Tweelingziel

Honkeytonk wie is je vriend (Wat is het voor iemand bedoel ik dan)? Hoe heb je elkaar leren kennen? Wat is er bijzonder aan jullie relatie? jullie zijn tweelingzielen begrijp ik, en jullie zijn gestart/bezig met/klaar met het transformatieproces? Zit daar dan je geluksgevoel in?

Mijn vriend is gewoon geweldig. De beste van de wereld. Mega-irritant, maar dat kan ik hem ook niet kwalijk nemen
Het is moeilijk om hem te omschrijven omdat mijn beeld van hem natuurlijk sowieso gekleurd is..
Hij is enorm empathisch en intuïtief. Is heel positief ingesteld en een goede luisteraar. Ik kan hem tot in detail vertellen over de kleur en vorm van mijn stront en hij weet het nog zo te draaien dat het lijkt alsof ik The Lord of the Rings heb voorgelezen.
Hij is enorm grappig, aantrekkelijk en lief. Heel erg zorgzaam.
In alle aspecten mijn beste vriend.

Voor mensen zonder mijn roze bril en die wat 'normaler' naar hem zullen kijken:
Een tijd terug was er hier een topic over wat voor baan je had, en ik donderde van mijn stoel omdat hij precies dezelfde functie heeft als een lid hier en ik compleet in paniek raakte dat zij een collega van hem was en mijn 'geheim' zou ontdekken. Achteraf blijkt het betreffende lid bij een andere instelling te werken, maar goed, in principe heeft hij dus een hele normale baan. Hij houdt van sporten, reizen en heeft een wanstaltige muzieksmaak.

We hebben elkaar ruim 13 jaar geleden leren kennen op het werk. Ik ging naar een ander project, maar omdat ik ziek was, werd ik in een andere trainingsgroep ingedeeld en daar had hij net zijn eerste werkdag. De band tussen ons was meteen voelbaar, als een magneet die ons naar elkaar toe trok. We hebben midden op de werkvloer 5 uur non stop staan praten, ondertussen op ons flikker gekregen van onze leidinggevende om doodleuk te knikken en te beloven dat we echt weer aan het werk gingen om vervolgens gewoon weer verder te praten.
Toen we uiteindelijk de deur uitliepen heb ik mijn beste vriendin gebeld en nog voordat ik hoi had gezegd heb ik uitgeroepen "met hem ga ik trouwen!"

De eerste weken waren fantastisch, maar toen kwam het proces dus op gang. In totaal hebben we 7 maanden een knipperlichtrelatie gehad, tot er een bom tussen ons ontplofte en ik naar Schotland verhuisde.
Eenmaal daar, met gebroken hart en heel veel drank, heb ik me in de relatie met mijn ex gestort en ben ik zwanger geraakt.
Na 3,5 jaar, weg bij mijn ex begon ik enorm veel te dromen over mijn vriend, en heb ik hem toegevoegd op Facebook.
Vanaf dat moment is het proces waar we nu inzitten eigenlijk echt begonnen. En dat is enorm zwaar geweest hoor.. hij heeft tussendoor ook nog een relatie gehad met iemand anders, periodes gehad dat hij me blokkeerde, en andersom ben ik een enorm manipulatief kreng geweest op een soort van wraak-missie. Superleuk proces dit!
Maar sinds een jaar of 3 is het allemaal een stuk stabieler en zijn we gaan leren hoe we er op een gezonde manier mee kunnen dealen en hebben we leren communiceren met elkaar.

Het geluk zit hem vooral in onze verbinding. We hebben echt onze eigen bubbel en begrijpen elkaar door en door. Hij is een soort kryptonite voor mijn angsten. Hij steunt mij volledig in alles, stimuleert me om te groeien en brengt me tot rust als ik bang ben.
Ik kan ook echt dolgelukkig worden van zijn groei, ben trots op hem als hij zich kwetsbaar opstelt, haast op de manier waarop je als moeder naar je kind kijkt. En ik kan alles tegen hem zeggen, de meest duistere gedachten en ik weet dat hij me volledig accepteert dus dat voelt enorm veilig.

okay, ik heb wel een miljoen vragen haha. begin met een paar. (moet zo ook afsluiten en kinderen ophalen/koken/spitsuur, dus reageer dan later weer)

super stoer dat je het deelt. het klinkt wel best ingewikkeld, maar dat had je al eerder aangeven.

je hebt nu dus geen normale relatie met hem? zeg maar als partners/ sex/ samen dingen doen?

Zie je hem wel? Ken je hem face2face?

En waarom kan je geen normale relatie hebben tegelijkertijd? En kan je überhaupt wel een normale relatie hebben met een tweelingziel als je samen 1 bent.

En hoe werk je aan al die dingen zonder direct samen te zijn? Hoe praat je met elkaar? Of is dat ook niet nodig?

