Zou jij willen weten of je man is vreemdgegaan?

Trees zo, die vrouw heeft gekregen wat ze verdiende!

ik had 5 jaar een relatie met hem en we hadden een jaar daarvoor een huis gekocht… een half jaar voor ik er achter kwam dat hij mij besodemieterde merkte ik dat er iets was en gaf hij uiteindelijk toe dat hij niet zeker was van onze relatie heb ik me heel kwetsbaar opgesteld door te zeggen ‘als ik het niet voor jou ben hak dan een knoop door maar wees alsjeblieft eerlijk tegen mij, ik gun jou je geluk ook als dat niet met mij is.’ Dikke tranen, dat vond hij zo lief van mij…..
jammer dat hij dat stukje ‘wees eerlijk’ niet opgeslagen heeft en in plaats daarvan vervanging voor mij is gaan zoeken(als die meid er toen niet al was……)
Toen ik de knoop door had gehakt om weg te gaan raakte hij in paniek en zei ‘jij neemt deze beslissing omdat je niet gedumpt wilt worden!’ en ‘jij gaat het nooit redden zonder mij!’ Ik heb hem uitgelachen.
Hij was in het huis toen ik mijn spullen kwam ophalen, zat te huilen op zolder want hij kon het niet aanzien….. snap ik, ik nam de halve inboedel mee want die had ik jaren voor we gingen samenwonen bij elkaar gesprokkeld. Hij had geen servies of bestek meer in huis ik raakte alleen maar nog meer geïrriteerd door zijn gejank en zijn ‘ik weet niet hoe de wasmachine werkt ‘ terwijl er een briefje van zijn moeder bij lag met hoe het werkt. Ik had helemaal geen respect meer voor hem. Zijn moeder was trouwens ook echt een vals kreng!

Twee maanden later had ik mijn eigen plekje en wilde hij mijn post langs komen brengen…. Hij vroeg wanneer ik thuis was. Die gek wilde het even persoonlijk komen overhandigen. Hij wilde gewoon checken hoe ik er bij zat. Ik heb gezegd dat het hem geen zak aan ging wanneer ik thuis was en hij de post gewoon in de brievenbus kon gooien. Mafkees haha.

Ik ben hem 10 jaar terug ook eens tegen gekomen met mijn hele familie erbij toen wij het pannenkoeken huis uit gingen en hij binnen kwam met zijn dochter. Ik had de neiging om dat kind te vertellen wat voor een zak hij was maar heb het niet gedaan. Dat kind kan er ook niets aan doen…..

Je raakt als mens gewoon beschadigd door gebeurtenissen als dit, maar achteraf gezien is het ook heel leerzaam geweest. Ik wist een stuk beter wat ik wel en niet in een man zocht en wat mijn grenzen zijn en heb leren herkennen wanneer ik me gekwetst voel. Dat is letterlijk een gevoel in mijn hart, alsof er een blauwe plek op komt. Klinkt misschien een beetje gek

Ik was begin 20 toen mijn ex vriend vreemd ging, we hadden 2,5 jaar een relatie toen dit gebeurde, we hebben ook nog bij elkaar op de basisschool in de klas gezeten. Hij was echt mijn maatje, ik weet ook zeker dat het wederzijds was soms ben je alleen nog te jong denk ik. Dit was ook de eerste en hopelijk de laatste keer intense liefdesverdriet.
Uiteindelijk ben ik erachter gekomen doordat de NS mij belde met de mededeling dat zijn telefoon op CS Amersfoort was gevonden en of ik die op wilde halen. Tja.. Esmeralda als je dit leest, ik heb 100% gebluft maar bedankt dat je alles vertelt hebt.

Nu denk ik, dat ik net als trees, één keer vreemdgaan niet zou willen weten. Zoek het uit, ga maar alleen door de pijn heen zonder het met derden te delen. Een affaire is voor mij onherstelbaar… Denk ik. Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Mijn hele wereld zou instorten. Geen idee hoe ik zou reageren, ik weet wel hoe ik als 20 jarige reageerde maar die persoon ben ik ook niet meer.

