Deze vraag komt om de zoveel maanden weer voorbij. En telkens vind ik het weer een ontzettend moeilijke vraag. Als je 1 kind heb, dat zo gehandicapt is als onze zoon, is het ook een vraag die je nooit 'juist' kunt beantwoorden. Aan de ene kant schreeuwt mijn hart om een tweede kind. Omdat ik altijd zo graag had willen moederen op een manier waarop ik dat nu niet kan. Ik had graag een kinderfeestje willen organiseren, mijn kind leren lezen met boekjes uit de bibliotheek, samen kleien, samen wandelen, betovering op het gezichtje zien wanneer we naar de Efteling zouden gaan, noem maar op. Ik had zo graag gehad dat iemand me 'mama' zou noemen. Alleen al dat laatste is op sommige dagen genoeg om me te laten huilen.

Maar... Ik heb zelf lichamelijke problemen gekregen. Dus kan ik het nog wel aan, een tweede kind? En hoe combineer je dat met een verantwoordelijke baan en de zorg voor een gehandicapt kind en alle administratie die daarbij komt kijken? Ik loop nu al zo vaak op mijn tandvlees. En hoe reageert onze zoon op een baby? Wordt hij agressief of zou hij het kunnen accepteren? Moet ik de baby altijd meenemen naar de WC omdat ik hem niet alleen kan laten met onze zoon, of valt dat wel mee? En wat nu als dit kind ook gehandicapt is? En kan ik het tweede kind wel voldoende aandacht geven, of zal hij/zij zich altijd moeten aanpassen aan diens grote broer? Hoe zou hij/zij het vinden dat ze bij voorbaat al de voogd van haar grote broer gaat zijn wanneer Luc en mij iets overkomt? Zou ze het ons kwalijk nemen dat we haar opzadelen met onze situatie? Zou zij het wel aankunnen?

Ik gun ons een tweede kind. Ik gun onze zoon een broer of zus. Ik gun ons allemaal wat meer familie en een toekomst waarin misschien meer mogelijk is dan nu. Misschien wel kleinkinderen, zou ons dat gegund zijn? Mijn hart maakt al een sprongetje bij de gedachte alleen.

Maar het is ook zo egoïstisch... Het gaat alleen maar om wat wíj willen, ik kan het tweede kind niet vragen of het er wel wil zijn. En ik kan mijn zoon niet vragen of het goed zou zijn. Ik vind het vreselijk moeilijk. En ondertussen tikt de klok maar door. Ik word dit jaar 35. Hoe lang kan ik de beslissing nog uitstellen? En waar zou beter mee te leven zijn: een onverbiddelijk wat als we het toch hadden gedaan...? of spijt dat ik onze situatie nog ingewikkelder heb gemaakt dan dat ze nu is?

  • [verwijderd]

  • Bijgewerkt

Verwijderd.

    [verwijderd] Manque ik kan 1 vraag voor je beantwoorden: spijt zal je nooit hebben. Want heb je spijt van je zoon? Nee. Ja, het ongelofelijk moeilijk en zwaar, maar de liefde is zwaarder dan dat. Zo zal het ook met een tweede kind zijn. Je leert ook omgaan met de nieuwe situatie, het is wat het is straks (evt.) met 2 kinderen en het zal gaan zoals het gaat. Makkelijk zal het niet zijn, maar is dat erg? Wat weegt zwaarder. Moeilijk om voor te stellen omdat hij/zij er nog niet is. Maar 1 ding weet ik wel, als hij/zij er is dan is het het waard. Net zoals jullie zoon jullie alles waard is.

