Je kunt ook zeggen: Ik had graag dat je de borden pakt. En dan de tafel dekt.
Maar ik vermoed zomaar dat hoe je ook iets zegt of vraagt het sowieso drama was geweest. 
Prepuberteit? Dochter (8) maakt drama om àlles
[verwijderd]
Ysabella Commanderen en zeggen wat er moet gebeuren zijn imo 2 verschillende dingen. Ik ben zelf van mening dat teveel vrijheid een (klein) kind teveel verwarring geeft. Ruimte voor discussie is niet altijd goed want de ruimte is er niet altijd. Resultaat is dan een gefrustreerd kind.
Ik denk ook dat er verschil zit in een peuter en een 8 jarige die een taak moet doen.
Zuremat precies. Ik heb destijds ook bedacht -toen ik besefte dat Nathan ging kruipen en het opvoeden echt begon- wat ik zelf fijn vind als mens: hoe wil ik zelf aangesproken worden? En dat is een beetje mijn leidraad in het opvoeden. Althans dat probeer ik en tot nu toe werkt dat inderdaad het beste hier thuis. Mijn kind heeft uitleg nodig een nee volstaat niet en terecht, als mijn man de hele dag alleen nee zou zeggen zou ik ook knettergek worden.
[verwijderd] ik geef mijn kinderen erg veel vrijheid met duidelijke kaders de consequenties zijn daardoor juist duidelijk. Hij mag soms ook best over grenzen gaan, daar is hij kind voor en toch luistert N het beste van alle vriendjes die hij nu heeft. En dat ligt er in mijn optiek aan dat hij vrijheid krijgt en weet wat de kaders zijn en wat de consequentie is van bepaald gedrag.
Wij voeden waarschijnlijk totaal anders op en het één is niet beter als het ander want blijkbaar werkt het bij onze kinderen. 
[verwijderd]
Ysabella Volgens mij liggen onze opvoedingen erg ver uit elkaar inderdaad, haha. Als het werkt dan prima natuurlijk maar ik kan me er zelf weinig bij voorstellen. Ik zie in mijn omgeving ook juist dat de kinderen die veel vrijheid krijgen tantums hebben en veel huilen. Imo is dat omdat de grenzen daardoor helemaal niet zo duidelijk zijn. Voor ons volwassenen misschien, maar een kind is geen volwassene.
- Bijgewerkt
Ysabella maar wat jij zegt, dat doe ik ook zo bij A. Zij is even oud als N. en bij haar werkt commanderen ook niet. Totaal niet. En toen S. en E. zo oud waren, heb ik ook nooit gecommandeerd. Ik vond dat zo 'hondentrainerachtig' 
Wel altijd actie - consequentie. En dat werkte! Maar nu, in het 8-jarige hoofd, blijkbaar niet meer.
Ik ben heel erg van het geduldig zijn en uitleggen. Ze krijgen ook altijd inspraak en we nemen ze serieus. Maar er zijn bepaalde zaken die gewoon moeten gebeuren en waar ik niet de hele tijd discussies over wil voeren. Ik wil namelijk dat ze meedoen in huis, anders ben ik hele dagen aan het sloven achter 3 kinderen. Ze heeft dit 'taakje' al 2 jaar ofzo en ze weet prima wat er van haar verwacht wordt. Met bijna 9 verwacht ik ook wel een beetje zelfstandigheid.
Cactusje bedankt voor je ervaring, ik zal deze tactiek eens toepassen. Ze is idd wel gevoelig voor afspraken, en is ook heel empathisch.
Leuk om te lezen allemaal. Twee dochters hier en de oudste doet ook een stervende zwaan na en zegt Nee op vragen. Commando's werken voor haar beter. Dochter twee kan niet met commando's omgaan en heeft meer uitleg nodig. En echt waar als ik weer eens niet oplet, ze verwar en het omgekeerd doe heb ik een obstinaat kind. Als voorbeeld hier dus school( toen we dat nog hadden) D: Doe je schoenen aan. T: Wil je je schoenen aan doen alsjeblieft, je hebt zo school. En beide gaan dan doen wat ik vraag.
