Nu: werd net gebeld door school dat dochter hoofdpijn heeft en opgehaald wil worden, maar al ik dat doe kan ik over 3 kwartier weer terug voor de jongste en daarna nog boodschappen doen, dus ik heb gezegd dat ze het maar uit moet zitten. Stiekem voel ik me daar wel rot over, maar het komt echt niet uit.
En over het algemeen: de invloed van mijn psychische problemen, variërend van onterecht boos worden tot niet in staat zijn om ze bepaalde dingen te bieden.
Toen mijn zoontje op de stoel stond en er vanaf viel, nadat ik al tig keer had geroepen 'niet staan op de stoel'. .
En nadat hij dus gevallen was en begon te huilen ik nog eens boos op hem werd dat ik hem heb gewaarschuwd.
Uiteindelijk wel getroost en geknuffeld.
Maar voelde mij daarna wel een slechte moeder.
En me zoontje liep gister tegen een raam aan omdat hij niet op zat te letten en was er helemaal van overdonderd en ik kon alleen maar lachen
Ik heb net mijn peuter uitgemaakt voor trut omdat ze na zo'n 30 keer vragen en waarschuwen om haar beker leeg te drinken want straks valt die om. Haar beker dus omgooit/laat vallen door te tutten.
Ik kan soms zo stom uitvallen. Hoe erg is het nou... het is zo weer schoon.
Het valt me op dat veel reacties hier zien op moeders die vinden dat ze te boos worden om achteraf gezien kleine dingen. Ik herken dat zó! Ik ben eens pislink geworden omdat dochter haar douchemuts onder de douche had afgedaan en toen dus haar haren nat werden. Echt, waar gáát dat over. Het was maar water, geen ei ofzo dat ze in haar haren had gesmeerd.
Anyway, ik voel het een beetje als “gedeelde smart is halve smart”. Dus, nee, niet fijn dat anderen zich schuldig voelen, maar ik vind het wel prettig en een eyeopener om te lezen dat jullie dezelfde moeder-issues hebben die ik ook wel eens heb 
.
Nu: dochter moest overgeven in de auto en eerlijk, het enige waar ik aan denk is dat ze niet ziek moet worden omdat ik wil slapen en omdat ik geen zin heb in het geregel morgen.
Ik herken de posts van @Ffion zo goed..
Ik vind dat ik echt te snel boos word en dan echt te hard kan reageren. Sinds mn zoon wat ouder is en we beter kunnen communiceren, gaat het stukken beter.
Maar ik heb te weinig geduld en zeker toen mijn zoon tussen de 6 weken en 1,5 jaar was ben ik echt een aantal keer flink boos geworden. Ik weet van mezelf dat ik altijd mijn uiterste best heb gedaan voor mijn zoon, maar ik vraag me af of mijn uiterste best wel goed genoeg was. Dat gegeven vind ik erg zwaar en kan ik nog steeds om huilen.
Overigens hebben mijn zoon en ik nu een fantastische band en ik ben nog steeds de eerste naar wie hij toe gaat als hij pijn heeft en wie hij roept als hij wakker is.
Overigens is dit bovenstaande ook wel de reden dat ik liever geen tweede wil.
Mijn oudste zoontje was mijn crash test dummy ( mooi gezegd hier boven haha).
ik ben zelf wel eens te lomp, hoofdjes laten stoten tegen deurposten, dak van auto etc.
Een keer van commode gevallen, terwijl ik ernaast stond, hij lag op buikje, ik was even bezig in de commodelade, en hij zet zich ineens in achteruit... zie hem nog vallen...
Dan nog dat hij heupdysplasie hd geerfd van mij, niks aan te doen, totaal irrationeel maar voelde me er echt enorm slecht over even.
Maar de allerergste was dat hij best veel huilde (nog steeds geen idee waarom) de eerste paar weken van zijn leven en ik hem soms echt te ruw heb neergelegd of tegen hem gesnauwd heb, en ook idem met ons tweede mannetje
Daar voel ik me het meeste schuldig over.
[verwijderd] hij hebt ook een heftige tijd gehad toen. Je bent maar een mens. Je kan niet alles aan.
Bedankt voor het delen en de kwetsbaarheid.
[verwijderd] Dankjewel!
Ffion hier is dat ook herkenbaar. Ik heb momenten dat het me te veel word. Maar ik denk dat alle moeders en vaders daar wel eens last van hebben.
Vanmiddag. Omdat zoontje in de vijver van de buurman is gevallen/gegleden zonder dat ik of iemand er erg in had. Gelukkig kon hij er zelf uitkomen en huilde hij hard zodat ik hoorde dat er wat was. Maar voel me echt beroerd. Hij is zelf ook flink geschrokken. "Water vallen. Koud. Bah water" x 100
(Buurman heeft er wel een net om/over)
Toch6 heftig en inderdaad flink schrikken. Gelukkig kon hij er zelf uit
Vitamientjuh
Ja vreselijk. Op dat moment dacht ik alleen maar "naar huis, uitkleden en in bad" maar toen hij in bad zat kwam het besef van wat als hij voorover erin was gevallen en onder het ijs was gegaan en begon ik toch wel even te shaken
Toch6 ik hoop dat ie geen angst ontwikkeld voor zwembaden. Misschien even uitleggen als hij erover begint. Ik heb namelijk vaak gezien dat jonge kinderen een angst ontwikkelen voor water.
Vitamientjuh hij wordt volgende week 2, hoe kan ik dat uitleggen?
In bad ging hij wel weer gewoon "zwemmen" (op zn buik heen en weer)
Toch6 ik denk dat het gelukkig meevalt als hij al in bad begon te 'zwemmen'.
Net!
Mijn zoontje reed met zijn auto over het televisie scherm. En ik schoot zo erg uit me slof dat ik me daarna echt waardeloos voelde.
Maar ik loop ook een beetje op mijn tenen.