    Ik vind het pijnlijk om op dit stukje te reageren, maar ik ga het toch doen. Want je vult in dat wij geen spijt hebben van onze zoon. Maar ik zal je zeggen: hoeveel ik ook van hem hou en hoeveel ik ook voor hem over heb, hoezeer ik ook mijn leven lang mijn best zal gaan doen om hem te geven wat hij nodig heeft: ik ben van mening dat het zowel voor ons als voor hem geen hele goede situatie is. Hij heeft altijd stress. De wereld is overweldigend voor hem. Hij is overweldigend voor ons. Er komt een dag dat wij niet meer voor hem kunnen zorgen en ook dan zal hij compleet afhankelijk zijn van anderen voor zijn verzorging. Die dus wordt overgenomen door een aantal mensen, in dienst van een instelling, voor wie hij een cliënt is. Hoe zwaar hij het leven ook maakt, toch zou ik hem nooit kunnen missen. Ik zou kapot zijn als ik hem moest missen. Ik voel me al geamputeerd als ik hem een dag niet gezien heb. Maar als je me vraagt: zou je willen dat het anders was geweest, dan zou ik bevestigend reageren.

    Mensen zeggen wel eens: ik heb groot verdriet meegemaakt, maar ik heb nergens spijt van, want het heeft me gemaakt tot wat ik ben. Maar zo ervaar ik dat niet. Ik zie dat als cognitieve dissonantie. En nogmaals, ik hou zielsveel van mijn kind, maar ik zou er geen tweede keer voor kiezen. En ik denk dat dát de keuze voor een tweede kind ook zo vreselijk lastig maakt. Ik vind het op bepaalde dagen zelfs een compleet onverantwoordelijke gedachte, snap je dat?

      Manque Goed verwoord lieverd!

      Daarbij wil ik nog zeggen dat we 't (voor het posten hier) het er nog even over hebben gehad. Het is een heel pijnlijk ding om 'publiek' toe te geven en we kwamen eigenlijk tot de conclusie dat we dit alleen nog maar hadden gedeeld met elkaar en niemand anders. Simpelweg omdat we bang zijn dat mensen uit afschuw reageren op zo'n vermelding...

      Pff ik ben behoorlijk in dubio over of ik mijn reactie überhaupt moet laten staan. Het is iets waar je eigenlijk niet over kunt praten met anderen. Want mensen kunnen het gevoel dat wij hebben en de onmetelijke liefde voor ons kind niet rijmen met elkaar.

        • [verwijderd]

        Manque ik vind je reaktie heel eerlijk, openhartig, en 1000% begrijpelijk. En natuurlijk moet die blijven staan. Er spreekt namelijk ook een enorme liefde uit die je voor je zoon voelt.
        Maar aan de andere kant mag het ook best uitgesproken worden hoe moeilijk het voor jullie als ouders is, hoe het jullie leven overhoop haalt, en hoe je je het zo anders voorgesteld had.

          • [verwijderd]

          Manque
          Ik kan alleen maar zeggen dat het gevoel herkenbaar is wat je schrijft, al is het verhaal van mijn oudste anders.
          Niet iets wat men snel zal begrijpen en daarom (vanuit mijzelf gesproken) niet snel gedeeld zal worden. En of je de reactie laat staan of niet, kan het niet helemaal uitleggen waarom maar dank je voor het delen ervan.💜

          [verwijderd] ben het met je eens. En @Manque ik snap je eigenlijk best goed denk ik, ik vind het ook echt niet vreemd. En ik snap ook dat de keuze voor nog een kindje of niet echt heel moeilijk is.

          [verwijderd] Dankjewel voor je begrip.

          Het is niet alleen moeilijk voor ons; het leven is voor hem ook een enorme taak en dat zien wij. Ik heb niet het gevoel dat wij hem een leven heb geschonken, dat het een fantastisch cadeau is, maar het voelt vaak als iets waar we hem mee opgezadeld hebben en waarin hij zichzelf totaal niet verstaanbaar kan maken. Hopelijk verbetert dat ooit nog. Daar werken we aan.