@Nescio Ik zou ook even in gesprek gaan. Afspraken maken en haar daar aan houden. En dan dus stand negeer voor jezelf. En als ze hier willen zwelgen in zelfmedelijden mogen ze dat op hun kamer doen. Ik heb geen zin dat iedereen zijn humeur beïnvloedt wordt. Sterkte
[verwijderd]
- Bijgewerkt
[verwijderd] De logica van vragen als Nee geen acceptabel antwoord is ontgaat mij. Dat is toch verwarrend voor een kind?
Voor een jong kind wel, maar een ouder kind kan op een gegeven moment best snappen dat een vraag eigenlijk een opdracht is, maar dan verpakt in een beleefde vorm. Als docent zei ik ook regelmatig dingen als: "pakken jullie allemaal je boeken erbij?" Dan is nee zeggen eigenlijk ook geen optie.
Als ik zo'n vraag stel en R. zegt uitdagend: "nee!", dan zeg ik altijd: "dat was eigenlijk geen vraag hè, en dat weet jij best!" En dan lacht ze een beetje schaapachtig, of rolt met haar ogen en dan doet ze het, al sputterend.
[verwijderd]
[verwijderd] Ja dat klopt ook wel. Ik heb alleen ervaring met een peuter natuurlijk 
- Bijgewerkt
Meca ja het erge is dat ze iedereen beïnvloedt met haar gedrag. Zitten we gezellig aan de ontbijttafel in het weekend, met van alles op tafel, afgebakken broodjes, gebakken eitje, verse jus, kaas, jam, speculoos, noem het maar op, komt ze piepend naar tafel en begint ze te zeuren dat er een bepaald iets niet iets, want daar had ze toch 'zoooo'n trek in' en nu kan ze 'NIETS!" meer eten. Terwijl E. dan ontzettend vrolijk haar broodje aan het smeren is, want die wordt zo gelukkig van lekker eten
[verwijderd] maar ik zeg ook nee hè? Ik gebruik de nee alleen niet als standaard antwoord en los dingen ook op dmv humor. En als ik nee zeg is er geen enkele ruimte tot discussie. Mensen vinden mij juist altijd erg duidelijk en streng, maar N krijgt wel de ruimte die hij nodig heeft.
[verwijderd]
- Bijgewerkt
Ysabella Ja dat weet ik , het verschil zit hem in de duidelijkheid. Als Robbie's potloden op de grond liggen en ik wil dat hij ze opruimt dan zeg ik 'doe alle potloden maar in de doos'. Hij heeft dan geen keuze, doet hij het niet dan zit daar een consequentie aan. Die is logisch.
Maar als ik zeg 'wil je de potloden in de doos doen?' en hij zegt Nee. Wat kan ik dan zeggen? Dan moet ik een concequentie hangen aan zijn eerlijke antwoord, namelijk: 'Dan doe ik het en krijg je ze niet meer terug vandaag' da's niet eerlijk. Want dat zei je de eerste keer niet. Maar omdat hij Nee zegt komt er opeens een dreiging van afpakken bij en daar mag hij dan geen Nee op zeggen. Dat bedoel ik met vrijheid. Dat is verwarrend voor een peuter. Dan krijg je stampvoetend: "Nee nee nee!" 'doe jij het dan?' neeee!! 'dan doe ik het' Neeee!!!!'
Da's imo allemaal te voorkomen door geen ruimte te laten om te kiezen als er eigenlijk geen keuze is.
Ik ben het eigenlijk met zowel @Ysabella als @[verwijderd] eens. En volgens mij hoeft daar niet zoveel verschil in te zitten. Als de kinderen tafel moeten dekken, zeg ik zelfs alleen maar: tijd voor taakjes. Niet meer, niet minder. Soms beginnen ze dan een heel drama, maar daar ben ik dan heel kort in. Niet meehelpen betekent meteen naar bed. Dus daar volg ik redelijk de lijn van heel strak en niet vragen. Maar als het gaat om opruimen, dan zal ik dat meestal eerst vragen en uitleggen waarom. Beetje afhankelijk van de gehele situatie en sfeer. En ik ga er inderdaad vanuit dat hoe groter het kind, hoe meer ze snappen wanneer iets een vraag is en wanneer het eigenlijk gewoon een vriendelijke order is.