Ha, jij gaat meteen voor de lastige vragen
Ik zal kijken tot hoever ik ze kan beantwoorden en tegelijkertijd mijn grenzen behouden. Over sommige aspecten wil ik echt nog niet praten..

Honkeytonk je hebt nu dus geen normale relatie met hem? zeg maar als partners/ sex/ samen dingen doen?

Ja en nee. Onze relatie is vooral gebaseerd op diepere gesprekken met elkaar. Dingen als samen boodschappen doen of een dagje weg zijn (nog) niet mogelijk. Mijn kinderen hebben hem ook nog steeds niet ontmoet.
Maar de toewijding van een relatie is er wel, we beschouwen elkaar als partners en gaan op die manier dus ook met elkaar om.

Ik ken hem ook gewoon face to face hoor! In principe zou ik niet eens met hem hoeven praten denk ik, geen idee, maar het is veel te leuk om dat niet te doen. Het probleem is vooral het stoppen met praten. Heb de afgelopen week nog geen een keer voor 3 uur op bed gelegen

Een normale relatie is (tot nu? ) altijd te confronterend geweest. Toen we weer met elkaar in contact kwamen was het eerste wat hij zei: ik hou van je, ik heb je vreselijk gemist de afgelopen jaren, jij bent de ware en ik wil oud worden met jou.
Ik heb het op een rennen gezet, niet normaal
Ik was doodsbang voor hem!
Uiteindelijk is dat ook de grootste uitdaging in het proces. Wanneer je al gevoelens hebt van minderwaardigheid is het een hele makkelijke valkuil om de ander te verheven tot een of ander perfect mens. En als dat 'perfecte mens' dan jóu ineens gaat zien als perfect terwijl je jezelf alles behalve dat ziet, is dat heel moeilijk om die liefde toe te laten. Zolang je van mening bent dat de ander beter verdient of je niet goed genoeg bent om zo veel liefde te ontvangen kan het nooit werken.
Het is dus enorm belangrijk om die minderwaardigheid te overwinnen en te realiseren dat je gelijk bent aan elkaar. Anders zal er altijd een (of beiden) weg blijven rennen. En daarin zit de grootste angst, om elkaar kwijt te raken.
Ik ben echt door een hel gegaan toen dat bij ons gebeurde, dat wil ik nooit meer meemaken.
Maar ik werk daar met hem dus aan, door veel te praten, en ondertussen loopt dat volledig samen met mijn eigen psycholoog.

Honkeytonk En kan je überhaupt wel een normale relatie hebben met een tweelingziel als je samen 1 bent

Ja hoor, dat kan wel, maar gebeurt in de praktijk niet veel. Ten eerste omdat het dus enorm confronterend en eng kan zijn, maar daarnaast ook door de valkuil van google.
Er zijn zoveel misverstanden dat veel mensen geloven dat om zo'n relatie te kunnen aan gaan er dingen moeten gebeuren die er niks mee te maken hebben. Insert de dimensie en heilige lichten shit.
Om zo'n relatie aan te kunnen moet je je dus vooral realiseren dat je gelijkwaardig bent en goed genoeg om de liefde waard te zijn. Dat is alles.
Maar sinds het fenomeen bekender is geworden springen de zogenaamde amateur-tweelingzielcoaches als paddenstoelen uit de grond, met de belofte dat als je maar voldoende liefde visualiseert en dat op energetische wijze naar je tweelingziel stuurt, hij vanzelf bij je terug komt en je nog lang en gelukkig zal leven. Op die manier staan veel mensen dus stil in het proces, omdat ze afgeleid worden door de illusie dat ze alleen maar hoeven te wachten en het allemaal vanzelf wordt opgelost door het universum, zonder daadwerkelijk aan zichzelf te werken.
De meeste tweelingzielen die samen zijn, zitten niet op internet omdat ze wel wat beters te doen hebben dan pinterestplaatjes verzamelen van chakra's.

Nescio Ik kende het begrip tweelingziel van Plato, en er is ook een interpretatie van het middeleeuwse verhaal Floris ende Blancefloer dat hierover gaat. Het is dus geen nieuw concept en voor mij ook absoluut niet raar als je het erover hebt.

Ik quote je hier even om de rest van dat topic niet te vervuilen, ik heb Floris ende Bancefloer opgezocht en het klinkt inderdaad wel echt als een tz-verhaal!
Maar ook in hedendaagse cultuur zie je het best veel hoor, oa The Notebook en Outlander zijn ook gebaseerd op tz-relaties.

Ik begrijp er helemaal niets van

Waarom is een relatie niet mogelijk als je gemaakt bent voor elkaar?

