En ik ben bang!
Af en toe heb ik hier al genoemd dat de relatie hier niet lekker ging en dat ik twijfelde over uit elkaar gaan. Hoe zeker ik soms wellicht leek, zat er altijd die ontkenningsfase nog. Die dacht of hoopte dat het allemaal nog goed zou komen.
Vanmorgen had ik toen mijn begeleidster er was een paniekaanval. Voor mij is dat een heel ding, want mijn emoties, zeker verdriet, angst en boosheid, zitten altijd enorm vast en zie je (bijna) niet aan de buitenkant. Ook eerdere paniekaanvallen zijn van de buitenkant nooit echt zichtbaar geweest. Maar deze was dat wel.
De paniekaanval werd getriggerd doordat ik uit de ontkenning kom dat we er samen uit gaan komen.
Ik moet hem nog vertellen dat we uit elkaar gaan. Omdat komend weekend en het weekend erop in het teken staan van Sinterklaas en van de verjaardag van V, til ik het daar waarschijnlijk nog overheen. Maar mijn plan om het over alle feestdagen te gaan tillen, dat ga ik niet meer kunnen volhouden denk ik.
Ik ben bang. Ik heb geen idee hoe hij gaat reageren, hoe goed we een plan kunnen bedenken wat betreft de kinderen. Hoe alles überhaupt gaat lopen.
Mijn psycholoog noemde het de laatste keer al, wat ik zelf eigenlijk ook wel wist. Maar ik heb er nog nooit alleen voor gestaan en dat maakt het ook doodeng. En dan zijn er nog kinderen in het spel nu.
(Onderstaande haal ik later weer weg)
Vanuit mijn (onveilige) situatie bij mijn ouders, heb ik voor net geen 4 maanden in crisisopname gezeten op de volwassen open afdeling psychiatrie. Vanuit daar ben ik op groepen gaan wonen, want terug naar mijn ouders was geen optie en op mezelf ook nog niet.
Op de tweede groep waar ik heb gezeten, leerde ik mijn vriend kennen, waarna we vrij snel een relatie kregen.
Vanuit de groep zijn we gelijk samen op onszelf gegaan.
