Poeh, toch wel herkenning bij sommige verhalen....ook ik heb (veel!) dingen waar ik me schuldig over voel.
Maar wat ik echt nooit meer vergeet was met mijn dochter; toen ze 2,5 was waren we op vakantie en ik wilde met haar gaan zwemmen bij het strand. Ik stond met haar op de arm, met m'n enkels in het water en keek twijfelend naar de golven. Die waren toch wel wat aan de hoge kant...en op het moment dat ik dacht: ach, je weet hoe het gaat. Gewoon 'erover heen' en dan is het alweer rustig water, op dat moment zoog de onderstroom het zand onder mijn voeten weg en we gleden zo onder water. Elke keer als ik weer boven kwam, werden we weer terug gezogen. Toch lukte het om (bijna) zelfstandig uit het water te komen, op het moment dat ik er bijna was werd ik aan m'n arm uit het water getrokken door een omstander. Mijn hemel, wat heb ik lang rondgelopen met een schuldgevoel, maar ook een 'wat als' vraag. Wat als ik op dat moment niet onderuit werd getrokken en ervoor koos om verder te gaan, wat als er niemand was en het was me niet gelukt om zelfstandig eruit te komen, wat als ik mijn dochter niet vast had kunnen houden. Een domme inschattingsfout had haar leven kunnen kosten. Daar komt nog bij dat, omdat ik niet om wist te gaan met het schuldgevoel werd ik kwaad op haar omdat ze het water (in een zwembad) niet meer in durfde. Ik heb toen gezegd: prima, dan ga ik wel lekker zwemmen zónder jou. Totaal onterecht en daarmee ging ik absoluut over een grens heen. Nu ik dit type kan ik er nog verdrietig van worden. Ze heeft extreme watervrees gehad tot ze begon met zwemles, met 6.5 jaar. Ben dan ook trotser dan trots dat ze 3 jaar heeft doorgezet om haar A én B diploma te halen en nu is in een echte waterrat.
En tijdens tijdens de zwangerschap en de periode na de geboorte van mijn zoontje, speelden er ontzettend veel dingen in mijn leven die een heftige impact hebben gehad.
Dat icm dat hij de eerste 4 maanden 0,0 ritme had en dus op onverwachte momenten huilde bijvoorbeeld (en veel!). Dan had ik geen idee wat hij nou eigenlijk wilde, waar ik dan heel gestrest van raakte en vaak grillig reageerde. Ik begreep hem gewoon niet, maar dat lag niet aan hem, maar omdat ik de rust niet had om helder na te denken.
Ik was heel bang dat hij een knauw had gekregen, maar hij is nu 6 en we hebben een hele hechte en veilige band. Misschien dat het samenslapen en 3 jaar borstvoeding in de nacht ook weer veel goed heeft gemaakt.