Prepuberteit? Dochter (8) maakt drama om àlles

Ik ben het eigenlijk met zowel @Ysabella als @[verwijderd] eens. En volgens mij hoeft daar niet zoveel verschil in te zitten. Als de kinderen tafel moeten dekken, zeg ik zelfs alleen maar: tijd voor taakjes. Niet meer, niet minder. Soms beginnen ze dan een heel drama, maar daar ben ik dan heel kort in. Niet meehelpen betekent meteen naar bed. Dus daar volg ik redelijk de lijn van heel strak en niet vragen. Maar als het gaat om opruimen, dan zal ik dat meestal eerst vragen en uitleggen waarom. Beetje afhankelijk van de gehele situatie en sfeer. En ik ga er inderdaad vanuit dat hoe groter het kind, hoe meer ze snappen wanneer iets een vraag is en wanneer het eigenlijk gewoon een vriendelijke order is.

Maar terugkomen op @Nescio , mijn oudste heeft dit nogal en het betekent meestal dat hij eigenlijk niet lekker in zijn vel zitten. Hij is momenteel extra zenuwachtig voor de proefwerkweek en daarom stuiteren zijn emoties alle kanten op en in de moeilijke momenten ziet hij de wereld al geheel instorten. Hij heeft dat van mij en ik kader het heel duidelijk. Ik rem hem soms heel streng omdat hij anders in zijn hoofd helemaal van het pad gaat en zijn gedrag dat dan volgt.

[verwijderd]

[verwijderd] Voor een jong kind wel, maar een ouder kind kan op een gegeven moment best snappen dat een vraag eigenlijk een opdracht is, maar dan verpakt in een beleefde vorm. Als docent zei ik ook regelmatig dingen als: "pakken jullie allemaal je boeken erbij?" Dan is nee zeggen eigenlijk ook geen optie.

Zo zie ik het idd. Natuurlijk mag ze wel eens nee zeggen, ze mag sommige dingen ook even uitstellen en dat zeg ik er dan vaak ook even bij, het hoeft niet nu meteen, het mag straks ook. Voor een peuter/ kleuter werkt het ook nog niet echt natuurlijk, maar zoals de dochter van @Nescio is het een mooie leeftijd om te leren dat een vraag niet altijd ook echt een vraag is maar een opdracht. Ook heeft zij de leeftijd dat je mag verwachten dat ze thuis helpt met kleine taakjes zoals de tafel dekken/afruimen of gewoon uit bed komen zodra dat gevraagd wordt zonder dat het elke keer een drama is. Ik zie het als leren dat je elkaar kan helpen al zou je het soms liever niet doen of heb je er eigenijk geen zin in. Dat je in een gezin niet alleen de lusten maar ook de lasten deelt.

Cactusje ja ik zei eerder ook al dat er verschil zit tussen een peuter en een 8jarige.

Nescio
Ja dat heb je ook nog, tussen mijn dochters zit 8 jaar. Soms vindt de oudste het wel moeilijk dat er verschil in aanpak zit. Dan leg ik haar uit dat haar zusje 5 is en een totaal ander karakter heeft en dus anders aangepakt wordt. Ik zeg dan ook dat ik weet dat het soms oneerlijk lijkt, maar dat zij weer vrijheden heeft en dingen mag wat haar zusje niet mag. Sommige dingen zijn op leeftijd gebaseerd en andere op karakter.

Cactusje haha, herkenbaar

Nescio 'ze mag niet zoals mij worden, ik gun haar zorgenvrij opgroeien!' maar dat is natuurlijk niet realistisch en wie weet werk ik het zo wel in de hand?

Je kan niet voorkomen dat je kinderen in bepaalde opzichten niet op je lijken en weet je dat is helemaal niet erg. Ik weet zeker dat ze de handvaten van jou meekrijgt die ze nodig heeft, twijfel daar niet over.
Je werkt helemaal niks in de hand, soms lopen de dingen gewoon even niet lekker en moet je opzoek naar een andere manier. Gun jezelf ook de tijd.

