Hoe wist jij dat je gezin compleet was?
- Bijgewerkt
Manque ten eerste een hele dikke knuffel voor jullie, levend verlies (zowel vanwege je gehandicapte zoontje als de wens van een groot gezin) vergt ook een grote emotionele belasting. Wat een moeilijke situatie.
Naast het wes word in sommige situaties tegenwoordig het wgs ingezet, daarbij kijken ze nog dieper en nauwkeuriger in het DNA. Miss is t iets voor jullie?
Edit:
Als alle bekende genen worden bekeken, heet dat ‘Whole Exome Sequencing' (WES). Zie ook DNA-onderzoek voor een diagnose.
Bij ‘whole genome sequencing’ (WGS) wordt niet alleen naar de bekende genen gekeken, maar ook naar het DNA dat tussen de genen ligt. Dit gebeurt nog vooral voor wetenschappelijk onderzoek.
- Bijgewerkt
Bedankt voor het delen van jullie persoonlijke verhalen!
Wij hadden voordat we gingen proberen kinderen te krijgen allebei de wens voor 3 (allebei uit gezin met 3 kinderen en dat blijkbaar blij mee). Ik merkte wel bij allebei dat de wens voor een derde anders was.. na 2x ovulatie inductie hebben we bij de derde de natuur langer z'n gang laten gaan. Waarschijnlijk was ik wel degene geweest die uiteindelijk toch terug de MMM in had gewild maar de drang was minder sterk dan bij de eerste 2. Na de derde was het wel echt klaar voor mij. Man heeft eigen bedrijf en alle ochtend en avondspits komt dus op mij neer. Hij heeft overigens nog wel eens gehint naar een vierde... maar nee...
Manque Ik vind het vaak indrukwekkend hoe goed jij dingen onder woorden kunt brengen. Ik zit helemaal niet in een vergelijkbare situatie en toch heb ik het gevoel dat ik heel goed begrijp wat je voelt. Echt begrijpen doe je het vast pas als je het zelf meemaakt, maar ik voel de liefde voor jullie zoon uit je woorden en kan me heel goed voorstellen dat je het tegelijk niet zo had gewild.
Ook wij hebben een combinatietest gedaan omdat we een gehandicapt kind niet op de wereld hadden willen brengen en de belangrijkste reden waarom ik geen derde kind zou willen is omdat we nu gezegend zijn met twee gezonde kinderen en ons leven zo zou kunnen veranderen als de derde gehandicapt blijkt te zijn, zowel voor ons als de kinderen, en we hebben het nu zo goed en fijn.
Jouw situatie lijkt me heel erg moeilijk en ook al ken ik je niet, ik had je enorm gegund dat de toekomst met jullie zoon er anders uit zou zien. Veel sterkte met de beslissing voor een eventueel tweede kindje, ik hoop dat jullie de keuze kunnen maken die jullie allemaal het gelukkigst maakt, jullie lijken me in ieder geval een geweldig team.
@Manque Ik sluit me aan bij de rest, wat een ontzettend verdrietige situatie is het als je weet dat je in theorie nog best een kind zou kunnen krijgen, maar je je realiseert dat dat gezien je eerste kind eigenlijk geen goed idee is. Kan me voorstellen dat het ook heel oneerlijk voelt, omdat jullie geweldige ouders zijn en je veel kwaliteiten die jij als moeder hebt nu niet kan benutten. Ik lees overigens echt niets in je reactie waar anderen om zouden kunnen veroordelen, lijkt me dat iedereen jullie een gezonde zoon gegund had.
Wij vonden het nu al lastig bij de beslissing van een tweede, omdat we weten/ons realiseren hoe zwaar het kan zijn voor een (oudste) om een hulpbehoevend zusje of broertje te hebben.
Los daarvan is voor ons 2 kinderen sowieso genoeg. Zo'n traject in het ziekenhuis is zwaar, we gunnen anderen die afhankelijk zijn van donoren ook een kind, onze hoeveelheid energie is beperkt, de babytijd bij dochter 1 was ontzettend zwaar en we zijn al hartstikke dankbaar dat we er nu 2 hebben, je moet het lot ook niet te veel uitdagen...
@Manque je hoeft je toch niet schuldig te voelen? Echt niet nodig! Wij durfden ook alleen maar voor 2e kindje te gaan omdat de kans op een 2e kindje met beperking heel erg klein zou zijn. Onze dochter heeft een chromosoomafwijking die spontaan is ontstaan dus geen kans op herhaling. Ik heb altijd gezegd hoeveel ik ook van haar hou ik zet er geen 2e van op de wereld.
klopt, mijn kleine zusje heeft ernstige autisme en ik weet dat ik ooit een groot deel van de zorg voor haar erbij krijg. Ik ben zelf ook nog eens lichamelijk chronisch ziek dus dat is best wel eens een angst voor de toekomst.
