie uit elkaar gingen aangeeft dat dit de juiste keuze was voor jou / jullie. Zou je blijven dan zou je zoon daar eerder onder gaan lijden.

Anderzijds er zijn ook situaties waarin er geen ruzie is, geen mishandeling of ongezonde relatie (gebrek aan respect). Bijvoorbeeld in het geval van een probleem dat enkel en alleen tussen de ouders speelt (bijvoorbeeld overspel, een leugen, een verwijd, een teleurstelling, een mismatch ergens). Het effect van zo'n gebeurtenis kan ook uitwerking hebben op de kinderen, maar het voorbeeld wat je je kinderen meegeeft kan dan liggen in hoe zo'n gebeurtenis te overkomen. Hoe samen te komen nadat je elkaar bent verloren, of nadat er iets is gebeurd (bijvoorbeeld overspel). Het voorbeeld kan liggen in het vechten voor je gezin. Dat je verder gaat dan dat je persoonlijk, in je eentje, zou gaan. Maar vanwege je kinderen, je gezin, ga je verder. Dat kan een krachtig voorbeeld zijn.
Mijn ouders hebben dat gedaan (er was geen sprake van overspel maar wel van een ander relatieprobleem). Mijn moeder stond op het punt om te scheiden van mijn vader maar is gebleven vanwege ons. Toen ze me dat later vertelde voelde ik me heel waardevol. Uiteindelijk is alles goed gekomen tussen mijn ouders en zijn ze weer gelukkig samen.
Ik zou er uiteraard (ga ik vanuit) anders naar kijken als mijn vader mijn moeder respectloos zou behandelen, of als ik zou zien dat mijn moeder er aan onderdoor gaat. Ik zou me niet waardevol of speciaal voelen als mijn moeder ongelukkig zou zijn. Ik zou me dan juist heel schuldig voelen. Maar omdat dit een issue was tussen hun, iets waar wij als kinderen niets mee te maken hadden en niets (ernstigs) van meekregen, was ik heel erg blij dat mijn moeder (en vader) erkende dat het voor ons niet beter was als ze uit elkaar zouden gaan. Ik heb daar veel positiefs van geleerd als kind.

Gezien het voorbeeld dat ik heb meegemaakt neig ik daarom in eerste instantie naar 'blijven voor de kinderen'.
En zo heeft iedereen haar eigen ervaring en dat beïnvloed de vorming van onze instelling automatisch ook, denk ik zo.

      CrazyCatLady Ik ben zo vaak bedrogen dat ik er misschien juist wat makkelijker over ben gaan denken dan gemiddeld. Mijn ex, tja, van de shit die hij gedaan heeft was vreemdgaan zo ongeveer het minst erge 😅
      Dat raakte me op dat punt gewoon niet meer eigenlijk.

      Same. Mijn ex is ook vreemd gegaan (uiteraard 🥲). Ik kon me daar echt niet druk om maken. Ik had geen enkel gevoel meer voor die man, en had wel wat anders aan m’n hoofd. Toen er later met iemand een affaire ontstond, ben ik wel weg gegaan. Uit zelfrespect, en ook omdat ik dacht, als hij zich nou daar mee bezig houdt, is dit m’n kans om er stiekem vandoor te gaan. En dat werkte nog ook.

          [verwijderd] Ook moeten kinderen beschermd worden tegen het gedrag van (één van) de ouder(s) of de ongezonde sfeer in huis. Ik denk dat het feit dat jouw oudste geen problemen had dat jullie uit elkaar gingen aangeeft dat dit de juiste keuze was voor jou / jullie.

          Ja daar twijfel ik natuurlijk totaal niet aan. Denk dat iedereen hier ondertussen wel een beetje meegekregen heeft wat voor figuur hij is.
          -weg-
          Al met al werd ik er nou niet echt een goeie moeder van. Dat accepteerde hij ook niet. Zijn wensen en behoeften stonden (en staan nog steeds) op de eerste plek.

