Wanneer voelde jij je echt een slechte moeder?

[onbekend] Ja dat ding maakt ook echt een POKKKK op het hoofd. Hier ook schuldig, denk dat ze net 4 weken was. Hoofdje is nog mooi rond

Toen mijn zoon baby was ben ik een keer tegen de deurpost aangelopen met zijn hoofd.

en verder ben ik best lomp, het gebeurd regelmatig dat ik ze perongeluk kras of een stoot geef. Dan maak ik een beweging op het verkeerde moment.

Het is ook een keer voorgekomen dat een kind van de commode viel. Terwijl ik pal voor de commode stond, ik kon gelukkig opvangen.

Best wel vaak hoor! Dingen als tegen de auto aanslaan etc vind ik onhandigheid. Echt slecht als ik moe of gestresst ben en mijn geduld verlies..of dat ik me afvraag of het wel genoeg is, of ze wel genoeg aandacht krijgen wr het wel goed doen etc

Ik voel mij een slechte moeder als ik weer eens als een viswijf sta te schreeuwen omdat de oudste mij het bloed onder de nagels vandaan haalt en ik mezelf maar niet in de hand kan houden ondanks dat ik weet dat zij een groot deel van haar gedrag echt niet kan controleren.

Ik voel mij dus ook een slechte moeder dat ik een dag niet geschreeuwd als een prestatie ervaar.

@[verwijderd] Iedere ouders nachtmerrie. Tien jaar van je leven .

De kinderen doen nu een maand strontvervelend en daardoor ben ik strenger geworden. Soms denk ik bij mezelf, het zijn jonge kinderen. Dit gedrag is hartstikke normaal, laat ze hun gang gaan. Maar dan merk ik weer dat die oortjes voor de sier op hun hoofdjes staan en dan kan ik weer boos worden

Pasgeleden zijn beide kinderen van de bank gevallen, terwijl ik er gewoon NAAST zat. Mijn zoontje had een lichte hersenschudding. O, wat voelde ik me slecht.

Maar ook wanneer ik weer loop te mopperen(behoorlijk hard praten), vooral op mijn dochter. Ik moet haar echt wat positiever benaderen.

Nu, dochter is aan het hoesten/snotneus en weet niet of ik de dokter moet bellen...

Die keer dat onze dochter voor mijn neus de stroomversnelling in sprong zonder bandjes (ik zat naar haar te kijken en stond er 1,5 seconde later naast, maar toch).

Toen ik deze week een verkeerde speen (papspeen) mee gaf naar de opvang waardoor dat arme kind lag te stikken in zijn melk.

Toen ik jarenlang zo depressief was dat ik daardoor de zorg voor mijn dochter nauwelijks aankon. Ik was mijn kind liever kwijt dan rijk. Ze ging naar een gastouder terwijl ik niet werkte (ziektewet en later wia), omdat ik gewoon niet een hele dag voor haar kon zorgen. En later, toen ze naar school ging, ging ze elke vakantie uit logeren bij mijn ouders of schoonouders, om mij te ontlasten. Zij gingen dan leuke dingen met haar doen, maar eigenlijk vond ik dat ík als haar moeder degene moest zijn die in de vakantie leuke dingen met haar deed. En dat ik een paar keer vreselijk tegen haar geschreeuwd heb, echt buiten mijzelf van woede, omdat ik het allemaal niet aankon. Ik heb haar een paar keer echt in haar basis gevoel van veiligheid geschaad. Daar ben ik nog steeds verdrietig over en voel ik me ook nog steeds schuldig over.

Mijn dochter is een keer in de maxicosi naar beneden gevallen van de trap in de hal.
Toen mijn zoon kleiner was had hij altijd driftaanvallen als hij van de psz kwam. Door de moeheid/prikkels kwam dat dan.
en ik woon 4 hoog en hebben geen lift.
Mijn zoon was helemaal door het lint en wilde weer eens niet meelopen. Toen had ik boven aan de trap mijn dochter neergezet om mijn zoon te pakken.
En opeens vloog ze naar beneden! Wat was er gebeurd, mijn dochter kon zelf de maxicoai laten wiebelen, en daardoor was de maxicosi verschoven en was ze dus naar beneden gevallen.

ooh wat voelde ik mij een slechte moeder, ik heb gehuild gehuild, zo erg vond ik het.
We zijn toen voor alle zekerheid naar het ziekenhuis gegaan en daar moest ze een nacht blijven. Gelukkig was er niks aan de hand. Moest na een paar weken nog een keer langs komen voor controle. Dus ze namen het heel serieus. Maar zoals ik zei, gelukkig had ze helemaal niks.

[verwijderd] wat ontzettend naar dat je je daar zo schuldig over voelt. Maar jij kan er niks aan doen dat je depressief was, het is een ziekte. Hoe gaat het nu?

Tantetil Ik weet dat ik er niks aan kan doen hoor. Maar het blijft nog steeds iets wat ik erg vind. Gelukkig gaat het sinds ongeveer een half jaar een stuk beter.

Poeh, toch wel herkenning bij sommige verhalen....ook ik heb (veel!) dingen waar ik me schuldig over voel.