Maar terugkomen op @Nescio , mijn oudste heeft dit nogal en het betekent meestal dat hij eigenlijk niet lekker in zijn vel zitten. Hij is momenteel extra zenuwachtig voor de proefwerkweek en daarom stuiteren zijn emoties alle kanten op en in de moeilijke momenten ziet hij de wereld al geheel instorten. Hij heeft dat van mij en ik kader het heel duidelijk. Ik rem hem soms heel streng omdat hij anders in zijn hoofd helemaal van het pad gaat en zijn gedrag dat dan volgt.
[verwijderd] Voor een jong kind wel, maar een ouder kind kan op een gegeven moment best snappen dat een vraag eigenlijk een opdracht is, maar dan verpakt in een beleefde vorm. Als docent zei ik ook regelmatig dingen als: "pakken jullie allemaal je boeken erbij?" Dan is nee zeggen eigenlijk ook geen optie.
Zo zie ik het idd. Natuurlijk mag ze wel eens nee zeggen, ze mag sommige dingen ook even uitstellen en dat zeg ik er dan vaak ook even bij, het hoeft niet nu meteen, het mag straks ook. Voor een peuter/ kleuter werkt het ook nog niet echt natuurlijk, maar zoals de dochter van @Nescio is het een mooie leeftijd om te leren dat een vraag niet altijd ook echt een vraag is maar een opdracht. Ook heeft zij de leeftijd dat je mag verwachten dat ze thuis helpt met kleine taakjes zoals de tafel dekken/afruimen of gewoon uit bed komen zodra dat gevraagd wordt zonder dat het elke keer een drama is. Ik zie het als leren dat je elkaar kan helpen al zou je het soms liever niet doen of heb je er eigenijk geen zin in. Dat je in een gezin niet alleen de lusten maar ook de lasten deelt.
[verwijderd]
Cactusje ja ik zei eerder ook al dat er verschil zit tussen een peuter en een 8jarige.
- Bijgewerkt
Femkes Maar terugkomen op @Nescio , mijn oudste heeft dit nogal en het betekent meestal dat hij eigenlijk niet lekker in zijn vel zitten. Hij is momenteel extra zenuwachtig voor de proefwerkweek en daarom stuiteren zijn emoties alle kanten op en in de moeilijke momenten ziet hij de wereld al geheel instorten. Hij heeft dat van mij en ik kader het heel duidelijk. Ik rem hem soms heel streng omdat hij anders in zijn hoofd helemaal van het pad gaat en zijn gedrag dat dan volgt.
Dit klinkt heel herkenbaar. Ik denk dat dit met dochter ook speelt, ik heb hier zelf ook last van. Hoe stuur jij dat bij? Ik weet alleen dat ik continu denk: 'ze mag niet zoals ik worden, ik gun haar zorgenvrij opgroeien!' maar dat is natuurlijk niet realistisch en wie weet werk ik het zo wel in de hand?
Nescio
Ja dat heb je ook nog, tussen mijn dochters zit 8 jaar. Soms vindt de oudste het wel moeilijk dat er verschil in aanpak zit. Dan leg ik haar uit dat haar zusje 5 is en een totaal ander karakter heeft en dus anders aangepakt wordt. Ik zeg dan ook dat ik weet dat het soms oneerlijk lijkt, maar dat zij weer vrijheden heeft en dingen mag wat haar zusje niet mag. Sommige dingen zijn op leeftijd gebaseerd en andere op karakter.
- Bijgewerkt
[verwijderd]
Ik zag het na het versturen idd. Het duurde even voor ik het allemaal getypt had omdat kleine meid naast me zit met allerlei vragen en het geluid van squla flink af leidt tijdens het typen. 
[verwijderd]
Cactusje haha, herkenbaar 
Nescio 'ze mag niet zoals mij worden, ik gun haar zorgenvrij opgroeien!' maar dat is natuurlijk niet realistisch en wie weet werk ik het zo wel in de hand?
Je kan niet voorkomen dat je kinderen in bepaalde opzichten niet op je lijken en weet je dat is helemaal niet erg. Ik weet zeker dat ze de handvaten van jou meekrijgt die ze nodig heeft, twijfel daar niet over.
Je werkt helemaal niks in de hand, soms lopen de dingen gewoon even niet lekker en moet je opzoek naar een andere manier. Gun jezelf ook de tijd. 