          Maar goed, anyway.

          [verwijderd] Mijn ouders hebben dat gedaan (er was geen sprake van overspel maar wel van een ander relatieprobleem). Mijn moeder stond op het punt om te scheiden van mijn vader maar is gebleven vanwege ons. Toen ze me dat later vertelde voelde ik me heel waardevol.

          Ik zou me dan juist heel schuldig hebben gevoeld. Het zou voor mij voelen alsof m’n moeder haar geluk heeft opgeofferd voor mij.

          Ik denk echt dat in veruit de meeste situaties de kinderen de dupe zijn als ouders bij elkaar blijven terwijl het niet goed zit. Ouders geven dat sws niet het voorbeeld van liefde voor elkaar. Kijk als er een probleem is, en dat wordt opgelost, zoals de situatie die je schetst. Dan is dat inderdaad wat anders. Maar ik denk dat kinderen er ook wat van merken als er geen slaande ruzie in huis is maar wel stille haat of resentment/indifference (ik kan even geen Nederlandse woorden hiervoor verzinnen). Maar je hebt gelijk als je zegt, het wordt door ervaringen gekleurd. Ik had dus een vriendin vroeger, die heel vaak uitsprak dat ze graag wilde dat haar ouders nou eens zouden gaan scheiden. Want dat deden ze niet, vanwege de kinderen. Maar zij en haar broertje vonden de sfeer in huis ondertussen verschrikkelijk.

          En ik denk dat kinderen soms ook als goedprater worden ingezet. Als je zegt, ik blijf voor de kinderen. Dat is lekker makkelijk. Hoef je geen keuze te maken, geen moeite te stoppen in weg gaan en helemaal opnieuw te beginnen en je hoeft ook nog eens geen energie in je relatie te stoppen. Want dat die niet meer is, heb je al geaccepteerd. En ondertussen kun je jezelf trots in de spiegel aankijken dat jij als ouder je eigen geluk opzij zet voor je kinderen!

          Klinkt misschien wat cynisch. Maar soms vind ik dat dus bij sommige mensen echt zo. Vooral als ze dan ondertussen neerkijken (jaloers zijn?) op mensen die wel gescheiden zijn.

                Huggybird Nog steeds de beste beslissing ooit. 🥰♥️🍀

                Gelukkig wel, maar het moet enorm pittig zijn geweest. Ik snap je beslissing ook om het huis zo te laten. Je wilt verder met je leven en als het financieel dan ook nog eens weinig uitmaakt of zelfs negatief kan uitpakken, kies je wat emotioneel het beste voor jezelf is.

                iMoeder Bij elkaar blijven voor de kinderen ben ik geen voorstander van.

                Ik ook niet. Ik vond het hebben van gescheiden ouders ook niet erg. Mijn zus ook niet. Misschien dat ik daarom het hele principe van bij elkaar blijven voor de kinderen nooit heb begrepen? Ik geloof ook niet dat kinderen op de lange termijn ongelukkig worden van gescheiden ouders. Natuurlijk is het in het begin moeilijk en wennen voor kinderen, maar kinderen zijn flexibel. Mijn ervaring is en wat ik keer op keer terug hoorde van (jonge) cliënten dat het vooral heel afhankelijk is van hoe de scheiding verloopt en hoe ouders over elkaar spreken richting de kinderen ivm loyaliteit. Je kan er helaas niet altijd voor zorgen dat de andere ouder zich gedraagt, maar wel wat je zelf doet. Een normaal gedragende ouder maakt al heel veel goed als de andere ouder zich gedraagt als een loser.

                Jarenlang in een relatie blijven terwijl er geen liefde en geen affectie meer is tussen de ouders onderling, vind ik heel ongezond en is ook niet het voorbeeld wat ik mijn meiden wil meegeven. Ik gun ze een leven met fijne en liefdevolle relaties en als iets echt niet meer gaat, mag je kiezen voor geluk.