            • [verwijderd]

            Manque Dat is begrijpelijk, maar is jullie niet aan te rekenen. The power of hindsight zou fijn zijn, maar helaas is die aan niemand toebedeeld. Feit blijft dat jullie zo’n warm nest aan hem bieden waar menig niet-gehandicapt kind jaloers op kan zijn. Meer kun je niet doen toch?

              [verwijderd] Dankjewel voor je berichtje. Ik neem je niks kwalijk hoor, maak je geen zorgen. Ik ben niet beledigd of wat dan ook. Ik vind het fijn dat je zoveel begrip hebt en dat je de moeite neemt om zo uitgebreid te reageren. Ik (en Luc ook trouwens) ben altijd erg bang voor afkeuring als we het hierover hebben. Want je 'mag' haast niet zeggen dat je liever had dat de situatie anders was.

              Het is niet duidelijk waarom hij gehandicapt is. Het is sowieso niet duidelijk welk syndroom hij heeft. De WES heeft dat niet kunnen uitwijzen en ons DNA zit nog steeds in de bank bij de klinische genetica. Het wordt elk jaar opnieuw onderzocht, in de hoop dat er iets duidelijk wordt met het vorderen van de wetenschap op dat gebied. Ze denken niet dat het erfelijk is, aangezien er verder niemand in de familie is die autistisch of verstandelijk beperkt is, maar er kan ook niets uitgesloten worden.

              Toen ik zwanger was van onze zoon, heb ik me uitgebreid laten testen. Ik was namelijk best wel bang voor een handicap. Ik had zelf in het VSO gewerkt en ik wist: ik wil zelf geen gehandicapt kind. Dus ik deed de nekplooimeting en de bloedtest, om dat uit te sluiten. Als daarbij een uitslag zou komen die een handicap uitwees, zouden we de zwangerschap laten afbreken. Maar er was niets mis, niets meetbaars in ieder geval. En toen bleek hij na de geboorte toch heel gehandicapt te zijn. Daar kwamen we achter toen hij al ruim anderhalf was. Dat is helemaal raar en ironisch. Dat kun je bijna niet verwerken in je kop.

                Ik kan jullie heel goed begrijpen @Manque en @LucP en ik kan het me ook heel goed voorstellen dat je bang bent dat het op weerstand kan stuiten wanneer je dit uitspreekt. Mijn beste vriendin met een gehandicapte autistische zoon verwoordt het exact hetzelfde.

                [verwijderd] Voor jullie tweede zal jullie zoon veel betekenen. De relatie is anders en misschien in de toekomst zwaar, maar niet negatief.

                Kijk, een tweede kind zal natuurlijk nooit 'spijt' hebben dat het bestaat, maar het hebben van een broer/zus met ernstige beperkingen, zeker als 1 van die beperkingen autisme is, kan behoorlijke impact hebben en ook zeker negatief. Ik denk dat het ontzettend zwaar kan zijn om op te moeten groeien met een dergelijke broer of zus.

                Mijn zoon functioneert nog best redelijk in het gezin, ondanks zijn ernstige autisme, maar het heeft dagelijks een flinke invloed op de kinderen. Wat goed zou zijn voor hem, is niet goed voor zijn zusjes en vv. Je moet ontzettend veel schipperen, plannen, organiseren en zijn zusjes hebben ook aardig wat te slikken en accepteren, dat er heel veel om hem draait. Ze vinden het soms erg oneerlijk en zwaar om 'zo'n broer' te hebben. En dan is mijn zoon eigenlijk best een lieverdje.

