- Bijgewerkt
Deze vraag komt om de zoveel maanden weer voorbij. En telkens vind ik het weer een ontzettend moeilijke vraag. Als je 1 kind heb, dat zo gehandicapt is als onze zoon, is het ook een vraag die je nooit 'juist' kunt beantwoorden. Aan de ene kant schreeuwt mijn hart om een tweede kind. Omdat ik altijd zo graag had willen moederen op een manier waarop ik dat nu niet kan. Ik had graag een kinderfeestje willen organiseren, mijn kind leren lezen met boekjes uit de bibliotheek, samen kleien, samen wandelen, betovering op het gezichtje zien wanneer we naar de Efteling zouden gaan, noem maar op. Ik had zo graag gehad dat iemand me 'mama' zou noemen. Alleen al dat laatste is op sommige dagen genoeg om me te laten huilen.
Maar... Ik heb zelf lichamelijke problemen gekregen. Dus kan ik het nog wel aan, een tweede kind? En hoe combineer je dat met een verantwoordelijke baan en de zorg voor een gehandicapt kind en alle administratie die daarbij komt kijken? Ik loop nu al zo vaak op mijn tandvlees. En hoe reageert onze zoon op een baby? Wordt hij agressief of zou hij het kunnen accepteren? Moet ik de baby altijd meenemen naar de WC omdat ik hem niet alleen kan laten met onze zoon, of valt dat wel mee? En wat nu als dit kind ook gehandicapt is? En kan ik het tweede kind wel voldoende aandacht geven, of zal hij/zij zich altijd moeten aanpassen aan diens grote broer? Hoe zou hij/zij het vinden dat ze bij voorbaat al de voogd van haar grote broer gaat zijn wanneer Luc en mij iets overkomt? Zou ze het ons kwalijk nemen dat we haar opzadelen met onze situatie? Zou zij het wel aankunnen?
Ik gun ons een tweede kind. Ik gun onze zoon een broer of zus. Ik gun ons allemaal wat meer familie en een toekomst waarin misschien meer mogelijk is dan nu. Misschien wel kleinkinderen, zou ons dat gegund zijn? Mijn hart maakt al een sprongetje bij de gedachte alleen.
Maar het is ook zo egoïstisch... Het gaat alleen maar om wat wíj willen, ik kan het tweede kind niet vragen of het er wel wil zijn. En ik kan mijn zoon niet vragen of het goed zou zijn. Ik vind het vreselijk moeilijk. En ondertussen tikt de klok maar door. Ik word dit jaar 35. Hoe lang kan ik de beslissing nog uitstellen? En waar zou beter mee te leven zijn: een onverbiddelijk wat als we het toch hadden gedaan...? of spijt dat ik onze situatie nog ingewikkelder heb gemaakt dan dat ze nu is?