Prepuberteit? Dochter (8) maakt drama om àlles

Leuk om te lezen allemaal. Twee dochters hier en de oudste doet ook een stervende zwaan na en zegt Nee op vragen. Commando's werken voor haar beter. Dochter twee kan niet met commando's omgaan en heeft meer uitleg nodig. En echt waar als ik weer eens niet oplet, ze verwar en het omgekeerd doe heb ik een obstinaat kind. Als voorbeeld hier dus school( toen we dat nog hadden) D: Doe je schoenen aan. T: Wil je je schoenen aan doen alsjeblieft, je hebt zo school. En beide gaan dan doen wat ik vraag.

@Nescio Ik zou ook even in gesprek gaan. Afspraken maken en haar daar aan houden. En dan dus stand negeer voor jezelf. En als ze hier willen zwelgen in zelfmedelijden mogen ze dat op hun kamer doen. Ik heb geen zin dat iedereen zijn humeur beïnvloedt wordt. Sterkte

[verwijderd] Ja dat klopt ook wel. Ik heb alleen ervaring met een peuter natuurlijk

[verwijderd] maar ik zeg ook nee hè? Ik gebruik de nee alleen niet als standaard antwoord en los dingen ook op dmv humor. En als ik nee zeg is er geen enkele ruimte tot discussie. Mensen vinden mij juist altijd erg duidelijk en streng, maar N krijgt wel de ruimte die hij nodig heeft.

Ik ben het eigenlijk met zowel @Ysabella als @[verwijderd] eens. En volgens mij hoeft daar niet zoveel verschil in te zitten. Als de kinderen tafel moeten dekken, zeg ik zelfs alleen maar: tijd voor taakjes. Niet meer, niet minder. Soms beginnen ze dan een heel drama, maar daar ben ik dan heel kort in. Niet meehelpen betekent meteen naar bed. Dus daar volg ik redelijk de lijn van heel strak en niet vragen. Maar als het gaat om opruimen, dan zal ik dat meestal eerst vragen en uitleggen waarom. Beetje afhankelijk van de gehele situatie en sfeer. En ik ga er inderdaad vanuit dat hoe groter het kind, hoe meer ze snappen wanneer iets een vraag is en wanneer het eigenlijk gewoon een vriendelijke order is.

Maar terugkomen op @Nescio , mijn oudste heeft dit nogal en het betekent meestal dat hij eigenlijk niet lekker in zijn vel zitten. Hij is momenteel extra zenuwachtig voor de proefwerkweek en daarom stuiteren zijn emoties alle kanten op en in de moeilijke momenten ziet hij de wereld al geheel instorten. Hij heeft dat van mij en ik kader het heel duidelijk. Ik rem hem soms heel streng omdat hij anders in zijn hoofd helemaal van het pad gaat en zijn gedrag dat dan volgt.

[verwijderd]

[verwijderd] Voor een jong kind wel, maar een ouder kind kan op een gegeven moment best snappen dat een vraag eigenlijk een opdracht is, maar dan verpakt in een beleefde vorm. Als docent zei ik ook regelmatig dingen als: "pakken jullie allemaal je boeken erbij?" Dan is nee zeggen eigenlijk ook geen optie.

Zo zie ik het idd. Natuurlijk mag ze wel eens nee zeggen, ze mag sommige dingen ook even uitstellen en dat zeg ik er dan vaak ook even bij, het hoeft niet nu meteen, het mag straks ook. Voor een peuter/ kleuter werkt het ook nog niet echt natuurlijk, maar zoals de dochter van @Nescio is het een mooie leeftijd om te leren dat een vraag niet altijd ook echt een vraag is maar een opdracht. Ook heeft zij de leeftijd dat je mag verwachten dat ze thuis helpt met kleine taakjes zoals de tafel dekken/afruimen of gewoon uit bed komen zodra dat gevraagd wordt zonder dat het elke keer een drama is. Ik zie het als leren dat je elkaar kan helpen al zou je het soms liever niet doen of heb je er eigenijk geen zin in. Dat je in een gezin niet alleen de lusten maar ook de lasten deelt.