                    • [verwijderd]

                    • Bericht #26
                    • Bijgewerkt

                    iMoeder - Quote weg -

                    Afschuwelijk 🙁 Blij dat je er vanaf bent 🤐

                    iMoeder - Quote weg -

                    Nee want de periode dat ze ongelukkig was was tijdelijk. Zou ze nog steeds ongelukkig zijn tijdens dat gesprek dan zou ik me uiteraard niet zo goed voelen. 'thanks mam dat jij zo ongelukkig bent voor mij! super! ik voel me zo speciaal!' 😆

                    iMoeder Ik denk echt dat in veruit de meeste situaties de kinderen de dupe zijn als ouders bij elkaar blijven terwijl het niet goed zit. Ouders geven dat sws niet het voorbeeld van liefde voor elkaar. Kijk als er een probleem is, en dat wordt opgelost, zoals de situatie die je schetst. Dan is dat inderdaad wat anders. Maar ik denk dat kinderen er ook wat van merken als er geen slaande ruzie in huis is maar wel stille haat of resentment/indifference (ik kan even geen Nederlandse woorden hiervoor verzinnen). Maar je hebt gelijk als je zegt, het wordt door ervaringen gekleurd. Ik had dus een vriendin vroeger, die heel vaak uitsprak dat ze graag wilde dat haar ouders nou eens zouden gaan scheiden. Want dat deden ze niet, vanwege de kinderen. Maar zij en haar broertje vonden de sfeer in huis ondertussen verschrikkelijk.

                    In dat geval is het gewoon een excuus inderdaad. Ik vraag me dan ook oprecht af waarom mensen dan bij elkaar blijven. Als de sfeer om de snijden is thuis, of gewoon totaal numb en liefdeloos, voor langere periode, en ten koste van het overal geluk.. waarom zou bij elkaar blijven dan beter zijn? Omdat je ooit belooft hebt samen te blijven? Is die belofte dan belangrijker dan een (emotioneel) veilig thuis voor je kinderen?
                    Misschien dat schaamte (voor oordelen van anderen, of vanuit religie) , en de angst voor het nieuwe ook kan meespelen dat men veel te ver gaat? En misschien ook; men weet niet beter? Als je dit hebt meegemaakt als kind en zelf dan ook in zo'n relatie zit dan is het misschien al snel normaler om zo te leven.

                    iMoeder En ik denk dat kinderen soms ook als goedprater worden ingezet. Als je zegt, ik blijf voor de kinderen. Dat is lekker makkelijk. Hoef je geen keuze te maken, geen moeite te stoppen in weg gaan en helemaal opnieuw te beginnen en je hoeft ook nog eens geen energie in je relatie te stoppen. Want dat die niet meer is, heb je al geaccepteerd. En ondertussen kun je jezelf trots in de spiegel aankijken dat jij als ouder je eigen geluk opzij zet voor je kinderen!

                    Ik vind dat heel moeilijk om voor te stellen. Ik ken niemand die op die manier in een relatie zit of heeft gezeten. En ik hoor die verhalen ook eigenlijk alleen maar van horen zeggen (bijvoorbeeld over de ex-vrouw van de nieuwe partner). Zeg maar van mensen die een agenda hebben, of een kant hebben gekozen. Ik neem die verhalen zelf altijd met een korreltje zout zeg ik eerlijk.

                    Klinkt misschien wat cynisch. Maar soms vind ik dat dus bij sommige mensen echt zo. Vooral als ze dan ondertussen neerkijken (jaloers zijn?) op mensen die wel gescheiden zijn.