Vulpen ik denk ook dat we beide erg consequent zijn en in dat opzicht de opvoeding erg op elkaar lijkt, alleen is de communicatie naar onze kinderen hoogstwaarschijnlijk totaal anders.

Ysabella Maar de communicatie naar Robbie is natuurlijk sowieso anders dan naar de gemiddelde peuter, echt op hem toegespits.

Nescio ze wordt natuurlijk deels als jij. En dat is prima om te hebben. Je focust nu op het negatieve ervan, maar dat is het niet perse. Bij mij is het bijvoorbeeld dat ik me heel snel zorgen kan maken. Een collega noemde het laatst catastrofaal denken. Alles wat mis kan gaan, zal ik mij vast misgaan. Dat is natuurlijk niet behulpzaam. Maar ik heb daardoor de neiging om zaken goed na te kijken en te plannen. En dat is, tot een bepaalde grens, juist hartstikke goed. Dus daar leg ik steeds meer de focus op. Daarnaast daag ik mezelf uit, wat zou er echt gebeuren als alles misgaat? Hoe onoplosbaar is het dan? Dat valt meestal erg mee.
Dat zijn technieken die ik ook bij mijn zoon gebruik. Hoe erg is het echt? En wat voor invloed heb jij? En daarnaast ook gewoon stop zeggen. Als ik merk dat hij te ver gaat, gewoon letterlijk stop zeggen en hem uit dat moment halen. Daar hebben we ook afspraken over, soms laat ik hem even met rust zodat hij juist ruimte krijgt. Dan luistert hij een luisterboek of gaat hij even gamen. Maar ik stuur hem dus ook wel eens weg als zijn gedrag iedereen raakt, liefdevol, maar duidelijk. Ik geef dan ook aan wat ik zie en zeg dat hij even naar de wc moet of even moet uitrusten of dergelijke.

Vulpen Ja consequent denk ik ook wel, maar ik vind @Ysabella wel vaak een softie Ik meer toch meer van 'ik ouder jij peuter , geen discussie' haha.

[verwijderd] Dat valt wel mee. Hij is een slimme jongen, begrijpt een hoop. Ik heb hier wel eens een discussie gehad waarin ik zei dat mijn manier van opvoeden misschien erg op maat is. Maar toen kreeg ik de feedback dat het een hele normale manier is welke meer moeders hier hanteren.

[verwijderd] klopt, daar had ik nog niet eens aan gedacht.

[verwijderd] een softie? je weet het mooi te verwoorden. Nu ben ik wel nieuwsgierig, waarin ben ik volgens jou een softie? Ik krijg juist altijd van moeders hier in de buurt te horen dat ik zo consequent ben en dan krijg ik verhalen dat ze dat zelf zo moeilijk vinden.

Nescio karakter merk ik hier idd ook. D moet op de "hondenmanier", duidelijkheid, geen vraag als iets moet (misschien door zn ass dat hij de vraag moeilijk als opdracht kan zien?). Terwijl L dan vindt dat ik boos doe

En momenteel vinden ze mij allebei irritant als hun beginnen met "ja maar ik heb dat niet gedaan" etc. Krijgen ze te horen dat ik hun kleding ook niet vies maak dus niet hoef te wassen, hun geen boodschappen doen en koken dus hoeven ze zeker ook geen eten etc

Ysabella haha, ja ik ken je niet in het echt natuurlijk dus misschien ben je wel echt een bikkel hoor! Maar hoe je hier over komt is het vooral gewoon normaal, tikkeltje lief omdat je hem bijvoorbeeld veel ruimte geeft in zijn emoties, hij krijgt een knuffel tijdens of na een tantrum, of bijvoorbeeld door hem dingen te vragen om te doen ipv dat hij ze gewoon moet doen.
Maar da's niet erg hoor! Ik bedoelde er niets negatiefs mee, alleen dat we daarin verschillen