Kijktips NPO.nl
Manque ja het is heel herkenbaar. De frustratie bijvoorbeeld. En niet kunnen wachten voor de operatie.
Maar ook echt heel confronterend. Merk toch dat ik best veel heb weggestopt en in een overleefmodus zat vorig jaar.
Het is heel dubbel, eindelijk het geluk zien in de ogen van je partner en aan de andere kant gaat die oude persoon waar ik verliefd op werd een soort van dood. Die bestaat niet meer. En dat hakte er wel weer ff in.
Ik vond het wel heel fijn dat ook de partner eindelijk goed in beeld was en ook haar kant van het verhaal kon vertellen.
Onderbelicht, ik weet het niet. De wachttijden zijn echt absurd hoog. 2 jaar is niks voor je eerste intake. VUMC heeft daar echt een monopoly positie in. Er komen wel steeds meer ggz instellingen die genderdysforie ook gaan behandelen maar dat gaat nog best moeizaam. Maar daar kan je beter een aparte docu over maken denk ik. Het verhaal ansich was wel goed belicht.
- Bijgewerkt
Miek89 Dankje voor je antwoord. Het lijkt me inderdaad heel dubbel. Rouwen om het verlies van de partner die je dacht te hebben én blij te (moeten?) zijn dat iemand eindelijk echt zichzelf wordt.
Ik vond het erg mooi dat deze docu dit stuk liet zien. Over de transitie zelf, of over het wereldkundig maken van het nieuws, had ik al vaker iets gezien. Maar nog niet dit stuk: de familie, de omgeving, het dagelijkse leven, de partner die ineens allerlei vragen moet beantwoorden voor zichzelf: wat betekent dit voor mijn relatie en voor mijn geaardheid?
Manque ja het is een soort van moeten idd. Ik heb het echt niet zien aankomen, dus het kwam als een totale verrassing. Het is een rouwproces waar je doorheen moet. Ik heb ook heel lang niet kunnen kijken naar man en vrouw die samen op pad waren. En soms komt dat weer heel onverwacht om de hoek kijken. Of de boosheid. Die kon ik niet echt een plek geven. Ik vond het namelijk onredelijk van mezelf om boos te zijn op haar terwijl ik dat echt was. Ik kon dat nergens kwijt voor mijn gevoel. Alle aandacht ging naar haar want het was zo fantastisch dat ze ermee naar buiten kwam en ik was bezig de scherven op te rapen en kijken wat er van over was.
Qua geaardheid, ik merk dat ik dat echt lastig vind. Als gezin gaan we namelijk gewoon samen op pad. En dan merk je echt dat er naar je gekeken wordt of dat ze denken dat ik lesbisch ben. Je 'moet' dan uitleg geven terwijl ik daar lang niet altijd zin in heb.
Mijn familie heeft er heel veel moeite mee. Die accepteren het ook niet. Dus dat is soms flink schipperen 
[verwijderd]
Miek89 Heftig hoor! Ook het hebben van heftige emoties, die je dan voor je gevoel eigenlijk niet màg hebben, zoals die boosheid die je beschrijft. Ik snap dat je die boosheid onredelijk vond. Emoties zíjn ook lang niet altijd redelijk. Dat betekent echter niet dat ze er niet mogen zijn of onderdrukt moeten worden. Dit is echt wen situatie waar ik mij geeneens een voorstelling van wìl maken, dat die mij zou overkomen, omdat ik gewoon echt niet zou weten waar ik zou moeten beginnen.
[verwijderd] ik heb het van me af weten te schrijven. Dat hielp bij mij heel erg. Paar weken terug weer eens gelezen en ik moest echt huilen dat ik het las 
terugkijkend begrijp ik eerlijk gezegd ook echt niet hoe ik hier doorheen ben gekomen 
Daar is ook geen voorstelling van te maken. Maar beter ook 
en in combinatie met die zwangerschapshormonen was dat ook niet echt te doen. 't was een rot jaar afgezien van de geboorte van de jongste dan.
- Bijgewerkt
The Good Terrorist
https://www.npostart.nl/2doc/06-11-2019/VPWON_1240455
Jason W., een vooraanstaand lid uit de Nederlandse terreurcel, spreekt zich uit over zijn tijd bij de Hofstadgroep. Kan iemand echt deradicaliseren?