Maar wat ik echt nooit meer vergeet was met mijn dochter; toen ze 2,5 was waren we op vakantie en ik wilde met haar gaan zwemmen bij het strand. Ik stond met haar op de arm, met m'n enkels in het water en keek twijfelend naar de golven. Die waren toch wel wat aan de hoge kant...en op het moment dat ik dacht: ach, je weet hoe het gaat. Gewoon 'erover heen' en dan is het alweer rustig water, op dat moment zoog de onderstroom het zand onder mijn voeten weg en we gleden zo onder water. Elke keer als ik weer boven kwam, werden we weer terug gezogen. Toch lukte het om (bijna) zelfstandig uit het water te komen, op het moment dat ik er bijna was werd ik aan m'n arm uit het water getrokken door een omstander. Mijn hemel, wat heb ik lang rondgelopen met een schuldgevoel, maar ook een 'wat als' vraag. Wat als ik op dat moment niet onderuit werd getrokken en ervoor koos om verder te gaan, wat als er niemand was en het was me niet gelukt om zelfstandig eruit te komen, wat als ik mijn dochter niet vast had kunnen houden. Een domme inschattingsfout had haar leven kunnen kosten. Daar komt nog bij dat, omdat ik niet om wist te gaan met het schuldgevoel werd ik kwaad op haar omdat ze het water (in een zwembad) niet meer in durfde. Ik heb toen gezegd: prima, dan ga ik wel lekker zwemmen zónder jou. Totaal onterecht en daarmee ging ik absoluut over een grens heen. Nu ik dit type kan ik er nog verdrietig van worden. Ze heeft extreme watervrees gehad tot ze begon met zwemles, met 6.5 jaar. Ben dan ook trotser dan trots dat ze 3 jaar heeft doorgezet om haar A én B diploma te halen en nu is in een echte waterrat.

En tijdens tijdens de zwangerschap en de periode na de geboorte van mijn zoontje, speelden er ontzettend veel dingen in mijn leven die een heftige impact hebben gehad.
Dat icm dat hij de eerste 4 maanden 0,0 ritme had en dus op onverwachte momenten huilde bijvoorbeeld (en veel!). Dan had ik geen idee wat hij nou eigenlijk wilde, waar ik dan heel gestrest van raakte en vaak grillig reageerde. Ik begreep hem gewoon niet, maar dat lag niet aan hem, maar omdat ik de rust niet had om helder na te denken.
Ik was heel bang dat hij een knauw had gekregen, maar hij is nu 6 en we hebben een hele hechte en veilige band. Misschien dat het samenslapen en 3 jaar borstvoeding in de nacht ook weer veel goed heeft gemaakt.

Mijn dochter had als baby de eerste maanden erg last van reflux, maar dat dat het was wisten we pas na 3 maanden. Dat constante gehuil, terwijl ik zelf ook gewoon op was na een zware bevalling, om gek van te worden. Met een week of 8 was ze ook ontroostbaar, het huilen ging maar door en toen heb ik haar in de kinderwagen gelegd, de andere kamer ingereden en geschreeuwd of ze gewoon eens voor de verandering haar kop kon houden, de deuren dicht gedaan en naar boven gegaan. Ik kon er niet meer tegen, geloof dat ik zelf ook een potje heb zitten janken. Vreselijk natuurlijk, ze had pijn en ze kon er ook niets aan doen, zo zielig, achteraf voel ik me daar wel erg schuldig over.
Verder met beide kinderen in de kraamperiode met hun hoofd tegen de deurpost aangelopen. Ik was toch wat breder met zo’n uitstekend hoofdje op mijn arm dan gedacht.

Mijn zoon was echt mijn crash test dummy. Echt erg! Ik ben zo lomp! Bij de tweede baby ging alles een stuk beter, ik had een hoop geleerd na de eerste

Zoon: van bank laten vallen, van ons bed laten vallen, te vroeg het riempje los maken van de kinderwagen (hij viel met zijn hoofdje recht naar beneden op het asfalt, ik hoorde echt "plok" .... te erg) en meer van dat soort dingen.

Bij mijn dochter was de ergste als baby toen ze als een aapje op mn onderarm lag te huilen, hoofdje steekt uit, ik buk waardoor ze haar hoofdje heel hard tegen de tafel stoot.
Als kleuter: ze wilde niet uit bad komen dus deed ik het wel even voor haar, ze stribbelde tegen en glibberde zo uit mijn handen met haar hoofd op de badkamer vloer. Ai....

Veel erger vind ik wanneer ik echt uit mn slof schiet tegen ze en heel boos tegen ze schreeuw. Het is zó boos dat ik daarna helemaal van slag ben. Daar wil ik echt vanaf.

Nu: werd net gebeld door school dat dochter hoofdpijn heeft en opgehaald wil worden, maar al ik dat doe kan ik over 3 kwartier weer terug voor de jongste en daarna nog boodschappen doen, dus ik heb gezegd dat ze het maar uit moet zitten. Stiekem voel ik me daar wel rot over, maar het komt echt niet uit.

En over het algemeen: de invloed van mijn psychische problemen, variërend van onterecht boos worden tot niet in staat zijn om ze bepaalde dingen te bieden.