Wanneer voelde jij je echt een slechte moeder?

Toen ik jarenlang zo depressief was dat ik daardoor de zorg voor mijn dochter nauwelijks aankon. Ik was mijn kind liever kwijt dan rijk. Ze ging naar een gastouder terwijl ik niet werkte (ziektewet en later wia), omdat ik gewoon niet een hele dag voor haar kon zorgen. En later, toen ze naar school ging, ging ze elke vakantie uit logeren bij mijn ouders of schoonouders, om mij te ontlasten. Zij gingen dan leuke dingen met haar doen, maar eigenlijk vond ik dat ík als haar moeder degene moest zijn die in de vakantie leuke dingen met haar deed. En dat ik een paar keer vreselijk tegen haar geschreeuwd heb, echt buiten mijzelf van woede, omdat ik het allemaal niet aankon. Ik heb haar een paar keer echt in haar basis gevoel van veiligheid geschaad. Daar ben ik nog steeds verdrietig over en voel ik me ook nog steeds schuldig over.

Mijn dochter is een keer in de maxicosi naar beneden gevallen van de trap in de hal.
Toen mijn zoon kleiner was had hij altijd driftaanvallen als hij van de psz kwam. Door de moeheid/prikkels kwam dat dan.
en ik woon 4 hoog en hebben geen lift.
Mijn zoon was helemaal door het lint en wilde weer eens niet meelopen. Toen had ik boven aan de trap mijn dochter neergezet om mijn zoon te pakken.
En opeens vloog ze naar beneden! Wat was er gebeurd, mijn dochter kon zelf de maxicoai laten wiebelen, en daardoor was de maxicosi verschoven en was ze dus naar beneden gevallen.

ooh wat voelde ik mij een slechte moeder, ik heb gehuild gehuild, zo erg vond ik het.
We zijn toen voor alle zekerheid naar het ziekenhuis gegaan en daar moest ze een nacht blijven. Gelukkig was er niks aan de hand. Moest na een paar weken nog een keer langs komen voor controle. Dus ze namen het heel serieus. Maar zoals ik zei, gelukkig had ze helemaal niks.

[verwijderd] wat ontzettend naar dat je je daar zo schuldig over voelt. Maar jij kan er niks aan doen dat je depressief was, het is een ziekte. Hoe gaat het nu?

Tantetil Ik weet dat ik er niks aan kan doen hoor. Maar het blijft nog steeds iets wat ik erg vind. Gelukkig gaat het sinds ongeveer een half jaar een stuk beter.

Poeh, toch wel herkenning bij sommige verhalen....ook ik heb (veel!) dingen waar ik me schuldig over voel.

Maar wat ik echt nooit meer vergeet was met mijn dochter; toen ze 2,5 was waren we op vakantie en ik wilde met haar gaan zwemmen bij het strand. Ik stond met haar op de arm, met m'n enkels in het water en keek twijfelend naar de golven. Die waren toch wel wat aan de hoge kant...en op het moment dat ik dacht: ach, je weet hoe het gaat. Gewoon 'erover heen' en dan is het alweer rustig water, op dat moment zoog de onderstroom het zand onder mijn voeten weg en we gleden zo onder water. Elke keer als ik weer boven kwam, werden we weer terug gezogen. Toch lukte het om (bijna) zelfstandig uit het water te komen, op het moment dat ik er bijna was werd ik aan m'n arm uit het water getrokken door een omstander. Mijn hemel, wat heb ik lang rondgelopen met een schuldgevoel, maar ook een 'wat als' vraag. Wat als ik op dat moment niet onderuit werd getrokken en ervoor koos om verder te gaan, wat als er niemand was en het was me niet gelukt om zelfstandig eruit te komen, wat als ik mijn dochter niet vast had kunnen houden. Een domme inschattingsfout had haar leven kunnen kosten. Daar komt nog bij dat, omdat ik niet om wist te gaan met het schuldgevoel werd ik kwaad op haar omdat ze het water (in een zwembad) niet meer in durfde. Ik heb toen gezegd: prima, dan ga ik wel lekker zwemmen zónder jou. Totaal onterecht en daarmee ging ik absoluut over een grens heen. Nu ik dit type kan ik er nog verdrietig van worden. Ze heeft extreme watervrees gehad tot ze begon met zwemles, met 6.5 jaar. Ben dan ook trotser dan trots dat ze 3 jaar heeft doorgezet om haar A én B diploma te halen en nu is in een echte waterrat.

En tijdens tijdens de zwangerschap en de periode na de geboorte van mijn zoontje, speelden er ontzettend veel dingen in mijn leven die een heftige impact hebben gehad.
Dat icm dat hij de eerste 4 maanden 0,0 ritme had en dus op onverwachte momenten huilde bijvoorbeeld (en veel!). Dan had ik geen idee wat hij nou eigenlijk wilde, waar ik dan heel gestrest van raakte en vaak grillig reageerde. Ik begreep hem gewoon niet, maar dat lag niet aan hem, maar omdat ik de rust niet had om helder na te denken.
Ik was heel bang dat hij een knauw had gekregen, maar hij is nu 6 en we hebben een hele hechte en veilige band. Misschien dat het samenslapen en 3 jaar borstvoeding in de nacht ook weer veel goed heeft gemaakt.

