Soturi Wat een moeilijke tijd is dat hè. Ik kan je wel vertellen dat voor mij de dagen voordat ik het ging vertellen echt het ergste waren. Daarna heerste bij mij de opluchting en werd het voor andere mensen moeilijk (ex, zijn moeder, zussen etc). Maar ik snap dat je je daar nu niet op kunt focussen. Dat kon ik destijds namelijk ook niet.
Ik snap dus helemaal dat je het niet te lang voor je uit wil schuiven. Heel de feestdagen over is inderdaad wel erg lang om nog mooi weer te spelen.
iMoeder Ik kan je wel vertellen dat voor mij de dagen voordat ik het ging vertellen echt het ergste waren.
Ik vond zelf de eerste week alleen zijn het moeilijkste, de enorme onzekerheid of ik het wel aan kon, moest ik niet alsnog mijn ex bellen om terug te komen, was het wel echt zo erg, en echt erger dan het alleen te moeten doen?
Dus tipje @Soturi: ga jezelf op dat moment lekker verwennen. Het eerste wat ik gedaan heb was een nieuw dekbedovertrek kopen, eentje waar mijn ex nooit onder had geslapen en helemaal alleen van mij was. Eten koken wat mijn ex niet luste. Heel hard muziek draaien. Gewoon simpele dingen die de focus verschoven naar vrijheid in plaats van de angst. Iedere dag wordt het een stapje makkelijker, dus neem het per dag.
En als het je even te veel wordt, je hebt mijn nummer dus je mag ook altijd appen!
Wat een spannende situatie zo, maar ik sluit mij volledig aan bij de andere dames, jij kunt het! Niet alles gaat makkelijk zijn, maar jij gaat hier goed doorheen komen 
Wat een sterk en wijs besluit. Ik sluit me aan bij de anderen, jij gaat dit zo goed doen. Het zal zeker niet makkelijk zijn en je zal een nieuwe modus vivandi moeten vinden, maar ik twijfel er niet aan dat je dit gaat kunnen. Je doet het nu ook al alleen. Ik denk dat de angst voor het onbekende het grootst is, als je daar eenmaal doorheen bent zal je je bevrijd en lichter voelen 
Wat een moeilijke maar ook dappere beslissing tegelijkertijd. Voor jezelf kiezen en je eigen geluk zeker wanneer er kinderen in het spel zijn is gewoon zwaar. Maar juist voor jullie kinderen is het belangrijk om voor je eigen geluk te kiezen. Heel veel sterkte.
Je hebt nu definitief voor jezelf besloten dat dit niet meer gaat. Dan moet je het inderdaad zo snel mogelijk gaan bespreken. Want echt, er is nooit een goed moment!! Ontzettend dapper dat je nu toch voor jezelf kiest. En ja, het is even eng, verdrietig en moeilijk in het begin, maar ook een opluchting! Want dan sta je aan het begin van een nieuw in te vullen leven zoals jij dat zelf wilt. Heel veel sterkte en ook mij kun je berichten als je ergens mee zit in dit proces.
Ik heb niks nuttigs te zeggen, maar wil je toch een dikke knuffel geven en zeggen dat je hier altijd mag spuien
Is er met je begeleider nu een soort plan van aanpak afgesproken? Of hoe zie je het voor je allemaal?
Vandaag ben ik met mijn begeleider (zij gaat eigenlijk altijd mee op mijn verzoek, is makkelijker) weer bij mijn psycholoog geweest. Daar verteld dat ik echt zeker weet dat ik de knoop ga doorhakken. Alleen dat ik nog niet weet hoe en wanneer.
Daar hebben mijn begeleider en ik afgesproken dat ik donderdag naar het hoofdkantoor van de begeleidingsorganisatie kom voor wat praktisch uitzoekwerk. Zodat ik daar sowieso meer de ruimte voel om hardop te denken. Thuis ben ik altijd alert op wat hij wel en niet oppikt.
Nu is mijn hoofd echt nog chaos. Wat zorgt dat ik de knoop niet daadwerkelijk door durf te hakken. Omdat ik de gevolgen van welke keuze niet goed kan overzien. En ik voor mezelf duidelijk wil hebben wat wel en niet realistisch is om mijn poot bij stijf te houden omdat ik me anders makkelijk laat overrulen.