Ik wil het weten, 100%.
Voor mij beantwoordt dat ook meteen alle andere vragen. Of ik het zou kunnen vergeven, accepteren etc, is allemaal afhankelijk van de communicatie eromheen. Vreemdgaan zou ik kunnen vergeven (tot op zekere hoogte), liegen niet.

Bij elkaar blijven voor de kinderen, dat sowieso niet. Ik heb geen relatie voor de kinderen, die heb ik voor mezelf. Bij elkaar blijven of niet is dus ook een keuze die ik voor mezelf zal maken en voor niemand anders.

Ik ben zo vaak bedrogen dat ik er misschien juist wat makkelijker over ben gaan denken dan gemiddeld. Mijn ex, tja, van de shit die hij gedaan heeft was vreemdgaan zo ongeveer het minst erge
Dat raakte me op dat punt gewoon niet meer eigenlijk.

Als het om mijn huidige vriend zou gaan.. onze relatie is zó anders dan 'normaal' dat ik daar niet echt meer over kan oordelen. We hebben sinds we elkaar hebben ontmoet (18 jaar geleden) allebei langdurige relaties gehad, samengewoond en kinderen gekregen met anderen, en dat was vele malen pijnlijker dan een dronken zoen of zelfs een korte affaire ooit zou kunnen zijn. En daar zijn we ook sterker uit gekomen.
Ik heb vorig jaar even een korte periode gehad dat ik geflirt heb met een kennis, en vanaf de eerste dag heb ik vriend daar eerlijk over verteld. Ik had al een tijdje aangegeven dat er dingen waren die ik miste in onze relatie, en waarom ik daar mee worstelde, en hij heeft me alle ruimte gegeven om dat op mijn eigen manier en tempo te onderzoeken. Kennis boodt mij precies dat missende puzzelstukje, alsof het universum me gewoon zei: hier heb je alles waar je al jaren om zeurt. Kies maar
Uiteindelijk is er niks gebeurd, maar ik heb wel voor mezelf uit kunnen zoeken wat ik nou precies belangrijk vind in een relatie, en daarmee eindelijk vrede gekregen met wat niet mogelijk is op dit moment met vriend. Voorheen voelde ik me vaak heel machteloos binnen onze relatie, maar nu kan ik echt met 100% zeggen dat ik er volledig achter sta.
Ik heb overzicht gekregen in mijn prioriteiten, in wat ik nodig heb in een relatie, wat ik wil met mijn leven, dus het is heel nuttig geweest, wat onze relatie heel goed gedaan heeft.
Maar wel: ik heb over ieder bericht wat er is verzonden open en eerlijk gesproken met vriend. Het was dus geen vreemdgaan, maar ik kan wel begrijpen dat de verleiding er kan zijn als er iets niet goed zit. Hoe je daar vervolgens mee om gaat.. tja.

Voor mij draait dus alles om communicatie. Waarom is het gebeurd? Welke behoefte mist? Was het vanuit angst, onzekerheid, verveling, of ....? Waarom is dat niet vooraf gecommuniceerd? Is dat wel gebeurd maar heeft het niet de aandacht gehad die het nodig had?
Staat hij er voor open om zich kwetsbaar op te stellen en daar over te praten? Durft hij de confrontatie aan met zichzelf? Staat hij open voor therapie?

Dat is voor mij de dealbreaker. Je hoeft bij mij niet aan te komen met een 'Ik WaS dRoNkEn', of een basic 'sorry' daar kan ik niks mee. Praten bitch
Gooi die ziel open, en dan zien we wel verder.

Huggybird oh man! Wat een eikel. Super heftig ook, omdat je samen bezig was om een toekomst op te bouwen. Ik denk dat je dit inderdaad nooit vergeet en altijd wel ergens pijn blijft doen

iMoeder Bij elkaar blijven voor de kinderen ben ik geen voorstander van. Heb ik ook niet gedaan. Sterker nog, de kinderen waren 1 van de vele redenen om juist wel uit elkaar te gaan. Ik vond dat de kinderen leden onder de situatie zoals die was. Mijn oudste had er ook geen moeite mee dat we uit elkaar gingen (de jongste twee waren nog te jong om het te snappen).