                    Ook dat is een ver van mijn bed show, haha. Maar ik geloof je hoor! Jij zal ze heus hebben meegemaakt die zo denken dus ik neem dat van je aan. Of het jaloezie ik weet ik niet. Maar dat zeg ik omdat ik me niet kan voorstellen hoe je jaloers zou kunnen zijn op de keuzes van een ander. (Zowel jaloezie over gescheiden als over niet-gescheiden)

                    Mijn persoonlijke ervaring is de andere kant; mensen die vinden dat je bij de eerste scheet in je relatie al voor jezelf moet kiezen want waar is je zelfrespect en zij zouden dat noooooit meer accepteren door hun ervaring met hun ex. Ze maken je nog net niet uit voor deurmat maar het scheelt niet veel, zeg maar. En dat omdat je sokken koopt voor je man of eens klaagt over dat je man nooit denkt aan luiers kopen, bijv. Dus geen grote issues als respectloosheid (schelden of kleineren) of grote disbalans tussen taken in het gezin waar de ene partner door onder gebukt gaat.
                    Maar ik trek me dat soort opmerken niet zo aan hoor want ik denk dat ze voornamelijk projecteren vanuit hun eigen ervaring en elke (non-) issue al snel als een ongezonde situatie zien. Het zegt mij meer over hoe ongezond hun eigen relatie was dan dat ik het opvat als dat er iets mis is met de mijne. En in dat geval ben ik blij dat zij uit die relatie zijn.

                              iMoeder als hij zich nou daar mee bezig houdt, is dit m’n kans om er stiekem vandoor te gaan.

                              Ja precies dat! Hij hield zich bezig met iemand anders, dus ik had eindelijk even rust. En ondertussen kon ik dus mooi uitzoeken wat mijn rechten waren, financiën etc.
                              Volgens mij vond ik het nog het ergste dat ik (achteraf gezien) tijdens zo'n moment van hun heb opgepast op het kind van de vrouw in kwestie. Ik bedoel, als je het bed in duikt met de partner van iemand, heb dan in ieder geval het fatsoen om een onafhankelijke babysitter in te huren 😝
                              Door haar voelde ik me wel echt verraden, bij hem zuchtte ik alleen maar 🙈

                                  [verwijderd] Zou je de bovenste twee quotes van mij weg willen halen? Die haal ik morgen of zo weer weg. Vind het nu niet erg als mensen het lezen maar wil het niet online laten staan. 🙂

                                  Op de inhoud ga ik morgen even in 😄

                                      Ik zit nu in een relatie waarbij we nog bij elkaar zijn voor de kinderen. En dat is wat mij betreft niet hoe het moet blijven, we zijn in therapie, ik doe mijn best. Maar als we geen kinderen zouden hebben, zou ik allang weg zijn. Dus wat dat betreft zijn we bij elkaar vanwege de kinderen.
                                      Het helpt niet dat ik de scheiding van mijn ouders prima vond, maar ik zelf toch hoop op een andere uitkomst. Ik vind het pijnlijk om te zien dat degene die moeite heeft gedaan niet degene is die een nieuwe liefdevolle relatie heeft gekregen. Ik vind dat moeilijk.
                                      Het lastige is dat we zo lang op overlevingsstand hebben gestaan ivm alle gedoe omtrent de kinderen, de depressie van maxi, de woede van midi, de matheid van mini ivm alle issues omtrent school. Het gaat nu eindelijk beter met ze en ik vind het wel heel lastig om ze dan weer overhoop te schoppen. Dus ik maak momenteel nog de keuze om ervoor te vechten. Maar het is een dun draadje.
                                      Ik denk dat veel mensen die bij elkaar blijven voor de kinderen oprecht hopen dat ze de goede keuze maken. En ik geloof ook wel dat veel onderschatten hoeveel de kinderen ervan meekrijgen. Maar juist in die gevallen waar het niet overduidelijk zwart-wit is, is kiezen ook gewoon kiezen tussen twee kwaden.

