De knoop is (bijna) door

iMoeder We hebben nog niet echt een plan van aanpak. Ik denk dat we dat ergens deze week gaan doen, in ieder geval voor een deel.

Vandaag ben ik met mijn begeleider (zij gaat eigenlijk altijd mee op mijn verzoek, is makkelijker) weer bij mijn psycholoog geweest. Daar verteld dat ik echt zeker weet dat ik de knoop ga doorhakken. Alleen dat ik nog niet weet hoe en wanneer.

Daar hebben mijn begeleider en ik afgesproken dat ik donderdag naar het hoofdkantoor van de begeleidingsorganisatie kom voor wat praktisch uitzoekwerk. Zodat ik daar sowieso meer de ruimte voel om hardop te denken. Thuis ben ik altijd alert op wat hij wel en niet oppikt.

Nu is mijn hoofd echt nog chaos. Wat zorgt dat ik de knoop niet daadwerkelijk door durf te hakken. Omdat ik de gevolgen van welke keuze niet goed kan overzien. En ik voor mezelf duidelijk wil hebben wat wel en niet realistisch is om mijn poot bij stijf te houden omdat ik me anders makkelijk laat overrulen.

Mijn begeleidster (en psycholoog en andere begeleidster die zich meer op hem richt) zijn er uiteraard ook nog en grijpen wel in als het moet. Maar we moeten erg alert zijn op hoe het aan te pakken. Want bij een verkeerde aanpak zal hij helemaal afwijzend staan tegenover de (huidige) hulpverlening.
Dan zitten we wel op zo’n punt dat er voor hem het verplichte kader komt kijken. Maar dat zal het allemaal niet makkelijker maken voor mij. Dus als er nog opties zijn om hem nog enigszins meewerkend te hebben, op z’n minst voor de regelzaken rondom de kinderen, dan zoek ik die liever wat dieper uit en pak het goed overdacht aan.

Daarnaast kan ik hem nu nog een soort van tolereren in huis. Met wat pech, als hij zijn kont volledig in de krib gooit, straks niet meer. Dus als de knoop door is, wil ik niet langer dan nodig nog samen een huishouden delen.

Tantetil Nee, helaas niet

[verwijderd] We zijn er nog niet. We hebben nu vooral gekeken naar hoe het ouderschapsplan eruit zou kunnen zien als het volledig aan mij lag. Zelfs daar nog niet klaar mee.

Rietjesbeker Dat vind ik een lastige. We hebben wel eens samen gepraat dat we beide niet wisten of we nog toekomst zagen in de relatie. Maar op het moment van dat gesprek, wilden we er allebei nog voor vechten. We erkenden ook allebei dat we dan niet op deze voet verder moesten gaan.

Ik stelde relatietherapie voor. Daar stond hij wel voor open. Maar dat is nog niet van de grond gekomen. Mede omdat ik het nu vertik om dat in gang te gaan zetten. Omdat ik alles regel. En ik wil dat als hij ervoor gaat, hij er ook echt voor wíl gaan en niet omdat hij denkt dat ik dat nodig heb.
Nouja, inmiddels heb ik de knoop dus doorgehakt en voel ik zelf steeds minder voor relatietherapie überhaupt. Als in dat het de relatie zou moeten redden. Hooguit zodat we met en over de kinderen zo normaal mogelijk tegen elkaar kunnen doen.

Dus als antwoord op je vraag: Ik denk niet dat het hem echt uit de lucht zal komen vallen als ik aangeef niet door te willen. Maar of hij echt door heeft dat ik nu op dit punt zit, is een tweede vraag.

[verwijderd] Heb je voor jezelf al duidelijk hoe als je het verteld hebt. Ga jij weg uit het huis of hij? Nogmaals heel veel sterkte ook of misschien juist wel tijdens de feestdagen.

Nee, dat is mijn grootste struikelblok op dit moment.
Als het aan mij ligt, blijf ik hier met de kinderen. We hebben sociale huur, dus van uitkopen is geen sprake. We staan beide op het huurcontract, dus op dat gebied zal het ook weinig praktische problemen opleveren.
Maar de omgang met de kinderen, dat gaat denk ik een struikelblok worden.
Ik verwacht dat hij denkt dat de kinderen het beste af zijn met hun hoofdverblijf bij hem. De hulpverlening en ik hebben daar een andere mening over. Dat zal, verwacht ik, weerstand bij hem gaan opleveren, waardoor hij overal weerstand gaat bieden. Dus ook met wie er hier in dit huis blijft.
Maar ik verwacht ook dat hij weinig moeite zal doen om iets anders te vinden. Zelfs als hij verder prima meewerkt.

[verwijderd] Ja. We hebben ons allebei sowieso ingeschreven vanaf het begin al bij de woningbouw vanwege de inschrijftijd. En om die reden na verhuizing ook weer opnieuw ingeschreven.