Mijn dochter had als baby de eerste maanden erg last van reflux, maar dat dat het was wisten we pas na 3 maanden. Dat constante gehuil, terwijl ik zelf ook gewoon op was na een zware bevalling, om gek van te worden. Met een week of 8 was ze ook ontroostbaar, het huilen ging maar door en toen heb ik haar in de kinderwagen gelegd, de andere kamer ingereden en geschreeuwd of ze gewoon eens voor de verandering haar kop kon houden, de deuren dicht gedaan en naar boven gegaan. Ik kon er niet meer tegen, geloof dat ik zelf ook een potje heb zitten janken. Vreselijk natuurlijk, ze had pijn en ze kon er ook niets aan doen, zo zielig, achteraf voel ik me daar wel erg schuldig over.
Verder met beide kinderen in de kraamperiode met hun hoofd tegen de deurpost aangelopen. Ik was toch wat breder met zo’n uitstekend hoofdje op mijn arm dan gedacht.

Mijn zoon was echt mijn crash test dummy. Echt erg! Ik ben zo lomp! Bij de tweede baby ging alles een stuk beter, ik had een hoop geleerd na de eerste

Zoon: van bank laten vallen, van ons bed laten vallen, te vroeg het riempje los maken van de kinderwagen (hij viel met zijn hoofdje recht naar beneden op het asfalt, ik hoorde echt "plok" .... te erg) en meer van dat soort dingen.

Bij mijn dochter was de ergste als baby toen ze als een aapje op mn onderarm lag te huilen, hoofdje steekt uit, ik buk waardoor ze haar hoofdje heel hard tegen de tafel stoot.
Als kleuter: ze wilde niet uit bad komen dus deed ik het wel even voor haar, ze stribbelde tegen en glibberde zo uit mijn handen met haar hoofd op de badkamer vloer. Ai....

Veel erger vind ik wanneer ik echt uit mn slof schiet tegen ze en heel boos tegen ze schreeuw. Het is zó boos dat ik daarna helemaal van slag ben. Daar wil ik echt vanaf.

Nu: werd net gebeld door school dat dochter hoofdpijn heeft en opgehaald wil worden, maar al ik dat doe kan ik over 3 kwartier weer terug voor de jongste en daarna nog boodschappen doen, dus ik heb gezegd dat ze het maar uit moet zitten. Stiekem voel ik me daar wel rot over, maar het komt echt niet uit.

En over het algemeen: de invloed van mijn psychische problemen, variërend van onterecht boos worden tot niet in staat zijn om ze bepaalde dingen te bieden.

Toen mijn zoontje op de stoel stond en er vanaf viel, nadat ik al tig keer had geroepen 'niet staan op de stoel'. .
En nadat hij dus gevallen was en begon te huilen ik nog eens boos op hem werd dat ik hem heb gewaarschuwd.
Uiteindelijk wel getroost en geknuffeld.
Maar voelde mij daarna wel een slechte moeder.

En me zoontje liep gister tegen een raam aan omdat hij niet op zat te letten en was er helemaal van overdonderd en ik kon alleen maar lachen

Ffion Jaaa, helemaal mee eens & heel herkenbaar.

Nu: dochter moest overgeven in de auto en eerlijk, het enige waar ik aan denk is dat ze niet ziek moet worden omdat ik wil slapen en omdat ik geen zin heb in het geregel morgen.

Mijn oudste zoontje was mijn crash test dummy ( mooi gezegd hier boven haha).
ik ben zelf wel eens te lomp, hoofdjes laten stoten tegen deurposten, dak van auto etc.

Een keer van commode gevallen, terwijl ik ernaast stond, hij lag op buikje, ik was even bezig in de commodelade, en hij zet zich ineens in achteruit... zie hem nog vallen...

Dan nog dat hij heupdysplasie hd geerfd van mij, niks aan te doen, totaal irrationeel maar voelde me er echt enorm slecht over even.

Maar de allerergste was dat hij best veel huilde (nog steeds geen idee waarom) de eerste paar weken van zijn leven en ik hem soms echt te ruw heb neergelegd of tegen hem gesnauwd heb, en ook idem met ons tweede mannetje
Daar voel ik me het meeste schuldig over.

[verwijderd] hij hebt ook een heftige tijd gehad toen. Je bent maar een mens. Je kan niet alles aan.
Bedankt voor het delen en de kwetsbaarheid.

[verwijderd] Dankjewel!

Ffion hier is dat ook herkenbaar. Ik heb momenten dat het me te veel word. Maar ik denk dat alle moeders en vaders daar wel eens last van hebben.

Vanmiddag. Omdat zoontje in de vijver van de buurman is gevallen/gegleden zonder dat ik of iemand er erg in had. Gelukkig kon hij er zelf uitkomen en huilde hij hard zodat ik hoorde dat er wat was. Maar voel me echt beroerd. Hij is zelf ook flink geschrokken. "Water vallen. Koud. Bah water" x 100
(Buurman heeft er wel een net om/over)

Toch6 O wat zul je geschrokken zijn, fijn dat het goed is afgelopen!

Extra blij nu dat wij onze vijver dit jaar weg hebben laten halen...