Een documentaire die het verhaal vertelt van Jason W., in een wat breder kader waarbinnen de vraag gesteld wordt wat nu eigenlijk radicalisering is.
Jason en ik hebben het er veel over gehad: over het geloof, over filosofisch verdwaald zijn, over het prangende gevoel dat kunt hebben - eigenlijk een gevoel van noodzaak - om je leven een hoger doel te geven.
Het is een bijzondere tijd geweest die me altijd bij zal blijven. Praten met Jason, en met andere gedetineerden wat dat betreft, heeft me meer geleerd dan ik ooit had kunnen vermoeden toen ik aan mijn werk als docent binnen de PI begon.
Wat ik mooi vind aan deze documentaire, is dat je als kijker maar minimaal meegenomen wordt in de gedachtenwereld van "de terrorist". Dat lijkt me een verstandige keuze, voordat er weer heel veel conclusies getrokken worden. Wat ik opmerkelijk vond, was de zeer sceptische toon van de geïnterviewden aan het einde. Noem mij naïef, maar ik denk niet dat die terecht is.
- Bijgewerkt
Vulpen Dat is het ook! Er was eerder ook al een documentaire over hem en zijn broer uitgekomen, Jason en Jermaine. Die docu ging over hun jeugd en de weg naar religieus radicalisme. Die vond ik niet zo geweldig... het is vooral de wijlen Jermaine die daar aan het woord is, behoorlijk extremistisch en met een raar soort nep-Marrokaans accent (de jongens zijn half NL, half Amerikaans).
Maar deze documentaire is voor mij persoonlijk wat specialer, want Jason is zelf uitgebreid aan het woord. En ook omdat je mijn collega's en werkplek ziet. Zo'n inkijkje kun je niet altijd geven en je kunt het er ook niet altijd uitgebreid over hebben met anderen.
- Bijgewerkt
Dankje voor de tip @Manque, ik heb een aantal jaar stage en vrijwillig werk gedaan bij een stichting wiens eigenaresse haar zusje daar vast heeft gezeten als lid van de Hofstadgroep. Ik zal geen namen noemen maar waarschijnlijk gaat er wel een belletje rinkelen. Heb er toen veel (negatieve) verhalen over gehoord. Ook wat het met de moeder van haar deed, die zag en sprak ik wekelijks. Heeft toch veel indruk gemaakt realiseer ik mij nu.
- Bijgewerkt
Hooyo-shimbir Het is ook een heel beladen onderwerp, snap wel dat het indruk gemaakt heeft.
Ik vind het ook nog steeds een heel lastig fenomeen.
De Monitor: boer en beleid
https://www.npostart.nl/de-monitor/17-11-2019/KN_1710574
Interessant en actueel: verschillende boeren aan het woord over het (stikstof)beleid, kringlooplandbouw en innovatie.
Je zal het maar hebben. Afgelopen woensdag ging het over Leonie. Een vrouw die ik ook op instagram volg en ernstige lipoedeem heeft.
Wie heeft er ook naar De Villamoord gekeken? Echt heel interessant en bizar, zo benieuwd of de zaak heropend gaat worden.
Net een Australische film gekeken, gebaseerd op een echt verhaal. Lion, echt een aanrader. Gaat over een jongeman die op 5 jarige leeftijd is geadopteerd vanuit India en opzoek gaat naar zijn moeder en broer/zus. Aan de hand van herinneringen en destijds Google earth.
- Bijgewerkt
Ik weet niet wat dat is, maar altijd als ik ziek ben wil ik hele langzame, oudelullen-tv kijken. En dus keek ik de afgelopen dagen een paar seizoenen van Hier zijn de Van Rossums.
Nu heb ik sowieso een zwak voor Maarten van Rossum, maar wanneer hij samen met zijn broer en zus is vind ik het echt genieten. Ik hou van architectuur, geschiedenis, kunst en cultuur én van gemopper en gezeik. En uiteraard van het schuldbewuste gezicht van Sis elke keer dat ze (buiten beeld) door de producer wordt aangesproken op haar sigaret, welke ze de rest van de scene met grote moeite buiten beeld probeert te houden.
https://www.npostart.nl/hier-zijn-de-van-rossems/VPWON_1246431