                                        [verwijderd] Als de sfeer om de snijden is thuis, of gewoon totaal numb en liefdeloos, voor langere periode, en ten koste van het overal geluk.. waarom zou bij elkaar blijven dan beter zijn? Omdat je ooit belooft hebt samen te blijven? Is die belofte dan belangrijker dan een (emotioneel) veilig thuis voor je kinderen?
                                        Misschien dat schaamte (voor oordelen van anderen, of vanuit religie) , en de angst voor het ni

                                        Dit was bij ons thuis het geval. Mijn ouders zijn bij elkaar gebleven voor de kinderen, en dat was verschrikkelijk. Hun frustraties reageerden ze ook vooral op mij af, beiden kanten. Emotioneel vanuit mijn moeder, fysiek vanuit mijn vader.
                                        Een paar maanden nadat ik het huis uit ben gegaan is de bom gebarsten en zijn ze gescheiden. Dat is ook heel heftig verlopen, vooral voor mijn broertje en ik. Ik ben toen geëmigreerd, mijn broertje is aan de drugs gegaan.
                                        Fun times 🙃
                                        Maar ruim 10 jaar aan opgekropte wrok kwam er uit, en wij waren inmiddels 'volwassen', dus werden niet meer 'beschermd'. Van mijn vader kreeg ik gezeik over hoe hij altijd gedacht heeft dat ze toen ik op de basisschool zat mijn moeder vreemd ging, van mijn moeder kreeg ik gezeik dat ze altijd een hekel heeft gehad aan zijn familie. Ik kreeg complete mappen met alle financiën onder mijn ogen, want ik was er oud genoeg voor. Je moeder heeft geld gejat, je vader heeft het verbruidt..
                                        Terwijl dat allemaal voorkomen had kunnen worden als ze 10 jaar eerder de stekker eruit hadden getrokken en hun irritaties/frustraties/woede niet hadden onderdrukt.
                                        Maar dat kon niet, want buitenwereld. Gescheiden ouders zijn een schande. Alleenstaande, of nog erger, werkende moeders, de horror. Ik herinner me het oordelen over mijn vriendinnetje nog zó goed, alsof die ouders duivelaanbidders waren dat ze hun kinderen zo lieten opgroeien. Die vader woonde maar liefst in een andere wijk van de stad!! De kinderen moesten overblijven omdat die moeder haar carrière belangrijker vond dan lunch verzorgen voor de kinderen!

                                        Mijn moeder kan ook echt niet alleen zijn. Die heeft een man nodig die voor haar zorgt, dus die duikt eens in de zo veel tijd weer relatieplanet op en filtert op het mooiste huis en het juiste pensioenplan van de beschikbare mannen, en dan gaat ze daar weer een paar jaar wonen.
                                        Toen ik mijn vriend leerde kennen vond ze hem ook niet goed genoeg, want hij had geen koophuis, en ik moest maar een rijkere man zoeken. Dat is voor ons inmiddels een running gag geworden: mijn moeder mag mij niet, maar heeft hem al afgewezen zonder hem ooit te ontmoeten. Dat geeft wel aan dat wij bij elkaar horen 😂

                                        [verwijderd] Nee want de periode dat ze ongelukkig was was tijdelijk

                                        Ik denk dat dit ook wel heel belangrijk is. Iedere relatie heeft periodes die slechter zijn, en in dat geval ben ik het ook volledig met je eens dat bij de eerste scheet 'voor jezelf kiezen', complete bullshit is. Er is niks mis met een gezonde dosis doorzettingsvermogen, en ik denk ook dat je het aan jezelf/gezin verplicht bent om in ieder geval te kunnen zeggen dat je het oprecht geprobeerd hebt. En het is ook gewoon heel goed mogelijk dat je er daarna sterker uit komt samen, dus dat is alleen maar goed! Dat lijkt me ook het doel van een langdurige relatie, om samen te groeien.
                                        Maar tegelijkertijd geloof ik ook dat dit wel in balans zal moeten blijven, en je ook eerlijk moet kunnen zeggen dat je het geprobeerd hebt, en het alsnog niet werkt. Er zijn grenzen. Blijf er geen 10 jaar in hangen. Maak de deadline niet afhankelijk van de 18e verjaardag van je kind.