Ja snap ik helemaal. Kijk, hebben de twee ouders knallende ruzie, constant of veel te vaak. En/of is er geen (wederzijds) respect meer, of is er 1 ouder abusive. Dan ben ik helemaal voor uit elkaar gaan. Het voorbeeld naar de kinderen zit hem in dat geval in zelfrespect en toegeven wanneer situaties ongezond zijn. Ook moeten kinderen beschermd worden tegen het gedrag van (één van) de ouder(s) of de ongezonde sfeer in huis. Ik denk dat het feit dat jouw oudste geen problemen had dat jullie uit elkaar gingen aangeeft dat dit de juiste keuze was voor jou / jullie. Zou je blijven dan zou je zoon daar eerder onder gaan lijden.

Anderzijds er zijn ook situaties waarin er geen ruzie is, geen mishandeling of ongezonde relatie (gebrek aan respect). Bijvoorbeeld in het geval van een probleem dat enkel en alleen tussen de ouders speelt (bijvoorbeeld overspel, een leugen, een verwijd, een teleurstelling, een mismatch ergens). Het effect van zo'n gebeurtenis kan ook uitwerking hebben op de kinderen, maar het voorbeeld wat je je kinderen meegeeft kan dan liggen in hoe zo'n gebeurtenis te overkomen. Hoe samen te komen nadat je elkaar bent verloren, of nadat er iets is gebeurd (bijvoorbeeld overspel). Het voorbeeld kan liggen in het vechten voor je gezin. Dat je verder gaat dan dat je persoonlijk, in je eentje, zou gaan. Maar vanwege je kinderen, je gezin, ga je verder. Dat kan een krachtig voorbeeld zijn.
Mijn ouders hebben dat gedaan (er was geen sprake van overspel maar wel van een ander relatieprobleem). Mijn moeder stond op het punt om te scheiden van mijn vader maar is gebleven vanwege ons. Toen ze me dat later vertelde voelde ik me heel waardevol. Uiteindelijk is alles goed gekomen tussen mijn ouders en zijn ze weer gelukkig samen.
Ik zou er uiteraard (ga ik vanuit) anders naar kijken als mijn vader mijn moeder respectloos zou behandelen, of als ik zou zien dat mijn moeder er aan onderdoor gaat. Ik zou me niet waardevol of speciaal voelen als mijn moeder ongelukkig zou zijn. Ik zou me dan juist heel schuldig voelen. Maar omdat dit een issue was tussen hun, iets waar wij als kinderen niets mee te maken hadden en niets (ernstigs) van meekregen, was ik heel erg blij dat mijn moeder (en vader) erkende dat het voor ons niet beter was als ze uit elkaar zouden gaan. Ik heb daar veel positiefs van geleerd als kind.

Gezien het voorbeeld dat ik heb meegemaakt neig ik daarom in eerste instantie naar 'blijven voor de kinderen'.
En zo heeft iedereen haar eigen ervaring en dat beïnvloed de vorming van onze instelling automatisch ook, denk ik zo.

[verwijderd] Ook moeten kinderen beschermd worden tegen het gedrag van (één van) de ouder(s) of de ongezonde sfeer in huis. Ik denk dat het feit dat jouw oudste geen problemen had dat jullie uit elkaar gingen aangeeft dat dit de juiste keuze was voor jou / jullie.

Ja daar twijfel ik natuurlijk totaal niet aan. Denk dat iedereen hier ondertussen wel een beetje meegekregen heeft wat voor figuur hij is.
-weg-
Al met al werd ik er nou niet echt een goeie moeder van. Dat accepteerde hij ook niet. Zijn wensen en behoeften stonden (en staan nog steeds) op de eerste plek.

Maar goed, anyway.

[verwijderd] Mijn ouders hebben dat gedaan (er was geen sprake van overspel maar wel van een ander relatieprobleem). Mijn moeder stond op het punt om te scheiden van mijn vader maar is gebleven vanwege ons. Toen ze me dat later vertelde voelde ik me heel waardevol.

Ik zou me dan juist heel schuldig hebben gevoeld. Het zou voor mij voelen alsof m’n moeder haar geluk heeft opgeofferd voor mij.

