[verwijderd]
Hopsatee kan ik me helemaal voorstellen! Zo irritant dat we de zwangerschap/bevalling en de uitputtende eerste maanden (1e jaar) zowat vergeten of veel rooskleuriger op terugkijken 
Wat je niet hardop wilt zeggen.
[verwijderd]
- Bijgewerkt
@[verwijderd] en @Rietjesbeker
Jullie hebben helemaal gelijk. We hebben het er net over gehad en ondanks dat hij erbij blijft dat op actie reactie volgt, en dat ik hem zover heb gekregen, heb ik hier wel duidelijk een grens aan gegeven.
Ik heb ook duidelijk proberen te maken dat het niet zijn verantwoordelijkheid is als ik uit mijn plaat ga, omdat hij me niet laat uitspreken. Hier is hij het dan wel mee eens.
Zoon kreeg het ook nog eens mee (heel fout) en gelukkig heeft hij er zelf met zoon over gepraat.
Ik vind het (itt man) niet erg als kids een discussie of een kleine ruzie meemaken tussen ouders, maar dit kon echt niet.
Ik houd mezelf maar voor dat wij al heel ver gekomen zijn en dat dit even een keer een terugval is. Meestal is een terugval afhankelijk van mijn wel of niet aanwezige geduld. Dat irriteert me wel. Waarom moet ik altijd de grotere zijn?
En dank voor de knuffel. 
Dus jullie zijn een vrije bso en hebben daarom geen strengere regels op pest gedrag?
Weet je wat, dan mag mijn kind er ook op los slaan en duwen en schoppen zonder dat ik hem altijd corrigeer op slecht gedrag!
Als een ander het mag, ben ik er ook klaar mee dat hij wel altijd op zn kop krijgt en een ander niet!
Zooo blij dat ik daar over 2 dagen mee klaar ben met die bso.
Ik weet niet waar jij last van hebt vandaag, maar wow!
[verwijderd]
Momenteel zo veel...
Zou het?
Gebeurt dit echt?
Ik heb zo lang niet meer durven hopen dat het überhaupt nog mogelijk was, dat ik het nu even zo onwerkelijk vind.. Ik zit in een vrije val, en ik vind het heerlijk en beangstigend tegelijkertijd. Wat betekent dit voor de toekomst? Wat voor vorm gaat dit krijgen?
Maar ook: is het niet gewoon alsnog hoop, wat als het niet klopt? Ben ik gek om te willen geloven dat het wel zo is?
Ik blijf maar vallen, en het is geweldig, maar zo onzeker..
Hoe praat ik hier over? Waar begin ik? Het is te veel om uit te leggen..
Ik ben de outsider bij degenen die ik niks hoef uit te leggen. Ik heb het geprobeerd, maar we verschillen toch te veel.
Wat blijft er over?
Hoe vertel je over je geweldige, onzekere dingen, tegen iemand die hetzelfde ervaart en zou kunnen begrijpen maar er zó veel pijn over heeft?
Ondertussen leef ik in mijn bubbel verder. Vol met woorden die ik niet kan uiten. Het verlangen om het van de daken te schreeuwen groeit met de dag, en toch ben ik stil.
Dus ik kijk maar weer een youtube-filmpje, van een volslagen vreemde aan de andere kant van de wereld. Hij kent het. Hij begrijpt het. We zijn niet alleen.
[verwijderd] Het komt goed lieverd. Mijn pb staat open voor je mocht je daar behoefte aan hebben 
[verwijderd]
Lumihiutale
[verwijderd]
Lief van jullie, maar zou niet weten waar te beginnen.. 
- Bijgewerkt
[verwijderd] Gewoon beginnen. Maakt niet uit als het wat warrig is of dingen door elkaar lopen. Anders begin je met vertellen over het YouTube filmpje?
[verwijderd]
- Bijgewerkt
Lumihiutale ik heb jou ooit meer details verteld over mijn relatie toch?
Snap je dat ik dat niet online ga zetten? 
Er zijn gewoon dingen aan het veranderen. We komen in een andere fase, en dat is geweldig en overweldigend tegelijkertijd. Maar om daar echt over te kunnen praten zal ik ook de andere dingen moeten delen. Dit is iets waar ik al 9 jaar mee bezig ben en zoveel heb lopen schiften in de theoretische stukken dat ik ook niet even kan uitleggen hoe het in elkaar zit.
Het filmpje wat ik gisteren heb gekeken was de situatie uitgelegd door middel van de relativiteitstheorie en kwantumverstrengeling en hoewel dat nog het meeste in de buurt kwam van wat ik ervaar op dit moment, vond ik het te simpel en oppervlakkig benaderd 
Ik wil het zó graag met jullie kunnen delen, en dat lukt me nu niet.
Dat is niet ten nadele van jullie. Ik heb er jaren geleden zelf voor gekozen om het niet te delen en daar begin ik nu last van te krijgen. Als ik er nu over zou moeten beginnen, ben ik 3 jaar bezig met schrijven om uit te leggen wat er aan vooraf is gegaan 
Dat maakt het vrijwel onmogelijk om op dit moment te kunnen zeggen wat er in me om gaat..
Het ligt echt niet aan jullie. Ik ben zelf gewoon heel lang te bang geweest om er over te praten, uit angst om veroordeeld te worden of afgewezen, en inmiddels is die situatie zo groot geworden dat het makkelijker is om er maar gewoon in te blijven zitten. Maar op dit moment wil ik gewoon even gillen.
[verwijderd] Ik snap je,begrijpelijk dat je het niet online wil zetten. Ik hoop dat je er een weg in kunt vinden
[verwijderd]
[verwijderd]
[verwijderd] Voor nu is het gewoon nog veel te veel. Maar wie weet dat ik ergens wat vaker wat kleinere dingen kan delen ofzo. Denk er even over na.
