Hoe wist jij dat je gezin compleet was?

@Manque je hoeft je toch niet schuldig te voelen? Echt niet nodig! Wij durfden ook alleen maar voor 2e kindje te gaan omdat de kans op een 2e kindje met beperking heel erg klein zou zijn. Onze dochter heeft een chromosoomafwijking die spontaan is ontstaan dus geen kans op herhaling. Ik heb altijd gezegd hoeveel ik ook van haar hou ik zet er geen 2e van op de wereld.

Kache

klopt, mijn kleine zusje heeft ernstige autisme en ik weet dat ik ooit een groot deel van de zorg voor haar erbij krijg. Ik ben zelf ook nog eens lichamelijk chronisch ziek dus dat is best wel eens een angst voor de toekomst.
Maar het belangrijkste is wel dat ik regelmatig echt een zus mis. Om de zorgen over mijn ouders mee te delen, om gewoon zussendingen te doen, om dingen samen te kunnen regelen. Ik voel me toch regelmatig meer enigs kind...

@Manque ik snap je gevoelens. Mijn moeder zegt ook wel eens als je zusje als eerste was gekomen was er zeer waarschijnlijk geen tweede gekomen. Het is als ouder zo moeilijk om te zien dat je kind ongelukkig is/het leven zwaar is/Pijn lijden/ geen gewone toekomst voor zich te hebben. Om elke dag te moeten strijden om te zorgen dat ze goede zorg krijgen.

Ik heb dit topic al heel wat keren gelezen, gedacht te willen reageren en het toch weer weggeklikt.
Zoals de meesten wel weten hebben wij één dochter (de oudste van 10) met een chromosomale afwijking. Daarbij hoort een cognitieve beperking, blijft sociaal-emotioneel altijd jong en ook chronische vermoeidheid. Daarnaast (of als gevolg daarvan) heeft ze enorme woede-aanvallen, waarbij ze compleet ontoerekeningsvatbaar is. Ze kan waarschijnlijk nooit zelfstandig wonen en zal op een bepaalde manier altijd 'kind' blijven.

Onze middelste (wordt 9 in november) heeft 'forse ADHD' (aldus de psychiater) en is daarnaast chronisch inontinent (voor zowel urine als ontlasting). Dat laatste gaat hopelijk in de toekomst over, maar het duurt nu al 2 jaar, dus het is intensief.

Al jaren had ik het idee dat ik nog heel graag een derde kindje wilde. In juni 2016 gaf mijn man aan dat hij daar ook voor open stond. Op dat moment hadden we nog geen genetisch onderzoek van de oudste gehad, dus dachten we dat het nog wel over zou gaan wellicht (daarnaast wordt het verschil met leeftijdsgenoten steeds duidelijker, dus het was toen ook nog niet zo evident dat ze echt 'anders' was). De destijds jongste was wel druk, maar ze was ook nog een kleuter. De incontinentie bestond toen nog niet (ze is gewoon zindelijk geworden op haar 3e).

Ik werd niet zwanger in het halfjaar dat volgde, wat ik echt moeilijk vond. Ik was eerder altijd snel zwanger geraakt, en nu was ik bang dat het misschien niet zou lukken. Na dat halfjaar gaf mijn man aan dat hij het toch heel heftig vond om nog een kindje op de wereld te zetten: zowel voor de kinderen (die allebei moeite hebben met prikkels), als voor ons, als voor het nieuwe kindje: in zo'n gecompliceerd gezin terecht te komen. Ik heb zoveel verdriet gehad van zijn beslissing destijds. Voor mijn gevoel hoorde het derde kindje er al helemaal bij en hoefden we alleen maar te wachten tot hij of zij zou komen. Ik kon ook niet meer rationeel nadenken erover, ik ging alle nadelen bagatelliseren en alle voordelen romantiseren. Het gevolg was dat mijn man steeds meer zijn hakken in het zand zette, omdat hij het idee had dat ik puur uit emotie wilde beslissen.

2017 was een ontzettend moeilijk jaar voor me, omdat ik (naast omgaan met de beperkingen van de twee kinderen die ik al had) moest dealen met het feit dat mijn andere kind er niet zou komen. Die wens was zó ontzettend sterk! Ik zal niet zeggen: sterker dan die voor de eerste twee, maar wel net zo sterk. Aan het eind van het jaar hebben mijn man en ik gepraat (hebben we uiteraard het jaar door ook wel gedaan) en zijn we er samen uit gekomen: er kon en mocht toch graag een derde kindje komen. Toen werd ik gelukkig wél snel zwanger en nu is onze jongste alweer bijna 9 maanden.