[verwijderd] het is ook enorm ingewikkeld hoor! Ik hou me hier al 9 jaar mee bezig en probeer het hier zo simpel mogelijk te houden, ondanks dat het nog steeds een flinke lap tekst is

Alles wordt uitvergroot. Al je angsten, onzekerheden etc. Je kijkt op een bepaalde manier rechtstreeks bij jezelf naar binnen, en dan ook vooral naar de kanten van jezelf die je moeilijk vind om te accepteren. Als je continu geconfronteerd wordt met alles wat je niet oké vind aan jezelf is dat best eng. Pas als je dat deel wel accepteert, kom je weer een stap dichterbij elkaar.
Het is alsof je in de spiegel kijkt en je hebt bijvoorbeeld een enorme hekel aan je neus (ik noem maar wat) en je doet daar niks aan, dan is die neus op een gegeven moment alles waar je op let. Iedere keer als je jezelf op een foto ziet, wordt je blik meteen getrokken naar die 'vreselijke' neus. Op een gegeven moment zie je de rest niet meer. Pas als je accepteert dat die neus gewoon bij jou hoort en daar niks mis mee is, kan je verder kijken en dus zien dat je een hele mooie mond of ogen hebt.
Een tweelingziel doet in principe dat, maar dan met al je (onbewuste) angsten en onzekerheden. En dat doet hij of zij niet eens expres. Je kan een doodnormaal gesprek hebben en er valt 1 lullig zinnetje verkeerd en de hel breekt uit. Een "Ik vind die zonnebril mooier dan die", kan op dat moment al opgevat worden als een "zie je nou, hij vind mijn neus lelijk en vind dat ik het moet verbergen met een grotere zonnebril." en als de angst maar diep genoeg zit kan dat gewoon uitgroeien dat je jezelf ervan gaat overtuigen dat hij je gaat verlaten om je 'lelijke' neus en liever een partner wil die wel een 'normale' neus heeft.
Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar omdat het zó diep gaat voel je je angsten en onzekerheden ook veel dieper.
En het wordt nou eenmaal lastig om een relatie te onderhouden wanneer je compleet in tranen uit barst en volledig verlatingsangst-achtige paniekaanvallen krijg om een zonnebril

Wij hebben dus echt moeten leren om onze angsten uit te spreken en daar aan te werken voordat ze opbouwen en uit de hand gaan lopen, maar dat heeft wel jaren geduurd voordat we dat onder de knie kregen.

Is het zo een beetje duidelijk?

[verwijderd] stuk duidelijker! Thx!
Heeft iedereen een tweelingziel?
En geloofden jullie al in tweelingzielen voordat jullie elkaar tegenkwamen?

Ik vind het echt super heftig klinken. Zo dat ik bijna blij ben dat ik dat niet heb , maar gewoon gewoon heb.

Voelt hij die wisseling ook in dynamiek? En is het niet heel eng, dat ja al jarenlang met iemand ergens naar toe werkt maar geen idee hebt wanneer dan het moment is dat je wel met elkaar boodschappen kan doen enz?

[verwijderd] ik had er nog nooit van gehoord voordat ik hem ontmoette, dus kan niet zeggen of ik er toen ook al in geloofde. Wel altijd het gevoel dat er 'iemand' ergens op de wereld (een woonplaats naast die van mij dus ) was die speciaal was, maar nooit in verdiept wat dat zou kunnen betekenen.

Ik geloof zeker dat iedereen een tweelingziel heeft, maar dat betekent niet dat iedereen hem of haar ook zal ontmoeten. Hij kan aan de andere kant van de wereld wonen, of vroeg zijn overleden, geboren in een andere cultuur.. Wij hebben het geluk dicht bij elkaar te wonen, maar de tweelingziel van een vriendin van mij woont ruim 1000 kilometer verderop.
Je hoort het wel steeds vaker dat koppels elkaar ontmoeten. Veel mensen zijn van mening dat dat komt door het hele New Age tijdperk-gedoe, maar ik sta daar wat nuchterder in. Door de ontwikkelingen in de technologie is het natuurlijk wel een stuk makkelijker geworden om in contact te komen met iemand die aan de andere kant van de wereld woont

[verwijderd] ja maar bij jullie toch anders dan bij andere mensen.. ik bedoel, ik leerde m'n man kennen, we spraken af, gingen uit eten, belde uren, en dan maak je samen al een soort beslissing na een jaar of 1,5 van hè, we gaan samenwonen en vanuit daar stap je steeds verder (of houd het op).

Jullie blijven bij het 'uren bellen' en Braga me dan af, als jullie daar helemaal uit zijn..

Dan moet je na al die jaren nog beginnen aan het wennen aan samenwonen, samen huishouden, samen sex enz. Dan begint het pas? Of niet?

Ik vind het heel ingewikkeld en snap er niks van, maar wel interessant.

Maar hoe is jullie relatie nu dan? Qua contact en elkaar zien. Zien jullie elkaar überhaupt (regelmatig)? En je geeft aan dat je dingen als samen boodschappen doen en een middagje weg niet gedaan hebt samen, vind je dat niet een beetje eng ofzo? Je wilt toch ook weten hoe zulke simpele dingen samen aanvoelt? Wat als dat niet goed zit straks?