                Een vriendin van mij heeft ook een dochter met ernstig autisme en verstandelijke beperking, die ook heel veel stress ervaart om de kleinste dingen, en zij heeft ook een 'normaal' broertje. Ze tolereert niets van haar broertje (te onvoorspelbaar, te prikkelend) en gillen, slaan, schoppen, aan haren trekken (mishandeling eigenlijk) is letterlijk aan de orde van de dag. Vanwege zijn veiligheid woont zijn zusje 50% van de tijd niet thuis (en dat zal in toekomst alleen maar meer zijn). Het gehandicapte meisje moet dus verblijven op een opvang, wat haar nog meer stress geeft dan thuis zijn, waar met enige regelmaat ook fouten worden gemaakt (bijvoorbeeld medicatie vergeten, verkeerd luiers waardoor uitslag e.d.), met dus veel uitbarstingen (vooral thuis, als ze er is) tot gevolg. De ouders zijn compleet verscheurd en totaal op. Het is zoals het is, maar ik weet zeker dat dit broertje geen positiviteit kan ontdekken in zijn zus.

                Wat dat betreft kan de (intense) twijfels van @Manque echt wel voorstellen. Je leert omgaan met een nieuwe situatie, ja, maar het kan echt slechter zijn dan je had, voor alle betrokken partijen. Ik denk dat wij als gezin er ook beter aan toe zouden zijn als wij geen derde kind hadden genomen, hoeveel ik (uiteraard) ook van mijn jongste hou.

                  • [verwijderd]

                  Kache toen ik dat schreef zat ik meer te denken aan wanneer de kinderen volwassen zijn. Wanneer ze kinderen is de relatie inderdaad heel anders omdat ze beide in 1 huis zitten.

                  Heftig trouwens van dat meisje dat zo op haar broertje reageert 🙁 verdrietige situatie!

                  • [verwijderd]

                  Zo irritant, ik zou zo graag schrijven waarom wij niet voor een tweede kiezen. Maar vanwege herkenbaarheid kan het niet....

                  Meiden, I feel you. Als verstand en gevoel dan zo enorm botsen kom je er maar moeilijk uit. Normaal gesproken ga ik zelf uit van mijn gevoel als ik beslissingen moet nemen, maar deze heb ik helaas met mijn verstand moeten nemen. En dat doet nog elke dag pijn, ook al ben ik vaak stoer en zeg ik dat het zo oké is. Het liefst was ik nog een keer zwanger geworden, hadden we hier over een jaar nog een kleine ukkepuk in huis en had ik nog een keer kunnen genieten van die bijzondere tijd. Ik ben nog steeds zo jaloers op dikke bolle buiken en op mini baby's in maxi cosi's. Stiekem huil ik dan elke keer weer een beetje.....

                  En dan kijk ik naar onze zoon. Dat relativeert wel. Gelukkig. Maar het gat in mijn hart blijft.

                  • [verwijderd]

                  Ik besef me nu dat ik een soortgelijk stukje al hierboven heb getypt. Nou ja. Het zit me op het moment hoog geloof ik..... 😥

                  • Manque hebben hierop gereageerd.

                    Kache Dankjewel voor het delen van jouw verhaal en dat van je vriendin. Als ik dit zo lees, weet ik eigenlijk wel dat een tweede kind geen goed idee is. Rationaliteit wint het bij mij toch vaak van emotie wanneer het om dit soort grote beslissingen gaat.

                    Een tweede kind is een mooie gedachte, maar ik ken de praktijk inmiddels. Zolang ik nog ergens in mijn hart hoop dat de dingen anders worden dan ze nu zijn, koester ik een wens die ik los moet gaan laten als ik mijn verstand gebruik. En het is zo vreselijk pijnlijk om dat te realiseren. Want ik ben in staat tot het krijgen van tweede een kind. We hebben de kamers. We hebben het geld en de flexibele werkgevers. We hebben de liefde. En toch moet ik toegeven dat het niet kan. Dat ik altijd het welzijn van mijn zoon én van het andere kind zal moeten compromitteren als ze er beide zijn. Nu kunnen we in ieder geval 1 kind het beste geven dat we in ons hebben 😪

                    [verwijderd] Knuffel voor jou. Een onvervulde kinderwens is altijd pijnlijk en verdrietig, wat de reden ook is xx