Maar het belangrijkste is wel dat ik regelmatig echt een zus mis. Om de zorgen over mijn ouders mee te delen, om gewoon zussendingen te doen, om dingen samen te kunnen regelen. Ik voel me toch regelmatig meer enigs kind...
@Manque ik snap je gevoelens. Mijn moeder zegt ook wel eens als je zusje als eerste was gekomen was er zeer waarschijnlijk geen tweede gekomen. Het is als ouder zo moeilijk om te zien dat je kind ongelukkig is/het leven zwaar is/Pijn lijden/ geen gewone toekomst voor zich te hebben. Om elke dag te moeten strijden om te zorgen dat ze goede zorg krijgen.
Ik heb dit topic al heel wat keren gelezen, gedacht te willen reageren en het toch weer weggeklikt.
Zoals de meesten wel weten hebben wij één dochter (de oudste van 10) met een chromosomale afwijking. Daarbij hoort een cognitieve beperking, blijft sociaal-emotioneel altijd jong en ook chronische vermoeidheid. Daarnaast (of als gevolg daarvan) heeft ze enorme woede-aanvallen, waarbij ze compleet ontoerekeningsvatbaar is. Ze kan waarschijnlijk nooit zelfstandig wonen en zal op een bepaalde manier altijd 'kind' blijven.
Onze middelste (wordt 9 in november) heeft 'forse ADHD' (aldus de psychiater) en is daarnaast chronisch inontinent (voor zowel urine als ontlasting). Dat laatste gaat hopelijk in de toekomst over, maar het duurt nu al 2 jaar, dus het is intensief.
Al jaren had ik het idee dat ik nog heel graag een derde kindje wilde. In juni 2016 gaf mijn man aan dat hij daar ook voor open stond. Op dat moment hadden we nog geen genetisch onderzoek van de oudste gehad, dus dachten we dat het nog wel over zou gaan wellicht (daarnaast wordt het verschil met leeftijdsgenoten steeds duidelijker, dus het was toen ook nog niet zo evident dat ze echt 'anders' was). De destijds jongste was wel druk, maar ze was ook nog een kleuter. De incontinentie bestond toen nog niet (ze is gewoon zindelijk geworden op haar 3e).
Ik werd niet zwanger in het halfjaar dat volgde, wat ik echt moeilijk vond. Ik was eerder altijd snel zwanger geraakt, en nu was ik bang dat het misschien niet zou lukken. Na dat halfjaar gaf mijn man aan dat hij het toch heel heftig vond om nog een kindje op de wereld te zetten: zowel voor de kinderen (die allebei moeite hebben met prikkels), als voor ons, als voor het nieuwe kindje: in zo'n gecompliceerd gezin terecht te komen. Ik heb zoveel verdriet gehad van zijn beslissing destijds. Voor mijn gevoel hoorde het derde kindje er al helemaal bij en hoefden we alleen maar te wachten tot hij of zij zou komen. Ik kon ook niet meer rationeel nadenken erover, ik ging alle nadelen bagatelliseren en alle voordelen romantiseren. Het gevolg was dat mijn man steeds meer zijn hakken in het zand zette, omdat hij het idee had dat ik puur uit emotie wilde beslissen.
2017 was een ontzettend moeilijk jaar voor me, omdat ik (naast omgaan met de beperkingen van de twee kinderen die ik al had) moest dealen met het feit dat mijn andere kind er niet zou komen. Die wens was zó ontzettend sterk! Ik zal niet zeggen: sterker dan die voor de eerste twee, maar wel net zo sterk. Aan het eind van het jaar hebben mijn man en ik gepraat (hebben we uiteraard het jaar door ook wel gedaan) en zijn we er samen uit gekomen: er kon en mocht toch graag een derde kindje komen. Toen werd ik gelukkig wél snel zwanger en nu is onze jongste alweer bijna 9 maanden.