Cactusje ja ik zei eerder ook al dat er verschil zit tussen een peuter en een 8jarige.

Nescio
Ja dat heb je ook nog, tussen mijn dochters zit 8 jaar. Soms vindt de oudste het wel moeilijk dat er verschil in aanpak zit. Dan leg ik haar uit dat haar zusje 5 is en een totaal ander karakter heeft en dus anders aangepakt wordt. Ik zeg dan ook dat ik weet dat het soms oneerlijk lijkt, maar dat zij weer vrijheden heeft en dingen mag wat haar zusje niet mag. Sommige dingen zijn op leeftijd gebaseerd en andere op karakter.

Cactusje haha, herkenbaar

Nescio 'ze mag niet zoals mij worden, ik gun haar zorgenvrij opgroeien!' maar dat is natuurlijk niet realistisch en wie weet werk ik het zo wel in de hand?

Je kan niet voorkomen dat je kinderen in bepaalde opzichten niet op je lijken en weet je dat is helemaal niet erg. Ik weet zeker dat ze de handvaten van jou meekrijgt die ze nodig heeft, twijfel daar niet over.
Je werkt helemaal niks in de hand, soms lopen de dingen gewoon even niet lekker en moet je opzoek naar een andere manier. Gun jezelf ook de tijd.

[verwijderd] Volgens mij liggen onze opvoedingen erg ver uit elkaar inderdaad, haha

Ik vind dit echt grappig om te lezen omdat ik juist altijd het idee heb dat de opvoeding van jou en @Ysabella best hetzelfde is, allebei heel consequent. Als ik mijn kinderen vraag om iets te doen en ze willen niet doe ik het of zelf of ik ga mopperen

Nescio Ik vind dit heel plausibel klinken. Je kunt dan kiezen tussen minder van haar vragen en met haar praten over waar ze mee zit, of juist duidelijkheid blijven hanteren en regels in stand houden zodat ze daar in elk geval niet over hoeft te piekeren. Of iets ertussenin

Vulpen ik denk ook dat we beide erg consequent zijn en in dat opzicht de opvoeding erg op elkaar lijkt, alleen is de communicatie naar onze kinderen hoogstwaarschijnlijk totaal anders.

Ysabella Maar de communicatie naar Robbie is natuurlijk sowieso anders dan naar de gemiddelde peuter, echt op hem toegespits.

Nescio ze wordt natuurlijk deels als jij. En dat is prima om te hebben. Je focust nu op het negatieve ervan, maar dat is het niet perse. Bij mij is het bijvoorbeeld dat ik me heel snel zorgen kan maken. Een collega noemde het laatst catastrofaal denken. Alles wat mis kan gaan, zal ik mij vast misgaan. Dat is natuurlijk niet behulpzaam. Maar ik heb daardoor de neiging om zaken goed na te kijken en te plannen. En dat is, tot een bepaalde grens, juist hartstikke goed. Dus daar leg ik steeds meer de focus op. Daarnaast daag ik mezelf uit, wat zou er echt gebeuren als alles misgaat? Hoe onoplosbaar is het dan? Dat valt meestal erg mee.
Dat zijn technieken die ik ook bij mijn zoon gebruik. Hoe erg is het echt? En wat voor invloed heb jij? En daarnaast ook gewoon stop zeggen. Als ik merk dat hij te ver gaat, gewoon letterlijk stop zeggen en hem uit dat moment halen. Daar hebben we ook afspraken over, soms laat ik hem even met rust zodat hij juist ruimte krijgt. Dan luistert hij een luisterboek of gaat hij even gamen. Maar ik stuur hem dus ook wel eens weg als zijn gedrag iedereen raakt, liefdevol, maar duidelijk. Ik geef dan ook aan wat ik zie en zeg dat hij even naar de wc moet of even moet uitrusten of dergelijke.