Ik heb dit topic al heel wat keren gelezen, gedacht te willen reageren en het toch weer weggeklikt.
Zoals de meesten wel weten hebben wij één dochter (de oudste van 10) met een chromosomale afwijking. Daarbij hoort een cognitieve beperking, blijft sociaal-emotioneel altijd jong en ook chronische vermoeidheid. Daarnaast (of als gevolg daarvan) heeft ze enorme woede-aanvallen, waarbij ze compleet ontoerekeningsvatbaar is. Ze kan waarschijnlijk nooit zelfstandig wonen en zal op een bepaalde manier altijd 'kind' blijven.
Onze middelste (wordt 9 in november) heeft 'forse ADHD' (aldus de psychiater) en is daarnaast chronisch inontinent (voor zowel urine als ontlasting). Dat laatste gaat hopelijk in de toekomst over, maar het duurt nu al 2 jaar, dus het is intensief.
Al jaren had ik het idee dat ik nog heel graag een derde kindje wilde. In juni 2016 gaf mijn man aan dat hij daar ook voor open stond. Op dat moment hadden we nog geen genetisch onderzoek van de oudste gehad, dus dachten we dat het nog wel over zou gaan wellicht (daarnaast wordt het verschil met leeftijdsgenoten steeds duidelijker, dus het was toen ook nog niet zo evident dat ze echt 'anders' was). De destijds jongste was wel druk, maar ze was ook nog een kleuter. De incontinentie bestond toen nog niet (ze is gewoon zindelijk geworden op haar 3e).
Ik werd niet zwanger in het halfjaar dat volgde, wat ik echt moeilijk vond. Ik was eerder altijd snel zwanger geraakt, en nu was ik bang dat het misschien niet zou lukken. Na dat halfjaar gaf mijn man aan dat hij het toch heel heftig vond om nog een kindje op de wereld te zetten: zowel voor de kinderen (die allebei moeite hebben met prikkels), als voor ons, als voor het nieuwe kindje: in zo'n gecompliceerd gezin terecht te komen. Ik heb zoveel verdriet gehad van zijn beslissing destijds. Voor mijn gevoel hoorde het derde kindje er al helemaal bij en hoefden we alleen maar te wachten tot hij of zij zou komen. Ik kon ook niet meer rationeel nadenken erover, ik ging alle nadelen bagatelliseren en alle voordelen romantiseren. Het gevolg was dat mijn man steeds meer zijn hakken in het zand zette, omdat hij het idee had dat ik puur uit emotie wilde beslissen.
2017 was een ontzettend moeilijk jaar voor me, omdat ik (naast omgaan met de beperkingen van de twee kinderen die ik al had) moest dealen met het feit dat mijn andere kind er niet zou komen. Die wens was zó ontzettend sterk! Ik zal niet zeggen: sterker dan die voor de eerste twee, maar wel net zo sterk. Aan het eind van het jaar hebben mijn man en ik gepraat (hebben we uiteraard het jaar door ook wel gedaan) en zijn we er samen uit gekomen: er kon en mocht toch graag een derde kindje komen. Toen werd ik gelukkig wél snel zwanger en nu is onze jongste alweer bijna 9 maanden.
En ja, het is zwaarder, maar voor mijn gevoel eigenlijk niet eens zoveel zwaarder. Ik heb vooral heel veel moeite met de oudste. De dingen waar we met de jongste tegenaan lopen zijn zo 'gewoon'. En heel eerlijk: ik vind dat heerlijk. Ja, niet dat ze niet slaapt bijvoorbeeld, maar ik heb geen zorgen over haar. Aan de andere kant: bij de oudste kwamen ook pas toen ze 4 was de eerste barstjes in mijn vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen. Dus ik ben niet echt zorgeloos, dat zal ik nooit meer zijn denk ik. Maar ik zou dat ook niet zijn zonder mijn kleine cadeautje.
Veel mensen vinden het egoistisch dat ik zo graag nog een kindje wilde. Ik moest rekening houden met de oudste twee en ook niet een kleintje moedwillig in de chaos van ons gezin zetten. En hoewel ik ook voordelen zie: dat kleine zusje brengt de meiden en ons ook heel veel plezier, ze zal een gelijkwaardige zus zijn later voor de middelste (zodat die de zorg kan delen), dat soort dingen... Is het natuurlijk een grote gok en toch best een belasting voor ons allemaal. Maar toch voelt ze als een soort cadeautje.
Eh ja... Is dit een antwoord op de vraag uberhaupt? In elk geval is het gezin nu compleet en voel ik dat omdat ik niet meer stiekem hoop zwanger te zijn 😉
