Ik ga het toch proberen, ondanks dat ik het wel heel eng vind..

Even een heel kort theoretisch stukje voor degenen die het niet kennen: het komt heel grof gezegd neer op 1 ziel, verspreid over 2 lichamen. Tweelingzielen vullen elkaar dus volledig aan en zijn een geheel. Niet veel anders als links/rechts, hoog/laag, plus/min. Yin Yang. Standaard dualiteit dus. In ons geval is het dus man/vrouw. (LHBTQ is ook mogelijk, maar dan wordt het veel te veel theorie om uit te leggen).
En een stukje kwantumverstrengeling 😝, die 2 delen zijn altijd verbonden en hebben effect op elkaar, ongeacht afstand.

Het doel van zo'n verbinding is dat die 2 delen los van elkaar zichzelf gaan waarnemen als een geheel. In de praktijk is dat vooral dat er geen co-dependency kan bestaan binnen de relatie en wanneer daar wel sprake van is er op een bepaalde manier afstand wordt gecreëerd. Dat gebeurt vooral door elkaar (onbewust) te triggeren om de ander bewust te maken van welk deel er geheeld moet worden. Dat is ook de voornaamste reden waarom ik het vooral als een psychisch proces ervaar, het is vooral veel traumaverwerking en zelfacceptatie, veel werken aan het uitzoeken wat je projecteert op de ander en elkaar spiegelen.
Om die reden zijn er ook maar heel weinig koppels die ook daadwerkelijk een relatie hebben met elkaar, zo'n proces kan jaren duren en is enorm intens. Veel mensen kiezen er daarom voor om een normale relatie aan te gaan met iemand anders, of zijn te bang voor de confrontatie en lopen er (tijdelijk) voor weg.
Wij hebben een manier gevonden waarop we er toch samen aan kunnen werken zonder direct samen te zijn.

De afgelopen weken is onze dynamiek aan het veranderen en merk ik steeds vaker dat die waarneming van het geheel plaats vind. Wij zíjn 1. We zijn zo diep verbonden met elkaar dat het bijna onduidelijk is wie waar begint en waar de ander op houdt. En dat is aan de ene kant geweldig, dat is tenslotte waar we al jaren naar toe werken. Het vóelt fantastisch. Hij is, letterlijk 'gemaakt' voor mij en andersom. Uiteindelijk wil ik ook gewoon een 'normale' relatie met hem en dat is onmogelijk zolang deze fase niet is voltooid.
Maar omdat we zo lang bezig geweest zijn met het toewerken naar dit punt ben ik enorm overweldigd. Gebeurt dit nu wel echt? Is het niet gewoon alle hoop die jarenlang is opgestapeld? Wat betekent dit voor de toekomst? En dus bovenal, zou het nu echt zo zijn dat die 'normale' relatie die ik zo graag wil, dan realiteit kan worden?

Dus ja.. in een nutshell, onze relatie. Stel vooral vragen, dat maakt het makkelijker om over te praten!

Oh help, oh help... 😬