Ik denk echt dat in veruit de meeste situaties de kinderen de dupe zijn als ouders bij elkaar blijven terwijl het niet goed zit. Ouders geven dat sws niet het voorbeeld van liefde voor elkaar. Kijk als er een probleem is, en dat wordt opgelost, zoals de situatie die je schetst. Dan is dat inderdaad wat anders. Maar ik denk dat kinderen er ook wat van merken als er geen slaande ruzie in huis is maar wel stille haat of resentment/indifference (ik kan even geen Nederlandse woorden hiervoor verzinnen). Maar je hebt gelijk als je zegt, het wordt door ervaringen gekleurd. Ik had dus een vriendin vroeger, die heel vaak uitsprak dat ze graag wilde dat haar ouders nou eens zouden gaan scheiden. Want dat deden ze niet, vanwege de kinderen. Maar zij en haar broertje vonden de sfeer in huis ondertussen verschrikkelijk.

En ik denk dat kinderen soms ook als goedprater worden ingezet. Als je zegt, ik blijf voor de kinderen. Dat is lekker makkelijk. Hoef je geen keuze te maken, geen moeite te stoppen in weg gaan en helemaal opnieuw te beginnen en je hoeft ook nog eens geen energie in je relatie te stoppen. Want dat die niet meer is, heb je al geaccepteerd. En ondertussen kun je jezelf trots in de spiegel aankijken dat jij als ouder je eigen geluk opzij zet voor je kinderen!

Klinkt misschien wat cynisch. Maar soms vind ik dat dus bij sommige mensen echt zo. Vooral als ze dan ondertussen neerkijken (jaloers zijn?) op mensen die wel gescheiden zijn.

Huggybird Nog steeds de beste beslissing ooit.

Gelukkig wel, maar het moet enorm pittig zijn geweest. Ik snap je beslissing ook om het huis zo te laten. Je wilt verder met je leven en als het financieel dan ook nog eens weinig uitmaakt of zelfs negatief kan uitpakken, kies je wat emotioneel het beste voor jezelf is.

iMoeder Bij elkaar blijven voor de kinderen ben ik geen voorstander van.

Ik ook niet. Ik vond het hebben van gescheiden ouders ook niet erg. Mijn zus ook niet. Misschien dat ik daarom het hele principe van bij elkaar blijven voor de kinderen nooit heb begrepen? Ik geloof ook niet dat kinderen op de lange termijn ongelukkig worden van gescheiden ouders. Natuurlijk is het in het begin moeilijk en wennen voor kinderen, maar kinderen zijn flexibel. Mijn ervaring is en wat ik keer op keer terug hoorde van (jonge) cliënten dat het vooral heel afhankelijk is van hoe de scheiding verloopt en hoe ouders over elkaar spreken richting de kinderen ivm loyaliteit. Je kan er helaas niet altijd voor zorgen dat de andere ouder zich gedraagt, maar wel wat je zelf doet. Een normaal gedragende ouder maakt al heel veel goed als de andere ouder zich gedraagt als een loser.

Jarenlang in een relatie blijven terwijl er geen liefde en geen affectie meer is tussen de ouders onderling, vind ik heel ongezond en is ook niet het voorbeeld wat ik mijn meiden wil meegeven. Ik gun ze een leven met fijne en liefdevolle relaties en als iets echt niet meer gaat, mag je kiezen voor geluk.

iMoeder - Quote weg -

Afschuwelijk Blij dat je er vanaf bent

iMoeder - Quote weg -

Nee want de periode dat ze ongelukkig was was tijdelijk. Zou ze nog steeds ongelukkig zijn tijdens dat gesprek dan zou ik me uiteraard niet zo goed voelen. 'thanks mam dat jij zo ongelukkig bent voor mij! super! ik voel me zo speciaal!'