                                        Maar ook het besef dat het ook geen schande is, het is geen falen. Je wil niet weten hoe vaak ik hoor dat mensen in een slechte relatie blijven zitten, doodongelukkig zijn, maar 'ze willen geen alleenstaande moeder zijn'. Echt bitch, ik ben gelukkiger dan jij hoor, gebruik mijn leven niet als voorbeeld van het ergste wat er kan gebeuren alsjeblieft? Want terwijl jij jezelf weer hebt opgesloten onder de douche om te huilen over hoe eenzaam je bent in je huwelijk, zet ik voor de 21e keer Gilmore Girls aan vanaf mijn roze bank en er is geen hond die daar commentaar op heeft 😝

                                              • [verwijderd]

                                              • Bericht #35

                                              Femkes Maar juist in die gevallen waar het niet overduidelijk zwart-wit is, is kiezen ook gewoon kiezen tussen twee kwaden.

                                              Dit denk ik ook.

                                              Ook kan je binnen een gezin verschillende reacties krijgen op eenzelfde situatie. Het ene kind kan er prima mee omgaan, het andere kind raakt beschadigd, weer een ander kind zou het aankunnen maar het komt net verkeerd uit door persoonlijke situaties en ontwikkelingen waardoor het worstelt, en het 4e kind zit daar weer ergens tussen maar trekt er bijv weer heel andere lessen uit voor zichzelf.

                                              Als ik kijk naar mijn eigen gezin; ik denk dat het prima mogelijk is dat mijn zussen en broers anders zouden reageren dan ik op een scheiding. En tussen hen zouden ook weer verschillen zitten. Simpelweg omdat onze karakters, levensfasen, externe situaties en innerlijke ontwikkelingen anders zijn van elkaar.

                                              Dus inderdaad, waar doe je goed aan? Ik denk dat het sowieso onmogelijk oordelen is van buitenaf, maar globaal gezien is het inderdaad in sommige gevallen kiezen tussen twee kwaden. Een zwart-witte situatie zou bijna makkelijker zijn misschien omdat er een duidelijke oorzaak en reden is om te scheiden. (wil ik niet te hard over oordelen hoor dus ik zeg het voorzichtig.)
                                              Voor iedereen is het 100% beter om niet in een huis te wonen waar er sprake is van huiselijk geweld.
                                              Maar is het 100% beter voor iedereen om niet in een huis te wonen waar er voor lange periode weinig liefde is tussen de ouders? Voor sommigen wel, voor anderen niet. 5 gezinsleden, mogelijk 5 verschillende behoeften daarin. Ik kan me voorstellen dat iemand ervoor kiest om te blijven zitten voor nu.

                                              Sterkte trouwens, en een knuffel 🙁 Ik hoop dat er snel verbetering komt in jullie situatie. Linksom of rechtom.

                                                • [verwijderd]

                                                • Bericht #36

                                                CrazyCatLady

                                                Jeetje jouw ouders zijn wel echt eh... chaos. En oordelen over anderen terwijl ze zelf in een super slechte relatie zaten, èn uiteindelijk alsnog zijn gaan scheiden. Hoe dik is die plank voor hun kop? Ik gok een meter of 2?
                                                En ook: schande en schaamte over scheiden maar totaal een schaamte en schande voelen over hun houding, instelling, oordelen en acties tegenover hun eigen kinderen. Hoe kan dat? Waar komt dat vandaan? Hoe is dat mogelijk? Onvoorstelbaar.

                                                CrazyCatLady Ik denk dat dit ook wel heel belangrijk is. Iedere relatie heeft periodes die slechter zijn, en in dat geval ben ik het ook volledig met je eens dat bij de eerste scheet 'voor jezelf kiezen', complete bullshit is. Er is niks mis met een gezonde dosis doorzettingsvermogen, en ik denk ook dat je het aan jezelf/gezin verplicht bent om in ieder geval te kunnen zeggen dat je het oprecht geprobeerd hebt. En het is ook gewoon heel goed mogelijk dat je er daarna sterker uit komt samen, dus dat is alleen maar goed! Dat lijkt me ook het doel van een langdurige relatie, om samen te groeien.
                                                Maar tegelijkertijd geloof ik ook dat dit wel in balans zal moeten blijven, en je ook eerlijk moet kunnen zeggen dat je het geprobeerd hebt, en het alsnog niet werkt. Er zijn grenzen. Blijf er geen 10 jaar in hangen. Maak de deadline niet afhankelijk van de 18e verjaardag van je kind.

