Prepuberteit? Dochter (8) maakt drama om àlles

[verwijderd] ik ben niet van het commanderen, hier werkt uitleggen altijd het beste ipv zeggen: pak nu de kleurpotloden van de grond. Als dat zo tegen mij gezegd word had ik bij wijze van- extra kleurpotloden op de grond gegooid of ook in de contramine geschoten.

Dus als ik vraag aan N: zou jij de kleurpotloden even van de grond willen pakken? Anders pakt Z ze en dat is gevaarlijk en hij zegt vervolgens nee dan zeg ik : dan pak ik ze, maar de consequentie is dan wel dat je ze even niet meer terug krijgt.

Buiten dat zou ik eerst een gesprek met mijn kinderen hebben wat ik van ze verwacht thuis, wat ze zelf willen bijdragen en dan samen afspreken wat de consequentie is als dat niet gebeurd.
Stel de afspraak is dat N de tafel dekt en hij doet dat niet nadat ik het gevraagd heb dan zou de afspraak kunnen zijn dat hij na het eten niet meer op de iPad mag. ( is even een consequentie die het eerst in mij opkomt) dan zou ik dat aangeven, hem nog één kans geven en zelf de tafel dekken als hij het weigert plus de iPad weg leggen.

Cactusje De logica van vragen als Nee geen acceptabel antwoord is ontgaat mij. Dat is toch verwarrend voor een kind? Soms mag je wel Nee zeggen maar meestal niet? Leren om Ja te zeggen klinkt voor mij ook erg verwarrend. Een Ja terwijl je niet wil komt uit jezelf, als je een situatie kan bekijken vanuit de ogen van de vrager of de belangrijkheid van een situatie kan inschatten. En dat moet uit jezelf komen, daar moet je neurologisch klaar voor zijn om dat te kunnen.
Ik zou zeggen vraag het als het vrijblijvend is, vraag het niet als het moet gebeuren.

Je kunt ook zeggen: Ik had graag dat je de borden pakt. En dan de tafel dekt.

Maar ik vermoed zomaar dat hoe je ook iets zegt of vraagt het sowieso drama was geweest.

Ysabella Commanderen en zeggen wat er moet gebeuren zijn imo 2 verschillende dingen. Ik ben zelf van mening dat teveel vrijheid een (klein) kind teveel verwarring geeft. Ruimte voor discussie is niet altijd goed want de ruimte is er niet altijd. Resultaat is dan een gefrustreerd kind.
Ik denk ook dat er verschil zit in een peuter en een 8 jarige die een taak moet doen.

Zuremat precies. Ik heb destijds ook bedacht -toen ik besefte dat Nathan ging kruipen en het opvoeden echt begon- wat ik zelf fijn vind als mens: hoe wil ik zelf aangesproken worden? En dat is een beetje mijn leidraad in het opvoeden. Althans dat probeer ik en tot nu toe werkt dat inderdaad het beste hier thuis. Mijn kind heeft uitleg nodig een nee volstaat niet en terecht, als mijn man de hele dag alleen nee zou zeggen zou ik ook knettergek worden.

[verwijderd] ik geef mijn kinderen erg veel vrijheid met duidelijke kaders de consequenties zijn daardoor juist duidelijk. Hij mag soms ook best over grenzen gaan, daar is hij kind voor en toch luistert N het beste van alle vriendjes die hij nu heeft. En dat ligt er in mijn optiek aan dat hij vrijheid krijgt en weet wat de kaders zijn en wat de consequentie is van bepaald gedrag.

Wij voeden waarschijnlijk totaal anders op en het één is niet beter als het ander want blijkbaar werkt het bij onze kinderen.

Ysabella Volgens mij liggen onze opvoedingen erg ver uit elkaar inderdaad, haha. Als het werkt dan prima natuurlijk maar ik kan me er zelf weinig bij voorstellen. Ik zie in mijn omgeving ook juist dat de kinderen die veel vrijheid krijgen tantums hebben en veel huilen. Imo is dat omdat de grenzen daardoor helemaal niet zo duidelijk zijn. Voor ons volwassenen misschien, maar een kind is geen volwassene.