iMoeder Ik denk echt dat in veruit de meeste situaties de kinderen de dupe zijn als ouders bij elkaar blijven terwijl het niet goed zit. Ouders geven dat sws niet het voorbeeld van liefde voor elkaar. Kijk als er een probleem is, en dat wordt opgelost, zoals de situatie die je schetst. Dan is dat inderdaad wat anders. Maar ik denk dat kinderen er ook wat van merken als er geen slaande ruzie in huis is maar wel stille haat of resentment/indifference (ik kan even geen Nederlandse woorden hiervoor verzinnen). Maar je hebt gelijk als je zegt, het wordt door ervaringen gekleurd. Ik had dus een vriendin vroeger, die heel vaak uitsprak dat ze graag wilde dat haar ouders nou eens zouden gaan scheiden. Want dat deden ze niet, vanwege de kinderen. Maar zij en haar broertje vonden de sfeer in huis ondertussen verschrikkelijk.

In dat geval is het gewoon een excuus inderdaad. Ik vraag me dan ook oprecht af waarom mensen dan bij elkaar blijven. Als de sfeer om de snijden is thuis, of gewoon totaal numb en liefdeloos, voor langere periode, en ten koste van het overal geluk.. waarom zou bij elkaar blijven dan beter zijn? Omdat je ooit belooft hebt samen te blijven? Is die belofte dan belangrijker dan een (emotioneel) veilig thuis voor je kinderen?
Misschien dat schaamte (voor oordelen van anderen, of vanuit religie) , en de angst voor het nieuwe ook kan meespelen dat men veel te ver gaat? En misschien ook; men weet niet beter? Als je dit hebt meegemaakt als kind en zelf dan ook in zo'n relatie zit dan is het misschien al snel normaler om zo te leven.

iMoeder En ik denk dat kinderen soms ook als goedprater worden ingezet. Als je zegt, ik blijf voor de kinderen. Dat is lekker makkelijk. Hoef je geen keuze te maken, geen moeite te stoppen in weg gaan en helemaal opnieuw te beginnen en je hoeft ook nog eens geen energie in je relatie te stoppen. Want dat die niet meer is, heb je al geaccepteerd. En ondertussen kun je jezelf trots in de spiegel aankijken dat jij als ouder je eigen geluk opzij zet voor je kinderen!

Ik vind dat heel moeilijk om voor te stellen. Ik ken niemand die op die manier in een relatie zit of heeft gezeten. En ik hoor die verhalen ook eigenlijk alleen maar van horen zeggen (bijvoorbeeld over de ex-vrouw van de nieuwe partner). Zeg maar van mensen die een agenda hebben, of een kant hebben gekozen. Ik neem die verhalen zelf altijd met een korreltje zout zeg ik eerlijk.

Klinkt misschien wat cynisch. Maar soms vind ik dat dus bij sommige mensen echt zo. Vooral als ze dan ondertussen neerkijken (jaloers zijn?) op mensen die wel gescheiden zijn.

Ook dat is een ver van mijn bed show, haha. Maar ik geloof je hoor! Jij zal ze heus hebben meegemaakt die zo denken dus ik neem dat van je aan. Of het jaloezie ik weet ik niet. Maar dat zeg ik omdat ik me niet kan voorstellen hoe je jaloers zou kunnen zijn op de keuzes van een ander. (Zowel jaloezie over gescheiden als over niet-gescheiden)

Mijn persoonlijke ervaring is de andere kant; mensen die vinden dat je bij de eerste scheet in je relatie al voor jezelf moet kiezen want waar is je zelfrespect en zij zouden dat noooooit meer accepteren door hun ervaring met hun ex. Ze maken je nog net niet uit voor deurmat maar het scheelt niet veel, zeg maar. En dat omdat je sokken koopt voor je man of eens klaagt over dat je man nooit denkt aan luiers kopen, bijv. Dus geen grote issues als respectloosheid (schelden of kleineren) of grote disbalans tussen taken in het gezin waar de ene partner door onder gebukt gaat.
Maar ik trek me dat soort opmerken niet zo aan hoor want ik denk dat ze voornamelijk projecteren vanuit hun eigen ervaring en elke (non-) issue al snel als een ongezonde situatie zien. Het zegt mij meer over hoe ongezond hun eigen relatie was dan dat ik het opvat als dat er iets mis is met de mijne. En in dat geval ben ik blij dat zij uit die relatie zijn.