                                                Helemaal mee eens ja.

                                                CrazyCatLady Maar ook het besef dat het ook geen schande is, het is geen falen. Je wil niet weten hoe vaak ik hoor dat mensen in een slechte relatie blijven zitten, doodongelukkig zijn, maar 'ze willen geen alleenstaande moeder zijn'. Echt bitch, ik ben gelukkiger dan jij hoor, gebruik mijn leven niet als voorbeeld van het ergste wat er kan gebeuren alsjeblieft? Want terwijl jij jezelf weer hebt opgesloten onder de douche om te huilen over hoe eenzaam je bent in je huwelijk, zet ik voor de 21e keer Gilmore Girls aan vanaf mijn roze bank en er is geen hond die daar commentaar op heeft 😝

                                                Daar zit dan gewoon zoveel onzekerheid in. Onzeker over zichzelf, over hun kunnen, onzeker over hun positie in de maatschappij, binnen hun community (religie, de buurt, (groeps)cultuur). Als je meer geeft om wat anderen van je denken dan om het geluk van jezelf, en het geluk van je kinderen, dan is dat gewoon een hele verdrietige situatie. Als je niet gelooft dat je jezelf gelukkig kan maken maar dat je daarvoor mannetje + vrouwtje + 1 huisje nodig hebt dan is dat gewoon heel sneu. Als buitenstaander voel ik daar eigenlijk vooral medelijden om. ...Maar zou ik in hun 'afreageer-vuurlinie' liggen zoals jij ligt dan zou ik daar denk ik afkeurender op reageren dan nu met medelijden hoor 😅
                                                Tegen een alleenstaande moeder zeggen dat je liever in een kut relatie zit dan zijn wat zij zijn is gewoon van de pot gerukt. Zegt niets over jou maar alles over hun eigen lijden.

                                                        Die hou ik er in 😅
                                                        Tja, ik heb niet bepaald de jackpot gewonnen wanneer het gaat om de familie waar ik in geboren ben. Of mijn ex, wat dat betreft 😝
                                                        Maar het heeft me ook veel gebracht, ik weet wat ik mijn kinderen wil meegeven, wat juist niet, wat ik wil/nodig heb in een relatie, waar mijn grenzen liggen etc etc.. en dat zijn dingen die er wel voor zorgen dat ik vanuit authenticiteit kan leven nu. Klinkt misschien stom, of zweverig of weet ik het, maar dat is wel een van mijn kernwaarden.
                                                        Ik heb geweldige kinderen, de leukste vriend van de wereld, de domste katten die er bestaan, mijn leven is zo slecht nog niet..

                                                        [verwijderd] Hoe is dat mogelijk?

                                                        Maar de buren weten van niks 😝

                                                        [verwijderd] Maar zou ik in hun 'afreageer-vuurlinie' liggen zoals jij ligt dan zou ik daar denk ik afkeurender op reageren dan nu met medelijden hoor 😅