[verwijderd] wat moet dat zwaar en alleen zijn geweest om alles voor jezelf te houden omdat je er niet over kon praten.
[verwijderd] Het ligt echt niet aan jullie. Ik ben zelf gewoon heel lang te bang geweest om er over te praten, uit angst om veroordeeld te worden of afgewezen, en inmiddels is die situatie zo groot geworden dat het makkelijker is om er maar gewoon in te blijven zitten. Maar op dit moment wil ik gewoon even gillen.
Dit is zo k*t!
Ik heb zelf ook veel te lang met dingen rondgelopen uit pure angst voor de reactie, want tsja ik ben toch best een slimme vrouw en waarom liet ik dit gebeuren?
Nu ik stukje bij beetje wel dingen vertel is er eigenlijk niemand die daar 'vreemd' op reageert. Begrip en steun eigenlijk vooral. Natuurlijk zijn er ook mensen die zeggen dat ik eerder actie had moeten nemen, maar doe dat maar eens als je zelf in zo'n situatie zit....
Mocht je toch iets willen delen of een uitlaatklep nodig hebben, PB staat hier ook open! En anders gewoon lekker blijven gillen!!!
[verwijderd]
Dankjewel dames
[verwijderd] Ik zou haast zeggen wat let je, maar vermoed dat de buren dan komen vragen of alles goed is
Met onze roddel-drama Facebook buurtgroep kan ik dat maar beter niet doen 
Ysabella met mijn vriend kan ik normaal gesproken overal over praten en in dit geval is dat ook zo hoor. We ervaren het samen dus in die zin maakt dat ons alleen maar closer.
Maar ik kan niet met hem, over hem praten
Dat is echt wel lastig soms ja..
Deliana Nu ik stukje bij beetje wel dingen vertel is er eigenlijk niemand die daar 'vreemd' op reageert. Begrip en steun eigenlijk vooral.
Ik denk dat ik het in mijn hoofd vooral ook veel groter heb gemaakt dan het is hoor, en meer mensen het zullen accepteren dan ik zou verwachten. Maar ik heb ook gewoon iets te veel negatieve reacties gehad, op een moment dat ik zo kwetsbaar was over de situatie dat ik daardoor gewoon die muur op heb getrokken. Ik weet gewoon niet hoe ik die moet laten zakken..
Het blijft gewoon een vrij unieke situatie. De meeste mensen geloven er in de eerste instantie al niet in, of associëren het met dingen waar ik niet mee geassocieerd wil worden. Er zijn wel 'lotgenoten-groepen', maar de ene helft is dus precies de reden waarom het voor veel mensen zo'n zweverig, ongeloofwaardig bullshitconcept is, en de andere helft loopt te klagen dat het zo vreselijk is dat ze wilden dat ze er nooit aan waren begonnen.
Ik voel me daar ook niet op mijn plaats met mijn "oh mijn god dit is zo geweldig en ik ben zo gelukkig"-gedoe. Dus nu voel ik me rot omdat ik gelukkig ben, zo stom
[verwijderd] Ik krijg nu wel allerlei wilde beelden in mijn hoofd van je vriend en jou. 
Maar wat vervelend dat je zoveel negatieve reacties hebt gehad! Andere zouden gewoon eens niet zo veroordelend moeten zijn.
Ik hoop dat je ooit de rust vind om er over te praten, zodat je je niet rot voelt omdat je gelukkig bent. (hoeft niet hoor). Maar vind het wel super stom voor je, dat je je rot voelt omdat je gelukkig bent.
[verwijderd] De meeste mensen geloven er in de eerste instantie al niet in, of associëren het met dingen waar ik niet mee geassocieerd wil worden. Er zijn wel 'lotgenoten-groepen', maar de ene helft is dus precies de reden waarom het voor veel mensen zo'n zweverig, ongeloofwaardig bullshitconcept is, en de andere helft loopt te klagen dat het zo vreselijk is dat ze wilden dat ze er nooit aan waren begonnen.
Ik voel me daar ook niet op mijn plaats met mijn "oh mijn god dit is zo geweldig en ik ben zo gelukkig"-gedoe. Dus nu voel ik me rot omdat ik gelukkig ben, zo stom
Ik denk dat de meeste mensen hier eigenlijk jou wel goed genoeg kennen om te weten dat ze jou niet hoeven te associëren met dingen waar jij niet mee geassocieerd wil worden, en de meeste mensen zijn hier vriendelijk genoeg om niet allerlei negatieve reacties te gaan lopen geven. Ik in elk geval wel, dus je mag met altijd pb'en, ook hierover. Het is stom om je rottig te voelen omdat je gelukkig bent, en ik gun het je dat je je geluk wat meer kan delen! Want je hebt gelijk hoor, tuurlijk kan je er met je vriend wel over praten, maar dat is toch echt heel anders dan het met anderen hebben over je relatie.
[verwijderd]
Honkeytonk Ik krijg nu wel allerlei wilde beelden in mijn hoofd van je vriend en jou.
Whahaha nee hoor! Wij zijn heel normaal hoor. Soort van. Misschien niet echt. Maar geen wilde dingen hoor!!
Ik denk ook vooral dat ik het zo moeilijk vind omdat ik het zelf net zo hard veroordeel.
Als ik het probeer uit te leggen val ik eigenlijk altijd meteen in shit als kwantumfysica omdat ik zó graag wil bewijzen dat ik niet gek ben en niet geassocieerd wil worden met de reden waarom het zo'n bullshitreputatie heeft, alles om maar te compenseren, maar dan loop ik vast want alles wat ik snap van kwantumfysica is wat ik geleerd heb van The big bang theory