Pff ik ben behoorlijk in dubio over of ik mijn reactie überhaupt moet laten staan. Het is iets waar je eigenlijk niet over kunt praten met anderen. Want mensen kunnen het gevoel dat wij hebben en de onmetelijke liefde voor ons kind niet rijmen met elkaar.
Hoe wist jij dat je gezin compleet was?
[verwijderd]
Manque ik vind je reaktie heel eerlijk, openhartig, en 1000% begrijpelijk. En natuurlijk moet die blijven staan. Er spreekt namelijk ook een enorme liefde uit die je voor je zoon voelt.
Maar aan de andere kant mag het ook best uitgesproken worden hoe moeilijk het voor jullie als ouders is, hoe het jullie leven overhoop haalt, en hoe je je het zo anders voorgesteld had.
[verwijderd]
Manque
Ik kan alleen maar zeggen dat het gevoel herkenbaar is wat je schrijft, al is het verhaal van mijn oudste anders.
Niet iets wat men snel zal begrijpen en daarom (vanuit mijzelf gesproken) niet snel gedeeld zal worden. En of je de reactie laat staan of niet, kan het niet helemaal uitleggen waarom maar dank je voor het delen ervan.
[verwijderd] ben het met je eens. En @Manque ik snap je eigenlijk best goed denk ik, ik vind het ook echt niet vreemd. En ik snap ook dat de keuze voor nog een kindje of niet echt heel moeilijk is.
- Bijgewerkt
[verwijderd] Dankjewel voor je begrip.
Het is niet alleen moeilijk voor ons; het leven is voor hem ook een enorme taak en dat zien wij. Ik heb niet het gevoel dat wij hem een leven heb geschonken, dat het een fantastisch cadeau is, maar het voelt vaak als iets waar we hem mee opgezadeld hebben en waarin hij zichzelf totaal niet verstaanbaar kan maken. Hopelijk verbetert dat ooit nog. Daar werken we aan.
[verwijderd]
Manque Dat is begrijpelijk, maar is jullie niet aan te rekenen. The power of hindsight zou fijn zijn, maar helaas is die aan niemand toebedeeld. Feit blijft dat jullie zo’n warm nest aan hem bieden waar menig niet-gehandicapt kind jaloers op kan zijn. Meer kun je niet doen toch?
- Bijgewerkt
[verwijderd] Dankjewel voor je berichtje. Ik neem je niks kwalijk hoor, maak je geen zorgen. Ik ben niet beledigd of wat dan ook. Ik vind het fijn dat je zoveel begrip hebt en dat je de moeite neemt om zo uitgebreid te reageren. Ik (en Luc ook trouwens) ben altijd erg bang voor afkeuring als we het hierover hebben. Want je 'mag' haast niet zeggen dat je liever had dat de situatie anders was.
Het is niet duidelijk waarom hij gehandicapt is. Het is sowieso niet duidelijk welk syndroom hij heeft. De WES heeft dat niet kunnen uitwijzen en ons DNA zit nog steeds in de bank bij de klinische genetica. Het wordt elk jaar opnieuw onderzocht, in de hoop dat er iets duidelijk wordt met het vorderen van de wetenschap op dat gebied. Ze denken niet dat het erfelijk is, aangezien er verder niemand in de familie is die autistisch of verstandelijk beperkt is, maar er kan ook niets uitgesloten worden.
Toen ik zwanger was van onze zoon, heb ik me uitgebreid laten testen. Ik was namelijk best wel bang voor een handicap. Ik had zelf in het VSO gewerkt en ik wist: ik wil zelf geen gehandicapt kind. Dus ik deed de nekplooimeting en de bloedtest, om dat uit te sluiten. Als daarbij een uitslag zou komen die een handicap uitwees, zouden we de zwangerschap laten afbreken. Maar er was niets mis, niets meetbaars in ieder geval. En toen bleek hij na de geboorte toch heel gehandicapt te zijn. Daar kwamen we achter toen hij al ruim anderhalf was. Dat is helemaal raar en ironisch. Dat kun je bijna niet verwerken in je kop.
[verwijderd] Dankjewel, je bent een schat. Doet me goed xx
.
[verwijderd] Voor jullie tweede zal jullie zoon veel betekenen. De relatie is anders en misschien in de toekomst zwaar, maar niet negatief.
Kijk, een tweede kind zal natuurlijk nooit 'spijt' hebben dat het bestaat, maar het hebben van een broer/zus met ernstige beperkingen, zeker als 1 van die beperkingen autisme is, kan behoorlijke impact hebben en ook zeker negatief. Ik denk dat het ontzettend zwaar kan zijn om op te moeten groeien met een dergelijke broer of zus.