                                                        Ja na de 80e keer was ik er wel klaar mee 🤣
                                                        Ik heb er heel lang ook echt wel begrip voor gehad. Het laatste jaar bij mijn ex was ik ook zo. De relatie was vreselijk, maar alleen zijn, echt niet! Dat kon ik niet hoor!
                                                        Mijn grootste horrorbeeld was ook om een alleenstaande moeder, met uitkering, op een flatje in de wijk met de slechte reputatie te wonen.
                                                        Inmiddels ben ik al 13 jaar precies dat.
                                                        Maar alleenstaande moeder = vrijheid.
                                                        Uitkering = geeft me de ruimte om op mijn eigen tempo weer klaar te zijn voor een baan die bij me past.
                                                        Flatje = tja. Mijn flat is 110m2, ik heb een killeruitzicht, toffe buren en het is thuis.
                                                        Wijk = ik heb alles wat ik nodig heb op max 10 minuten lopen. Het centrum van de wijk heeft in de tijd dat ik hier woon een grondige opknapbeurt gehad, we hebben een hardstikke mooi winkelcentrum, een zwembad, bibliotheek, alle zorgvoorzieningen, alleen tja... je struikelt over de bejaarden 🤣
                                                        De reputatie is echt onterecht.
                                                        En natuurlijk is er heel veel wat ik nog zou willen. Ik wil samenwonen met vriend. Trouwen. Een leuke baan. Een huis kopen, en ik wil in de buurt van een strand wonen.
                                                        Maar er zit ook genoeg ruimte voor groei, en als je kijkt naar waar ik vandaan kwam?
                                                        Want wat ik niet meer heb, is: angst voor mijn partner. Altijd op eieren lopen. Wantrouwen. Eenzaamheid. Het gevoel dat ik niet alles kan uitspreken, of niet mezelf kan zijn.
                                                        Ik heb rust. Ik heb veiligheid. Ik heb vrede en vertrouwen en geleerd wat echte liefde is. En om dat te kunnen delen met mijn kinderen.... Dát is goud.

                                                        Natuurlijk zijn er nuances binnen het idee "bij elkaar blijven voor de kinderen", maar als het idee van een alleenstaande moeder zijn echt het enige is wat je tegen houdt, tja, dan heb je daar vooral jezelf mee. Uiteindelijk houdt niemand dat vol, en dan ben je straks 5 jaar verder, en het enige wat er is veranderd is de hoogte van de huur van een flatje in de wijk met een slechte reputatie hoor 🙈

                                                                Femkes Knuffel voor jou. Wat rot dat jullie elkaar ver zijn kwijt geraakt en het nu zoveel kost om elkaar weer te proberen te vinden. Veel sterkte.🫂

                                                                  [verwijderd] Mijn persoonlijke ervaring is de andere kant; mensen die vinden dat je bij de eerste scheet in je relatie al voor jezelf moet kiezen want waar is je zelfrespect en zij zouden dat noooooit meer accepteren

                                                                  Dat vind ik ook onzin. Niemand is perfect en we maken allemaal fouten. Als je echt jarenlang van alles hebt geprobeerd, maar het zit er echt niet meer in dan vind ik het compleet ander verhaal. Ik zou voor mijzelf ook wel het idee moeten hebben, dat ik alles heb gedaan wat in mijn mogelijkheden ligt voordat ik denk zo keuze zou kunnen maken (ik ga even uit van een relatie zonder fysiek en/of emotioneel geweld).

                                                                  Daarom kan ik nu ook niet zeggen dat het direct einde verhaal is bij een misstap. Ik kan denk ik niet zomaar afscheid nemen van een verder 20-jaar goede relatie t.g.v. een eenmalige fout. Ik denk echter wel dat het heel veel met mij zou doen qua vertrouwen en zelfbeeld. Plus het zou mijn leven en mogelijk dat van de kinderen ook nog op zijn kop zetten. Hij maakt een fout en ik heb geen zin om voor de consequenties daarvan te moeten op draaien. Ik hoef het daarom niet te weten als het eenmalig is. Zalig zijn de onwetenden zeg maar. Het alleen moeten dragen van deze last, zou voor mijn man echt een helse marteling zijn. Hij heeft een zeer goed ontwikkeld schuldgevoel en geweten. Het lijkt mij daarom wel een gepaste straf 🤐.

                                                                      © 2021 Alles voor de Kids.

                                                                      Privacy policy Reglement voor Deelname Mod richtlijnen Doneer