Leuk om te lezen allemaal. Twee dochters hier en de oudste doet ook een stervende zwaan na en zegt Nee op vragen. Commando's werken voor haar beter. Dochter twee kan niet met commando's omgaan en heeft meer uitleg nodig. En echt waar als ik weer eens niet oplet, ze verwar en het omgekeerd doe heb ik een obstinaat kind. Als voorbeeld hier dus school( toen we dat nog hadden) D: Doe je schoenen aan. T: Wil je je schoenen aan doen alsjeblieft, je hebt zo school. En beide gaan dan doen wat ik vraag.

@Nescio Ik zou ook even in gesprek gaan. Afspraken maken en haar daar aan houden. En dan dus stand negeer voor jezelf. En als ze hier willen zwelgen in zelfmedelijden mogen ze dat op hun kamer doen. Ik heb geen zin dat iedereen zijn humeur beïnvloedt wordt. Sterkte

[verwijderd] Ja dat klopt ook wel. Ik heb alleen ervaring met een peuter natuurlijk

[verwijderd] maar ik zeg ook nee hè? Ik gebruik de nee alleen niet als standaard antwoord en los dingen ook op dmv humor. En als ik nee zeg is er geen enkele ruimte tot discussie. Mensen vinden mij juist altijd erg duidelijk en streng, maar N krijgt wel de ruimte die hij nodig heeft.

Ik ben het eigenlijk met zowel @Ysabella als @[verwijderd] eens. En volgens mij hoeft daar niet zoveel verschil in te zitten. Als de kinderen tafel moeten dekken, zeg ik zelfs alleen maar: tijd voor taakjes. Niet meer, niet minder. Soms beginnen ze dan een heel drama, maar daar ben ik dan heel kort in. Niet meehelpen betekent meteen naar bed. Dus daar volg ik redelijk de lijn van heel strak en niet vragen. Maar als het gaat om opruimen, dan zal ik dat meestal eerst vragen en uitleggen waarom. Beetje afhankelijk van de gehele situatie en sfeer. En ik ga er inderdaad vanuit dat hoe groter het kind, hoe meer ze snappen wanneer iets een vraag is en wanneer het eigenlijk gewoon een vriendelijke order is.

Maar terugkomen op @Nescio , mijn oudste heeft dit nogal en het betekent meestal dat hij eigenlijk niet lekker in zijn vel zitten. Hij is momenteel extra zenuwachtig voor de proefwerkweek en daarom stuiteren zijn emoties alle kanten op en in de moeilijke momenten ziet hij de wereld al geheel instorten. Hij heeft dat van mij en ik kader het heel duidelijk. Ik rem hem soms heel streng omdat hij anders in zijn hoofd helemaal van het pad gaat en zijn gedrag dat dan volgt.

[verwijderd]

[verwijderd] Voor een jong kind wel, maar een ouder kind kan op een gegeven moment best snappen dat een vraag eigenlijk een opdracht is, maar dan verpakt in een beleefde vorm. Als docent zei ik ook regelmatig dingen als: "pakken jullie allemaal je boeken erbij?" Dan is nee zeggen eigenlijk ook geen optie.

Zo zie ik het idd. Natuurlijk mag ze wel eens nee zeggen, ze mag sommige dingen ook even uitstellen en dat zeg ik er dan vaak ook even bij, het hoeft niet nu meteen, het mag straks ook. Voor een peuter/ kleuter werkt het ook nog niet echt natuurlijk, maar zoals de dochter van @Nescio is het een mooie leeftijd om te leren dat een vraag niet altijd ook echt een vraag is maar een opdracht. Ook heeft zij de leeftijd dat je mag verwachten dat ze thuis helpt met kleine taakjes zoals de tafel dekken/afruimen of gewoon uit bed komen zodra dat gevraagd wordt zonder dat het elke keer een drama is. Ik zie het als leren dat je elkaar kan helpen al zou je het soms liever niet doen of heb je er eigenijk geen zin in. Dat je in een gezin niet alleen de lusten maar ook de lasten deelt.

Cactusje ja ik zei eerder ook al dat er verschil zit tussen een peuter en een 8jarige.

Nescio
Ja dat heb je ook nog, tussen mijn dochters zit 8 jaar. Soms vindt de oudste het wel moeilijk dat er verschil in aanpak zit. Dan leg ik haar uit dat haar zusje 5 is en een totaal ander karakter heeft en dus anders aangepakt wordt. Ik zeg dan ook dat ik weet dat het soms oneerlijk lijkt, maar dat zij weer vrijheden heeft en dingen mag wat haar zusje niet mag. Sommige dingen zijn op leeftijd gebaseerd en andere op karakter.