Mijn begeleidster (en psycholoog en andere begeleidster die zich meer op hem richt) zijn er uiteraard ook nog en grijpen wel in als het moet. Maar we moeten erg alert zijn op hoe het aan te pakken. Want bij een verkeerde aanpak zal hij helemaal afwijzend staan tegenover de (huidige) hulpverlening.
Dan zitten we wel op zo’n punt dat er voor hem het verplichte kader komt kijken. Maar dat zal het allemaal niet makkelijker maken voor mij. Dus als er nog opties zijn om hem nog enigszins meewerkend te hebben, op z’n minst voor de regelzaken rondom de kinderen, dan zoek ik die liever wat dieper uit en pak het goed overdacht aan.
Daarnaast kan ik hem nu nog een soort van tolereren in huis. Met wat pech, als hij zijn kont volledig in de krib gooit, straks niet meer. Dus als de knoop door is, wil ik niet langer dan nodig nog samen een huishouden delen.
Wat een dappere beslissing heb je gemaakt.
Het gaat je zeker veel geven. Jij kunt dit absoluut, je doet het nu ook vaak alleen. Heb vertrouwen in je zelf dan gaat het uiteindelijk helemaal goed komen.
[verwijderd] We zijn er nog niet. We hebben nu vooral gekeken naar hoe het ouderschapsplan eruit zou kunnen zien als het volledig aan mij lag. Zelfs daar nog niet klaar mee.
Ik heb zojuist definitief besloten om de knoop na de feestdagen door te hakken.
Maar voor 28 januari. Dan is er een feestje met mijn familie en ik heb heel sterk in mijn hoofd zitten dat we daar niet meer als stel heen gaan.
Dan wil ik ook wat speling voor de ergste emoties om te zakken. Dus ik gok dat ik het ergens rond de 14e wil gaan vertellen. Lang genoeg om de draad weer op te pakken na de feestdagen. Ruim genoeg om niet vol emoties op dat feestje te staan (hoop ik)
Soturi spannende tijden.... Heeft hij iets door, of komt het straks voor hem als een verrassing? Het lijkt me voor jou wel fijn dat je nu een datum in je hoofd hebt.
Rietjesbeker Dat vind ik een lastige. We hebben wel eens samen gepraat dat we beide niet wisten of we nog toekomst zagen in de relatie. Maar op het moment van dat gesprek, wilden we er allebei nog voor vechten. We erkenden ook allebei dat we dan niet op deze voet verder moesten gaan.
Ik stelde relatietherapie voor. Daar stond hij wel voor open. Maar dat is nog niet van de grond gekomen. Mede omdat ik het nu vertik om dat in gang te gaan zetten. Omdat ik alles regel. En ik wil dat als hij ervoor gaat, hij er ook echt voor wíl gaan en niet omdat hij denkt dat ik dat nodig heb.
Nouja, inmiddels heb ik de knoop dus doorgehakt en voel ik zelf steeds minder voor relatietherapie überhaupt. Als in dat het de relatie zou moeten redden. Hooguit zodat we met en over de kinderen zo normaal mogelijk tegen elkaar kunnen doen.
Dus als antwoord op je vraag: Ik denk niet dat het hem echt uit de lucht zal komen vallen als ik aangeef niet door te willen. Maar of hij echt door heeft dat ik nu op dit punt zit, is een tweede vraag.
[verwijderd] Heb je voor jezelf al duidelijk hoe als je het verteld hebt. Ga jij weg uit het huis of hij? Nogmaals heel veel sterkte ook of misschien juist wel tijdens de feestdagen.
Nee, dat is mijn grootste struikelblok op dit moment.
Als het aan mij ligt, blijf ik hier met de kinderen. We hebben sociale huur, dus van uitkopen is geen sprake. We staan beide op het huurcontract, dus op dat gebied zal het ook weinig praktische problemen opleveren.
Maar de omgang met de kinderen, dat gaat denk ik een struikelblok worden.
Ik verwacht dat hij denkt dat de kinderen het beste af zijn met hun hoofdverblijf bij hem. De hulpverlening en ik hebben daar een andere mening over. Dat zal, verwacht ik, weerstand bij hem gaan opleveren, waardoor hij overal weerstand gaat bieden. Dus ook met wie er hier in dit huis blijft.
Maar ik verwacht ook dat hij weinig moeite zal doen om iets anders te vinden. Zelfs als hij verder prima meewerkt.