Het enige nadeel is dat we in de tussentijd verhuisd zijn van regio, vlak na de geboorte van de oudste. Ze gaan hier naar de peuters/opvang, de oudste staat hier bij een school ingeschreven. De hulpverlening die er is, is voor deze regio. Hoewel dat allemaal wel vervangbaar is, zou het fijn zijn als dat niet hoeft. Qua peuters/opvang/school voor de kinderen zodat er zo min mogelijk verandert voor ze.
Qua hulpverlening voor mij vind ik het enorm moeilijk om mensen toe te laten. Dus andere mensen sta ik niet echt om te springen.

De woningbouw via waar we nu huren, werkt met loting. Dus als ik toch zelf wat anders moet, ga ik het daarop gokken.
Er wordt binnenkort gebouwd op een veldje om de hoek. Nu weet ik even niet of de woningen al vergeven zijn. Maar anders kan ik (of hij) daar nog op gaan proberen.

Maar sowieso hoop ik dat ik met de kinderen niet hoef te verhuizen. Omdat verhuizen an sich al zo’n gedoe is.

Zoals het er nu uitziet, ga ik het hem vrijdag 13 januari vertellen. Dat moment heb ik net met mijn begeleidster geprikt. Zodat beide begeleiders genoeg ruimte hebben in de agenda, mocht het nodig zijn.

Hoe ik het hem ga vertellen, weet ik nog niet. Deze week zijn er nog twee gesprekken die me ieder op hun eigen manier gaan helpen om daar een plan voor te bedenken.
Donderdagmorgen met beide begeleiders, mijn psycholoog en degene van de gemeente die de indicatie verstrekt. Dit zal helaas geen oh-alles-loopt-wel-dus-hier-is-jullie-indicatie-voor-de-volgende-periode gesprek zijn. Maar eerder een noodalarm. Dat het in het belang van de kinderen zo niet verder kan. Niet een gesprek waar ik naar uitkijk dus. Ook al weet ik precies hoe de hulpverlening erover denkt en ik het met ze eens ben. Dat er bij mij ook aandachtspunten zijn, waarmee ik met de hulpverlening aan de slag wil om dat aan te pakken zodra we uit elkaar zijn. Want de dingen die bij mij liggen, kennen of hun oorzaak, of worden versterkt door de houding van mijn nu nog vriend. De dingen die er los van staan, zijn wellicht of geen probleem meer omdat ik ruimte heb in mijn hoofd om die op te vangen doordat de stress rondom mijn vriend en de kinderen wegvalt. Of zijn wat kleine dingen die met wat discipline en schema’s op te vangen zijn. De hulpverlening ziet dat net zo.

De dingen die bij hem liggen, zijn exact de dingen waarom ik niet verder wil met de relatie.

De hulpverleners van het gesprek weten allemaal dat ik van plan ben de relatie te verbreken. Alleen mijn vriend weet het nog niet. De hulpverleners en ik hebben ook heel duidelijk afgesproken dat er nog geen woord gerept wordt over het uit elkaar gaan tijdens dat gesprek.

Ik vraag me af hoe dat gesprek gaat verlopen en ben er bloednerveus voor. De kans is namelijk groot dat hij zijn problemen niet ziet. De dingen die niet lopen linksom of rechtsom bij mij gaat leggen en in de weerstand gaat tegen de hulpverlening omdat ze in zijn beleving zeuren, want hij vindt dat hij het prima doet.

Wat hij (nog) niet weet, is dat zodra hij zich gaat onttrekken uit de hulpverlening, welke nu nog in vrijwillig kader is, dit omgezet gaat worden in een verplicht kader. Dat zou op dit punt overigens ook voor mij gelden. Maar goed, ik ben toch niet van plan de hulpverlening te gaan weigeren. Ik weet dondersgoed dat ik ze op dit punt nodig heb. Dat mijn kinderen het nodig hebben dat ik dit aan blijf houden. En ik weet ook dat het beeld van de hulpverlening in dezelfde lijn ligt als mijn beeld van de situatie. En ik weet dat de hulpverlening weet dat ik dit inzicht heb.

Het tweede gesprek gaat vrijdagmorgen zijn. Die is met mijn begeleidster en de directrice van de organisatie die ons begeleidt. De tweede heeft ook op persoonlijk vlak ervaring met uit elkaar gaan. Dus zij heeft misschien nog wel dingen die wijsheid zijn om mee te nemen in het proces.

Dus die gesprekken zullen ieder op hun eigen manier wel bepalend gaan zijn voor hoe ik het ga aanpakken

Zonnebloem

Ik vind het heel fijn dit te lezen!

Niet dat ik de rest van de reacties niet fijn vind overigens. Ze zijn ieder op hun eigen manier helpend. Maar dit is wel even een boost die ik kan gebruiken.