Mijn zoon functioneert nog best redelijk in het gezin, ondanks zijn ernstige autisme, maar het heeft dagelijks een flinke invloed op de kinderen. Wat goed zou zijn voor hem, is niet goed voor zijn zusjes en vv. Je moet ontzettend veel schipperen, plannen, organiseren en zijn zusjes hebben ook aardig wat te slikken en accepteren, dat er heel veel om hem draait. Ze vinden het soms erg oneerlijk en zwaar om 'zo'n broer' te hebben. En dan is mijn zoon eigenlijk best een lieverdje.
Een vriendin van mij heeft ook een dochter met ernstig autisme en verstandelijke beperking, die ook heel veel stress ervaart om de kleinste dingen, en zij heeft ook een 'normaal' broertje. Ze tolereert niets van haar broertje (te onvoorspelbaar, te prikkelend) en gillen, slaan, schoppen, aan haren trekken (mishandeling eigenlijk) is letterlijk aan de orde van de dag. Vanwege zijn veiligheid woont zijn zusje 50% van de tijd niet thuis (en dat zal in toekomst alleen maar meer zijn). Het gehandicapte meisje moet dus verblijven op een opvang, wat haar nog meer stress geeft dan thuis zijn, waar met enige regelmaat ook fouten worden gemaakt (bijvoorbeeld medicatie vergeten, verkeerd luiers waardoor uitslag e.d.), met dus veel uitbarstingen (vooral thuis, als ze er is) tot gevolg. De ouders zijn compleet verscheurd en totaal op. Het is zoals het is, maar ik weet zeker dat dit broertje geen positiviteit kan ontdekken in zijn zus.
Wat dat betreft kan de (intense) twijfels van @Manque echt wel voorstellen. Je leert omgaan met een nieuwe situatie, ja, maar het kan echt slechter zijn dan je had, voor alle betrokken partijen. Ik denk dat wij als gezin er ook beter aan toe zouden zijn als wij geen derde kind hadden genomen, hoeveel ik (uiteraard) ook van mijn jongste hou.
[verwijderd]
Kache toen ik dat schreef zat ik meer te denken aan wanneer de kinderen volwassen zijn. Wanneer ze kinderen is de relatie inderdaad heel anders omdat ze beide in 1 huis zitten.
Heftig trouwens van dat meisje dat zo op haar broertje reageert 
verdrietige situatie!
[verwijderd]
Zo irritant, ik zou zo graag schrijven waarom wij niet voor een tweede kiezen. Maar vanwege herkenbaarheid kan het niet....
Meiden, I feel you. Als verstand en gevoel dan zo enorm botsen kom je er maar moeilijk uit. Normaal gesproken ga ik zelf uit van mijn gevoel als ik beslissingen moet nemen, maar deze heb ik helaas met mijn verstand moeten nemen. En dat doet nog elke dag pijn, ook al ben ik vaak stoer en zeg ik dat het zo oké is. Het liefst was ik nog een keer zwanger geworden, hadden we hier over een jaar nog een kleine ukkepuk in huis en had ik nog een keer kunnen genieten van die bijzondere tijd. Ik ben nog steeds zo jaloers op dikke bolle buiken en op mini baby's in maxi cosi's. Stiekem huil ik dan elke keer weer een beetje.....
En dan kijk ik naar onze zoon. Dat relativeert wel. Gelukkig. Maar het gat in mijn hart blijft.
[verwijderd]
Ik besef me nu dat ik een soortgelijk stukje al hierboven heb getypt. Nou ja. Het zit me op het moment hoog geloof ik..... 
- Bijgewerkt
Kache Dankjewel voor het delen van jouw verhaal en dat van je vriendin. Als ik dit zo lees, weet ik eigenlijk wel dat een tweede kind geen goed idee is. Rationaliteit wint het bij mij toch vaak van emotie wanneer het om dit soort grote beslissingen gaat.
Een tweede kind is een mooie gedachte, maar ik ken de praktijk inmiddels. Zolang ik nog ergens in mijn hart hoop dat de dingen anders worden dan ze nu zijn, koester ik een wens die ik los moet gaan laten als ik mijn verstand gebruik. En het is zo vreselijk pijnlijk om dat te realiseren. Want ik ben in staat tot het krijgen van tweede een kind. We hebben de kamers. We hebben het geld en de flexibele werkgevers. We hebben de liefde. En toch moet ik toegeven dat het niet kan. Dat ik altijd het welzijn van mijn zoon én van het andere kind zal moeten compromitteren als ze er beide zijn. Nu kunnen we in ieder geval 1 kind het beste geven dat we in ons hebben 
[verwijderd] Knuffel voor jou. Een onvervulde kinderwens is altijd pijnlijk en verdrietig, wat de reden ook is xx
[verwijderd]
Manque ook een dikke knuffel voor jou. Soms is het allemaal oneerlijk.
Dat is echt heel fijn.