Vandaag ben ik met mijn begeleider (zij gaat eigenlijk altijd mee op mijn verzoek, is makkelijker) weer bij mijn psycholoog geweest. Daar verteld dat ik echt zeker weet dat ik de knoop ga doorhakken. Alleen dat ik nog niet weet hoe en wanneer.
Daar hebben mijn begeleider en ik afgesproken dat ik donderdag naar het hoofdkantoor van de begeleidingsorganisatie kom voor wat praktisch uitzoekwerk. Zodat ik daar sowieso meer de ruimte voel om hardop te denken. Thuis ben ik altijd alert op wat hij wel en niet oppikt.
Nu is mijn hoofd echt nog chaos. Wat zorgt dat ik de knoop niet daadwerkelijk door durf te hakken. Omdat ik de gevolgen van welke keuze niet goed kan overzien. En ik voor mezelf duidelijk wil hebben wat wel en niet realistisch is om mijn poot bij stijf te houden omdat ik me anders makkelijk laat overrulen.
Mijn begeleidster (en psycholoog en andere begeleidster die zich meer op hem richt) zijn er uiteraard ook nog en grijpen wel in als het moet. Maar we moeten erg alert zijn op hoe het aan te pakken. Want bij een verkeerde aanpak zal hij helemaal afwijzend staan tegenover de (huidige) hulpverlening.
Dan zitten we wel op zo’n punt dat er voor hem het verplichte kader komt kijken. Maar dat zal het allemaal niet makkelijker maken voor mij. Dus als er nog opties zijn om hem nog enigszins meewerkend te hebben, op z’n minst voor de regelzaken rondom de kinderen, dan zoek ik die liever wat dieper uit en pak het goed overdacht aan.
Daarnaast kan ik hem nu nog een soort van tolereren in huis. Met wat pech, als hij zijn kont volledig in de krib gooit, straks niet meer. Dus als de knoop door is, wil ik niet langer dan nodig nog samen een huishouden delen.