En ja, het is zwaarder, maar voor mijn gevoel eigenlijk niet eens zoveel zwaarder. Ik heb vooral heel veel moeite met de oudste. De dingen waar we met de jongste tegenaan lopen zijn zo 'gewoon'. En heel eerlijk: ik vind dat heerlijk. Ja, niet dat ze niet slaapt bijvoorbeeld, maar ik heb geen zorgen over haar. Aan de andere kant: bij de oudste kwamen ook pas toen ze 4 was de eerste barstjes in mijn vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen. Dus ik ben niet echt zorgeloos, dat zal ik nooit meer zijn denk ik. Maar ik zou dat ook niet zijn zonder mijn kleine cadeautje.
Veel mensen vinden het egoistisch dat ik zo graag nog een kindje wilde. Ik moest rekening houden met de oudste twee en ook niet een kleintje moedwillig in de chaos van ons gezin zetten. En hoewel ik ook voordelen zie: dat kleine zusje brengt de meiden en ons ook heel veel plezier, ze zal een gelijkwaardige zus zijn later voor de middelste (zodat die de zorg kan delen), dat soort dingen... Is het natuurlijk een grote gok en toch best een belasting voor ons allemaal. Maar toch voelt ze als een soort cadeautje.

Eh ja... Is dit een antwoord op de vraag uberhaupt? In elk geval is het gezin nu compleet en voel ik dat omdat ik niet meer stiekem hoop zwanger te zijn

marb wat spreek je liefdevol over je drie kinderen.

Ysabella : ze zijn ook allemaal op hun manier echt geweldig!

marb dankjewel voor het delen

marb Mooi

marb Mooi! Topmoeder ben je

Toch6 nou voor gek verklaren lijkt me niet nodig als je dat gevoel hebt dan is het er dat maakt je niet gek natuurlijk. Wat voorl lastig is is dat jullie niet op 1 lijn liggen. Ik vind wel dat een kind gewenst moet zijn door beide ouders. Man heeft hier heel lang getwijfeld over een 2e en ik heb altijd gezegd beter gelukkig met z'n drieën dan ongelukkig met 4 maar o wat vond ik het soms lastig want de wens was bij mij heel groot. Dus ik snap je gevoel hierin wel. Nu hebben jullie er natuurlijk al wel 5. Wat zou de 6e toevoegen? En hebben jullie voldoende ruimte (in je hart, huis en portemonnee)
Is je man zeker van geen baby meer? Of is het nu niet maar wie weet ooit? Want dan kun je ook afspreken ok nu niet maar we hebben het er over 6 maanden/jaar nog eens over.
En als hij echt klaar is hoe kunnen jullie samen de proberen jouw wens af te sluiten?

Elsie89 als ik ongepland zwanger raak zal hij geen abortus ofzo willen maar hij wil er niet bewust voor kiezen.
Qua financiële ruimte lukt het zoals het nu is (niemand kan garantie geven over 10 jaar uiteraard).
Huis zal wel verbouwd moeten worden. Speelkamer moet dan ook slaapkamer worden.

Praktische bezwaren zie ik ook wel. Nieuwe auto, moeten verbouwen, meer kosten
De kans dat ik weer veel op de bank moet liggen is zeer groot.
Mijn humeur is onder hormonen niet goed.

Man is bang voor mijn gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk. Zijn moeder is bij de laatste bijna doodgebloed en nooit meer de oude geworden zeggen ze. Al denk ik ook stuk karakter als ik verhalen van ervoor hoor.
En hij wil ze financieel gewoon "alles" kunnen geven en niet op elke euro moet letten.

Ik denk dat ik het wel kan accepteren uiteindelijk. Ik heb 5 gezonde kinderen. Dat is niet weinig. Mijn lijf vind zwangerschappen steeds minder leuk. Maar toch, nog zo'n heerlijk kind als C erbij... t is haar schuld, ze is te lief en makkelijk

Toch6 Is het echt een wens voor nog een kindje. Of een stukje levensfase verwerking wat je moeilijk vind? Als in, geen baby fase meer gaan mee maken, kinderen die ouder worden, jij zelf die ouder wordt etc. Waardoor je weer terug wil naar nog een keer een baby fase in plaats van doorgroeien naar de volgende fase.

iMoeder wisselt denk ik, afhankelijk van waar ik zit in m'n cyclus. Dat ik nooit meer zwanger zal zijn voelt raar, ik ben 31 dus nog jaren kans. Nooit meer het magische van zwangerschap, geboorte, eerste weken...

Maar ik besefte vorige week ook: dan duurt het nóg langer voor ik me-time terug krijg, zou kunnen gaan sporten, kan gaan... . Een nachtje kindloos weg, of zelfs maar een dagje ivm borstvoeding is dan ook weer een tijd van de baan.
Nog meer pubers in huis nog meer verantwoordelijkheid

Maar als we dan weer zo'n fijne dag hebben gehad denk "nog 1 erbij graag, nog meer liefde en gezelligheid".

iMoeder Goede vraag hoor! Want na de tweede twijfelde ik steeds of dat dit was of echt een wens. Maar we bleven praten in “als er dan een derde zou komen”

Het grappige is: tijdens deze zwangerschap en nu ze er is weet en voel ik: het is klaar (maar ik ben ook 37) MAAR wat jij schetst voel ik nu wel al “nooit meer….” dat wordt nog best een “afscheid”

Wel lastig om te onderscheiden soms.