En ja, het is zwaarder, maar voor mijn gevoel eigenlijk niet eens zoveel zwaarder. Ik heb vooral heel veel moeite met de oudste. De dingen waar we met de jongste tegenaan lopen zijn zo 'gewoon'. En heel eerlijk: ik vind dat heerlijk. Ja, niet dat ze niet slaapt bijvoorbeeld, maar ik heb geen zorgen over haar. Aan de andere kant: bij de oudste kwamen ook pas toen ze 4 was de eerste barstjes in mijn vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen. Dus ik ben niet echt zorgeloos, dat zal ik nooit meer zijn denk ik. Maar ik zou dat ook niet zijn zonder mijn kleine cadeautje.
Veel mensen vinden het egoistisch dat ik zo graag nog een kindje wilde. Ik moest rekening houden met de oudste twee en ook niet een kleintje moedwillig in de chaos van ons gezin zetten. En hoewel ik ook voordelen zie: dat kleine zusje brengt de meiden en ons ook heel veel plezier, ze zal een gelijkwaardige zus zijn later voor de middelste (zodat die de zorg kan delen), dat soort dingen... Is het natuurlijk een grote gok en toch best een belasting voor ons allemaal. Maar toch voelt ze als een soort cadeautje.
Eh ja... Is dit een antwoord op de vraag uberhaupt? In elk geval is het gezin nu compleet en voel ik dat omdat ik niet meer stiekem hoop zwanger te zijn 
marb Mooi! Topmoeder ben je 
- Bijgewerkt
Ik ben een beetje verbaasd om de reacties die ik krijg merk ik. Ik kan heel liefdevol over de kinderen vertellen, maar ik vond dit eigenlijk een behoorlijk feitelijke omschrijving van de situatie 
Maar fijn te horen dat de liefde voor de meisjes er zelfs met zo'n opsomming doorheen sijpelt!
Toch6 ipv 4 nu 5 kinderen. En ik kan nog steeds niet zeggen dat het voor mij als klaar voelt 
ja de eerste tijd na c wel, misschien daarom ook wel zolang borstvoeding gegeven (15 maanden). Maar ik krijg inmiddels steeds meer last van verlangen naar nog 1. Het is maar goed dat er een spiraal in zit want man wil echt niet.
Verklaar me maar voor gek 
Toch6 nou voor gek verklaren lijkt me niet nodig als je dat gevoel hebt dan is het er dat maakt je niet gek natuurlijk. Wat voorl lastig is is dat jullie niet op 1 lijn liggen. Ik vind wel dat een kind gewenst moet zijn door beide ouders. Man heeft hier heel lang getwijfeld over een 2e en ik heb altijd gezegd beter gelukkig met z'n drieën dan ongelukkig met 4 maar o wat vond ik het soms lastig want de wens was bij mij heel groot. Dus ik snap je gevoel hierin wel. Nu hebben jullie er natuurlijk al wel 5. Wat zou de 6e toevoegen? En hebben jullie voldoende ruimte (in je hart, huis en portemonnee)
Is je man zeker van geen baby meer? Of is het nu niet maar wie weet ooit? Want dan kun je ook afspreken ok nu niet maar we hebben het er over 6 maanden/jaar nog eens over.
En als hij echt klaar is hoe kunnen jullie samen de proberen jouw wens af te sluiten?
Elsie89 als ik ongepland zwanger raak zal hij geen abortus ofzo willen maar hij wil er niet bewust voor kiezen.
Qua financiële ruimte lukt het zoals het nu is (niemand kan garantie geven over 10 jaar uiteraard).
Huis zal wel verbouwd moeten worden. Speelkamer moet dan ook slaapkamer worden.
Praktische bezwaren zie ik ook wel. Nieuwe auto, moeten verbouwen, meer kosten
De kans dat ik weer veel op de bank moet liggen is zeer groot.
Mijn humeur is onder hormonen niet goed.
Man is bang voor mijn gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk. Zijn moeder is bij de laatste bijna doodgebloed en nooit meer de oude geworden zeggen ze. Al denk ik ook stuk karakter als ik verhalen van ervoor hoor.
En hij wil ze financieel gewoon "alles" kunnen geven en niet op elke euro moet letten.
Ik denk dat ik het wel kan accepteren uiteindelijk. Ik heb 5 gezonde kinderen. Dat is niet weinig. Mijn lijf vind zwangerschappen steeds minder leuk. Maar toch, nog zo'n heerlijk kind als C erbij... t is haar schuld, ze is te lief en makkelijk 
Toch6 Is het echt een wens voor nog een kindje. Of een stukje levensfase verwerking wat je moeilijk vind? Als in, geen baby fase meer gaan mee maken, kinderen die ouder worden, jij zelf die ouder wordt etc. Waardoor je weer terug wil naar nog een keer een baby fase in plaats van doorgroeien naar de volgende fase.